Σε όλο τον κόσμο, οι λαοί δοκιμάζονται σκληρά, ο ένας μετά την άλλο, από το δεύτερο πανδημικό κύμα, με τις κυβερνήσεις να ασκούν την ίδια -με μικρές παραλλαγές- εγκληματική διαχείριση της υγει­ονομικής κρίσης. Ο ζόφος που καταπλακώνει τον πλανήτη εντείνεται ανησυχητικά, καθώς η κατακόρυφη πτώση της οικονομικής δραστηριότητας -λόγω των απανωτών λοκντάουν- τροφοδοτεί και ενισχύει την παγκόσμια οικονομική αστάθεια και κρίση.

Η ανεργία γιγαντώνεται. Η φτώχεια εξαπλώνεται, φουντώνει. Οι ουρές στα συσσίτια μακραίνουν. Οι άστεγοι πληθαίνουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς. Τα εργασιακά δικαιώματα δέχονται νέα σκληρά χτυπήματα. Η εκ περιτροπής εργασία, η υποαπασχόληση, η μαύρη εργασία εκτοπίζουν -όλο και πιο πολύ- την κανονική εργασία. Νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων προωθούνται. Αμέτρητες μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο. Τα χρέη των λαϊκών οι­κογενειών εκτινάσσονται. Πολιτικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες καρατομούνται.

Η τρομοκρατική προπαγάνδα και το ανελέητο ιδεολογικό σφυροκόπημα, η διασπορά της ανασφάλειας και του φόβου, τα αυταρχικά μέτρα εγκλεισμού, περιορισμού και ασφυκτικού ελέγχου των λαών είναι κοινή πλέον πολιτική των κυ­βερνήσεων, σε όλο τον κόσμο. Αστυνομίες, ειδικές δυνάμεις, στρατοί, πολιτοφυλακές επιτηρούν την προστασία -τάχα- της υγείας των πολιτών, με πρόστιμα, συλλήψεις, εξωφρενική ασυδοσία, ανοιχτή βία και καταστολή.

Στις «έκτακτες» συνθήκες της πανδημίας, η ανελευθερία και ο εκφοβισμός, ο καταναγκασμός και οι «ασκήσεις» μαζικής πειθάρχησης παρουσιάζονται σαν αναγκαίοι όροι για την αντιμετώπισή της. Στην πραγματικότητα, επιχειρείται η συγκάλυψη των εγκληματικών ευθυνών της παγκόσμιας ολιγαρχίας και όλων των κυβερνήσεών της για την, εδώ και χρόνια, αποδόμηση των δημόσιων συστημάτων υγείας και την εμμονή τους σε αυτή την πολιτική. Κάνουν τα πάντα ώστε ο ιδιωτικός τομέας υγείας και τα διεθνή κοράκια, οι μεγάλες πολυεθνικές της φαρμακοβιομηχανίας να συνεχίζουν να κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος της ανθρωπότητας. Και τα εμβόλια, που έρχονται, από εργαλείο αντιμετώπισης της πανδημίας αναδεικνύονται σε μέσο ασύστολης κερδοσκοπίας και οικονομικού και γεωπολιτικού ανταγωνισμού και επιρροής, σε εργαλείο πολιτικής διάσωσης των ανάλγητων κυβερνήσεων.

Παράλληλα, λαμβάνονται μέτρα εκφασισμού της δημόσιας ζωής και συγκεντρώνεται «πολύτιμη πείρα» για τις λαϊκές αντιδράσεις και εξεγέρσεις που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν στο σκοτεινό αύριο που προετοιμάζουν. Ενδεικτικό των όσων επιβουλεύονται είναι το νομοσχέδιο που υιοθέτησε το γαλλικό κοινοβούλιο -με τις ψήφους όλων των δεξιών παρατάξεων, από τους μακρονικούς έως την άκρα δεξιά- για τη «συνολική ασφάλεια», το οποίο ποινικοποιεί την καταγραφή και μετάδοση της αστυνομικής βίας από «μη δημοσιογράφους» βιντεογράφους και φωτογράφους! Και δεν είναι μόνο στο «λίκνο της αστικής δημοκρατίας» που έχει επιβληθεί ένα στρατοκρατικό καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», με κατάργηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σε ολόκληρο τον πλανήτη πληθαίνουν και, σταδιακά, επικρατούν συνθήκες ακραίου αυταρχισμού και αχαλίνωτης βίας.

Μετά από δέκα χρόνια, όπου μια σφοδρή αντιλαϊκή πολιτική σάρωσε τις οικονομικές, κοινωνικές και δημο­κρατικές κατακτήσεις των λαών στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο, τώρα, ένα νέο κεφάλαιο οδυνηρών επιπτώσεων στους λαούς, που αγγίζει και πλήττει κάθε πτυχή της ζωής, ανοίγει. Με άλλοθι, πρόσχημα και όχημα την πανδημία, οι αστικές τάξεις, για να προστατεύσουν και διασφαλίσουν τον πλούτο και τα συμφέροντά τους, α­περγάζονται νέα δεινά και νέα δεσμά κατά των λαών τους.

Ο καπιταλισμός έχει περάσει ανεπίστρεπτα στην παρακμιακή φάση και δείχνει το εκμεταλλευτικό του πρόσωπο στην πιο άγρια μορφή, παγκοσμίως. Η κα­πιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα απο­γειώνονται. Οι ταξικές ανισότητες και αντιθέσεις παρο­ξύνονται. Η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση επεκτείνονται ραγδαία στη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Την ίδια στιγμή, ακραίος πλούτος συγ­κεντρώνεται σε μια αχόρταγη, άθλια μειοψηφία πλου­τοκρατών. Με πρώτες-πρώτες τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες της Σίλικον Βάλεϊ, που πραγματοποιούν ασύλληπτα κέρδη, εν μέσω σφοδρής επέλασης της πανδημίας…

Η αστυνομική βαρβαρότητα είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη

Στη χώρα μας, η πανδημία εμφανίστηκε σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία. Ενώ η δεκαετής μνημονιακή πολιτική, που σάρωσε χώρα και λαό, έχει εδραιωθεί και συνεχίζεται. Ενώ η ιμπεριαλιστική ανάμειξη και επικυριαρχία γράφουν, συνεχώς, νέες σκοτεινές σελίδες στην ιστορία του τόπου μας. Ενώ διανύουμε μια φάση μεγάλης κλιμάκωσης των τουρκικών προκλήσεων και επιθετικότητας.

Σε αυτές τις συνθήκες, της υγειονομικής, οικονομικής, εθνικής και ανθρωπιστικής κρίσης, η κυβέρνηση ΝΔ επιταχύνει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Επιχειρεί να επιβάλει συνθήκες αγριότερης οικονομικής εκμε­τάλλευσης των εργαζομένων, ξεθεμελιώνει όσες εργασιακές κατακτήσεις έχουν απομείνει από την υπερδεκαετή μνημονιακή επέλαση, προετοιμάζει πυρετωδώς την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας από τις τράπεζες και τα funds.

Ταυτόχρονα, προχωρεί στην οικοδόμηση ενός σκληρού αστυνομικού κράτους. Η διαρκής επίκληση του δόγματος «νόμος, τάξη και ασφάλεια», οι συνεχείς συκοφαντικές επιθέσεις ενάντια στη νεολαία, στις απεργίες των ερ­γαζομένων και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και δι­εκδικήσεις τους, συντονίζονται με την ενίσχυση του αντιδραστικού νο­μοθετικού πλαισίου και των βάρβαρων κατασταλτικών μηχανισμών. Ο πολιτικός αυταρχισμός και η εκτεταμένη ακραία καταστολή κλιμακώνονται με ταχύτατους ρυθμούς.

Τα κρούσματα αστυνομικής βαρβαρότητας πληθαίνουν, το κέντρο της Αθήνας ΜΑΤοκρατείται, «ευέλικτα» αστυ­νομικά σώματα τρομοκρατούν, οι καταδρομικές έφοδοι διαδέχονται η μια την άλλη. Η ανοικτή αστυνομοκρατία είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη.

Η αντιδραστική Δεξιά, η παράταξη που συνδέεται και ταυτίζεται με τις πιο μαύρες ιστορικές περιόδους στη χώρα μας, εμφανίζεται αμείλικτη, αποφασισμένη να πάρει τη μεγάλη ρεβάνς για όλες τις οικονομικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος μετά την πτώση της δικτατορίας. Η κατάργηση του πανε­πιστημιακού ασύλου, ο νόμος για τις διαδηλώσεις, το α­ντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο που προωθείται αυτές τις μέρες, αποτελούν ευθείες βολές στη δυνατότητα των φοιτητών, των εργαζομένων, του λαού να αγωνίζονται, να διεκδικούν.

Η φετινή επέτειος της λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, σε συνθήκες πανδημίας, αποτέλεσε το έδαφος και την ευκαιρία για τη μεγάλη δοκιμή των αντιδραστικών σχε­διασμών της ελληνικής ολιγαρχίας και της κυβέρνησής της. Η μεγάλη κινητοποίηση των ΜΑΤ, των ειδικών κατασταλτικών σωμάτων και της αστυνομίας, οι αύρες, οι κρότου λάμψεις και τα χημικά επιστρατεύθηκαν για την άγρια πανελλαδική καταστολή των δεκάδων συγ­κεντρώσεων, για αθρόες προσαγωγές και συλλήψεις, για τη μαζική επιβολή προστίμων.

Η κυβέρνηση ΝΔ, προτάσσοντας -υποκριτικά- την προστασία του λαού από την πανδημία, προσπάθησε να δημιουργήσει κλίμα κοινωνικής συναίνεσης στη φασιστική απαγόρευση των διαδηλώσεων τη 17η Νοεμβρίου, για να δικαιολογήσει και νομιμοποιήσει στα μάτια της κοινής γνώμης τον κατασταλτικό εκτροχιασμό της. Και να συγκαλύψει τη σταθερή επιδίωξη -τη δική της και όλων των αντιδραστικών δυνάμεων- να σβήσουν από τη λαϊκή μνήμη την ηρωική λαϊκή εξέγερση και τους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς, δημοκρατικούς της στόχους.

***

Η πανδημία αποτελεί πρόφαση και άλλοθι για την παγκόσμια και εγχώρια επιβολή συνθηκών πολιτικού αυταρχισμού και εκφασισμού της δημόσιας ζωής. Ο στόχος της παγκόσμιας και εγχώριας ολιγαρχίας, των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων, ο πραγματικός τους εχθρός είναι ο «εσωτερικός εχθρός», ο λαός και η νεολαία, οι πρωτοπόρες δυνάμεις της κοινωνίας. Δεν νοιάζονται για την υγεία, την ασφάλεια και την προκοπή των λαών. Νοιάζονται μόνο να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου, για να μπορούν ανεμπόδιστοι να υλοποιούν την αντιλαϊκή, αντιδραστική τους πολιτική.

Καθώς η μεγάλη υγειονομική και οικονομική κρίση τροφοδοτεί έναν παγκόσμιο κύκλο λαϊκής διαμαρτυρίας, καθώς οι εστίες αντίστασης πολλαπλασιάζονται και οι λαοί αφυπνίζονται, θέλουν να ανακόψουν και καταστείλουν αυτές τις διεργασίες.

Η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών αναδεικνύεται σε ζήτημα πρώτης γραμμής στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Το σύνθημα του «Πολυτεχνείου» και ο αγώνας για «ψωμί, δημοκρατία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία» είναι ο δρόμος μας!

Η κεντρική φωτογραφία από διαδήλωση στο Παρίσι το Δεκέμβρη του ’19 για το ασφαλιστικό

πηγή: Λαϊκός Δρόμος