Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων για τον προδοτικό και φιλοϊμπεριαλιστικό ρόλο του τιτοϊσμού, παρατίθεται το παρακάτω άρθρο που αποτελεί ένα συνοπτικό χρονικό της θεαματικά ταχύτατης βελτίωσης των σχέσεων Τίτο και κυβέρνησης της Αθήνας αμέσως μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949, καθώς και της ανοιχτής προσχώρησης του Τίτο στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που κάποιοι (προς μεγάλη χαρά του ιμπεριαλισμού, όπως θα δούμε παρακάτω) επιθυμούν να ξεχάσουν ή να μάθουν εντελώς διαστρεβλωμένα οι σημερινοί επαναστάτες. Όπως αναδεικνύεται από το άρθρο, οι διμερείς σχέσεις βελτιώνονταν υπό τις “ευλογίες” του δυτικού παράγοντα. Γελάει κανείς με τις κωλοτούμπες των “μακεδονομάχων” μοναρχοφασιστών. Όμως, πρωτίστως αηδιάζει βλέποντας “ηγέτες” κρατών κατεστραμμένων από τον πόλεμο, αντί να ασχολούνται με την ανοικοδόμηση των χωρών τους, όντας μισθοφόροι του ιμπεριαλισμού να αφιερώνουν χρόνο για ραδιουργίες σε βάρος άλλων κατεστραμμένων από τον πόλεμο χωρών. Αναδεικνύεται, όμως, και το ότι η “επιδείνωση” των σχέσεων Τίτο-μοναρχοφασιστών κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου δεν αφορούσε τη δήθεν βοήθεια του Τίτο στο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα (“βοήθεια” όπως διοργάνωση λιποταξιών από το ΔΣΕ, εκκένωση περιοχών, καλλιέργεια πτώσης του ηθικού μαχητών και λαού μέσω έντυπης, προφορικής και ραδιοφωνικής προπαγάνδας, αποστολή πρακτόρων εντός ΔΣΕ κ.α.), αλλά το ποιος από τους δύο – Βελιγράδι ή Αθήνα – θα έχει την πρωτοκαθεδρία στο τοπικό βαλκανικό παράρτημα του ιμπεριαλισμού. Ό,τι “προέβλεπε” το άρθρο του έγινε πράξη: η στρατιωτική συνεργασία Τίτο-Αθήνας ήταν γεγονός μετά από λίγο καιρό. Και αυτό δεν ήταν κάτι που τυχαία προέκυψε για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δεν ήταν “θείο δώρο”: όπως γράφεται κάπου στο κείμενο, είναι γεγονός ότι εκείνη την περίοδο οι τρεις στρατοί (Ελλάδας-Τουρκίας-Γιουγκοσλαβίας) ήταν (ή, στην περίπτωση της Ελλάδας, μπορούσε – με τέτοιους φαιδρούς “ηγέτες” – να γίνει, γι’ αυτό και χρηματοδοτήθηκε η δημιουργία τεράστιου στρατού) ένα σημαντικό ποσοστό των αντισοβιετικών στρατευμάτων σε σχέση ειδικά με τις άλλες χώρες της Δ. Ευρώπης. Θα έπρεπε λοιπόν να συντονιστεί. Κι αν για τους μοναρχοφασίστες δεν τιθόταν ζήτημα εύρεσης ιδεολογικού καλύμματος των πεπραγμένων τους (αφού ήταν εξ ορισμού αντισοβιετικοί και αντικομμουνιστές), για τον Τίτο, που ήταν πιο σύνθετα τα πράγματα, με λίγες παραπάνω “ενέσεις” (υπό τη μορφή αμερικανικών δανείων) βρέθηκε και η “ιδεολογία” (του “αδέσμευτου” και της “ανεξαρτησίας”) που χρειαζόταν για να πείσει το λαό του.

Το ότι και οι δύο – Βελιγράδι και Αθήνα – δεν μπορούσαν να πείσουν τους λαούς τους αποδεικνύεται όχι μόνο από το γεγονός των διώξεων ενάντια σε όσους αντιτίθονταν στην προοπτική σύναψης επιθετικών στρατιωτικών συμμαχιών στην περιοχή, αλλά και της προσπάθειας για οργανωτική συνένωση όσων στην Ελλάδα ήθελαν να αποτελέσουν πολιορκητικό κριό για να αλωθεί το οχυρό που αποτελούσε αποτελεσματικό εμπόδιο στις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις: το επαναστατικό ΚΚΕ. Είχαμε εδώ, λοιπόν, και το αντίστροφο: αφού βρήκαμε “ιδεολογία”, να βρούμε και τους “Τίτο”.

Αυτό είναι και το δίδαγμα για το σήμερα: ότι διάφορες “ιδέες” που αποπροσανατολίζουν τους επαναστάτες από τον εκάστοτε κεντρικό στόχο ενίοτε ενθαρρύνονται (θεωρητικά, υλικά αλλά και οργανωτικά) από τον αντίπαλο. Και ότι ο αντίπαλος μπορεί να “πατήσει” ως και σε ανθρώπινες αδυναμίες (π.χ. μέσω της καλλιέργειας εγωισμού και – ατομικού, τοπικού, διακρατικού – ανταγωνισμού, ενίοτε και χωρίς να υπάρχει βάση – π.χ. στις σχέσεις της ΕΣΣΔ με τις ΛΔ δεν υπήρχαν σχέσεις εκμετάλλευσης), ώστε να βρει και τους ανθρώπους που χρειάζεται. Μετά, όλα μπορούν να “ντυθούν” με την κατάλληλη “ιδεολογική” “τεκμηρίωση” διαφορών, ώστε να προκριθεί η πιο φιλική και ακίνδυνη προς τον αντίπαλο ιδεολογία, οργανωτική μορφή, πολιτική γραμμή (εν προκειμένω, ο τιτοϊσμός, το “αδέσμευτο” και η οργανωτική διάλυση του ΚΚ). Όλα, λοιπόν, συνδέονται, και θα πρέπει οι κομμουνιστές να έχουν υπόψη τις κάθε φορά προτεραιότητες και ανάγκες του αντιπάλου.

