Έχουμε επανειλημμένα σχολιάσει το είδος της «αποκατάστασης» του Νίκου Ζαχαριάδη από την ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ. Χρειάζεται να επανέλθουμε καθώς τώρα, προκλητικά, η «αποκατάσταση» ρίχνεται από την ηγεσία του ΚΚΕ στην προεκλογική πολιτική αγορά, στα πλαίσια μιας εκλογοθηρικής εκστρατείας αποθέωσης της υποκρισίας και κακοποίησης της ιστορίας.

Ο «Ριζοσπάστης» (27 Απριλίου 2023) παρουσίασε ολοσέλιδο αφιέρωμα με τίτλο «Νίκος Ζαχαριάδης, κομμουνιστής ηγέτης, αταλάντευτος στον αγώνα για το σοσιαλισμό» και υπότιτλο «120 χρόνια από τη γέννησή του συμπληρώνονται σήμερα».
Το αφιέρωμα παραθέτει διάφορα βιογραφικά στοιχεία από τη ζωή και τη δράση του Ν. Ζαχαριάδη, το βασικό ωστόσο περιεχόμενό του συνοψίζεται στα περί «αποκατάστασης».

Η υποτιθέμενη αποκατάσταση του Ν. Ζαχαριάδη έγινε ύστερα από πολλά κοιλοπονήματα, με απόφαση κάποιας περίεργης κατά τα άλλα «Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ» στις 16.7.2011.
Η Συνδιάσκεψη αυτή «ακύρωσε όλες τις αποφάσεις της 6ης και 7ης Ολομέλειας (1956 – 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, όπως και τα πορίσματα του 1964 και του 1967 και αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ».
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ηγέτης του παλιού ηρωικού ΚΚΕ επί 3,5 δεκαετίες, καθαιρέθηκε από τη θέση του Γ.Γ. και από το ΠΓ του ΚΚΕ, με απόφαση της παράνομης, πραξικοπηματικής αντικαταστατικής και αντιδιεθνιστικής επέμβασης των χρουστωφικών ρεβιζιονιστών και των οργάνων τους, στη διαβόητη «6η Ολομέλεια» του 1956, ενώ ένα χρόνο μετά διαγράφηκε από την ΚΕ και από το Κόμμα. Στη συνέχεια τον απομόνωσαν πλήρως από το κόμμα του, τους αγωνιστές και τον ελληνικό λαό, και με ανυπόστατες κατηγορίες τον έθεσαν υπό ομηρία, τον εξόρισαν και τελικά οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι «πρόθυμοι» εγχώριοι συνεργοί και υποτακτικοί τους τον οδήγησαν στο τραγικό τέλος του τον Αύγουστο του 1973, και στην ουσία τον εξόντωσαν, στη Σιβηρία.

Σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη»: «Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες, συνέπεια της επικράτησης του δεξιού οππορτουνισμού στο ΚΚΕ και στο ΚΚΣΕ. Η κατηγορία εναντίον του για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό ήταν συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για την καλλιέργεια της προσωπολατρίας και την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του κόμματος η δεξια οππορτουνιστική στροφή».

Πράγματι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές φρόντισαν να βγάλουν από τη μέση το Ν. Ζαχαριάδη, γιατί ήθελαν πειθήνιους υπηρέτες της γραμμής τους, όπως ακριβώς οι προπάτορες της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο Νίκος Ζαχαριάδης όχι μόνο δεν παρείχε εγγύηση για κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα, μέχρι το τραγικό τέλος του, κατάγγελνε και αντιπάλευε την ωμή ξένη επέμβαση στα εσωτερικά του κόμματος. Αν και οι σημερινοί καθοδηγητές του ΚΚΕ μιλούν για «επικράτηση του δεξιού οππορτουνιστικού» και για «οππορτουνιστική στροφή» που χρειαζόταν προσχήματα για να επιβληθεί στο ελληνικό κίνημα, θεωρούν, κατά τα άλλα, ότι παρά την οππορτουνιστική στροφή (παρά την επικράτηση του ρεβιζιονισμού δηλ. στο ΚΚΣΕ και στο ΚΚΕ) εξακολουθούσε και γίνονταν αδιάλειπτα ως την τελευταία ώρα της κατάρρευσης και διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, … «σοσιαλιστική οικοδόμηση»(!)

Μάλιστα αποδοκιμάζουν όσους κάνουν λόγο για «επέμβαση» στα εσωτερικά του κόμματος και δεν θεωρούν ξένη επέμβαση την παράνομη και πραξικοπηματική «6η Ολομέλεια» του 1956, αλλά ούτε λίγο – ούτε πολύ, μια περίπου διεθνιστική … «παρέμβαση».
Ο Ν. Ζαχαριάδης υπήρξε αναμφισβήτητα η κορυφαία ηγετική προσωπικότητα που αναδείχτηκε μέσα από τους αγώνες του ΚΚΕ. Παρά τα σοβαρά λάθη που διέπραξε στη διάρκεια της πολύχρονης δράσης του σαν ηγέτης του ΚΚΕ και καθοδηγητής των ιστορικών αγώνων του ελληνικού λαού, στέκονταν ένα κεφάλι ψηλότερα από τους κατηγόρους του, παραμένοντας επαναστάτης, όταν οι συκοφάντες, διώκτες και συνεργοί στην εξόντωσή του κυλούσαν στο βούρκο του οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού και πρωτοστατούσαν στην αντεπαναστατική διάβρωση, τον ρεφορμιστικό εκφυλισμό και τη διάλυση του Κόμματος.

Για ποια «αποκατάσταση» του Ν. Ζαχαριάδη κάνουν λόγο οι σημερινοί καθοδηγητές του ΚΚΕ; Στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν «αποκαταθιστούν», αλλά αντίθετα κατεδαφίζουν, καταπολεμούν και διαστρεβλώνουν ό,τι σωστό, θετικό και πολύτιμο πρόσφερε ο Ν. Ζαχαριάδης στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.
Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έφτασαν στο αξιοθρήνητο σημείο να αποδοκιμάζουν από καθαρά τροτσκιστικές θέσεις ακόμα και το ιστορικό «Ανοιχτό γράμμα» του Ν. Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό της 31ης Οκτωβρίου 1940. Προς αποθέωση του σεχταρισμού και της ρεβιζιονιστικής τύφλωσης χαρακτηρίζουν και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ως «ιμπεριαλιστικό» (και από τις δύο εμπόλεμες πλευρές)!
Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έχουν πετάξει στα αζήτητα το σύνθημα για εθνική ανεξαρτησία, αντιστρατεύονται και καταπολεμούν όσους επιμένουν να υψώνουν τη σημαία της πάλης για την απαλλαγή της χώρας από κάθε ξενική εξάρτηση και θεωρούν την εθνική ανεξαρτησία «ξένη σημαία».

Ο Ν. Ζαχαριάδης, κι όταν ακόμα διατύπωνε το λαθεμένο σχέδιο προγράμματος του 1953-54 (το οποίο γρήγορα απέσυρε) δεν έπαυε παρά ταύτα να καλεί στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Στην ουσία, το μόνο αξιοσημείωτο θετικό που σημειώνει το αφιέρωμα του «Ριζοσπάστη» είναι ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης «εμφάνισε πρωτοπόρα στοιχεία σε σχέση με το τότε επίπεδο του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος: Εκτίμηση για τον πρώτιστα επικίνδυνο ρόλο του βρετανικού ιμπεριαλισμού όσο πλησίαζε η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, διόρθωση της στρατηγικής του Κόμματος κατά τον αγώνα του ΔΣΕ, και ορισμός του σοσιαλιστικού στόχου, σχέδιο προγράμματος το 1953 – 54, παρά τις αδυναμίες για την αντικειμενική τεκμηρίωσή του».

Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, έχοντας γυρίσει το ίδιο παλιό και φθαρμένο νόμισμα από την άλλη όψη, περνώντας από τον δεξιό στον «αριστερό» οπποτουνισμό, δεν είναι παράξενο που «αποκατέστησαν» το Ν. Ζαχαριάδη, αναποδογυρίζοντας ανάλογα τα γεγονότα, παριστάνοντας τα λάθη για σωστά, και τα σωστά για λάθη, ανασκευάζοντας με λαθροχειρίες όλη την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Αν και δεν γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στο αφιέρωμα του «Ριζοσπάστη», είναι απαραίτητο να συμπληρώσουμε μια πολύ σημαντική συμβολή του Ν. Ζαχαριάδη στην ανάπτυξη προπολεμικά του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας. Το 1934 με τη βοήθεια της ΚΔ (και στη συνέχεια στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 1935) θα προσδιοριστεί σωστά, εκτοπίζοντας και εξαλείφοντας τις επιδράσεις του τροτσκισμού, ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα. Καθώς προβλέπονταν διαφορετικά ως προς τον χαρακτήρα τους στάδια, η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ, ετεροχρονισμένα, ύστερα από πολλές δεκαετίες, αποδοκίμασε και κατάγγειλε τις θέσεις αυτές του Ν. Ζαχαριάδη και της ΚΔ, γιατί σύμφωνα με τις δικές τους επιστημονικές μελέτες, παντού και πάντα, η επανάσταση θα είναι μία και θα είναι «σοσιαλιστική». Όπως ισχυρίζονταν η ηγεσία του ΚΚΕ λογοκοπώντας επαναστατικά «η ΚΔ επανέφερε τη λογική των σταδίων» και η στρατηγική αυτή «ήταν καταστροφική για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα»(!)

Τέτοιου είδους είναι η υποτιθέμενη αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ, όπου όσα (πολύ λίγα) από την πολυκύμαντη ζωή και δράση του Ν. Ζαχαριάδη οι καθοδηγητές του ΚΚΕ νομίζουν ότι τους βολεύουν, επιδιώκουν να τα αξιοποιήσουν καιροσκοπικά, αλλά και όσα (πολλά) είναι αντίθετα προς τις αλλοπρόσαλλες τροτσκιστικού τύπου θέσεις που οι ίδιοι έχουν υιοθετήσει, έχουν σαν απάντηση γι’ αυτά ότι το φταίξιμο ανήκει κυρίως στη λαθεμένη «στρατηγική» της ΚΔ και γενικώς του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος!
Με δύο λόγια, όπως απ’ την αρχή υπογραμμίσαμε, πρόκειται για «αποκατάσταση» αποθέωσης της υποκρισίας και βάναυσης κακοποίησης της ιστορίας του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος