Πριν από καμιά δεκαετία, ένα λονδρέζικο χασάπικο έβγαλε στις προθήκες για πώληση ανθρώπινα μέλη. Χέρια, πόδια, μάγουλα, αυτιά, μάτια, ακόμη και ολόκληρο ανθρώπινο σώμα, με τιμή ανά κιλό. Ηταν ένα μακάβριο χάπενινγκ, βέβαια, καθώς τα ανθρώπινα μέλη αποτελούνταν από μοσχαρίσιο, χοιρινό ή αρνίσιο κρέας. Σκοπός ήταν η ενίσχυση μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης στήριξης ανθρώπων που είχαν υποστεί ακρωτηριασμούς. Δεν ξέρω αν και τι πέτυχαν οι διοργανωτές του χάπενινγκ με αυτή την υπερβολή, αλλά έχω την αίσθηση ότι η φρίκη που προκάλεσε η θέα του τεχνητού ανθρώπινου σώματος είναι δυσανάλογη της φρικιαστικής ανοχής που ως είδος και, κυρίως, ως οικονομικός πολιτισμός έχουμε δείξει και εξακολουθούμε να δείχνουμε στο εμπόριο της ανθρώπινης σάρκας. Νεκρής και τεμαχισμένης, ή ολοζώντανης και αρτιμελούς.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους προγόνους των «φρικιασμένων» Λονδρέζων, που πριν από 2-3 αιώνες προσέρχονταν στην ίδια αγορά για να αγοράσουν ζωντανή μαύρη σάρκα από την Αφρική, απόλυτα εξοικειωμένοι με τη δουλεία. Η οποία μπορεί να είναι τόσο αρχαία όσο οι πόλεμοι και το ιδιωτικό χρέος, αλλά μόνο στη διάρκεια του «έπους» της βιομηχανικής επανάστασης έγινε κυριολεκτικά μια παγκόσμια αγορά εκατομμυρίων ανθρώπινων εμπορευμάτων. Αφορά και τους -υποτίθεται- ανυποψίαστους κατοίκους του αναπτυγμένου κόσμου που συμμετέχουν καθημερινά σε πράξεις αγοραπωλησίας ανθρώπινης σάρκας. Σάρκας κάθε χρώματος, κάθε φύλου, κάθε ηλικίας και βαθμού ωρίμασης. Τους αφορά όχι μόνο με τον αφηρημένο τρόπο της εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου σώματος, δηλαδή του μηχανισμού με τον οποίο η οικονομία της αγοράς καθιστά εμπόρευμα κάθε ανθρώπινη ενέργεια, ιδιότητα, λειτουργία και ανάγκη. Αλλά και με τον κυριολεκτικό τρόπο της αγοραπωλησίας του σώματος.

Η λαμπερή, προφανής και σκαμπρόζικη πλευρά αυτής της διαδικασίας ας πούμε ότι είναι το πώς τιμολογούνται οι παίκτες του ποδοσφαίρου κι άλλων ομαδικών σπορ, που «κρεμιούνται» σε ένα κανονικό χρηματιστηριακό χασάπικο και αγοράζονται, πωλούνται, νοικιάζονται ή απλώς δανείζονται. Κάθε οπαδός ή παίκτης στοιχήματος, με τα λίγα ή πολλά που διαθέτει κάθε εβδομάδα, συμβάλλει στα σκαμπανεβάσματα αυτής της αγοράς. Κάτι ανάλογο παίζει στο μόντελινγκ, στη διαφήμιση ή στα ριάλιτι, όπου νέα κορίτσια κι αγόρια συνωθούνται και αυτοεξευτελίζονται με κάθε τρόπο για να ανεβάσουν την τιμή των σωμάτων τους. Για την τιμή αποφαίνονται καθωσπρέπει αξιολογητές, που γδύνουν και ντύνουν τα κορμιά με ύφος ολίγον κριτικού τέχνης και ολίγον έμπειρου μαστροπού.

Η λιγότερο προφανής και ολότελα σκοτεινή πλευρά της συμμετοχής μας στην καθημερινή αγοραπωλησία ανθρωπίνου κρέατος έχει να κάνει με το σεξ. Αυτό το απαράμιλλο δώρο της φύσης, που αφού για αιώνες ταλαιπωρήθηκε από τη χριστιανική ενοχοποίηση, η παγκόσμια αγορά το «απελευθέρωσε» με το χειρότερο δυνατό τρόπο: διαχέοντας και εδραιώνοντας μια φρικιαστική κουλτούρα βιασμού, που έχει υποκαταστήσει την υγιή φαντασία και φαντασίωση.

Η βιομηχανική πορνογραφία, η πορνεία και το τράφικινγκ που είναι στενά συνδεμένα μεταξύ τους συνθέτουν μια παγκόσμια αγορά ανθρωπίνου κρέατος που έχει εισβάλει με κάθε δυνατό τρόπο όχι μόνο στην καθημερινότητα των ανθρώπων, αλλά στο βαθύ υποσυνείδητό τους. Το ένστικτο και η αληθινή επιθυμία της σωματικής σχέσης με τον άλλο εκτοπίζεται από στερεοτυπικές εικόνες όπου το σεξ μετατρέπεται σε σχέση εξουσίας, εξευτελισμού, ταπείνωσης, χρήσης του άλλου σώματος ως άψυχου αντικειμένου. Ο έρωτας γίνεται άσκηση βίας του δυνατού στον αδύναμο, του κυρίαρχου στον υποτελή, του πλούσιου στον φτωχό, του ισχυρού στον ευάλωτο. Κι αυτό συμβαίνει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο σε απίστευτη παγκόσμια κλίμακα.

Μ’ αυτή την έννοια έχουν δίκιο όσοι λένε για την υπόθεση Λιγνάδη και κάθε συναφή υπόθεση ότι «όλοι ξέραμε». Ολοι ξέρουμε. Ολοι ξέρουμε, ή εν πάση περιπτώσει μπορούμε να υποψιαστούμε, ότι μια επίσκεψη στο παράνομο μπουρδέλο ή στην υπαίθρια πιάτσα δεν είναι απλά μια συναλλαγή με μια/έναν «εργάτρια/τη του σεξ». Αλλά μπορεί να είναι ο σεξουαλικός καταναγκασμός ενός θύματος τράφικινγκ, που έχει περάσει διά πυρός και σιδήρου μέχρι να εξοικειωθεί με τη νέα του. Ολοι ξέρουμε ότι μια επίσκεψη στο Pornhub και οποιαδήποτε πορνοσελίδα από αυτές που είναι σταθερά πρώτες στις παγκόσμιες επιλογές αναζήτησης στον Ιστό, περιέχει το ρίσκο να «νομιμοποιεί» παιδική πορνογραφία, σεξουαλική δουλεία, εκμετάλλευση θυμάτων τράφικινγκ ή παράνομα κινηματογραφημένων ανθρώπων. Ανθρώπων που εν αγνοία τους εμφανίζονται ως χαρούμενες/οι πορνοστάρ, ικανοποιημένες/οι από κάθε πράξη εξευτελισμού, βίας, ταπείνωσης. ακόμη κι από επικίνδυνα για τη ζωή τους «πειράματα» στα οποία υποβάλλονται σε καλοσκηνοθετημένα ή ερασιτεχνικά βίντεο που εξάπτουν τη σεξουαλική φαντασία μας ή απλώς βοηθούν μια στιγμιαία χειρωνακτική ανακούφιση.

Η πορνογραφία και η πορνεία είναι ενδεχομένως τόσο αρχαία όσο και η ανθρώπινη (όχι ζωική) σεξουαλικότητα. Αλλά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι μονάχα ο καπιταλισμός, και δη αυτός της ύστατης παγκοσμιοποίησης και της καθολικής ψηφιακής διασύνδεσης 4,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων τους έδωσε υπόσταση μιας καλά οργανωμένης και κερδοφόρας βιομηχανίας, με τζίρο τουλάχιστον 200 δισ. δολαρίων. Μιας βιομηχανίας που κατεδάφισε κάθε φραγμό και αναστολή και διέδωσε μια κουλτούρα σεξουαλικής βίας, γυρίζοντάς μας πίσω στη σκοτεινή προϊστορία της ανθρωπότητας.

Όλοι ξέραμε και όλοι ξέρουμε ότι η μετατροπή της ερωτικής χαράς και της επιθυμίας για τον άλλο σε άπληστη και εγωιστική κατάχρηση του σώματός του, μας καθιστά συνενόχους της απάνθρωπης αγοράς ανθρωπίνου κρέατος.

ΚΙΜΠΙ

πηγή: efsyn