Πηγή: parapoda.wordpress.com

Αλέκου Ψηλορείτη: Πού οδηγεί η τιτομοναρχοφασιστική συνεργασία

Έκλεισε χρόνος από τότε που ανακοινώηκε επίσημα με τυμπανοκρουσίες και πολύ θόρυβο η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στη συμμορία του Τίτο και τους μοναρχοφασίστες της Αθήνας. Το Δεκέμβρη του 1950 αντάλλαξαν και πρεσβευτές, που έγιναν δεχτοί με παράτες και με εξαιρετικές τιμές κι απ’ τις δυο μεριές. Σε συνέχεια, μέσα στα 1951, αποκαταστάθηκαν όλες οι τηλεφωνικές, τηλεγραφικές, ταχυδρομικές, σιδηροδρομικές και αεροπορικές συγκοινωνίες. Ανταλλάχτηκαν στρατιωτικοί και αεροπορικοί ακόλουθοι και στρατιωτικές αποστολές ανάμεσα στο Βελιγράδι και την Αθήνα, για το συντονισμό των στρατιωτικοπολεμικών τους σχεδίων ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ένωση. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης παραχωρήθηκε ουσιαστικά στον Τίτο και άρχισε η χρησιμοποίησή του εντατικά για τον ανεφοδιασμό του με αμερικάνικο πολεμικό υλικό και την εξαγωγή πολεμικών πρώτων υλών απ’ τη Γιουγκοσλαβία στις ΕΠΑ. Ανταλλάχτηκαν επίσης δημοσιογραφικές και εμπορικές αποστολές. Υπογράφτηκε εμπορική συμφωνία και άρχισαν εμπορικές συναλλαγές. Άρχισε η παράδοση από τον Τίτο στους μοναρχοφασίστες των παιδιών της δημοκρατικής Ελλάδας, που κρατούνται στα στρατόπεδα του Ράνκοβιτς και εντάθηκε η αποστολή τιτικών πραχτόρων και σπιούνων του Τίτο στην Ελλάδα, για την υπονόμευση του δημοκρατικού κινήματος και την εξυπηρέτηση της αντισοβιετικής πολιτικής του Πιουριφόι. Ήδη βρισκόμαστε μπροστά στην υπογραφή και στρατιωτικής συμμαχίας Ελλάδας-Γιουγκοσλαβίας. Συμπληρώνονται έτσι όλες οι προετοιμασίες για να μπει σε εφαρμογή ο αμερικανοκίνητος πολεμικός άξονας Αθήνα-Βελιγράδι, για το άναμμα του πολέμου στα Βαλκάνια ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ένωση.

***

Όταν αποκαταστάθηκαν πέρυσι οι διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στον Τίτο και τους μοναρχοφασίστες, αμερικανοί, άγγλοι, μοναρχοφασίστες και τιτικοί ισχυρίζοντας, ότι η τιτομοναρχοφασίστική συνεργασία αποβλέπει τάχα σε ειρηνικούς σκοπούς. Αυτό ισχυρίζονταν και πριν ακόμα αποκατασταθούν οι σχέσεις τους, για να καλύψουν τους εγκληματικούς τους σκοπούς. Στις 27 του Απρίλη 1950 ο Τίτο ισχυρίστηκε σε λόγο του, στη γιουγκοσλαβική βουλή, ότι η συνεργασία του με τους μοναρχοφασίστες “θα συμβάλει στην ενίσχυση της ειρήνης στα Βαλκάνια”. Και ο Πλαστήρας, που ο Τίτο τον χαρακτήρισε αρχηγό της “δημοκρατικής επανάστασης στην Ελλάδα” έσπευσε αμέσως να “επιβεβαιώσει” ότι “μια τοιαύτη συνεργασία θα είναι μεγάλης ωφελείας δι’ αμφοτέρας τας χώρας και θα συμβάλει σημαντικώς εις την σταθεροποίησιν της ειρήνης εις τα Βαλκάνια” (Λόγος του στη βουλή, 26/6/50). Κανέναν φυσικά δε μπόρεσε να ξεγελάσει η χοντροκομένη αυτή τιτο-πλαστηρική απάτη. Και μόνο το γεγονός ότι η αποκατάσταση αυτή γινόταν κάτω απ’ τις εντολές της Ουάσιγκτον (στις 6/11/50 ο αμερικανός γκαουλάιτερ στην Ελλάδα Πιουριφόι είχε δηλώσει στη Θεσσαλονίκη: “Θα επεθύμουν να ίδω την παρούσαν ελληνικήν και γιουγκοσλαβικήν κυβέρνησιν αποκαθιστώσας πλήρεις διπλωματικάς σχέσεις. Η αμερικανική κυβέρνησις επιθυμεί να ίδει την αποκατάστασιν των σχέσεων και είναι διατεθειμένη να ενισχύσει κάθε προσπάθειαν”), και με καθαρά στρατιωτικοπολεμικούς σκοπούς, έκανε φανερό πως τίποτε το καλό δε μπορούσαν να περιμένουν απ’ τη συνεργασία αυτή οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας. Και οι μόνοι που θα’χαν να ωφεληθούν ήταν οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές αφέντες του Τίτο και των μοναρχοφασιστών.

Αυτό το ομολόγησαν και οι ίδιοι: “Η αποκατάστασις κανονικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Γιουγκοσλαβίας, δια της ανταλλαγής πρεσβευτών – διαβεβαίωνε από τον Αύγουστο ακόμη του 1950 ο τιτικός πρεσβευτής στο Λονδίνο Γιοζέ Μπριλέι τον άγγλο υπουργό Κένεθ Γιάγκερ – θα ηδύνατο να οδηγήσει εις στενωτέραν στρατιωτικήν συνεργασίαν μεταξύ των δύο χωρών. Τούτο δε, θα ήτο προς μέγα όφελος των δυτικών δυνάμεων” (“Καθημερινή”, 23/8/50). Τους σκοπούς της τιτομοναρχοφασιστικής συνεργασίας ομολόγησε επίσης πολύ ξετσίπωτα από τον Απρίλη του 1950 η μοναρχοφασιστική εφημερίδα “Ελλάς”, όργανο του τότε αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γ. Παπαντρέα: “Τι σημαίνει από διεθνούς πλευράς και αγώνος Ανατολής και Δύσεως η ελληνογιουγκοσλάβικη συνεργασία; – έγραφε: Πλήρη αποκοπήν της Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα. Σύσφιξιν της Βουλγαρίας από νότου και δυσμών” (“Ελλάς”, 29/4/50). Το στρατιωτικό χαρακτήρα της τιτομοναρχοφασιστικής συνεργασίας ομολόγησε και το “Βήμα” της 24/12/50 που έγραφε ότι “Κατά εγκύρους αμερικανικούς κύκλους…την εξομάλυνσιν των ελληνογιουγκοσλάβικων σχέσεων πρέπει να ακολουθήσει ο συντονισμός των στρατηγικών προπαρασκευών”. Πιο κυνικός ο Τσαλδάρης δήλωσε ορθά-κοφτά στη βουλή το Νοέμβρη του 1950: “Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνησις θα λάβει τα αναγκαία μέτρα, ώστε αι αποκαθιστάμεναι διπλωματικαί σχέσεις μετά της Γιουγκοσλαβίας ν’ αποτελέσουν σταθμόν νέας εξορμήσεως, την οποίαν όλοι αναμένομεν εις την γωνίαν αυτήν της Ευρώπης”. Και η “Χέραλντ Τρίμπιουν” της Νέας Υόρκης έγραφε στις 5/2/51 ότι “η Αμερική θα ήθελε να δει ενωμένες τις δυνάμεις του αντικομμουνισμού στη Νοτιοανατολική Ευρώπη” και πρόσθετε ότι είχαν αρχίσει κιόλας στρατιωτικές συνομιλίες με τον Τίτο και πολύ γρήγορα θα’μπαινε το ζήτημα της Ένωσης των δυνάμεων της Γιουγκοσλαίας-Ελλάδας-Τουρκίας.

