Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Την ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ θεσπίζει την πιο βίαιη πολιτική κατεδάφισης των βασικότερων εργατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων επιδιώκοντας να γυρίσει τα ρολόγια στον εργασιακό μεσαίωνα η συνδιακλιστική γραφειοκρατία σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΟΛΜΕ ακολουθούν τον δρόμο των εικονικών αγώνων και της υποταγής με αποσπασματικές απεργίες και διευκολύνοντας την κυβέρνηση με απεργοσαπστικές τακτικές. Ειδικότερα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΑΣΚ) με την τακτική τους επιδιώκουν και την αναθεώρηση της ιστορίας των εκπαιδευτικών αγώνων επιδιώκοντας να στιγματίσουν και να μαυρίσουν τις σελίδες με την απεργία διαρκείας στις εξετάσεις το 1988 και 1997. Για αυτό λειτούργησε ως πρόθυμος στυλοβάτης της  κυβερνητικής πολιτικής, σπεύδοντας – πολύ πριν  τις δικαστικές αποφάσεις περιστολής  του απεργιακού δικαιώματος στους εμπλεκόμενους στις πανελλαδικές-να αποκλείσει κάθε απεργιακή κινητοποίηση,  συγκαλύπτοντας τον ενδοτισμό της  και εξωραΐζοντας την ένοχη σιωπή της με  περισσή κούφια επιχειρηματολογία   δήθεν  κοινωνικής ευθύνης. Με μια πραξικοπηματικού τύπου απόφαση οι παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ στην ΟΛΜΕ, χωρίς να πραγματοποιηθεί ΔΣ, έστειλαν ως απόφαση της ομοσπονδίας την κατάπτυστη θέση τους για εξαίρεση του κλάδου από την απεργία της Τετάρτης. Την ημερομηνία της ψήφισης την επέλεξε η κυβέρνηση. Αυτή επέλεξε ημέρα πανελλαδικών και έχει την απόλυτη ευθύνη για κάθε εξέλιξη. Η προσπάθεια των δημοσιογραφικών παπαγάλων να ενεργοποιήσουν έναν άθλιο κοινωνικό αυτοματισμό σε βάρος του εκπαιδευτικού κλάδου, έπρεπε να απαντηθεί. Ειδικά στη φάση που διανύουμε, που η κυβέρνηση υπονομεύει με σειρά διατάξεων το δικαίωμα στην απεργία.

Είναι ακριβώς αυτή η επιχειρηματολογία που αναθεωρεί και στιγματίζει την ιστορία των εκπαιδευτικών αγώνων νομιμοποιώντας την κυβερνητική λογική ότι δεν πρέπει να γίνοντας απεργίες στις πανελλαδικές εξετάσεις. Βαφτίζουν την απεργοσπασία με περισσή αυταρέσκεια στάση υπευθνότητας απέναντι δήθεν στους μαθητές ευθυγραμμιζόμενοι με την επιχειρηαμτολογία της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ για την «ευθύνη» της «άψογης» διεξαγωγής των εξετάσεων. Για τους μαθητές που δοκιμάζονται από την κυβερνητική πολιτική που έχουν καταδιακστεί στον πνευματικό υπνωτισμό της τηλε-εκπαίδευσης από μια κυβέρνηση που εκτός των άλλων ψήφισε το πιο ανάλγητο ταξικό μέτρο της «ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα ΑΕΙ», για να τους μετατρέψει σε πελάτες  στους επιχειρηματίες των κολεγίων, 

Το  αρχικό αίτημα   της ΟΛΜΕ προς την ΑΔΕΔΥ για «εξαίρεση»  της από την απεργία της 16 ης Ιούνη, η μετατροπή αυτού του αιτήματος από την ΑΔΕΔΥ σε «εξαίρεση» των εμπλεκομένων κλπ επιβεβαιώνουν μια παραλυτική συνδικαλιστική λειτουργία, που όχι μόνο ευνοεί, αλλά και στρώνει το έδαφος για ναυλοποιηθεί η κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση και την κοινωνία.  

