Τζένη Σιούτη*

Μικρή «σπουδή» στον Τάσο Λειβαδίτη, στο πλαίσιο εκπαιδευτικού προγράμματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του παιδιού.

Αυτές τις μέρες, καθώς πλησιάζει στο τέλος της η σχολική χρονιά, περισσεύει η συγκίνηση καθώς είναι οι τελευταίες μέρες που «πηγαίνω σχολείο» έπειτα από πολλά, πάρα πολλά χρόνια.  Όλο αυτό το διάστημα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, η ομάδα συναντιόταν διαδικτυακά σταθερά κάθε Κυριακή βράδυ για δύο ώρες, από τις 20:00  έως τις 22:00. Οι μαθήτριες/ές  δούλεψαν με κέφι και  η συζήτηση μαζί τους ήταν πάντα απολαυστική, συναρπαστική, συγκινητική.

Η ολοκλήρωση του προγράμματος μας συνοδεύεται α) από ένα λεύκωμα όπου αναλυτικά καταγράφονται τα στάδια της μελέτης του ποιητικού έργου καθώς και χαρακτηριστικά σημειώματα των συμμετεχόντων μαθητριών/ών, β) από μία μικρού μήκους ταινία- σπουδή, αν επιτρέπεται να το πούμε έτσι, πάνω στον ποιητή.

Μόνο όταν είσαι παιδί φθείρεσαι ακίνδυνα απ’ τα όνειρα…

Τίτλοι τέλους λοιπόν με ένα πρόγραμμα για τον Τάσο Λειβαδίτη και την ελπίδα πως η περπατησιά μου σαν «δασκάλας», ήταν στο σωστό δρόμο. Όποιος υπερβαίνει την παγίδα της διεκπεραίωσης και βιώνει τη χαρά μιας τέτοιας δημιουργικής διαδικασίας, αυτός μπορεί ολοκληρωμένα να καταλάβει, τί μαγευτικό ταξίδι είναι αυτό. Πόσο σαγηνευτικό, γοητευτικό, δημιουργικό, διαπαιδαγωγικό, αλλά και θεραπευτικό είναι για τους μαθητές, αλλά και για τους καθηγητές.

Πάντα πίστευα πως όταν η ανάγκη έκφρασης και η δημιουργία μετουσιώνονται σε ένα «όλον», με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη ζωή, τη γνώση και την ελευθερία, τότε ναι ως εκπαιδευτικός νοιώθεις πως έχεις ρίξει ένα γόνιμο σπόρο για να ανθίσει κάποτε ένας καλύτερος και δικαιότερος κόσμος.

*Καθηγήτρια, 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης