Γιάννης Μπασκάκης

Την Τετάρτη ξεκινούν στη δίκη της Χρυσής Αυγής οι αγορεύσεις των συνηγόρων της Πολιτικής Αγωγής. Έφτασε δηλαδή η στιγμή που οι δικηγόροι των θυμάτων καλούνται, έπειτα από 5 χρόνια δίκης, να βάλουν στη σειρά τον τεράστιο όγκο του αποδεικτικού υλικού που έχει αναδειχθεί ήδη στο ακροατήριο.

Αυτό το αποδεικτικό υλικό, το οποίο είδε η εισαγγελέας Αδαμαντία Οικονόμου, αλλά το αγνόησε επιδεικτικά και σε κάθε περίπτωση θέλησε να το αποσυνδέσει από όλες αυτές τις εγκληματικές πράξεις της ναζιστικής οργάνωσης, τις οποίες επιχείρησε να παρουσιάσει ως «μεμονωμένα περιστατικά», προκειμένου να καταλήξει στην απολύτως αστήρικτη απαλλακτική της πρόταση.

Στον πυρήνα της ανάλυσης της κ. Οικονόμου βρέθηκαν δύο ερωτήματα: α) Αν είχε προηγηθεί «στοχοποίηση» του εκάστοτε θύματος από τη Χρυσή Αυγή και β) αν υπήρχε ξεχωριστή «εντολή» του Μιχαλολιάκου για καθεμία από αυτές τις επιθέσεις. Γι’ αυτό και καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης επέμενε να ρωτά τους μάρτυρες κατηγορητηρίου εάν οι δράστες των επιθέσεων είχαν εντολή από την ηγεσία να επιτεθούν.

Μια ερώτηση που αφενός δεν θα μπορούσαν να απαντήσουν τα θύματα –πώς να γνωρίζουν τι εντολή είχαν οι δράστες που τους επιτέθηκαν;– και αφετέρου σε αυτή τη δίκη δεν διερευνάται το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας, όπου απαιτείται να αποδειχτεί συγκεκριμένη εντολή, αλλά αυτό της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, όπου δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο.

Στόχος της όλης λογικής της κ. εισαγγελέα ήταν να υποβάλει έμμεσα στο δικαστήριο την άποψη ότι προϋπόθεση για την καταδίκη των κατηγορουμένων είναι η απόδειξη ύπαρξης στοχοποίησης του κάθε θύματος ξεχωριστά και η υπόδειξή του από την ηγεσία. Με αυτόν τον τρόπο, η κ. Οικονόμου κατέληξε με μεγάλη ευκολία στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε προσωπική στοχοποίηση των θυμάτων, ούτε και εντολή του Μιχαλολιάκου και των βουλευτών της Χρυσής Αυγής για την τέλεση των αξιόποινων πράξεων, επομένως… «αθώοι οι κατηγορούμενοι, κυρία πρόεδρε!».

Ειδικά για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποφάνθηκε ότι «δεν ήταν στοχοποιημένος» και ότι δεν προέκυψε «εντολή που να δόθηκε από τον γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής, Νικόλαο Μιχαλολιάκο, ή από τον Ιωάννη Λαγό προς τον Γεώργιο Ρουπακιά για τη δολοφονία». Αλλά και μόνο η προϋπόθεση που βάζει εδώ η εισαγγελέας, να τηλεφωνήσει δηλαδή ο ίδιος ο Αρχηγός απευθείας στον Ρουπακιά, είναι εντελώς παραπλανητική για τον τρόπο δράσης της Χρυσής Αυγής.

Αυθαίρετη ανάλυση

Για την ακρίβεια, όλη η ανάλυση που επιλέγει να κάνει η κ. Οικονόμου είναι απολύτως αυθαίρετη και στηρίζεται στην εξόφθαλμη παραγνώριση του χαρακτήρα της ναζιστικής οργάνωσης. Η ιδιαιτερότητα της Χρυσής Αυγής είναι ότι πρόκειται για μια εγκληματική οργάνωση, η οποία στοχοποιεί τα υποψήφια θύματά της επιτόπου. Την ώρα δηλαδή που πραγματοποιεί τις επιθέσεις.

Δεν στοχοποιεί πρόσωπα, όπως μια από τις γνωστές ομάδες του ένοπλου αντάρτικου πόλης, αλλά ιδιότητες. Και μάλιστα αυτός ο τρόπος δράσης δεν περιορίζεται ειδικά στη Χρυσή Αυγή ούτε είναι ειδικά ελληνικός.

Όπως προκύπτει από την πρόσφατη επιστημονική βιβλιογραφία, εγκληματικές οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή στρέφονται εναντίον ήδη «απονομιμοποιημένων» στόχων (αλλοδαποί, πολιτικοί αντίπαλοι κ.ά.), με αποτέλεσμα να μην αντιμετωπίζονται με την ίδια αυστηρότητα όπως άλλοι εγκληματίες (βλ. σχετ. Δημήτρης Ψαρράς, «Ο Αρχηγός», εκδ. Πόλις, Αθήνα 2018, σσ. 95-104).

Αυτό λοιπόν που στοχοποιεί η Χρυσή Αυγή είναι ομάδες πληθυσμού σε συγκεκριμένες περιοχές. Στοχοποιεί πρόσφυγες και μετανάστες στον Αγ. Παντελεήμονα και το κέντρο της Αθήνας, αντιφασίστες στη Νίκαια, μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, Αιγύπτιους ψαράδες στην ίδια περιοχή κ.λ.π. Ακριβώς αυτές τις επιθέσεις αφορούν και οι εντολές της ηγεσίας της οργάνωσης. Ο Μιχαλολιάκος δίνει την κεντρική εντολή των επιθέσεων κι έπειτα αναλαμβάνουν οι περιφερειάρχες και οι πυρηνάρχες να εξειδικεύσουν τους στόχους.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι διαθέτουμε πολλές δηλώσεις του Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου και του Λαγού (Μελιγαλάς 2013, Εκδήλωση για τα 2 χρόνια Τ.Ο. Νίκαιας, εγκαίνια γραφείων Μεσσήνης κ.α.), όπου καυχιούνται ότι οι περιοχές της Νίκαιας, του Περάματος, του Κερατσινίου και γενικότερα του Πειραιά, από κόκκινες της Αριστεράς βάφτηκαν, μέσω της δράσης της οργάνωσης στον δρόμο, στα χρώματα της Χρυσής Αυγής.

Γιατί αυτή ήταν η εντολή του Αρχηγού και της ηγεσίας. Να εκκαθαριστούν οι περιοχές αυτές από μετανάστες και όσους η οργάνωση θεωρεί πολιτικούς της αντιπάλους προκειμένου να κυριαρχήσει η ίδια. Το ίδιο ακριβώς είδαμε και στην περιοχή του Αγ. Παντελήμονα και του κέντρου της Αθήνας. Τα έχει πει πολύ καθαρά ο Παναγιώταρος σε βίντεο (12.09.2010): «Εμείς έχουμε αποδείξει με μία και μόνο ενέργεια πως καθάρισε το Εφετείο, με κάποιες ενέργειες πως καθάρισε η πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα και πως μπορεί να καθαρίσουν και άλλες πλατείες…».

Το δολοφονικό πογκρόμ

Και το πώς η Χρυσή Αυγή «καθάριζε» τον Αγ. Παντελεήμονα το είδαμε ιδίως τα επόμενα χρόνια με το δολοφονικό ρατσιστικό πογκρόμ το 2011, τις επιθέσεις σε μετανάστες όπως το μαχαίρωμα Αφγανού το 2011 (υπόθεση για την οποία καταδικάστηκε η Θέμις Σκορδέλη), τον εμπρησμό τζαμιού στην πλατεία Αττικής (30/10/2010) όπου επιχείρησαν να κάψουν ζωντανούς δεκάδες υπηκόους Μπανγκλαντές, ή τον εμπρησμό του μπαρ «Cointreau», ιδιοκτησίας υπηκόου Καμερούν, στην πλατεία Αμερικής (13/5/2013). Η «εκκαθάριση», λοιπόν του Αγ. Παντελεήμονα ήταν η κεντρική εντολή της ηγεσίας και όχι ο κάθε στόχος ξεχωριστά.

Και βέβαια αυτό που επιχείρησε η Χρυσή Αυγή στον Άγιο Παντελεήμονα, το Πέραμα, το Κερατσίνι και τον Πειραιά, είναι και πάλι πιστά αντιγραμμένο από την τακτική του γερμανικού χιτλερικού κόμματος, του NSDAP, το οποίο πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην  εξουσία το 1933 επιχειρούσε να ελέγξει ορισμένα στρατηγικά σημεία των μεγάλων πόλεων –κυρίως του Βερολίνου– εκδιώκοντας τους κομμουνιστές.

Το μοντέλο αυτό έχει αντιγράψει η Χρυσή Αυγή μέσω του σημερινού νεοναζιστικού γερμανικού ΝPD, το οποίο έχει επιχειρήσει κι αυτό να εκδιώξει από ορισμένες συνοικίες μεγάλων πόλεων τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, δημιουργώντας αυτό που ονομάζει «εθνικά απελευθερωμένες περιοχές» (national befreite Zonen).

Όσο, λοιπόν, και αν η κ. εισαγγελέας προσπάθησε να απογυμνώσει τις πράξεις από την ιδεολογία της οργάνωσης, δεχόμενη τους φαιδρούς ισχυρισμούς της περί «ιστορικών κειμένων» και «αρχαιοελληνικών χαιρετισμών» και μένοντας στη θέση ότι οι ιδέες είναι ποινικά αδιάφορες, η ναζιστική συγκρότηση της Χρυσής Αυγής είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τον τρόπο δράσης της. Και ασφαλώς οι ιδέες από μόνες τους είναι ποινικά αδιάφορες, αλλά εδώ αποτελούν το κίνητρο των εγκληματικών ενεργειών.

Το πώς όμως ακριβώς δρα η Χρυσή Αυγή το έχει περιγράψει πολύ γλαφυρά ο ίδιος ο Ηλίας Κασιδιάρης τον Ιούλιο του 2008, στη δημόσια τελετή που διοργάνωνε η οργάνωση κάθε χρόνο στις Θερμοπύλες: «Αναμένουμε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης, βαδίζοντας στα χνάρια της αρχαίας Κρυπτείας που έπληττε αθόρυβα μέσα στο απόλυτο σκότος και τη σιωπή τους εσωτερικούς εχθρούς της πόλεως».

Το μήνυμα του Κασιδιάρη είναι σαφές: η ηγεσία της ναζιστικής οργάνωσης διατάσσει τα μέλη της να μιμηθούν τους αρχαίους Σπαρτιάτες που είχαν καθήκον να κρύβονται το βράδυ και να σκοτώνουν με ενέδρα τους Είλωτες, τους «εσωτερικούς εχθρούς». Άλλωστε και ο ύμνος της οργάνωσης λέει «οι νέοι είμαστε Σπαρτιάτες».

Το ποιους θεωρεί «εσωτερικούς εχθρούς» η Χρυσή Αυγή το είδαμε παραπάνω. Κατά την απολογία του, ο Κασιδιάρης ρωτήθηκε από την πρόεδρο του δικαστηρίου σχετικά με την Κρυπτεία, κι εκείνος άρχισε να λέει ότι μιλούσε με συμβολισμούς και δεν κυριολεκτούσε στην ομιλία του εκείνη.

Οι «Πύλες της Φωτιάς»

Οι χρυσαυγίτες δεν χρειάστηκε βέβαια να μελετήσουν τους αρχαίους συγγραφείς για να ξεσηκώσουν τα περί Κρυπτείας. Ο Αρχηγός και οι συνεργάτες του διάβασαν απλώς το ιστορικό μυθιστόρημα «Πύλες της Φωτιάς» που αναφέρεται στη μάχη των Θερμοπυλών. Σε ένα σημείο αυτού του βιβλίου υπάρχει ένας διάλογος όπου η «Κρυπτεία» περιγράφεται ως «μια μυστική οργάνωση», όπου τα μέλη της «κάνουν τη δουλειά τους τη νύχτα», η οποία είναι να «εξαφανίζουν ανθρώπους».

Ρωτάται κάποιος: «Αν ήσουν μέλος της Κρυπτείας και ήξερες όσα σου είπα προ ολίγου γι’ αυτό τον είλωτα, τον Κόκορα, ότι είχε εκφράσει επαναστατικά συναισθήματα απέναντι στην πόλη και ότι ανέφερε επιπλέον την πρόθεσή του να τα κάνει πράξη, τι θα έκανες;» «Θα ήταν καθήκον μου να τον σκοτώσω, αν ήμουν μέλος της Κρυπτείας» (Στίβεν Πρέσσφιλντ, «Οι Πύλες της Φωτιάς», μτφρ. Βασιλική Κοκκίνου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2001, σ. 220).

Και πού ξέρουμε ότι η ηγεσία της Χ.Α. διάβαζε τις «Πύλες της φωτιάς»; Μα υπάρχει ειδικό άρθρο στην εφημερίδα των ναζιστών που το εξαίρει και το προτείνει. Και ποιος λέτε ότι υπογράφει το σχετικό άρθρο; Μα ο Ηλίας Κασιδιάρης! (Η.Κ., «Το σύγχρονο ιστορικό μυθιστόρημα και η ελληνική “προϊστορία” του», «Χρυσή Αυγή», 1.12.2005). Να λοιπόν από πού ο Κασιδιάρης αντέγραψε πιστά την περιβόητη φράση του «οι καλές δουλειές νύχτα γίνονται».

Την Κρυπτεία εννοούσε, όσο και αν όταν ρωτήθηκε από την πρόεδρο προσπάθησε πάλι να θολώσει τα νερά, ισχυριζόμενος ότι πρέπει νύχτα να δρα η αστυνομία, για να είναι αποτελεσματική.

Η αρχαία Κρυπτεία απαιτούσε από τους δράστες να ενεργούν «στο σκοτάδι» εφόσον παραβίαζαν τους νόμους της πόλης και όσοι Κρύπτες συλλαμβάνονταν τιμωρούνταν αυστηρά. Και εδώ η Χρυσή Αυγή ακολουθεί το ίδιο μοντέλο. Απαιτεί από τα μέλη της να διαπράττουν εγκληματικές πράξεις, αλλά τους έχει θέσει τον όρο να μη συλληφθούν. Αν συμβεί αυτό, τότε θα είναι άξιοι της μοίρας τους. Στην κακή περίπτωση θα αποκηρυχθούν (όπως ο Ρουπακιάς που για κακή τους τύχη συνελήφθη επ’ αυτοφώρω) και στην καλή θα έχουν μόνο βοήθεια μέσω κάποιου συνηγόρου (όπως ο Περίανδρος).

Το μοντέλο της σύγχρονης ναζιστικής Κρυπτείας είδαμε λοιπόν να εφαρμόζεται τόσο στην περίπτωση του Φύσσα, όσο και στην περίπτωση των Αιγυπτίων αλιεργατών, αλλά και των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.
α) Το βράδυ της δολοφονίας Φύσσα ενεργοποιήθηκε το Τάγμα Εφόδου της Νίκαιας προκειμένου να επιτεθεί στην παρέα των αντιφασιστών. Ο Φύσσας ήταν γνωστός, όπως προκύπτει από μαρτυρίες, αλλά και τηλεφωνικές συνομιλίες (Αποστόλου, Δεβελέκος) και απολογίες κατηγορουμένων (Ν. Τσόρβας). Η τελική στοχοποίησή του όμως έγινε επιτόπου, επειδή έμεινε να αντιμετωπίσει την επίθεση των χρυσαυγιτών και δεν έτρεξε.

Τα ντοκουμέντα

Το ότι τον θεωρούσαν «εχθρό» (και επομένως στόχο) οι χρυσαυγίτες προκύπτει σαφώς από τα ντοκουμέντα, αλλά και από δημοσίευμα στην εφημερίδα της οργάνωσης «Εμπρός» σε ανύποπτο χρόνο, στο οποίο παραλληλίζεται ο Φύσσας με τον δημοσιογράφο της «Εφ.Συν.» Δημήτρη Ψαρρά (τον οποίο ο Μιχαλολιάκος θεωρεί βασικό του αντίπαλο): «[Ο Δ. Ψαρράς] είναι ένας κατ’ επάγγελμα ανθέλληνας που ονομάζεται “Ιός”, όπως ο αντιφασίστας του Κερατσινίου ονομαζόταν “Δολοφόνος” (Killah)» (εφ. «Εμπρός», 2.8.2014), αναφέρεται ψευδώς καθώς το ψευδώνυμο του Παύλου ήταν «Killah P(ast)».

β) Οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες ήταν στοχοποιημένοι ως κοινωνική ομάδα από τον ίδιο τον Λαγό λίγες ώρες πριν από την επίθεση. Το γεγονός ότι χτυπήθηκε περισσότερο ο Αμπουζίντ δεν σημαίνει ότι ήταν αυτός στοχοποιημένος περισσότερο από τους άλλους. Απλώς ήταν αυτός πιο εκτεθειμένος, επειδή κοιμόταν στην ταράτσα.

γ) Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ ήταν στοχοποιημένα από τη συγκέντρωση στο Πέραμα, όπου οι Λαγός, Παναγιώταρος, Μίχος ανήγγειλαν την εκδίωξή τους από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη («οι λακέδες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ […] θα εξαφανιστούν από εδώ πέρα μέσα», έλεγε ο Λαγός στις 8.8.2013).

Την ώρα της επίθεσης στοχοποιήθηκε ιδιαίτερα ο Σ. Πουλικόγιαννης –που ήταν ήδη γνωστός ως πρόεδρος του σωματείου– και γι’ αυτό χτυπήθηκε περισσότερο. Το ότι όλες αυτές οι επιθέσεις υπήρξαν οργανωμένες από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής προκύπτει με σαφήνεια από το γνωστό βίντεο όπου ο Πατέλης ενημερώνει τα μέλη της ομάδας κρούσης ότι περιμένουν το «o.k.» από τον Λαγό προκειμένου να ξεκινήσει μια ομάδα «τούμπανο, από όλα» (δηλ. οπλισμένη) για να πάει στην Παναγίτσα και «ό,τι κινείται σφάζεται». Εκεί γίνεται σαφές ότι χωρίς εντολή δεν γίνεται καμιά επίθεση, καθώς επίσης και ότι οι στόχοι της επίθεσης διαμορφώνονται επιτόπου: σε «ό,τι κινείται».

Το «ό,τι κινείται», στην περίπτωση της δολοφονίας στο Κερατσίνι, ήταν ο ίδιος ο Φύσσας. Στο σπίτι των Αιγύπτιων ήταν ο εκτεθειμένος Αμπουζίντ. Στο Πέραμα ήταν περισσότεροι οι στόχοι, γιατί τα μέλη του ΠΑΜΕ προσπάθησαν να αμυνθούν στην επίθεση.

Πηγή: efsyn