Ενα καραβι που πλεει δεκαενια μερες ξυλαρμενο, τρελαινει την πυξιδα του.
Η βελονα χανει τον προορισμο της και δειχνει το βορια στο νοτο.
Μετα τρελαινει τους επιβατες του.
Αυτοι, ετσι κι αλλιως, εχουν απο καιρο χασει τον προορισμο και την πυξιδα τους. Γιατι, το “οπου να ‘ναι μακρια απ το θανατο”, δεν ειναι σαφης προορισμος. Δεν ειναι καν προορισμος. Μπορει να ναι και πιο κοντα στο θανατο. Οταν στο λιμανι δεν περιμενει κανενας να σε σφιξει στην αγκαλια του, να σε ρωτησει πώς ηταν το ταξιδι, το λιμανι γινεται μια ξέρα.
Το Open Arms εδεσε λοιπον τελικα σ ενα λιμανι- ξερα στη Λαμπεντουζα. Ελειπαν δεκα. Ειχαν φουνταρει, μετα απο 19 μερες απογνωση. Τους μαζεψαν απο τη θαλασσα αλλα κανενας ποτε δεν θα μπορεσει να τους μαζεψει απο τη θαλασσα μεσα τους.
Οταν το 1816 η Μεδουσα, που απεπλευσε απ τη Γαλλια, προσαραξε σε μια ξερα στην Αφρικη, απ την αλαζονεια και την αγνοια του αριστοκρατη ντε Σαμερι, σε μια σχεδια στριμωχτηκαν 50. Δωδεκα μερες επλεαν ξυλαρμενοι, στεγνωμενοι απ τον ηλιο, τη διψα και την πεινα.
Οσοι γλιτωσαν, διηγηθηκαν την τρελα που φερνει η μεσοπελαγη εγκαταλειψη και το μακαβριο κληρο της τρελαμενης πεινας, για το “να δουμε ποιος, ποιος θα φαγωθει.”
Ευτυχως στο Open Arms δεν επεσε κανενας κληρος.
Ο κληρος για ολους αυτους τους ξυλαρμενους ανθρωπους, που μια ζωη θα κουβαλουν μια φουρτουνιασμενη θαλασσα μεσα τους, θα πεσει στις στεριανες σχεδιες που θα στριμωχτουν ξανα, χωρις προορισμο και πυξιδα. Ή μαλλον δεν θα πεσει κανενας κληρος. Ειναι ολοι για φαγωμα. Σε στρατοπεδα συγκεντρωσης, φυλακές, γωνιες αστεγων, παρκα ανεστιων, εργοστασια, μηχανουργεια και Μανωλαδες.
Πανω τους θα κανιβαλλισει ξανα ολη η πολιτισμενη Δυση,
Καποτε θα βρεθει κι ενας ζωγραφος, σαν το Ζερικω, να ζωγραφισει μαυρα δακρυα σε μαυρο προσωπο κι αυτο το βλεμμα που καταλαβε και μενει απλανες.
Και μπορει τα ζωγραφισμενα δακρυα να συγκινησουν τοσο πιο πολυ απ τ’ αληθινα, ωστε να φτιαχτει ξανα ενα παιδικο τραγουδακι που θα τραγουδιεται απο γενια σε γενια, χωρις να λεει λεξη για τον κανιβαλο.
Νίνα Γεωργιάδου
Διάβασε και αυτό:
e-prologos.gr
