Νίνα Γεωργιάδου

Οι πρώτες που βιάστηκαν ήταν οι λέξεις και οι έννοιες. Ανασκολοπίστηκαν και μετά σφαγιάστηκαν. Πήραν το τομάρι των λέξεων τα τρωκτικά, το φόρεσαν και ντύθηκαν σωτήρες.

Και καθώς οι λέξεις και οι έννοιες είναι ο δρόμος της σκέψης, η σκέψη λοξοδρόμησε κι άρχισε να παραπατά ώσπου έμεινε ανάπηρη.

Το έκαναν δεκαετίες τώρα. Τα ιερατεία μιλούσαν για αγάπη κι έσταζαν μνησικακία, στα σχολεία, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, έβαλαν στη θέση της σκέψης, τη μηχανιστική αναπαραγωγή και την απομνημόνευση και στην ιστορία, βάφτιζαν τους ρουφιάνους, πατριώτες, τους παρασημοφορούσαν κιόλας για εμπέδωση και τον ανθό αυτού του τόπου τον μάντρωναν σε φυλακές και ξερονήσια , με την ταμπέλα του ανθέλληνα.

Έτσι, έφτασαν να ψεκάζουν τους συνταξιούχους με χημικά, να σπάνε τα χέρια των παιδιών στα πάρκα, όπως οι Ναζί των σαλταδόρων, να ανοίγουν κεφάλια στους δρόμους και αυτό βαφτίστηκε προστασία του πολίτη.

Έτσι έφτασαν να ξεπουλάνε τον τόπο, να ροκανίζουν τα ταμεία, να τζογάρουν τις συντάξεις στα καζίνα των χρηματιστηρίων, να θάβουν τον καρπό στις χωματερές, να ρημάζουν τους κάμπους, να πυρπολούν τα δάση, να σπάνε τα σκαριά, να τσιμεντώνουν την Ακρόπολη, να χαρίζουν τα λιμάνια, να μετατρέπουν τη δουλειά σε σκλαβοπάζαρο βαφτίζοντας την ερήμωση, επένδυση και ανάπτυξη.

Έτσι πάλι μιλάνε για αξιολόγηση των δασκάλων γιατί δε θέλουν καμιά παρέκκλιση από τον ευνουχισμό της γλώσσας, τη στείρα απομνημόνευση, το τσάκισμα της παιδικής ηλικίας, την πρώιμη εξειδίκευση, τον άγριο ανταγωνισμό και άλογα κούρσας ιστορικά και κοινωνιολογικά αναλφάβητα. Θέλουν σχολεία στεγασμένα σε αμίαντους και ζήτουλες χορηγιών.

Μα πάνω απ’ όλα θέλουν προγηρασμένα παιδιά, ανέραστους κι ευνουχισμένους έφηβους και δασκάλους των βαθιών χασμουρητών, νενέκους ευπειθείς, διεκπεραιωτές σελίδων και ύλης, άψυχα έπιπλα σε θλιβερές αίθουσες.

Όλα τα ζωντανά στοιχεία του σχολείου, σε ρόλο διαχειριστικού ηλίθιου, την ώρα που ο δάσκαλος πάντα – αλλά περισσότερο τώρα από ποτέ στις τελευταίες δεκαετίες – πρέπει να είναι έμπνευση και έρωτας, να στρώνει γερά πατήματα, να προσγειώνει στην πραγματικότητα και να απογειώνει το όνειρο. Μια παλλόμενη δύναμη, που, με το λόγο και την πράξη του, να διδάσκει το σωστό που είναι, σε όλες τις εποχές, το ιστορικά αναγκαίο.