“Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκραιμα του τόπου,
μα πιο μακρά και πιο καλά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου.”
Ο κορωνοϊός μας απειλεί. Όσο μπόι του λείπει τόσο βάρος έχει. Φορτώθηκε όλα τα κουσούρια του συστήματος που τον γέννησε. Μαζί δρουν. Αντιμετωπίζουν τη ζωή και την εργασία ως πράγματα αντίθετα και σκορπούν διλήμματα. Αν πέσουμε στη λογική των διλημμάτων, είμαστε χαμένοι.
Οι μέρες της καραντίνας κυλούν παράξενα. Πόσες φορές είχαμε ευχηθεί να αλλάξει η μονότονη ζωή μας;
Ψέματα λέγαμε!
Δρακόντεια τα μέτρα τούτο το Πάσχα. Μας προστάτεψαν πάλι τόσο ασφυκτικά! Δε στήθηκαν πολλές παρέες γύρω από αναμμένα κάρβουνα. Η τσίκνα ανυψώθηκε σε λελογισμένες ποσότητες.
Μα αν δε μοιραστείς το φαΐ, δε σε ωφελεί, σε τρώει.
Ο κόσμος δε μιλά πολύ αυτές τις μέρες. Παραμιλάει στις ουρές έξω από τράπεζες και μαγαζιά.
Τουλάχιστον ενάμισι μέτρο απόσταση πρέπει να κρατούν μεταξύ τους οι άνθρωποι για να είναι ασφαλείς. Οι χειραψίες αποφεύγονται. Αυτές οι διαχρονικές συνήθειες ίσως να πρέπει να κοπούν μια κι έξω. Τι λέτε;
Στο έντυπο «ΒΕΒΑΙΩΣΗ ΚΑΤ’ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ» δεν υπάρχει κουτάκι που να λέει «Επίσκεψη σε φίλο». Δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη, λένε. Αναγνωρίζουν μόνο τις οικογενειακές σχέσεις. Μα οι συνθήκες επιβίωσης τις προβοκάρουν. Είναι οι πρώτες που διαλύονται. Καθημερινός ο κόπος του καθενός για να υπάρχουν, να λειτουργούν και να προσφέρουν.
Για να μας «σώσουν» οι «σωτήρες» είναι ικανοί να γίνουν πιο συγκεκριμένοι, να πάρουν σοβαρά πολιτικά μέτρα. Να πούνε να μην κοιταζόμαστε στα μάτια, να μην σκεφτόμαστε με την καρδιά. Γιατί έτσι στήνονται καινούριες σχέσεις και παραμένουν φρέσκιες οι παλιές.
Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν σωματική επαφή. Όλες οι σχέσεις. Και οι πολιτικές. Πρέπει να βλέπεις, να αισθάνεσαι, να ακουμπάς τον άλλο. Ο λόγος μόνος δεν αρκεί, χρειάζονται οι αισθήσεις. Δια ζώσης οικοδομούνται οι σχέσεις.
Αυτές τις μέρες του εγκλεισμού μας λείπουν όλοι οι άνθρωποι. Ακόμα κι ψιλικατζής με την κουραστική συνήθεια να σου πιάνει την κουβέντα όταν βιάζεσαι. Λείπει η ζωή.
Μα η απουσία των φίλων είναι απώλεια, πόνος, σφίξιμο στην καρδιά. Θα μαλακώσουν όλα με μια ζεστή αγκαλιά.
Στους φίλους χαρίζεις την καρδιά σου. Την περιφρουρείς αν την ανοίξεις διάπλατα. Η φιλία είναι αγνή σαν παιδικό παιχνίδι.
Η καρδιά δε λειτουργεί με αποστάσεις.
Η διαχυτικότητα δε με χαρακτηρίζει. Απλώνω μόνο λέξεις κι όχι χέρια. Μα είναι πολλές οι παρενέργειες του κορωνοϊού. Ποιος ξέρει τι αλλαγές θα φέρει σε όλους μας. Όταν θα ξεπορτίσουμε, θα καταλάβουμε.
«Μ’ έχεις φίλο; Ρώτα την καρδιά σου». Αφιερωμένο σε όλους τους έγκλειστους φίλους το παρακάτω.
ΑΠΟΥΣΙΑ
Ο φόβος πλήθυνε πολύ στις μέρες μας
και σφάλισε τα σπίτια.
Στέρεψε η πόλη από φωνές.
Τόσο ήσυχα τα βράδια!
Ακούω τα φτερουγίσματα των χελιδονιών
που ήρθανε αυτή την Άνοιξη
που σέρνει την κρυάδα του Χειμώνα.
Τον κόσμο τον κοιτώ μέσα από τζάμι.
Περνά πού κι ένας βιαστικά και χάνεται,
γρήγορα ξεστρατίζει.
Πάνω στα φύλλα της καρδιάς καθίσανε οι φίλοι,
όσο ακουμπούν τη σκέψη μου τόσο πολύ μου λείπουν.
Η απουσία πόνος που δεν περνά, δε σβήνει με τα λόγια,
δεν παγουδιάζει αν δε γευτεί τη ζέστη των ανθρώπων.
Βαγγελιώ Δερμιτζάκη (από το fb)
e-prologos.gr
