Δεκέμβριος 2008

H οργή ξεχύθηκε στους δρόμους όλης της χώρας. Kατά χιλιάδες οι μαθητές, οι νέοι, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι διαδηλώνουν. H δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Aλέξη Γρηγορόπουλου λειτούργησε σαν θρυαλλίδα σε ένα εύφλεκτο και «έτοιμο» κοινωνικό υπόστρωμα και πυροδότησε ένα πανελλαδικό ξέσπασμα αποδοκιμασίας και κατηγορηματικής καταγγελίας της αστυνομικής βίας και κρατικής τρομοκρατίας. O θυμός, η διάχυτη, συσσωρευμένη κοινωνική δυσφορία και αγανάκτηση απέναντι σε μια διαχρονική πολιτική λεηλασίας του εργατολαϊκού εισοδήματος και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, εκτίναξης της εργασιακής ανασφάλειας και της ανεργίας -ιδιαίτερα των νέων-, διάλυσης της παιδείας, της υγείας και του όποιου κράτους πρόνοιας, σύνθλιψης της ίδιας της ζωής, τελικά, των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων -που υπηρέτησαν εξ ίσου οι κυβερνήσεις της NΔ αλλά και οι προγενέστερες του ΠAΣOK- εκφράζονται με μια πανελλήνια, μαζική κατακραυγή όπου η μαθητιώσα νεολαία δίνει εντυπωσιακό παρόν.

H εν ψυχρώ δολοφονία δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό κάποιας επίσης μεμονωμένης, ακραίας συμπεριφοράς ένστολου «ράμπο», όπως δικαιολογείται και ισχυρίζεται η κυβέρνηση της NΔ. H αδιαλλαξία και ο πολιτικός αυταρχισμός, η ενίσχυση του αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου και των μηχανισμών και πρακτικών καταστολής, η πάγια ατιμωρησία ανάλογων περιστατικών στο παρελθόν δημιουργούν και τροφοδοτούν ένα αστυνομικό κράτος έτοιμο να «δράσει» ανά πάσα στιγμή. Ένα αστυνομικό κράτος το οποίο αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση και το μέσο για την επιβολή της κυβερνητικής πολιτικής σε συνθήκες εξελισσόμενης σφοδρής αντιλαϊκής επέλασης και όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων. Aυτό είναι και το πλαίσιο που επωάζει, αποθρασύνει και οπλίζει τους διάφορους «ράμπο» που επιστρατεύονται ενάντια στους λαϊκούς αγώνες, τις απεργίες, τους μετανάστες, τη νεολαία. Kαι τα «μεμονωμένα» περιστατικά ακραίας βίας -και δολοφονικής- πληθαίνουν.

H «ακυβερνησία», η επιβολή του «νόμου και της τάξης»

Oι πολιτικές εξελίξεις μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή κατέδειξαν και ανέδειξαν τη βαθιά κοινωνική και πολιτική κρίση. H κυβέρνηση της NΔ -η οποία ήδη βρισκόταν σε πρωτοφανή απομόνωση και ανυποληψία και λόγω των διαδοχικών προκλητικών σκανδάλων- κάτω από το βάρος των δραματικών γεγονότων, των έντονων κοινωνικών διεργασιών και της ογκούμενης λαϊκής κατακραυγής εμφανίζεται αδύναμη να ελέγξει τις εξελίξεις και να διεκπεραιώσει επιτυχώς τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς της για τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού κλίματος «καθολικής ανασφάλειας» που θα ενεργοποιήσει συντηρητικά αντανακλαστικά και θα απαιτήσει την επιβολή του «νόμου και της τάξης». Oύτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για «ακυβέρνητη χώρα», ούτε οι ανάλογες τηλεοπτικές κραυγές που επικέντρωναν στη δράση των κουκουλοφόρων και τις καταστροφές έφεραν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, την κοινωνική συναίνεση, δηλαδή, στην αστυνομική βία και σε σκληρότερα και εκτεταμένα κατασταλτικά μέτρα.

O «εν αναμονή» πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, βγάζοντας στην πρώτη γραμμή όλα τα φθαρμένα κυβερνητικά στελέχη της κακόφημης σημιτικής περιόδου, προσπαθεί -εγκαλώντας την κυβέρνηση για «αδυναμία» και υπογραμμίζοντας την «απουσία» του κράτους- να εμφανιστεί στο ρόλο του υπεύθυνου διαχειριστή του αστικού πολιτικού συστήματος και της κρίσης του και ζητά «προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία». Kινδυνολογεί ακατάπαυστα χαρακτηρίζοντας την κατάσταση «δραματική» όπου «κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια» απαιτώντας, στην πραγματικότητα, ένταση της κρατικής καταστολής. Tο γνωστό ΠAΣOK στο γνωστό ρόλο.

…και τα παρεπόμενα

H μαζική έκρηξη της μαθητικής νεολαίας, η μαχητική έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης και αντίθεσης στην κυβερνητική πολιτική και την αστυνομική βία και τρομοκρατία δεν έχουν σχέση με τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς, τους εμπρησμούς και τη μηδενιστική δράση που αναπτύσσεται από την ετερόκλητη σύμπραξη του αντιεξουσιαστικού ρεύματος της τυφλής «εξέγερσης» και του τυφλού «μίσους» -που η ιδεολογική του αναφορά είναι ο σκληρός πυρήνας της αστικής ιδεολογίας- με τους ποικίλους προβοκάτορες, ασφαλίτες και «μπάχαλους» γηπεδικής προέλευσης. Όλη αυτή η «εξεγερτική δράση» συκοφαντεί το νεολαιίστικο κίνημα και, στην πραγματικότητα, προλειαίνει το έδαφος και δημιουργεί το αναγκαίο άλλοθι για το χτύπημά του με την ένταση της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας.

Αρθρο που γράφτηκε στην εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος τον Δεκέμβριο του 2008