…και εφ’όσον συμφωνεί ο εργαζόμενος…

Σχέσεις εργασίας που μας γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω.

Πικρό χιούμορ μέσα από ένα διήγημα του Τούρκου συγγραφέα  Αζίζ Νεσίν.

 Ο Αζίζ Νεσίν γεννήθηκε το 1915 στη Χάλκη και πέθανε το 1995 στα Αλάτσατα. Αρχικά στρατιωτικός, σπούδαζε παράλληλα στη Φυσικομαθηματική Σχολή και στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1944 παραιτήθηκε από τον στρατό, δούλεψε σε διάφορα επαγγέλματα και κατέληξε στη δημοσιογραφία. (φωτο Αζίζ Νεσίν)

 Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο, αρθρογραφία σε εφημερίδες, διηγήματα, μυθιστορήματα, σενάρια για τον κινηματογράφο, θεατρικά έργα.

 Καταδικάστηκε, εξορίστηκε και φυλακίστηκε για 6 χρόνια από το καθεστώς Μεντερές και τα στρατοκρατικά καθεστώτα της Τουρκίας.

 Με λιτό και άμεσο λόγο καταγγέλλει με το πικρό και αυτοσαρκαστικό του χιούμορ καταστάσεις και νοοτροπίες. Η ανθρωπιά του είναι ειλικρινής και συγκινητική.

 Αγωνίστηκε σε όλη τη ζωή του για τη δημοκρατία στην πατρίδα του. Τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία. Είναι γνωστός και αγαπητός σε πολλές χώρες και στην Ελλάδα, όπου έχουν μεταφραστεί πολλά έργα του. Το ποίημα του «Σώπα…,μη μιλάς…» έχει παρουσιαστεί από πολλούς έλληνες καλλιτέχνες.

 Το διήγημα που παρουσιάζομε ανήκει στη συλλογή «Ο καφές και η Δημοκρατία» σε μετάφραση Έρμου Αργαίου, που κυκλοφόρησε το 1979 από τις εκδόσεις «Θεμέλιο».

                                                                                  Αναστασία

“Αν ήμουν γυναίκα” του Αζίζ Νεσίν

Ο Σελιαμέτ διορίστηκε θυρωρός σ᾽ ένα εργοστάσιο πλεκτών.

Θα ᾽παιρνε 80 λίρες το μήνα. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει με 80 λίρες. Ούτε το ένα τέταρτο του ανθρώπου δεν μπορεί να ζήσει. Μα ο Σελιαμέτ στηριζόταν στην εργατικότητά του. Το αφεντικό θα καταλάβαινε τελικά. την προθυμία του και θα τού ανέβαζε το μισθό. Η δουλειά του θυρωρού ήταν, βέβαια, ταπεινωτική γι’ αυτόν, τί να γίνει όμως; Σήμερα ο κόσμος έχει χάσει, βλέπεις, την ισορροπία του. Πόσοι και πόσοι κάνουν τη δουλειά του θυρωρού, ενώ δεν αξίζουν ούτε για θυρωροί! Ο Σελιαμέτ είχε φτάσει μόνο ως τη δευτέρα γυμνασίου. Έγινε τότε ένα από τα συνηθισμένα οικογενειακά δράματα και αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολειό.

Δούλευε, χωρίς να λυπάται κόπους και θυσίες, για να πάρει μια μικρή αυξησούλα στο μισθό του.  Αχ, να ήταν νυχτοφύλακας! Ὁ νυχτοφύλακας του εργοστασίου, έπαιρνε κοτζάμ 200 λίρες το μήνα. Και δούλευε με το πάσο του, δεν κουραζόταν.

Όταν ο άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Μια ωραία μέρα το αφεντικό φώναξε το Σελιαμέτ στο γραφείο του:

–  Είμαι ευχαριστημένος από σένα, του λέει.

–  Ευχαριστώ, ευχαριστώ.

– Είσαι παντρεμένος; ρωτάει τ᾽ αφεντικό.

–  Ναι, απαντάει ο Σελιαμέτ, ζαρώνοντας, σαν να τον είχαν πιάσει να κάνει έγκλημα.

Αναγνωρίζοντας το φταίξιμό του και για να ξαλαφρώσει την ψυχή του, πρόσθεσε κατεβάζοντας το κεφάλι:

–  Έχω και δυο παιδιά, μπέη εφέντη.

Το αφεντικό τον συμπόνεσε και αναστέναξε:

– Άι άι… Και πώς τα βολεύεις;

–  Πολύ δύσκολα, μπέη εφέντη.

–  Άντε, κάτι θα κάνω και για σένα. Θα τα καταφέρεις να κάνεις και τη δουλειά του θυρωρού και τη δουλειά του νυχτοφύλακα;

–  Θα τα καταφέρω, μπέη εφέντη.

–  Για να πούμε την αλήθεια, μόνο έξι ώρες την ήμερα κάθεσαι στην πόρτα. Βάλε και οχτώ ώρες τη νύχτα, μάς κάνουν δεκατέσσερες. Σού μένουν ακόμα δέκα ώρες. ᾿Εντάξει;

–  Ευχαριστώ, μπέη εφέντη.

–  Για τη νυχτερινή δουλειά θα σού δίνω άλλες 30 λίρες το μήνα.

–  Ευχαριστώ.

Ο νυχτοφύλακας, πού έπαιρνε 200 λίρες το μήνα, απολύθηκε αμέσως, γιατί κοιμόταν την ώρα της δουλειάς, και τη θέση του την πήρε ὁ θυρωρός μας. Την ήμερα στεκόταν στην πόρτα και τη νύχτα φύλαγε το εργοστάσιο: με το ρολόι ελέγχου κρεμασμένο στο λαιμό. Ο μισθός του μεγάλωσε τώρα. Έγινε 110 λίρες.

Ήταν πολύ αφοσιωμένος και προσεχτικός. Στο κάτω – κάτω, το αφεντικό δεν είναι βλάκας. Θα διαπιστώσει αμέσως την προθυμία του και κάτι μπορεί να κάνει γι’ αυτόν. Να, αν λόγου χάρη, τον διόριζε γραμματέα στο εργοστάσιο, τί καλά πού θα ᾽ταν!…

Ο γραμματέας παίρνει 300 λίρες το μήνα!

Όταν ὁ άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Το αφεντικό φώναξε το Σελιαμέτ στο γραφείο του:

– Είμαι ευχαριστημένος από τη δουλειά σου, τού λέει.

Θέλω κάτι να κάνω ακόμα για σένα. Τη νύχτα ουσιαστικά δεν κάνεις τίποτα. Μπορείς να κρατάς την αλληλογραφία μας; Θα σού δίνω άλλες 60 λίρες.

Ο Σελιαμετ κόντεψε να λιποθυμήσει. Τώρα θα κέρδιζε 170 λίρες…

– Ο Αλλάχ να σού δίνει υγεία, μπέη εφέντη, απάντησε.

Ο γραμματέας που έπαιρνε 300 λίρες, απολύθηκε αμέσως, γιατί με τις κουβέντες, τον καφέ και τα τσιγάρα δεν του έμενε καιρός για δουλειά και στη θέση του πήρανε το θυρωρό μας. Τώρα, την ημέρα στεκόταν στην πόρτα και τη νύχτα έβαζε μπροστά του τη γραφομηχανή κ᾽ έγραφε.

Δούλευε με την ψυχή του. Στο κάτω – κάτω τ᾽ αφεντικό δεν είναι ηλίθιος. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει την προθυμία του και θα τον ανταμείψει. Ο λογιστής του εργοστασίου έπαιρνε 400 λίρες το μήνα… Αχ, να μπορούσε να γίνει λογιστής!

Όταν ο άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Μια ωραία μέρα τ᾽ αφεντικό φώναξε το Σελιαμέτ στο γραφείο του:

– Ξέρω πώς σήμερα οι 170 λίρες δεν είναι τίποτα, του λέει. Θέλω να σου αυξήσω το μισθό.

– Ευχαριστώ, μπέη εφέντη.

– Σου μένει βέβαια αρκετή ώρα. Αντί να κάθεσαι στο σπίτι σου και να χαζεύεις, μπορείς να κρατάς τους λογαριασμούς του εργοστασίου;

– Μπορώ, μπέη εφέντη.

-Εντάξει θα παίρνεις άλλες 45 λίρες.

Ο λογιστής του εργοστασίου πού έπαιρνε 400 λίρες το μήνα, απολύθηκε αμέσως, γιατί αντί για πρόσθεση έκανε αφαίρεση και αντί για πολλαπλασιασμό διαίρεση.

Τώρα ο Σελιαμέτ έπαιρνε 215 λίρες το μήνα. Έξι ώρες την ημέρα στεκόταν στην πόρτα, οχτώ ώρες τη νύχτα φύλαγε το εργοστάσιο δουλεύοντας ταυτόχρονα στη γραφομηχανή κι όταν γύριζε στο σπίτι του, έπιανε τους λογαριασμούς.

Κουραζόταν πάρα πολύ, ήταν φιλότιμος, προσπαθούσε να κάνει περισσότερα απ’ αυτά που του ζητούσαν.

Τώρα ονειρευόταν τη θέση του αποθηκάριου. Ὁ αποθηκάριος έπαιρνε 450 λίρες το μήνα.

Όταν ὁ άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ο πόθος του εκπληρώνεται. Μια μέρα, το αφεντικό φώναξε το Σελιαμέτ:

– Θέλω να κάνω κάτι για σένα. Τι θα έλεγες αν σε έκανα αποθηκάριο;

– Θα σου χρωστούσα μεγάλη χάρη, μπέη εφέντη.

– Εντάξει. Θα προσθέσω άλλες 35 λίρες στο μισθό σου. Έλα πάμε στην  αποθήκη!