Το ζήτημα αυτό – όπως είναι γνωστό – μπήκε πραγματικά και προχωρεί προς την ολοκλήρωσή του. Στους 2-3 τελευταίους μήνες του 1951 ο Τίτο δήλωσε επανειλημμένα ότι θεωρεί τον εαυτό του ενταγμένο στο δυτικό στρατόπεδο, ότι είναι πρόθυμος να πολεμήσει οπουδήποτε στην Ευρώπη το διατάξει ο ΟΕΕ (δηλ.ο Τρούμαν) και ότι επιδιώκει στενότερη συνεργασία με τη μοναρχοφασιστική Ελλάδα. Μιλώντας πάνω σ’ αυτές τις δηλώσεις του Τίτο, ο Πλαστήρας, που όπως έγραφε η “Μοντ” της 26/10/51, “χαίρει της εμπιστοσύνης του Τίτο” δήλωσε στις 2/11/51 ότι τις επιδοκιμάζει απόλυτα και ζήτησε την υπογραφή στρατιωτικής συμμαχίας μαζί του. Στις 6/12/51 ο Πλαστήρας δήλωσε ότι “συντρέχουν σήμερα πολλοί λόγοι για να αναζωπυρωθεί και να συνεχιστεί” η τιτομοναρχοφασιστική συνεργασία και πρόσθεσε ότι “υπάρχει η προς τούτο απαιτούμενη διάθεσις και καταβάλλεται πάσα δυνατή προσπάθεια δια να αξιοποιηθεί πλήρως η εκατέρωθεν υφισταμένη αυτή διάθεσις” (“Αλλαγή”, 6/12/51). Ο αρχηγός του γενικού επιτελείου εθνικής αμύνης του μοναρχοφασισμού Γρηγορόπουλος, ταξίδεψε στην Αμερική όπου είχε συναντήσεις με τον Μπράντλεϋ και τον Κόλινς και ενήργησε, όπως αποκάλυψε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας, για τη δημιουργία στα Σκόπια επιτελείου, που θα υπάγεται στο αρχηγείο του Αϊζενχάουερ και θα διοικεί τις γιουγκοσλάβικες, μοναρχοφασιστικές και τούρκικες δυνάμεις. Ο Γρηγορόπουλος προσφέρει την αρχιστρατηγία των Βαλκανίων, που διεκδικούσε άλλοτε ο Παπάγος, στον Τίτο, για να διευκολύνει τα αμερικάνικα σχέδια, που σκόνταφταν στις απαιτήσεις της αρχιστρατηγίας που πρόβαλαν μαζί ο Τίτο, ο Παπάγος και οι μπασιμπουζούκοι της Άγκυρας, και για να εξασφαλίσει και τη δική του παραμονή στη διοίκηση του μοναρχοφασιστικού στρατού.

Οι τιτομοναρχοφασιστικές σχέσεις ένα χρόνο τώρα συσφίγγονται και προωθούνται, με βάση το αμερικάνικο σχέδιο “ενοποιήσεως των δυνάμεων του αντικομμουνισμού στη Νοτιοανατολική Ευρώπη”. Ο αντιπρόσωπος του μοναρχοφασισμού στο “Συμβούλιο της Ευρώπης” Μακάς δήλωσε τελευταία στο Στρασβούργο ότι η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία θα μπορούσαν να παρατάξουν τόσο στρατό όσο όλες μαζί οι χώρες της Δυτ.Ευρώπης. Ποια είναι ωστόσο η ωφέλεια που είδαν οι λαοί της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας από τη σύσφιξη των σχέσεων αυτών, όπως υπόσχονταν πριν ενάμισυ χρόνο ο Τίτο και ο Πλαστήρας; Περιττό να πούμε πως και στο σημείο αυτό ο Τίτο αποδείχτηκε για άλλη μια φορά προβοκάτορας και χαφιές-πράχτορας του ιμπεριαλισμού και ο Πλαστήρας απατεώνας και πράχτορας της αμερικανοκρατίας και του Πιουριφόι. Όχι μόνο ωφέλεια και καλό δεν είδε και δεν πρόκειται να δει ο λαός και η χώρα μας απ’ την τιτομοναρχοφασιστική συνεργασία, αλλά και δοκίμασε και δοκιμάζει ακόμη μεγαλύτερες και περισσότερες συμφορές, εξαιτίας της. Και όσο πιο πολύ συσφίγγονται οι σχέσεις αυτές τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο κίνδυνος της σφαγής και του πολέμου στα Βαλκάνια. Εκεί οδηγεί η τιτομοναρχοφασιστική συνεργασία. Αυτό μαρτυρούν τα αδιάψευστα γεγονότα, που συνέβησαν στο χρόνο που μεσολάβησε απ’ την αποκατάσταση των τιτομοναρχοφασιστικών σχέσεων.

***

Είναι γνωστό το λεγόμενο “σχέδιο Κιτριλάκη”, που σκαρώθηκε στην Αθήνα, συζητήθηκε στην Άγκυρα και το Βελιγράδι και εγκρίθηκε και από τον Αϊζενχάουερ. Το σχέδιο αυτό προβλέπει κοινή δράση τιτο-μοναρχοφασιστών και τούρκων ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Βουλγαρίας και της Αλβανίας. Μέρος του σχεδίου αυτού είναι και το σχέδιο Τζέκινς-Παπάγου “Αστραπή” για μοναρχοφασιστική εισβολή στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας, με τη βοήθεια του Τίτο και των ιταλών νεοφασιστών. Ο Βενιζέλος επιβεβαίωσε την ύπαρξή τους με τις δηλώσεις του στα Γιάννενα το Φλεβάρη του 1951 για “απελευθέρωση” της Βορείου Ηπείρου και με τη συνέντευξή του στο “Νταίηλυ Μαίηλ” (19/2) όταν δήλωσε, “Θα ηδυνάμεθα να προελάσωμεν προς τον Δούναβιν…Θα μεταβάλωμεν την χώραν μας εις ορμητήριον από το οποίον θα καταφερθεί πλήγμα εις την καρδίαν της Ρωσίας” (“Βήμα”, 20/2/51). Το ίδιο επιβεβαιώθηκαν και από τιτική πλευρά, με τις δηλώσεις του προέδρου της επιτροπής εξωτερικών της γιουγκοσλάβικης βουλής Ντέντιερ, που ομολόγησε ανοιχτά, πάνω στον καυγά με τους μοναρχοφασίστες και τους νεοφασίστες ιταλούς για το σχεδιαζόμενο διαμελισμό της Αλβανίας, ότι η Ελλάδα και η Ιταλία σχεδιάζουν ανατροπή της αλβανικής κυβέρνησης με πράχτορες, σαμποταριστές και τρομοκράτες που στέλνουν απ’έξω και το διαμελισμό της Αλβανίας μεταξύ τους. Η Ελλάδα και η Γιουγκοσλαβία έγιναν κέντρα και βάσεις εκπαίδευσης και εξόρμησης των αμερικάνων κατάσκοπων και σαμποταριστών που στέλνονται στις ΛΔ και τη Σοβ. Ένωση. Το αμερικάνικο αεροπλάνο, που έριξε με αλεξίπτωτα τους αμερικανούς καταάσκοπους Σίβερ Λίμεν και Σαπλακάν Κωσταντίν στην περιοχή Φαγκαράς της ΛΔ της Ρουμανίας, απογειώθηκε από την Ελλάδα. Το ίδιο και το αεροπλάνο που έριξε στη ΣΕ με αλεξίπτωτα τους αμερικανούς κατάσκοπους Α.Ι.Οσμάνοφ και Κ.Φ.Σαράνσεφ. Και το αμερικάνικο αεροπλάνο που αναγκάστηκε να προσγειωθεί στη ΛΔ της Ουγγαρίας και που, όπως ομολόγησε το πλήρωμά του, είχε αποστολή να εφοδιάσει με ασυρμάτους και άλλα μέσα κατασκοπείας τους αμερικανούς πράχτορες που δρουν στην Ουγγαρία, είχε εντολή, ύστερα από την εκπλήρωση της αποστολής του, να περάσει στη Γιουγκοσλαβία. Όπως καταγγέλλει σε άρθρο του στην εφημ. “Για σταθερή ειρήνη, για τη λαϊκή δημοκρατία” της 7/12/51 ο γραμμ.της ΚΕ του αλβανικού Κόμματος Εργασίας Μεχμέτ Σέχου: “Οι τιτικοί δημιούργησαν κατά μήκος των αλβανικών συνόρων ολόκληρο δίχτυ με κέντρα για την προετοιμασία κατασκόπων και δυναμιτιστών που στρατολογούνται από τους αντιδραστικούς αλβανούς πρόσφυγες στη Γιουγκοσλαβία. Από εκεί οι τιτικοί στέλνουν στο αλβανικό έδαφος ένοπλες ομάδες, που αποτελούνται από κοινούς εγκληματίες, συμμορίτες, ανθρώπους στερημένους από κάθε ηθικό έρεισμα και αρχή, αποβράσματα που είναι έτοιμα να υπηρετήσουν τον καθένα που θα τους δώσει πιο πολλά…Στα 1951 έγιναν ακόμη πιο συχνές οι τιτικές προκλήσεις. Ως τα τέλη του Οχτώβρη οι τιτικοί έκαναν 80 προκλήσεις στα σύνορά μας”. Αυτή τη “σταθεροποίηση στα Βαλκάνια” και τέτοιου είδους “φιλειρηνικούς” σκοπούς επιδιώκει η τιτομοναρχοφασιστική συνεργασία.

