Κείμενο, φωτογραφίες: ΜΙΧΑΗΛΟΣ ΛΙΟΝΤΗΡΗΣ*

Η Βόρεια Γάζα είναι μια ζώνη που από τις 6 Οκτώβρη του 2024 βρίσκεται κάτω από ασφυκτική πολιορκία. Ανθρωπιστικά κομβόι φτάνουν στη Βόρεια Γάζα με το σταγονόμετρο, καθώς δεν είναι στο συμφέρον των Ισραηλινών να τροφοδοτούν μια περιοχή που πολιορκούν. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της OCHA, από τα 164 αιτήματα που έκανε ο ΟΗΕ το διάστημα 6/10/24 μέχρι 30/12/24 για να παραδώσει βοήθεια στη Βόρεια Γάζα, τα 148 απορρίφθηκαν αμέσως από τον IDF, ενώ οι 16 αποστολές που πέρασαν έγιναν με σημαντικές παρεμποδίσεις

Εχουν ήδη περάσει μερικές μέρες από τότε που επέστρεψα από την αποστολή μου ως γιατρού στη Γάζα, αλλά, ακόμα και τώρα, κάθε φορά που μου κάνουν την ερώτηση «πώς ήταν;», δυσκολεύομαι να απαντήσω. Συνήθως το μυαλό μου επιλέγει γρήγορα για απάντηση μια από αυτές τις
βαρύγδουπες λέξεις που διαβάζουμε καθημερινά, αλλά έχουμε γίνει άνοσοι στη βαρύτητά τους: καταστροφή, εξαθλίωση, απελπισία, τραγωδία. Και η κατάσταση στη Γάζα είναι όντως όλες αυτές οι λέξεις, μα και πολλά περισσότερα.

Η πραγματική δυσκολία έρχεται, όταν φίλοι και συγγενείς με ρωτούν «άξιζε όλο αυτό;» ή τελοσπάντων κάτι παρόμοιο. Εδώ καμία απάντηση δεν είναι εξ ολοκλήρου σωστή: αν πω «όχι», καθώς όσους ασθενείς και να βοήθησα μέσα σε αυτές τις 6 εβδομάδες είναι μια σταγόνα στον ωκεανό του ολέθρου αυτού, αναιρώ όλο τον κόπο μου, το ρίσκο που πήρα και την αγωνία που υπέστησαν εκείνοι που νοιάζονται για εμένα όσο ήμουν εκεί. Αν πάλι βιαστώ να πω «ναι», ακόμα κι αν για κάποιους ασθενείς η παρουσία μου έκανε η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου, θα είναι ξεκάθαρο ότι αντιλαμβάνομαι την αποστολή μου κυρίως μέσα από τη δική μου εγωιστική σκοπιά, αμελώντας τη γενικότερη θεώρηση των πραγμάτων και την τραγική κατάσταση στην οποία εξακολουθεί να βρίσκεται ο λαός της Γάζας.

Μου γίνεται, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι, για να «άξιζε όλο αυτό», πέραν της παρουσίας εκεί και της άμεσης ιατρικής βοήθειας, εμείς οι ανθρωπιστές, που είχαμε το προνόμιο να περπατήσουμε τα χώματα της Γάζας κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού, οφείλουμε να μιλήσουμε για αυτά που είδαμε, ακούσαμε και νιώσαμε, με την ελπίδα ότι θα ενισχύσουμε τις φωνές αυτές που χάνονται στο κενό και στη φωτιά. Με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, στο διάλειμμα στη δουλειά με μία συνάδελφο, στο γιορτινό τραπέζι με την οικογένεια, στο μπαρ με έναν φίλο, στα μέσα ενημέρωσης για όλες και όλους τους υπόλοιπους.

Γι’ αυτό, λοιπόν, θα σας διηγηθώ μερικές ιστορίες από το οδοιπορικό μου στη Λωρίδα της Γάζας. Ενα μέρος που, ακόμα κι αν υπάρχει Θεός, σίγουρα το έχει ξεχάσει.

Η πρώτη ημέρα της αποστολής αρχίζει με την ημέρα του ταξιδιού για τη Γάζα από το Αμμάν της Ιορδανίας. Με λεωφορείο πάμε από το Αμμάν, στα σύνορα με το Ισραήλ, απ’ όπου με συνοδεία του ΟΗΕ διασχίζουμε τη χώρα σε έναν ανθρωπιστικό διάδρομο, φτάνοντας στο σύνορο Καρέμ Αμπού Σάλεμ, στο νοτιοανατολικό άκρο της Γάζας, που είναι η μόνη ανοιχτή δίοδος για ανθρωπιστές από τον περασμένο Μάιο, οπότε και οι Ισραηλινοί κατέλαβαν και έκλεισαν το σύνορο της Ράφα, μέσω Αιγύπτου. Εκεί μας περιμένουν τα τεθωρακισμένα αυτοκίνητα του ΟΗΕ με τα κράνη, τα αλεξίσφαιρα γιλέκα και τα προσωπικά κιτ πρώτων βοηθειών που έχουν αφήσει οι οργανώσεις μας για εμάς. Αυτά τα αντικείμενα τα «παντρεύομαι» για τις επόμενες 6 εβδομάδες. Τα φοράω και νιώθω αμέσως το βάρος τους καθώς παίρνουμε τη θέση μας στο αυτοκίνητο μαζί με άλλους συναδέλφους από τον ΠΟΥ, τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, τον Ερυθρό Σταυρό. Το κομβόι λαμβάνει το «πράσινο φως» από τον IDF και ξεκινάει.

Διασχίζουμε τώρα κάτι που μοιάζει με νεκρή γη. Ένας ανασκαμμένος χωματόδρομος στη μέση, δεξιά κι αριστερά κατεστραμμένη, άγονη γη, μόνο λίγα απομεινάρια από κτίρια, σκουπίδια και ανοιχτές κούτες από ανθρωπιστική βοήθεια, που μαρτυρούν ένοπλες λεηλασίες, ένα πρόβλημα που έχει γίνει όλο και συχνότερο από το καλοκαίρι και μετά, που το Ισραήλ έχει σφίξει τον κλοιό, προκαλώντας σοβαρές ελλείψεις. Εκτός αυτών, ένας μισοάδειος αυτοσχέδιος τάφος με σώματα τυλιγμένα σε λευκό πανί και, αμέσως μετά από αυτό, κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια ζωής: σκύλοι. Μέσα σε λίγα μέτρα, αποκαλύπτεται ολόκληρο κοπάδι.

Κάπου εκεί βλέπω και μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Ένας σκύλος κοιτά τα αυτοκίνητα που περνάνε, ενώ από το στόμα του κρέμεται ένα ανθρώπινο χέρι μαυρισμένο από τον χρόνο ή από τη φωτιά. Καλώς ήρθες στη Γάζα.

Το κομβόι μάς αφήνει στη Ντέιρ Αλ Μπάλαχ, στην Κεντρική Γάζα, εντός της αποκαλούμενης ανθρωπιστικής ζώνης, η οποία ουκ ολίγες φορές έχει βρεθεί στο στόχαστρο των πυραύλων ή των δολοφονικών drones του IDF. Η ομάδα μου, μια γερμανική ανθρωπιστική οργάνωση ονόματι CADUS, βρίσκεται στη Γάζα από τον Φλεβάρη του ’24. Ως πιστοποιημένη Emergency Medical Team (EMT) από τον ΠΟΥ, καθετί που κάνουμε γίνεται σε συντονισμό μαζί τους. Βασική μας ευθύνη, οι ιατρικές διακομιδές σε τρία κομμάτια: από τη βόρεια Γάζα στην πόλη της Γάζας, από την
πόλη της Γάζας στην κεντρική Γάζα και από την κεντρική Γάζα στα σύνορα της Γάζας με το Ισραήλ για διεθνή διακομιδή.

Για όλες αυτές τις μετακινήσεις, που είναι εκτός της αποκαλούμενης ανθρωπιστικής ζώνης, συνοδευόμαστε από οχήματα του ΟΗΕ. Κάθε
αποστολή αιτείται άδειας από τον IDF τουλάχιστον 24 ώρες πριν, σε μια διαδικασία που λέγεται συντονισμός. Ο IDF αποφασίζει αν θα δώσει άδεια και, σε περίπτωση απόρριψης, δεν έχει την υποχρέωση να δώσει εξήγηση για τους λόγους.