Ο αποθηκάριος, πολύ ασυνείδητος άνθρωπος, που συνήθιζε να κουβαλάει ένα σωρό εμπορεύματα από το εργοστάσιο στο σπίτι του, απολύθηκε αμέσως και τη θέση του την πήρε ο νυχτοφύλακάς μας.

Δούλευε μέρα και νύχτα, χωρίς να λογαριάζει ούτε την κούραση, ούτε τις ώρες. Στο κάτω – κάτω, το αφεντικό δεν είναι στραβό, θα εκτιμήσει την αυτοθυσία του.

Και πραγματικά… Το αφεντικό τον φώναξε:

– Είμαι πολύ ευχαριστημένος από σένα. Όσο δουλεύεις τόσο τα καταφέρνεις καλύτερα. Η δουλειά του θυρωρού δεν σου ταιριάζει. Θα κρατήσεις όλες τίς άλλες δουλειές και θα σε κάνω και διευθυντή του εργοστασίου.

Διευθυντή; Ο Σελιαμέτ κόντεψε να λιποθυμήσει. Από καιρό την ονειρευόταν αυτή τη θέση. Όταν ο άνθρωπος λαχταράει κάτι με την καρδιά του, ὁ πόθος του εκπληρώνεται. Να που έγινε και διευθυντής!

Θα προσθέσω 90 λίρες στο μισθό σου, είπε το αφεντικό.

Αφού θα έπαυε να είναι θυρωρός θα του κόβανε 80 λίρες από το μισθό. Θα γινόταν όμως διευθυντής και θα του δίνανε 90 λίρες αύξηση, δηλαδή θα είχε και 10 λίρες διαφορά. Θα έπαιρνε 260 λίρες το μήνα.

Ο πρώην διευθυντής, που έπαιρνε 500 λίρες, απολύθηκε αμέσως γιατί πείραζε την ιδιαίτερη γραμματέα του αφεντικού!

Το εργοστάσιο είχε 40 εργάτες, 2 αρχιεργάτες και 20 μηχανές. ᾿Εργάτης δε μπορούσε να γίνει, δεν ήξερε τη δουλειά. Ούτε αρχιεργάτης, ακόμα περισσότερο δεν την ήξερε αυτή τη δουλειά. Να δουλεύει αυτός αντί για τίς μηχανές; Δε γινόταν. Στα γραφεία του εργοστασίου, εκτός από αυτόν, είχε απομείνει μόνο ἡ ιδιαίτερη γραμματέας και το αφεντικό.

Όταν του έμενε λίγη ώρα, κουβέντιαζε με τη γραμματέα και έπλεκε το εγκώμιο του αφεντικού.

-Ο θεός να του δίνει υγεία. Χρυσός άνθρωπος ! Μπήκα στο εργοστάσιο σαν θυρωρός με 80 λίρες το μήνα. Με έκανε νυχτοφύλακα και μου έδωσε 110 λίρες. Ύστερα με έκανε γραμματέα και μου ανέβασε το μισθό σε 170 λίρες. Με διόρισε λογιστή και άρχισε να μου δίνει 215 λίρες. Έγινα αποθηκάριος και έπαιρνα 250 λίρες. Τώρα είμαι διευθυντής και παίρνω 260 λίρες.

Και η ιδιαίτερη γραμματέας δεν πήγαινε πίσω στα εγκώμια για το αφεντικό.

-Ήρθα εδώ σαν καθαρίστρια με 40 λίρες το μήνα. Ύστερα άρχισα να σκουπίζω και να σφουγγαρίζω το σπίτι του αφεντικού και μού έδινε 60 λίρες. Έγινα δακτυλογράφος και ο μισθός μου ανέβηκε σέ 80 λίρες. Άρχισα να μαγειρεύω και να βοηθώ στο νοικοκυριό του αφεντικού και μου έκανε το μισθό 100 λίρες. Ύστερα ξέρετε, έγινα και… τότε μού έδωσε άλλες 15 λίρες. Έτσι τώρα παίρνω 115 λίρες. .

Μια μέρα ο Σελιαμέτ είπε στη γραμματέα:

– Δουλεύετε πολύ, κουράζεσθε.

Η γραμματέας του απάντησε:

– Και σεις μήπως δουλεύετε λιγότερο; Και δεν πληρώνεστε καλά. ᾿Ασφαλώς θα θέλετε αύξηση.

Ο Σελιαμέτ την κοίταξε. Θυμήθηκε πως στα γραφεία του εργοστασίου δεν είχε απομείνει κανένας άλλος εκτός από αυτούς τους δυο. Σκέφτηκε τις υποχρεώσεις της κοπέλας…

-Όχι, όχι, είπε. Δε θέλω καμιά αύξηση. Ευχαριστώ πολύ. Αν ήμουνα γυναίκα… ξέρετε τι θα γινόταν; Το αφεντικό θα σας έδιωχνε και θα πρόσθετε άλλες 20 λίρες στο μισθό μου… Όχι, όχι… Είμαι πολύ ευχαριστημένος… Αν ήμουνα γυναίκα…