***

Παράλληλα με τις πολεμικές προκλήσεις κατά των ΛΔ δυνάμωσαν και στις δυο χώρες οι διωγμοί κατά των οπαδών της Ειρήνης και εντάθηκαν οι μαζικές συλλήψεις πατριωτών. Λίγες βδομάδες αμέσως ύστερα από την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας-Γιουγκοσλαβίας εκτελέστηκε στη Θεσσαλονίκη ο ατρόμητος αγωνιστής της Ειρήνης Νικηφορίδης, κλείστηκε η εφημερίδα “Δημοκρατικός”, γιατί υπερασπιζόταν την ειρήνη και δημοσίευε δηλώσεις υπογραφής της Έκκλησης της Στοκχόλμης. Έγιναν μαζικές συλλήψεις πατριωτών σ’ όλη τη χώρα και πολλές δίκες και καταδίκες υπερασπιστών της ειρήνης. Ξαπολύθηκε άγριος διωγμός κατά του δημοκρατικού λαού της Ελλάδας. Πλήθυναν οι αποστολές φαντάρων μας στην Κορέα. Πολλαπλασιάστηκαν οι προκλήσεις ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Εντάθηκαν οι πολεμικές προετοιμασίες, μεγάλωσαν τα πολεμικά έξοδα και δυνάμωσε το ξεπούλημα της χώρας στους αμερικάνους εμπρηστές του πολέμου. Αμερικανοί και άγγλοι υπουργοί, στρατηγοί, ναύαρχοι, πρεσβευτές, προσωπικοί απεσταλμένοι του Τρούμαν, δημοσιογράφοι και άλλοι διεθνείς πράχτορες του πολέμου (Τρήκβε Λη, Μπράουν, Χάριμαν, Νταίηβις, Μπράντλεϋ, Κάρνεϋ,Σλημ, Κόλινς, Φίλνετερ κλπ κλπ) επισκέφτηκαν επανειλημμένα το Βελιγράδι και την Αθήνα για να προωθήσουν τα πολεμικά τους σχέδια και να συντονίσουν τις ενέργειες των λακέδων τους. Ο αρχηγός του αμερικάνικου γενικού επιτελείου στρατού Κόλινς, που επισκέφτηκε στα μέσα του Οκτώβρη 1951 τη Γιουγκοσλαβία, παρακολούθησε στρατιωτικά γυμνάσια του τιτικού στρατού, θωρακισμένων και αεροπορίας στη Μακεδονία, επιθεώρησε τα πολεμικά έργα των τιτικών στα γιουγκοσλαβοβουλγαρικά και αλβανικά σύνορα και συζήτησε μαζί τους το ζήτημα της εγκατάστασης του κοινού επιτελείου στα Σκόπια. Η επίσκεψη του Κόλινς στη Γιουγκοσλαβία συμπίπτει με την επίσκεψη των Μπράντλεϋ-Σλημ στην Αθήνα για τους ίδιους σκοπούς.

Τελευταία, υπογράφτηκε τιτοαμερικάνικη συμφωνία και αποφασίστηκε η εισδοχή της Ελλάδας στη βορειοατλαντική πολεμική συμμαχία. Αυτό μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τον κίνδυνο του πολέμου στα Βαλκάνια και μετατρέπει τη χώρα μας ολοκληρωτικά σε πολεμική βάση ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες και τη Σοβ. Ένωση. Στην πολιτική Επιτροπή της Γενικής Συνέλευσης του ΟΕΕ οι αμερικανοάγγλοι πέρασαν απόφαση, με τη γνωστή μηχανή της πλασματικής πλειοψηφίας, που καταργεί, για χατίρι του Τίτο, τη λεγόμενη “Βαλκανική Επιτροπή” και ιδρύει άλλη “Υποεπιτροπή του ΟΕΕ για τα Βαλκάνια” που θα’χει έδρα τη Νέα Υόρκη και θα μπορεί να δρα όχι μονάχα στην Ελλάδα, αλλά και στη Γιουγκοσλαβία για την οργάνωση των πολεμικών προκλήσεων ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες.

Η συμμορία του Τίτο επισημοποίησε, με την τιτοαμερικάνικη στρατιωτική συμφωνία και με την πολεμική συμμαχία της με το μοναρχοφασισμό, το ανοιχτό πέρασμά της στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού και αποτελεί σήμερα, μαζί με τους μοναρχοφασίστες, την πιο προωθυμένη αντισοβιετική αιχμή του. Στην 6η Γενική Συνέλευση του ΟΕΕ η τιτική αντιπροσωπεία καταπολέμησε λυσσασμένα τις προτάσεις της ΣΕ για σύμφωνο ειρήνης ανάμεσα στις 5 μεγάλες Δυνάμεις και υπέβαλε καταγγελία κατά της Σοβ. Ένωσης και των λαϊκών δημοκρατιών, ότι δήθεν απειλούν(!) τη Γιουγκοσλαβία και ζήτησε να παρθούν μέτρα για την “υπεράσπισή της”. Πόσο προβοκατόρικο χαρακτήρα έχει η συκοφαντική αυτή καταγγελία των τιτικών το φανερώνει και η πρόσφατη δήλωση του υπαρχηγού του τιτικού επιτελείου Ντάπσιεβιτς, που είπε σε αμερικανούς δημοσιογράφους ότι καλά θα ήταν να δώσει η Αμερική μερικές ατομικές βόμες στη Γιουγκοσλαβία, που θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει ενάντια στη Σοβ. Ένωση γιατί έχει ευνοϊκή θέση. Σκοπός της καταγγελίας στον ΟΕΕ ενάντια στη ΣΕ και τις λαϊκές δημοκρατίες ήταν να δικαιολογήσει την αμερικανική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία και τους τεράστιους πολεμικούς εξοπλισμούς της. Λίγες μέρες αμέσως ύστερα από την “καταγγελία” ο αμερικανός στρατηγός Χάμοντ, αρχηγός της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής, που έχει πάρει στα χέρια της τις ένοπλες δυνάμεις της συμμορίας του Τίτο, δήλωσε ότι “θα παραχωρηθούν στον Τίτο αεροπλάνα, άρματα μάχης, πολεμικά πλοία κλπ. Οι αμερικανοί στρατιωτικοί θα εκπαιδεύουν τις τιτικές δυνάμεις και γιουγκοσλάβοι αξιωματικοί θα σταλούν για μετεκπαίδευση σε αμερικανικές στρατιωτικές σχολές στην Αμερική και τη Γερμανία”. Στις 7/10/51 ο Τίτο “επανέλαβεν ότι η Δύσις δύναται να θεωρεί τη Γιουγκοσλαβίαν ως ασφαλή σύμμαχον” (“Βήμα” 9/10/51). Και στις 31/10/51 ο Τίτο δήλωσε σε 125 ξένους δημοσιογράφους ότι “οιαδήποτε απειλή εναντίον της Γιουγκοσλαβίας αποτελεί απειλήν εναντίον της Ελλάδος, και αντιστρόφως, οιαδήποτε απειλή εναντίον της Ελλάδος στρέφεται και κατά της Γιουγκοσλαβίας” (“Βήμα”, 1/11/51). Αυτό είναι μια ανοιχτή ομολογία, όχι μόνο για τον πολεμικό χαρακτήρα της τιτομοναρχοφασιστικής συνεργασίας, αλλά και για την προδοσία του Τίτο κατά του ΔΣΕ στα 1949.

Στις 17/12/51 έφτασε στο γιουγκοσλαβικό λιμάνι της Αδριατικής Φιούμε το πρώτο ύστερ’ απ’ τον πόλεμο αμερικάνικο πολεμικό πλοίο. Το καταδρομικό “Ντεμσάν” με επικεφαλής το ναύαρχο Γκάρντνερ, διοικητή του 6ου αμερικανικού στόλου της Μεσογείου. Ο ναύαρχος Γκάρντνερ είχε επισκεφθεί προηγούμενα την Αθήνα. Για το ρόλο του 6ου αμερικανικού στόλου στη Μεσόγειο το αμερικάνικο περιοδικό “Νιους Γουίκ”, έγραψε ότι μετα αεροπλάνα των πλοίων του που βρίσκονται στην Ελλάδα, μπορεί να καταφερεθούν “συντριπτικά πλήγματα στη ραχοκοκαλιά της Σ. Έν.”. Βάσιμες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι τιτομοναρχοφασίστες ετοιμάζουν με εντολή των αμερικανών “μεγάλης ολκής” πρόκληση ενάντια στις ΛΔ της Αλβανίας-Βουλγαρίας κατά την ερχόμενη άνοιξη-αρχές του καλοκαιριού. Το στρατιωτικό σχέδιο της πρόκλησης αυτής συζήτησε ο Γρηγορόπουλος στην Αμερική, όπου ταξίδεψε τελευταία. Αυτή είναι η πρώτη επιδίωξη της τιτομοναρχοφασιστικής συνεργασίας: Προετοιμασία του πολέμου ενάντια στις ΛΔ και τη Σοβ. Ένωση.

***

Ο φυσικός πλούτος της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας παραδόθηκε στους αμερικάνους ληστές. Ενώ οι λαοί τους πεθαίνουν από την πείνα και τις στερήσεις.

Την εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας, αποτέλεσμα της τιτικής προδοσίας, ομολογούν κι αυτοί ακόμη οι δυτικοί φίλοι και υποστηριχτές του Τίτο. Σε ανταπόκρισή του από το Βελιγράδι του Νοέμβρη του 1951 ο απεστελμένος του “Ομπσέρβερ” Ρίτσαρντ Λόουενταλ γράφει ότι “Το ανεξάρητον κομμουνιστικόν (!) καθεστώς της Γιουγκοσλαβίας διέρχεται μίαν εξαιρετικά δύσκολον περίοδον…Και εις εκείνα ακόμη τα μέρη της χώρας, όπου ποτέ δεν είχαν πάει οι γερμανοί, οι κάτοικοι δοκιμάζουν την σκληροτέραν περίοδον από τον πόλεμον και εντεύθεν, ενώ ο Τίτο υπεσχέθη παντός είδους βελτίωσιν…Οι αγρόται είναι δυσαρεστημένοι με τα τιμάς, αι οποίαι ορίζονται δια τα προϊόντα των καθώς επίσης και με τα τιμάς, την ποιότητα και την ποσότητα των βιομηχανικών προϊόντων, τα οποία δύνανται ν’ αγοράσουν”. Και γι’ αυτό, συνεχίζει, “ήρχισαν εκστρατείαν εναντίον της οικονομικής συνεργασίας με το κράτος, η οποία φαίνεται ότι είναι επιτυχής…Υπάρχουν ακόμη πολλά άλλα συμπτώματα, όπως είναι τα ημιτελή σχέδια δια την ανέγερσιν κτιρίων τα οποία εγκατελείφθησαν δι’ οικονομικούς λόγους…”. Η παραγωγή πέφτει διαρκώς και “από οικονομικής πλευράς η μείωσις της παραγωγής αντανακλά εις ένα διαρκές έλλειμμα, εις δε το εσωτερικόν επιφέρει σταθεράν αύξησιν των τιμών…Η γιουγκοσλαβική κυβέρνησις ευρίσκεται ενώπιον μιας πολυπλόκου οικονομικής καταστάσεων…” (“Βήμα”, 18/11/51). Ενώ όμως τέτοια είναι η οικονομική κατάσταση του λαού και της χώρας, ο Τίτο ξοδεύει πάνω από τα 50% του προϋπολογισμού στις πολεμικές προετοιμασίες, συνεχίζει το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών στους αμερικάνους ληστές. Η εξαγωγή χαλκού, ψευδαργύρου, βωξίτη, μολύβδου και άλλων πολεμικών πρώτων υλών απ’ τη Γιουγκοσλαβία στις ΕΠΑ αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Το 1950 αυξήθηκε 5 φορές σε σχέση με το 1949. Ο απολογισμός του 1951 θα’ναι, ασφαλώς, ακόμη χειρότερος.

Το ίδιο και χειρότερη είναι η κατάσταση και στην μοναρχοφασιστική Ελλάδα. Η τιτομοναρχοφασιστική συνεργασία την επιδείνωσε ακόμη περισσότερο. Στο χρόνο που πέρασε από το Νοέμβρη του 1950 ο τιμάριθμος της ζωής ανέβηκε στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κατά 35 μονάδες. Από 387 που ήταν το Νοέμβρη του 1950 σε σχέση με το 1938, ανέβηκε στα 422 το Δεκέμβρη του 1951. Λίγους μήνες μετά την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με τον Τίτο, το Φλεβάρη του 1951, συνέβη και τούτο το πολύ χαρακτηριστικό για τις άμεσες συνέπειες της τιτομοναρχοφασιστικής συνεργασίας. Την ώρα που πολλές περιοχές της χώρας μας στερούνταν ολόκληρες βδομάδες και μήνες το ψωμί και πέθαινε ο κόσμος από την πείνα, έφθασε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης αμερικάνικο φορτίο στάρι που προοριζόταν αρχικά για την Ελλάδα, αλλά που στάλθηκε κατόπι στον Τίτο. Και η εμπορική συμφωνία που υπογράφτηκε με τον Τίτο οδηγεί στη ληστεία των προϊόντων μας από τη συμμορία του Τίτο. Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση της εξαγωγής 800 τόννων ακατέργαστου μπαμπακιού στη Γιουγκοσλαβία σε εξευτελιστική τιμή, την ώρα που 350 χιλιάδες εργάτες μένουν άνεργοι στη χώρα μας.

Οι οικονομικές συνέπειες της τιτομοναρχοφασιστικής συνεργασίας είναι καταστροφικές για την Ελλάδα. Τίποτε το καλό και το ωφέλιμο δεν έχει να περιμένει ο λαός μας απ’ τη συνεργασία και τις εμπορικές συμφωνίες του μοναρχοφασισμού με τον Τίτο. Μόνο τα πολεμικά σχέδια των αμερικανοάγγλων ιμπεριαλιστών και του Τίτο εξυπηρετούν οι συναλλαγές και οι συμφωνίες αυτές και φέρνουν στο λαό μας ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση και φτώχεια. Όπως δήλωσε τελευταία ο αμερικάνος γκαουλάιτερ Πιουριφόι “η στρατιωτική προσπάθεια απαιτεί την συνεισφοράν και της τελευταίας ικμάδος συνεργασίας και μόχθου”. Ο Τίτο προσφέρει για αντάλλαγμα στους μοναρχοφασίστες τα παιδιά της δημοκρατικής Ελλάδας που κρατεί στα στρατόπεδα του Ράνκοβιτς με τη βία και αρνείται να τα στείλει στις Λαϊκές Δημοκρατίες, όπως το ζητάν τα ίδια και οι γονείς τους. 411 παιδιά παρέδωσε ο Τίτο μέσα σ’ αυτό το χρόνο στους μοναρχοφασίστες και ετοιμάζεται να παραδώσει και τα υπόλοιπα.

***

Η συνεργασία του μοναρχοφασισμού με τον Τίτο είναι σοβαρή απειλή κατά της εθνικής ακεραιότητας της χώρας μας. Η παραχώρηση ελεύθερης ζώνης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, που κάτω πα’ τις συνθήκες που γίνεται σημαίνει απόλυτη κυριαρχία του σ’ όλο το λιμάνι, ανοίγει το δρόμο στον Τίτο για το άρπαγμα ολόκληρης της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας. “Μια ελευθέρα γιουγκοσλαβική ζώνει εις τον λιμένα της Θεσσαλονίκης θα απετέλει διείσδυσιν εις το ελληνικόν έδαφος δια την πραγματοποίησιν των αντικειμενικών σκοπών των γιουγκοσλάβων εις την Μακεδονίαν” (υπόμνημα από εξέχουσες προσωπικότητες, καθηγητές πανεπιστημίου, βιομηχάνους κλπ στον Πλαστήρα, Μάης 1950).

Να ο πραγματικός κίνδυνος για τη Μακεδονία, για τον οποίο τόσο ξελαρυγγίστηκαν να φωνάζουν οι μοναρχοφασίστες. Παραδίνουν τη Μακεδονία στον Τίτο, την ίδια ώρα που εφαρμόζουν την πιο εξοντωτική πολιτική ενάντια στους σλαβομακεδόνες και τους αρνούνται το δικαίωμα να ζήσουν σε ισοτιμία με τον ελληνικό λαό. Και ο Τίτο, μια που βρήκε πιο εύκολο και βολικό δρόμο για να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του, που υποστηρίζονται ανεπιφύλαχτα απ’ τους αμερικάνους*, εγκατέλειψε τώρα και τη δημαγωγία του για τους σλαβομακεδόνες, για να διευκολύνει έτσι και τους μοναρχοφασίστες στο εξοντωτικό τους έργο κατά των σλαβομακεδόνων. Αποδείχνει έτσι ο Τίτο πως και το “ενδιαφέρον” που έδειχνε πριν για τους σλαβομακεδόνες, δεν είχε κανένα άλλο σκοπό, παρά την υπονόμευση του λαϊκοδημοκρατικού μας κινήματος και τη χρησιμοποίηση του μακεδόνικου ζητήματος σαν μέσου για την εξαπάτηση του μακεδόνικου λαού και για την εξυπηρέτηση των καταχτητικών του επιδιώξεων.

Την κλίκα των Κεραμιτζίεφ-Γκότσε και σια εξακολουθεί ωστόσο ο Τίτο να τη χρησιμοποιεί, όπως και πριν, για διαλυτική δουλιά μέσα στους σλαβομακεδόνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Παράλληλα δυναμώνει τις προσπάθειές του, με την αποστολή πραχτόρων και σπιούνων στην Ελλάδα, για τη δημιουργία τιτικού “κομμουνιστικού” κόμματος και την υπονόμευση του λαϊκοδημοκρατικού μας κινήματος.

Η προσπάθεια αυτή των τιτικών εντάθηκε αμέσως ύστερα απ’ την υποχώρηση του ΔΣΕ και συνεχίζεται από τότε με την υποστήριξη του ΓΕΣ και της ασφάλειας. Όπως μετέδωσε το πραχτορείο “Τέλε Πρες” το Μάη του 1950, ο Παπάγος σε απόρρητη διαταγή του στις στρατιωτικές αρχές έγραφε: “Είναι απολύτως αναγκαίον να οργανωθούν οι οπαδοί του Τίτο εν Ελλάδι, οίτινες είναι πραγματικοί σύμμαχοί μας”. Το γεγονός αυτό το επιβεβαίωσε και ο ανταποκριτής στην Αθήνα της αμερικάνικης αντιδραστικής εφημερίδες “Χέραλντ Τρίμπιουν” της Νέας Υόρκης, Γκάστον Κόμπλεντς, που έγραφε στις 6 του Ιούνη 1951, ότι, σύμφωνα με πληροφορίες του από αξιόπιστες πηγές, “ο στρατάρχης Τίτο της Γιουγκοσλαβίας αναπτύσσει στην Ελλάδα υπονομευτικήν δράσιν διά να διασπάσει την παράνομη φιλοσοβιετική ελληνική κομμουνιστική οργάνωση και να λανσάρει στην ελληνική πολιτική κηνή ένα νέο αντισοβιετικό αριστερό κόμμα. Οι πράχτορες του στρατάρχη ενεργούν γι’ αυτό το σκοπό στην Αθήνα, στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη, τις τρεις μεγάλες περιοχές, όπου οι έλληνες “ερυθροί” διατηρούν ακόμη αρκετή δύναμη. Είναι επίσης γνωστό ότι οι πράχτορες αυτοί παίρνουν άμεση καθοδήγηση από την τιτική πρεσβεία στην Αθήνα και το τιτικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη”. Ο Κόμπλεντς βεβαιώνει ακόμα και το ότι οι πράχτορες του Τίτο δρουν εν γνώσει και με την υποστήριξη της ασφάλειας: “Η ελληνική μυστική υπηρεσία – γράφει – παρακολουθεί με εξαιρετική προσοχή τις κινήσεις του στρατάρχη και, σύμφωνα με πληροφορίες, όχι δίχως κάποια ικανοποίηση”. “Επίσης και με την υποστήριξη της κυβέρνησης που θα δέχονταν με ευχαρίστηση μια νέα ** διάσπαση της παράνομης κομμουνιστικής ηγεσίας από τον στρατάρχη Τίτο”. “Αποκαλύψεις εξ εγκύρων πηγών” για τη δράση των τιτικών πραχτόρων στην Ελλάδα έκανε και ο τεταρταυγουστιανός “Εθνικός Κήρυξ” σε σειρά άρθρων του απ’ τις 17-20 του Ιούνη 1951 με τίτλο: “Ο Τίτο βυσσοδομεί εναντίον της Ελλάδος”. “Ψυχή όλης της κινήσεως” των τιτικών στην Ελλάδα – έγραφε ο “Εθνικός Κήρυξ” – “δεν είναι άλλος από τον γενικόν πρόξενον της Γιουγκοσλαβίας εν Θεσσαλονίκη κ. Γιόβιτς, με άμεσον βοηθόν του τον γραμματέα του προξενείου κ.Γρ. Γιουσέφσκι, ο οποίος φημίζεται διά την κατασκοπευτικήν του δράσιν και είναι ο επίσημος κατάσκοπος της Γιουγκοσλαβίας εις την Βόρειον Ελλάδα…Ο Γιόβιτς εις τας ενεργείας του έχει επίσης ως σ΄ντροφον και τον διευθυντήν της προπαγάνδας της γιουγκοσλαβικής πρεσβείας Αθηνών κ. Ρακόφσκι, ο οποίος είναι ο αρχηγός του κλιμακίου κατασκοπείας της γιουγκοσλάβικης πρεσβείας των Αθηνών. Ο Ρακόφσκι, αν και η έδρα του ήτο στας Αθήνας, παρέμεινεν εις Θεσσαλονίκην μέχρι του παρελθόντος Δεκεμβρίου (1950), ένθα εν συνεννοήσει μετά του Γιόβιτς έθεσε τας βάσεις της όλης κινήσεως του τιτοϊκού κινήματος εις το ΚΚΕ”. Σε συνέχεια, ο “Εθνικός Κήρυξ” αναφέρει τις συναντήσεις που είχαν ο Γιόβιτς και άλλοι τιτικοί πράχτορες στη Θεσσαλονίκη με το Σβώλο, τον Καραμαούνα και άλλους “αριστερούς” της Θεσσαλονίκης για τη δημιουργία τιτοϊκού κόμματος στην Ελλάδα.

Αυτό είναι το “ιδεολογικό” περιεχόμενο της τιτομοναρχοφασιστικής συνεργασίας. Αυτή τη δουλιά κάνουν στην Ελλάδα οι “διπλωματικοί” εκπρόσωποι του Τίτο. Για τον ίδιο σκοπό επισκέφτηκε τελευταία την Αθήνα ο τιτικός υφυπουργός των εξωτερικών Γιόζε Βίλφαν, γνωστός μηχανορράφος και παλιός πράχτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις. Τροτσκιστές, τιτικοί πράχτορες από την Ελλάδα ταξιδεύουν επίσης στο Βελιγράδι, απ’ όπου παίρνουν οδηγίες και χρηματοδοτούνται για την κατασκοπευτική και υπονομευτική τους δράση στην Ελλάδα ενάντια στο ΚΚΕ και το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα. Στο Βελιγράδι πήγε ο γνωστός τροτσκιστής-στέλεχος του ΣΚΕΛΔ (Σβώλου) Γρηγορογιάννης (Καβάλα) και ο ψευτοσοσιαλιστής Μαραγκός (Θεσσαλονίκη). Στη Γιουγκοσλαβία ξαναπήγε τελευταία πάλι ο Γρηγορογιάννης με τους Σωμερίτη, Πεπέ Αργυρόπουλο (του Πλαστήρα) σαν αντιπρόσωποι της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας στο “συνέδριο ειρήνης”(!) του Ζάγκρεμπ. Στο γυρισμό έμεναν 15 μέρες στο Βελιγράδι, είχαν συναντήσεις με ανώτερους τιτικούς από τους οποίους πήραν οδηγίες για τη δράση τους στην Ελλάδα ενάντια στο ΚΚΕ και το κίνημα της Ειρήνης. Λέγεται ότι ο Πεπές Αργυρόπουλος συζήτησε και για τη μελετώμενη συνάντηση Τίτο-Πλαστήρα. Παράλληλα, οι πράχτορες του Τίτο στην Ελλάδα συνεργάζονται στενά με την ασφάλεια και το ΓΕΣ και τη βοηθούν άμεσα στο έργο της κατά των λαϊκών αγωνιστών. Ο “θεωρητικός” του ΓΕΣ Κιτριλάκης έχει σχηματίσει γύρω του επιτελείο από γνωστούς τροτσκιστές πράχτορες και “θαυμαστές” του Τίτο: Αγησίλαο Βλάχο, Θ. Παπακωνσταντίνου, Γ. Καρτάλη κ.ά, που καταστρώνουν μαζί του τα σχέδια υπονόμευσης του ΚΚΕ. Μπάζουν πράχτορές τους μέσα στις φυλακές και τις εξορίες, όπου κρατούνται αγωνιστές του λαού και προσπαθούν με συκοφαντίες και προβοκάτσιες να διασπάσουν την ενότητά τους, να σπάσουν το ηθικό τους και να τους κάνουν να υπογράψουν δηλώσεις αποκήρυξης του ΚΚΕ. Διαθέτουν γι’ αυτό το σκοπό τεράστια ποσά σε χρυσές λίρες και πολλά μέσα.

Παρ’ όλα αυτά όμως και παρά την υποστήριξη και τη βοήθεια της ασφάλειας και του ΓΕΣ αποτυχαίνουν. Γιατί ο λαός μας μισεί θανάσιμα τους πράχτορες της συμμορίας του Τίτο, που έμπηξε ύπουλα το δολοφονικό της στιλέτο στην πλάτη του, την ώρα που πάλευε ηρωικά, δίνοντας το αίμα του και τα καλύτερα παιδιά του, για την απελευθέρωσή του από τους αμερικανοάγγλους ληστές και τους μοναρχοφασίστες λακέδες τους. Ο λαός μας μένει πιστός στο ΚΚΕ και στη δοκιμασμένη ηγεσία του, που τον οδηγούν στους αγώνες του ενάντια στην αμερικανοκρατία και το μοναρχοφασισμό, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας του, για το ψωμί και τη ζωή των παιδιών του, για τις δημοκρατικές ελευθερίες του, για τη γενική αμνηστία και την Ειρήνη. Κι αυτό το απόδειξε ο λαός μας και στις εκλογές της 9 του Σεπτέμβρη, αναδείχνοντας βουλευτές του τους φυλακισμένους και εξόριστους υποψήφιους της ΕΔΑ και θάβοντας τους τιτικούς πράχτορες, σκελδικούς και αρχειοτροτσκιστές, καθώς και κείνους που χώθηκαν μέσα στους συνδυασμούς της ΕΔΑ (Κοκορέλης, Κούνδουρος κλπ).

Λυσσασμένοι για τις αποτυχίες τους αυτές οι τιτικοί προσπαθούν τώρα να χτυπήσουν και “με άλλα μέσα” το ΚΚΕ και το λαϊκοδημοκρατικό μας κίνημα. Οι πράχτορές τους τροτσκιστές Θ’ Παπακωνσταντίνου, Αγησίλαος Βλάχος κ.ά, που ‘ναι ταυτόχρονα και πράχτορες της Ασφάλειας και της Ιντέλιτζενς Σέρβις, καταστρώνουν τα ειδικά αντικομμουνιστικά προγράμματα του Πλαστήρα. Οργανώνουν νέες προβοκάτσιες και χαφιεδισμούς μέσα στις ομάδες των φυλακισμένων και εξόριστων αγωνιστών και προσπαθούν να μπάσουν πολλούς πράχτορές τους μέσα στις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ. “Για να πλαισιώσουν – όπως λένε οι ίδιοι – το κομμουνιστικό κίνημα με έναν ωκεανό δισταγμών, πικριών, γκρίνιας και αντιζηλιών και να πνίξουν την καθοδηγητική ομάδα του ΚΚΕ μέσα σ’ αυτό τον ωκεανό”. Οι ίδιοι βοηθούν άμεσα στην οργάνωση των μαζικών συλλήψεων του Ρέντη “για να κόψουν τον αέρα του ΚΚΕ και ν’ αναγκάσουν τους οπαδούς του ΚΚΕ να ζαρώσουν”. Μα και δω θα βγουν γελασμένοι γιατί, όπως το διακήρυξε και ο σ. Ν. Μπελογιάννης μπροστά στο στρατοδικείο της Αθήνας: “Το ΚΚΕ έχει ρίζες στο λαό, ποτισμένες με αίμα και δεν εξοντώνεται, ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα”.

***

Τίτο και μοναρχοφασίστες ετοιμάζουν πυρετώδικα τον πόλεμο, κάτω απ’ τις διαταγές των αμερικανών. Σ’ αυτό αποσκοπεί η συνεργασία τους, που πάει να πάρει και ανοιχτά τη μορφή στρατιωτικής συμμαχίας. Η Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα έχουν μετατραπεί σε πολεμικά στρατόπεδα, με εκατοντάδες επιθετικές πολεμικές βάσεις, πολεμικά αεροδρόμια και λιμάνια. Πάνω απ’ τα 3/4 του προϋπολογισμού τους ξοδεύουν και οι δυο για πολεμικούς σκοπούς. Πάνω από ένα εκατομμύριο στρατό και αστυνομία κρατά ο Τίτο στα όπλα. 700 χιλιάδες στρατό ζητούν οι αμερικάνοι από τους μοναρχοφασίστες. Η φασιστική τρομοκρατία οργιάζει και στις δυο χώρες. Με την πείνα και τη μαζική τρομοκρατία, με τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις και τις δολοφονίες δεκάδων πατριωτών προσπαθούν η συμμορία του Τίτο και οι μοναρχοφασίστες της Αθήνας να σπρώξουν τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας στον πόλεμο που ετοιμάζουν, με την καθοδήγηση των αγγλοαμερικάνων, ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες και τη Σοβ. Ένωση.

Οι δυο κλίκες του Βελιγραδιού και της Αθήνας συμφωνούν απόλυτα με τ’ αμερικάνικα σχέδια επίθεσης ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες. Μα σκυλοτρώγονται μεταξύ τους και οι αντιθέσεις τους μεγαλώνουν και οξύνονται κάτω απ’ την πάλη των λαών της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία. Η κλίκα της Αθήνας, που αναγκάζεται απ’ τους αμερικάνους σε υποχώρηση μπροστά στις αξιώσεις του Τίτο στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία, εγείρει μεγαλύτερες αξιώσεις ενάντια στη ΛΔ της Αλβανίας, που ο Τίτο θέλει να την καταβροχθίσει μόνος του και γι’ αυτό ο Ντέντιερ αποκάλυψε τα μοναρχοφασιστικά σχέδια κατά της Αλβανίας. Τα μοναρχοφασιστικά τσακάλια σκυλοτρώγονται με τους τιτικούς λύκους για το ποιος θα ‘χει πιο πολύ την αμερικάνικη εύνοια και θ’ αρπάξει το πιο μεγάλο μερτικό απ’ τη λεία του πολέμου που ετοιμάζουν. Μα οι λαοί και της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας θέλουν την Ειρήνη και παλεύουν για την Ειρήνη. Ανήκουν στο πανίσχυρο παγκόσμιο στρατόπεδο της δημοκρατίας και της ειρήνης, που έχει επικεφαλής του την ακατανίκητη Σοβιετική Ένωση και σοφό καθοδηγητή του το σ. Στάλιν. Δυναμώνοντας την πάλη τους για το ψωμί τους, τη λευτεριά τους και την ειρήνη και συντονίζοντας τον αγώνα τους με τον αγώνα που κάνουν οι λαοί όλου του κόσμου για την ειρήνη, έχουν τη δύναμη να επιβάλουν τη θέλησή τους: Να βάλουν φραγμό στους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές και στους τιτικούς και μοναρχοφασίστες υπηρέτες τους, να διαφυλάξουν και να στερεώσουν την Ειρήνη στα Βαλκάνια.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Νέος Κόσμος”, Επιθεώρηση για τα ελληνικά και τα διεθνή προβλήματα, χρονιά Δ’, τεύχος 1, Γενάρης 1952, σ.σ.38-44

*Είναι γνωστό το δημοσίευμα “διπλωματικής προσωπικότητος” στην “Καθημερινή” της 6ης Αυγούστου 1950, σχετικά με τις απαιτήσεις του Τίτο στη Μακεδονία και την υποστήριξη της αμερικάνικης διπλωματίας, η οποία, σύμφωνα και με την αντίληψη του Τίτο, “θα ήτο πρόθυμος να θυσιάση το καθαρώς ελληνικόν έδαφος δια να επιτύχει την πολυπόθητον συμμαχίαν” Και τούτο θα του πρόσφερε τόσες ευκολίες και προνόμια που – σύμφωνα με τη διπλωματική προσωπικότητα της “Καθημερινής” – “Είναι αναμφισβήτητον ότι δια την εφαρμογήν των καταχτητικών του σχεδίων αι ευκολίαι αυταί θα του παρείχον μίαν βοήθειαν άνευ προηγουμένου, ενώ θα εξέθετον την ελληνικήν ασφάλειαν εις ανυπολογίστους κινδύνους”.

**Ο Κόμπλεντς λέει “νέα διάσπαση”. Σαν πρώτη φαίνεται πως θεωρεί την προδοσία του Μάρκου Βαφειάδη, που την καταλογίζει στο ενεργητικό του Τίτο, επιβεβαιώνοντας έτσι τους δεσμούς του Μάρκου Βαφειάδη με τον Τίτο.

Βλ. επίσης

Απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών Κομμουνιστικών & Εργατικών Κομμάτων για την κατάσταση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας (Ιούνης 1948)

Γκεόργκι Δημητρώφ: Η Νοτιοσλαβική Ομοσπονδία και το Μακεδονικό Ζήτημα (19/12/1948)

Απάντηση της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ στη νότα της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης (02/02/1949)

Απάντηση της ΕΣΣΔ στην απαίτηση των τιτοϊκών για διώξεις στους γιουγκοσλάβους επαναστάτες εμιγκρέδες (31/05/1949)

Ν. Ζαχαριάδη: Το στιλέτο του Τίτο Χτυπά Πισώπλατα τη Λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα (23/07/1949)

Απάντηση της ΕΣΣΔ στους ισχυρισμούς των τιτοϊκών περί σοβιετικού ξεπουλήματος της σλοβενικής Καρινθίας (12/08/1949)
Νέα διπλωματική νότα της ΕΣΣΔ προς τους τιτοϊκούς για τις διώξεις σοβιετικών πολιτών στη Γιουγκοσλαβία (18/08/1949)

Ν. Ζαχαριάδη:Ο άξονας Αθήνα-Βελιγράδι απειλή ενάντια στην ειρήνη (30/06/1950)