Για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ δεν έχουμε αυταπάτες. Αρκεί να θυμηθούμε ότι πριν από 8 χρόνια, το 2013, όταν μέσα από αμζικότατες Γενικές Συνελεύσεις ο κλάδος πήρε απόφαση για απεργία στις εξετάσεις και  συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ) την ανέτρεψε πραξικοπηματικά. Γράφαμε τότε:  «Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ, αλλά και όλες οι συμβιβασμένες ηγεσίες στις Ομοσπονδίες ή και στα πρωτοβάθμια σωματεία ούτε θέλουν και ούτε μπορούν να οργανώσουν έναν νικηφόρο αγώνα. Δε θέλουν γιατί έχουν ταχθεί στην ουσία με τη μεριά της αστικής πολιτικής και χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις του Μνημονίου σαν το μακρύ τους χέρι μέσα στο κίνημα.»

Το ΠΑΜΕ παρουσιάστηκε με δυο πρόσωπα. Σττην ΟΛΜΕ σωστά κατά της εξαίρεσης, αλλλά στην ΑΔΕΔΥ υπέρ! Έφτασε στο σημείο να δώσει μαθήματα πλέκοντας ένα εγώμιο απεργοσπασίας εκθειάζοντας τα περί «υπεύθυνης στάσης» των εκπαιδευτικών και στους μαθητές. Έτσι στην ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπή των μαθητώ που ελέγχεταο από ΚΝΕ/ΠΑΜΕ ανφέρεται και το παρακάτω απόσπασμα – εγκώμιο απεργοσπασίας: 

«Οι καθηγητές μας που είναι αύριο επιτηρητές στις Πανελλαδικές έχουν πει από την πρώτη στιγμή πως αύριο θα είναι στο πλευρό των μαθητών που εξετάζονται, οι οποίες θα διεξαχθούν κανονικά. Θα είναι δίπλα μας, όπως ήταν όλους αυτούς τους μήνες που δοκιμαστήκαμε για να φτάσουμε ως εδώ.»!

Να θυμίσουμε ότι τον Μάη του 2013, όταν οι καθηγητές αποφάσισαν απεργία στις εξετάσεις, το μέλος του Π.Γ. Ν. Σοφιανός δήλωνε πριν από την απόφαση της ΟΛΜΕ: «Στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι! … Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης.»  Στη μεγάλη απεργία του 1988 η Δ.Ε.Ε. (η τότε παράταξη του ΚΚΕ) που είχε 4 έδρες στην ΟΛΜΕ, ούτε οι άλλες παρατάξεις είχαν προτείνει και στηρίξει απεργία διαρκείας. Η Δ.Ε.Ε. την είχε χαρακτηρίσει και τότε «τυχοδιωκτική».  Το 1990 μέσα από τον τότε ενιαίο Συνασπισμό η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. υπονομεύει την απεργία με δούρειο ίππο την ΑΣΓΜΕ

Εθνική ομοψυχία για τις πανελλαδικές

Διαχρονικά επιβεβαιώνεται ότι όσα κόμματα και αν εκπροσωπούνται στη Βουλή ακολουθούν με εθνική ομοψυχία μια πολιτική. Την πολιτική της υπεράσπισης των πανελλαδικών εξετάσεσων σαν να είναι θεσμός ουδέτερος, αξιοκρατικός και υπερταξικός. Και αν αυτό για τα αστικά κόμματα εξηγείται και δικαιολογείται για τα κόμματα της Αριστεράς μοιάζει με εκπαιδευτικό και κοινωνικό παράδοξο. Η πραγματική αριστερά δεν μπορεί να υπερασπίζεται την τυπικά αδιάβλητη και άψογη διεξαγωγή των εξετάσεων, γιατί πρόκειται για διαβλητή κοινωνικά επιλογή των υποψηφίων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι εξετάσεις είναι ο ορατός μηχανισμός αποκλεισμού ενός τμήματος υποψηφίων από τις ασθενέστερες τάξεις και στρώματα και τις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας που θεωρητικά υποστηρίζει η Αριστερά. Το να ενδιαφέρεται κανείς τόσο πολύ για τη διεξαγωγή των εξετάσεων και να θεωρεί ότι οιν απεργίες πρέπει να γίνονται κατά την περίοδο των μαθημάτων δείχνει πόσο υποτιμά την εκπαιδευτική διαδικασία αποθεώνοντας τον ρόλο των εξετάσεων.

Η αλήθεια είναι ότι η «ιερή αγελάδα» των εξετάσεων που τόσο πολύ λατρεύουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα -παρά τις μικρές ή μεγάλες διαφορές τους και αυτή η λατρεία μεταδίδεται με τα ΜΜΕ σε όλη την κοινωνία, είναι θεσμός ψυχοφθόρος, πνευματοκτόνος που εν τέλει μετατρέπει τις κοινωνικές ανισότητες σε εκπαιδευτικές. Πίσω από τους μύθους των «ίσων ευκαιριών» και του «αδιάβλητου» των εξετάσεων, ας μη μας διαφεύγει η ουσία. Όσο υπάρχει ο κλειστός αριθμός εισακτέων, «numerus clausus», τόσο οι εξετάσεις θα λειτουργούν ως μηχανισμοί ταξικής επιλογής ευνοώντας τους μαθητές από τις προνομιούχες τάξεις και αποκλείοντας τους «άλλους». Η στροφή και η «εξάντληση» του ρόλου των εκπαιδευτικών στις εξεταστικές, βαθμολογικές – αξιολογικές διαδικασίες, κοντολογίς στο πώς θα τεστάρουν, επιτηρήσουν, κατατάξουν, διαφοροποιήσουν, ιεραρχήσουν και τελικά οργανώσουν την πυραμίδα επιτυχίας / αποτυχίας των μαθητών της τάξης τους ακυρώνουν τον παιδαγωγικό του ρόλο.

Εύστοχα ο ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Γιώργος Μαυρογιώργος έγραφε το 2013 σε ένα άρθρο του με τίτλο΅Ευτυχώς! Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν: «Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν ότι οι πιο σημαντικές περίοδοι του σχολικού έ­τους είναι αυτές στις οποίες συντελείται η παιδαγωγική συνάντηση και σχέση με τους μαθητές. Οι  εξετάσεις και η προετοιμασία  για αυτές δεν  εμπεριέχουν μορφωτική δυναμική. Για την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων ενδιαφέρεται μόνο ο κρατικός μηχανισμός. Κι αυτό είναι που οι εκπαιδευτικοί αξιοποιούν διαπραγματευτικά στην έτσι κι αλλιώς ασύμμετρη διαπραγματευτική σχέση με την εξουσία. Οι εκπαιδευτικοί έχουν πολλούς λόγους να  μη δίνουν προτεραιότητα στην επιτήρηση, την ταξιθέτηση, τη βαθμολόγηση, την επιλογή και τον αποκλεισμό μαθητών τους – υποψηφίων. Έτσι κι αλλιώς, έχουν αποκλειστεί ολοκληρωτικά από την ουσιαστική αξιολόγηση της επίδοσης των μαθητών τους. Καλούνται δηλαδή να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία αστυνόμευσης, επιτήρησης και μέτρησης, κάτω από τους άγραφους κανόνες μιας μεροληπτικής και βαθιά ταξικής διάκρισης.» 

Και μόνο αυτή η κοινή στάση των κομμάτων της Αριστεράς στη Βουλή με τα άλλα κόμματα, οι ταυτόσημες τοποθετήσεις των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, του Ν. Φίλη και του Θ. Παφίλη, ενδεικτικά θα δικαιολογούσε τον όρο «συστημική Αριστερά».

Η ευθύνη της Αριστεράς απέντι στους μαθητές και τους εγαζόμενους είναι να καταδείξουν τον ταξικό ρόλο των εξετάσεων και να δώσουν μαθήματα αγώνα και αξιοπρέπειας, μαθήματα αντίστασης απέναντι στην βαρβαρότητα της κυβερνητικής πολιτικής και του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το χειρότερο μέλλον για τα παιδιά μας ετοιμάζεται από αυτούς που υποκριτικά μιλούν στο όνομα τους. Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό δίλημμα, παρόμοιο με αυτά που κι άλλες φορές κλήθηκε να αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Ή θα δεχθεί να γίνει δούλος στην ίδια του την χώρα και να υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον των παιδιών του, στα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων δυναστών, ή θα βαδίσει το δρόμο της οργάνωσης ενός δύσκολου και παρατεταμένου αγώνα, αναγκαίου όμως, για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας. 

*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου, της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης»