Ο συνδικαλισμός (συνδικάτα, σύνδικος) μπορεί να ασκείται στο έδαφος του αστικού συστήματος, αλλά μπορεί -αν χρησιμοποιηθεί σωστά- να αποτελέσει ταξικό όπλο και χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των καταπιεζόμενων τάξεων και στρωμάτων. Η αρχή του συνδικαλισμού (τον 19ο αιώνα) συνοδεύτηκε από σκληρές διώξεις των πρωτοπόρων ανθρώπων και χρειάστηκε πολύς δρόμος, άφθονος κόπος και αίμα για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση, δηλαδή της αναγνώρισης του δικαιώματος στο «συνδικαλίζεσθαι». Τα συνδικάτα είναι νόμιμα -κατά βάση- και πάντως δεν αντιμετωπίζονται με σφαίρες και φυλακίσεις.

Όμως, κάθε εποχή έχει τα πολιτικά της στίγματα, δίνει τη δική της ταυτότητα και τα συνδικάτα δε θα μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτόν τον κανόνα. Αν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η πλουτοκρατία στις αναπτυγμένες χώρες μπορούσε να εξαγοράζει την εργατική αριστοκρατία με λίγα ψίχουλα, τώρα το κάνει πιο συστηματικά και πιο αποτελεσματικά, πιο βαθιά. Το ίδιο συμβαίνει και στους φοιτητικούς συλλόγους. Οι διώξεις των πρωτοπόρων φοιτητών στις προηγούμενες δεκαετίες, έδωσαν τη θέση τους στη συνδικαλιστική «μαγκιά», τη συναλλαγή με τους καθηγητές, τον κατσαπλιαδισμό, τη λούμπεν πρακτική. Αυτά που συμβαίνουν εδώ και είκοσι χρόνια στο σπουδαστικό συνδικαλισμό είναι αξιοθρήνητες πρακτικές, άξια προσοχής και περιφρόνησης. Και σ’ αυτό το βρώμικο παιχνίδι συμμετέχουν όλες, μα όλες οι φοιτητικές παρατάξεις, από τη δεξιά ΔΑΠ ως τα αντικαπιταλιστικά ΕΑΑΚ. Ολόκληρες γενιές σπουδαστών από την αρχή της δεκαετίας του ’90 ως σήμερα γαλουχούνται και διαπαιδαγωγούνται σε μεθόδους της πολιτικής αλητείας και του «κοινού ποινικού δικαίου». Κάλπες εξαφανίζονται, ψηφοδέλτια κλειδώνονται, αποτελέσματα εμφανίζονται κατά παραγγελία, αφίσες ξηλώνονται, ο τσαμπουκάς δίνει και παίρνει, οι γενικές συνελεύσεις καταργήθηκαν, τα ΔΣ εξαφανίστηκαν, η ΕΦΕΕ δεν υπάρχει.

Νομίζουμε πως σε καμία αστική χώρα δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο και κανένας δεν το αναδεικνύει ως θέμα. Εδώ και 30 χρόνια η δεξιά ΔΑΠ είναι πρώτη εκλογική δύναμη, αλλά αυτό δεν απασχολεί τους φλύαρους αριστερούς, τους πούρους δημοκράτες και την πολιτική της φασαρίας. Φαίνεται σαν να υπάρχει ένα κρυφό σύμφωνο συνεννόησης ανάμεσα σ’ εχθρούς και άσπονδους φίλους και όλοι να βολεύονται στα «κακώς κείμενα». Στον εργατικό τομέα, το συνέδριο της ΓΣΕΕ πήχτρα εργατοπατέρων, δοτών και εργοδοτών, διακόπηκε από τα «κομάντο» του ΠΑΜΕ και τα χειροκροτήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που δεν κατανοούν πως «όποιος φτύνει στη θάλασσα θα το βρει στο αλάτι». Όλα τα παραπάνω, μαζί με τις παρεμβάσεις της εργοδοσίας και τον βαθύ εργατοπατερισμό, αποτελούν εκφράσεις μιας εκφυλισμένης πορείας. Είναι τα σπασμένα της υποχώρησης του αριστερού και ταξικού κινήματος. Είναι απότοκο της προσωρινής ήττας των κομμουνιστικών ιδεών.

«Υποχώρησε η γάτα, γέμισε το σπίτι ποντικούς». Είχαμε έγκαιρα υποβάλει την πρότασή μας για «ενεργητική άμυνα» στα πεδία του συνδικαλισμού, που σημαίνει ταξική ανασυγκρότηση, αλλαγή συσχετισμών, αριστερή πορεία. Αλλιώτικα, αναποδογύρισμα των σημερινών εικόνων, πραγμάτων και συσχετισμών, ρίζωμα των αριστερών ιδεών, ανάδειξη φυσικών ηγετών απ’ το λαό και τη νεολαία, στραπατσάρισμα των αστών και ρεφορμιστών.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να «εισβάλουν» οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα και η νεολαία στα σωματεία της, στους χώρους δουλειάς, ζωής, κατοικίας. Όσο η εργατική τάξη παρακολουθεί τη ζωή της να γίνεται «φέτα» στις ειδήσεις και η νεολαία τα καρτούν στο διαδίκτυο, τόσο θα κυριαρχούν δεξιές πρακτικές και αλήτικες ιδέες για το συνεταιρισμό των ανθρώπων, τόσο θάρχεται η άρχουσα τάξη ως διαιτητής να βάλει τάξη στον ανταγωνιστικό χώρο, να ορίσει νέα διοίκηση στη ΓΣΕΕ και να χαμογελάσει κοροϊδευτικά για τις εκλογές των φοιτητών. Σιγά μη φοβηθεί. Όσο οι αριστερές ιδέες δε σμίγουν με το πλήθος, τόσο θα μπορούν οι μεγαλοαστοί να κοιμούνται ήσυχοι. Κι εμείς θα λέμε «όσα είπαμε ισχύουν», αλλά η αλήθεια μας δεν θα ’χει γίνει δύναμη.