Η Βόρεια Γάζα είναι μία ζώνη που από τις 6 Οκτώβρη του ’24 βρίσκεται κάτω από ασφυκτική πολιορκία. Ανθρωπιστικά κομβόι φτάνουν στη Βόρεια Γάζα με το σταγονόμετρο, καθώς δεν είναι στο συμφέρον των Ισραηλινών να τροφοδοτούν μια περιοχή που πολιορκούν. Σύμφωνα με
επίσημα στοιχεία της OCHA, από τα 164 αιτήματα που έκανε ο ΟΗΕ το διάστημα 6/10/24 μέχρι 30/12/24 για να παραδώσει βοήθεια στη Βόρεια Γάζα, τα 148 απορρίφθηκαν αμέσως από τον IDF, ενώ οι 16 αποστολές που πέρασαν έγιναν με σημαντικές παρεμποδίσεις. Σε μία από αυτές τις 16 ήμουν και εγώ.

Στόχοι της αποστολής ήταν η παράδοση νερού, τροφίμων, καυσίμων, ιατρικών προμηθειών, η μεταφορά μιας άλλης EMT από την Ινδονησία στο νοσοκομείο Καμάλ Αντουάν, για να παρέχει βοήθεια με ένα χειρουργικό τιμ, και η ιατρική διακομιδή ασθενών από τη ΜΕΘ του νοσοκομείου προς την πόλη της Γάζας. Τα αιτήματα για παράδοση ανθρωπιστικής βοήθειας στη Βόρεια Γάζα, που είχαν ανάμεσα στους στόχους και την εκκένωση ασθενών προς τον Νότο, έχουν αρκετά περισσότερες πιθανότητες να γίνουν αποδεκτά από τον IDF, καθώς κατά μία έννοια συμβάλλουν στον στόχο των Ισραηλινών, να αδειάσουν τη ζώνη του Βορρά από τους κατοίκους της.

Το πρώτο σκέλος της αποστολής ξεκινά από την κεντρική Γάζα, στην αποθήκη του ΠΟΥ, όπου μαζεύονται τα διάφορα στοιχεία του κομβόι. ΟΗΕ, ΠΟΥ, τα φορτηγά με τις προμήθειες, τα βυτιοφόρα, το ασθενοφόρο μας, το αμάξι με τους Ινδονήσιους. Παίρνουμε το «πράσινο φως» και προχωράμε για το λεγόμενο holding point. Είναι το όριο της αποκαλούμενης ανθρωπιστικής ζώνης πριν από τη «ζώνη συντονισμού», όπου το
να μπεις χωρίς το «ΟΚ» από τον IDF είναι ευχή θανάτου. Εκεί αιτούμαστε ξανά το «πράσινο φως», το οποίο έρχεται έπειτα από περίπου μία ώρα, και συνεχίζουμε προς το τσεκ πόιντ. Οδηγούμε παραλιακά και περνάμε μια μικρή πεδιάδα που μου θυμίζει την περιοχή λίγο μετά τα σύνορα. Όχι πολλά κτίρια, αλλά ό,τι υπάρχει είναι κατεδαφισμένο. Τίποτα δεν ζει εκεί. Οι ανοιγμένες βαλίτσες που είναι χυμένες στον δρόμο και τα σκορπισμένα υπάρχοντα μαρτυρούν τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου που πέρασαν και περνούν αυτό το κομμάτι
αποζητώντας κάποια μορφή ασφάλειας, κουβαλώντας το βιος τους για χιλιόμετρα.

Μπαίνουμε στην Πόλη της Γάζας και αντικρίζουμε τον όλεθρο

Φτάνουμε στο τσεκ πόιντ και ο αρχηγός του κομβόι βγαίνει έξω και συνομιλεί με έναν αόρατο στρατιώτη του IDF, που μιλά μέσα από τα εγκατεστημένα μεγάφωνα, δείχνοντάς του τα διαβατήρια μας σε μία από τις κάμερες. Μετά την ολιγόλεπτη πτήση ενός drone από πάνω και γύρω από το κομβόι, παίρνουμε το «ΟΚ» να προχωρήσουμε.

Μπαίνουμε στην Πόλη της Γάζας και αντικρίζουμε τον όλεθρο. Δεν υπάρχει κτίριο που να μην έχει υποστεί ζημιά. Τα περισσότερα κτίρια είναι συντρίμμια, ενώ αυτά που ακόμα στέκονται έχουν φανερά τα σημάδια βίας που αντέξανε: πυρκαγιά, σφαίρες, εκρήξεις.

Διασχίζουμε το νότιο κομμάτι της πόλης και φτάνουμε στο νοσοκομείο Al Shifa, κάποτε το μεγαλύτερο νοσοκομείο σε όλη τη Λωρίδα, το οποίο είναι πλέον
κατεστραμμένο, με το μόνο λειτουργικό κομμάτι που έχει απομείνει να είναι το κτίριο των επειγόντων. Εκεί χωριζόμαστε με τα φορτηγά, τα οποία
πάνε στην αποθήκη του ΠΟΥ, στην πόλη της Γάζας, και εμείς πάμε στο κτίριο του ΟΗΕ, όπου και διανυκτερεύουμε.

Την επόμενη ημέρα το πρωί, ξεκινάμε για τον Βορρά, αρχίζοντας με το μπρίφινγκ που δίνει ο αρχηγός του κομβόι. Στο ασθενοφόρο μας είμαι εγώ και ο Μαξ από την οργάνωσή μου που οδηγεί, καθώς και ο Πούτρα, ένας νοσηλευτής από την ινδονησιακή EMT, ο οποίος θα μείνει στο
Καμάλ Αντουάν. Ο νοσηλευτής που θα είχα από τη δική μου ομάδα για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν πήρε το «ΟΚ» από τον IDF. Φτάνουμε στο holding point, όπου ζητάμε πάλι το «πράσινο φως» και περιμένουμε.

Στα 300 μέτρα ακούγονται πυρά, η ανταλλαγή των οποίων συνεχίζεται για μιάμιση ώρα. Το ασθενοφόρο μας δεν είναι τεθωρακισμένο, οπότε, με κάθε σφαίρα που ακούγεται κοντά μας, ψαχνόμαστε να δούμε αν είμαστε οι αποδέκτες. Ο Πούτρα στο πίσω μέρος του ασθενοφόρου δεν φοράει ούτε αλεξίσφαιρο ούτε κράνος, όπως και οι άλλοι Ινδονήσιοι συνάδελφοί του. Φοράει, όμως, ένα πλατύ χαμόγελο, περίμενε να μπει στη Γάζα 12 χρόνια και -όπως και πολλοί άλλοι Ινδονήσιοι- μοιράζεται μια ιδιαίτερη αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη.

Ξεκινάμε για το τσεκ πόιντ του Βορρά, περνάμε τανκς και στρατιωτικές μπουλντόζες, οι οποίες ανοίγουν δρόμους και κατεδαφίζουν κτίρια. Ο αρχηγός του κομβόι κατεβαίνει και διατάσσει ένα ένα τα οχήματα να προχωρήσουν και να ελεγχθούν από τους στρατιώτες. Βγαίνουμε όλοι έξω και σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Τελευταίο όχημα είναι αυτό των Ινδονήσιων. Οδηγία του IDF ήταν να έχουν μόνο μία αποσκευή ανά άτομο. Πώς να χωρέσουν προσωπικά αντικείμενα και χειρουργικός εξοπλισμός σε μόνο 7 βαλίτσες για τα 7 άτομα από την Ινδονησία; Εχουν μαζί τους 27 αποσκευές, κάτι που δεν αρέσει στον IDF που τους υποχρεώνει να πετάξουν τις 20 σε ένα χαντάκι παραδίπλα. Ολα αυτά τα μαθαίνουμε από τον ασύρματο και τα βλέπουμε στον καθρέφτη.

Εξηγούμε στον Πούτρα τι συνέβη και ότι τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του τώρα πετάνε τα προσωπικά τους αντικείμενα στο χαντάκι και παίρνουν μόνο τον χειρουργικό εξοπλισμό. Εγώ και ο Μαξ δίνουμε στον Πούτρα ό,τι έχουμε στην προσωπική μας τσάντα που θα μπορεί να χρειαστεί: ξηρά τροφή, μια πετσέτα, μια οδοντόβουρτσα, έναν φακό. Ο Πούτρα, όπως και οι άλλοι Ινδονήσιοι, δεν πτοείται. Ξέρουν γιατί είναι εκεί και είναι έτοιμοι να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους με κάθε μέσο, εξακολουθώντας να έχουν ένα πλατύ χαμόγελο. Ακόμα κι αν πηγαίνουν στη Βόρεια Γάζα χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό ή προσωπικά αντικείμενα. Η υπέρτατη αλληλεγγύη.

Με μεγάλη καθυστέρηση παίρνουμε το πράσινο φως από το τσεκ πόιντ. Η ώρα είναι 14.30 και οι Ισραηλινοί μάς λένε ότι μέχρι τις 15.30 πρέπει να είμαστε πίσω στο τσεκ πόιντ, αλλιώς «δεν είμαστε ασφαλείς». Διασχίζουμε γρήγορα αλλά προσεκτικά την Τζαμπάλια και την Μπέιτ Λάχια κι αυτό που αντικρίζουμε μπορεί να περιγραφεί μόνο με δυο λέξεις: μία ένοπλη κατεδάφιση. 

Μέχρι να φτάσουμε στο Καμάλ Αντουάν, η ώρα είναι 14.50 και μας ανακοινώνεται ότι έχουμε 20 λεπτά να ικανοποιήσουμε τους στόχους μας. Ο
προαύλιος χώρος του νοσοκομείου είναι γεμάτος από κόσμο. Όλοι ξέρουν τι να κάνουν και βγαίνουν από τα αυτοκίνητα. Αποχαιρετώ τον Πούτρα και του εύχομαι από καρδιάς καλή τύχη, άλλοι πηγαίνουν να παραδώσουν τα αγαθά κι εγώ ακολουθώ μια συνάδελφο του ΠΟΥ και βρίσκουμε τον διευθυντή του νοσοκομείου Dr Abu Safiyeh.

Η ΜΕΘ είναι πλήρης από νεογνά, μέχρι τραυματίες ηλικιωμένους. Μας ζητούν να πάρουμε 2 ασθενείς στο ασθενοφόρο μας και οι δύο με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Η πρώτη ασθενής είναι μια 60χρονη γυναίκα, η οποία έχει πτώση επιπέδου συνείδησης αλλά είναι σταθερή, ο δεύτερος ένας 42χρονος άνδρας, με σοβαρή πτώση επιπέδου συνείδησης που χρήζει διασωλήνωσης. Θέλω να τους πάρω και τους δύο, οπότε ζητάω από τον κόσμο εκεί να κατεβάσει ήδη στο ασθενοφόρο τη γυναίκα πάνω σε ένα πτυσσόμενο φορείο, κρεμώντας το από το ταβάνι του ασθενοφόρου και ανακοινώνω στο τιμ εκεί ότι πρέπει να διασωληνώσουμε τον άλλο ασθενή. Η διασωλήνωση για έναν γιατρό που έχει ρουτίνα σε αυτή τη διαδικασία σημαίνει κάποια πολύ συγκεκριμένα βήματα. Τίποτα δεν είναι το ίδιο αυτή τη φορά: πίεση χρόνου, απουσία εξοπλισμού και φαρμάκων, δυσκολία επικοινωνίας, ανεπαρκής παρακολούθηση.

Η διασωλήνωση πετυχαίνει, παρά τις δυσκολίες, αλλά, ενώ έχω τον τραχειοσωλήνα ακόμα στο χέρι μου και η νοσηλεύτρια το δένει, ακούω την πρώτη έκρηξη απ’ έξω. Σύντομα μαζεύονται όλοι οι συνάδελφοι του κομβόι στη ΜΕΘ και, ενώ εγώ είμαι ακόμα κολλημένος στον ασθενή, μου λένε ότι πρέπει να φύγουμε. Τους εξηγώ ότι θέλω άλλα 5 λεπτά για να τον πάρω στο ασθενοφόρο και λέγοντάς το, ξέρω την απάντηση που θα λάβω: πρέπει να φύγουμε τώρα. Με τραβάνε μακριά από τον ασθενή, ενώ βόμβες συνεχίζουν να πέφτουν απέξω.

Όλα τα υπόλοιπα συμβαίνουν πολύ γρήγορα. Τρέχουμε στα αυτοκίνητα και πάμε στο holding point για να ζητήσουμε ξανά το «πράσινο φως». Ακριβώς από πίσω μας οι κρότοι αυξάνονται, τα drones πυροβολούν και αργότερα μαθαίνω ότι σχεδόν πάντα τα πρώτα 10 λεπτά αφότου φύγει το ανθρωπιστικό κομβόι είναι κόλαση για αυτούς που μένουν πίσω. Φτάνουμε ξανά στο τσεκ πόιντ, είναι σκοτάδι πια.

Μαζεύουμε τα πράγματα των Ινδονήσιων από το χαντάκι, για να τα πάμε πίσω, στην πόλη της Γάζας. Τέσσερις μέρες αργότερα, οι Ινδονήσιοι θα λάβουν 2 προειδοποιήσεις από τον IDF για άμεση εκκένωση από το Καμάλ Αντουάν. Θα αγνοήσουν την πρώτη αλλά θα αναγκαστούν να ακούσουν τη δεύτερη και θα πάνε με τα πόδια στο τσεκ πόιντ, όπου κάποια αυτοκίνητα θα τους φέρουν νοτιότερα στην πόλη της Γάζας.

Πίσω στη διακομιδή, φέρνουμε την ασθενή στο νοσοκομείο Al Shifa και την παραδίδουμε με ασφάλεια. Διανυκτερεύουμε στο κτίριο του ΟΗΕ και την επόμενη μέρα ξαναγυρνάμε στο Shifa να πάρουμε ασθενείς για τον Νότο. Τρεις παιδιατρικοί ασθενείς και οι συνοδοί τους, στριμωγμένοι σε ένα ασθενοφόρο μαζί με μένα και όλο το βιος τους. Είναι ασθενείς που ο ΠΟΥ προορίζει για διεθνή διακομιδή.

Περνάμε το τσεκ πόιντ προς τον Νότο και είμαστε περίπου 100 μέτρα από την ανθρωπιστική ζώνη. Βλέπουμε ένα σώμα να κείτεται πάνω σε μία λίμνη αίματος στα δεξιά του δρόμου και το κομβόι σταματάει. «Είναι ένα παιδί», ακούω από τον ασύρματο. «Μπορώ να έχω κάποιον από τους CADUS να πλησιάσει;». Ο νοσηλευτής συνάδελφός μου βγαίνει έξω και διαπιστώνει τον θάνατο του παιδιού με μια μονή σφαίρα στο πίσω μέρος του κρανίου του. Παρακολουθώ από το πίσω μέρος του ασθενοφόρου αυτό το θέαμα αποσβολωμένος.

Το νεκρό παιδί, ίσως 7 ή 8 ετών, μόνο του πάνω στην άσφαλτο, και, λίγα μέτρα πιο ‘κει, τη Μεσόγειο να απλώνεται και τον ήλιο να δύει χρυσοκόκκινος από πάνω της. Γυρνάω στους ασθενείς να τους εξηγήσω γιατί έχουμε σταματήσει. Δε χρειάζεται. Ξέρουν πολύ καλά από το τρομαγμένο μου πρόσωπο τι έχει συμβεί, ακόμη κι αν δεν έχουν δει τίποτα άλλο. «Shahid?», με ρωτάνε. Μάρτυρας δηλαδή. Γνέφω. Δεν
εκπλήσσονται. Μια μικρή ομάδα βάζει το νεκρό παιδί σε έναν σάκο και το δένει στο καπό ενός από τα αμάξια του ΟΗΕ. Το παραδίδουμε λίγο πιο κάτω, σε ένα ασθενοφόρο, για να το πάει στο νοσοκομείο, και εμείς συνεχίζουμε την αποστολή μας για τους ζώντες. Έχει βραδιάσει όταν φέρνουμε τους μικρούς ασθενείς και τις συνοδούς τους σε ένα νοσοκομείο στο Χαν Γιούνις. Γυρίζουμε στη βάση, τρώμε κάτι και πάμε για ύπνο.

Αύριο είναι μια άλλη μέρα.

* Ιατρός επειγοντολόγος. Μόνιμος κάτοικος Βερολίνου. Εχει πάρει μέρος σε ανθρωπιστικές αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες όπως η Ουκρανία και η Γάζα

πηγή: efsyn.gr