Τις τελευταίες μέρες, και μετά τις εξαγγελίες Γαβρόγλου για το Λύκειο, με αφορμή τις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ της χώρας, αλλά και μια σειρά εκδηλώσεις-συζητήσεις που γίνονται στις ΕΛΜΕ για τις εξαγγελίες αυτές, οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές των ΣΥΝΕΚ έχουν ξεπεράσει εαυτόν. Στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να υπερασπίσουν με νύχια και με δόντια τον υπουργό και την κυβέρνησή τους και επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να αρνηθούν το πασιφανές – την εξαφάνιση δηλαδή της Γ΄ Λυκείου ως της τελευταίας τάξης της δεύτερης βαθμίδας του δημόσιου σχολείου, αλλά και το ροκάνισμα της γενικής παιδείας, σιγά-σιγά και πονηρά από τις άλλες δύο τάξεις (μαθήματα που εξετάζονται στις προαγωγικές και μαθήματα που δεν εξετάζονται) – και να επιχειρηματολογήσουν, υιοθετούν τη γκρίνια, την περιπτωσιολογία και τις “διαπιστώσεις”, υποβαθμίζοντας τη συζήτηση για ένα τόσο σοβαρό θέμα σε κουβέντες “καφενείου” και φτηνά συνδικαλιστικά τερτίπια.

Σου λέει ο κυβερνητικός συνδικαλιστής και σου επιτίθεται: “Εσύ, δηλαδή, που απορρίπτεις την πρόταση Γαβρόγλου, υπερασπίζεις το σημερινό χάλι;”, “Τι έχεις να προτείνεις συγκεκριμένα για τη Γ’ Λυκείου που έτσι κι αλλιώς κανένας μαθητής δεν ασχολούνταν με τα μαθήματα γενικής παιδείας, αλλά μόνο με τα φροντιστήρια;” , “Πόσο πια να αντέξουμε την απαξίωση να διαβάζουν μέσα στα μαθήματά μας την ύλη του φροντιστηρίου τους από τη Β΄ Λυκείου ακόμα;”… και ακολουθεί σε κεντρικές τοποθετήσεις συνδικαλιστών μια απίστευτη περιπτωσιολογία, του τι συνάντησε την τάδε χρονιά στην τάδε τάξη που είχε, τι του λέει το παιδί του, πόσο πιέζουν οι γονείς για βαθμούς και πάει λέγοντας…

Έλεος συνάδελφοι! Και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει τα όριά του! Ο ρόλος των σωματείων δεν είναι να διαπιστώνουν τις παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος και αυτές που γεννάει ο ανταγωνισμός σε ένα ταξικό-εκμεταλλευτικό σύστημα σε βαθιά κρίση: χρησιμοθηρική αντιμετώπιση της γνώσης, διαγκωνισμός για μια θέση στον ήλιο, αδυσώπητος αγώνας για ένα καλύτερο “πλασάρισμα”, όπως αυτό αποτυπώνεται στις πανελλήνιες εξετάσεις. Ο ρόλος των σωματείων είναι να δίνουν διέξοδο έξω από τα εκβιαστικά διλήμματα των κυβερνήσεων, που προσπαθούν να εγκλωβίσουν και να οδηγήσουν “δια της μαιευτικής” τον κόσμο στις επιλογές τους. Να οργανώνουν την πάλη μας για το σχολείο των αναγκών των παιδιών των εργαζόμενων που δε θέλουμε να τα παραδώσουμε αμόρφωτα, μισοειδικευμένα, απαίδευτα, βορά στις διαθέσεις των εργοδοτών!

Ε όχι, λοιπόν, κυβερνητικέ συνδικαλιστή! Δε θα σου απαντήσουμε τι προτείνουμε “συγκεκριμένα” για το “χάλι” της Γ΄ Λυκείου. Να πας να ρωτήσεις αυτούς που ευθύνονται για την παιδεία της φτήνιας και των περικοπών, για την ανεργία και τα αδιέξοδα της νεολαίας στη μάχη τους να βρουν μια σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά, για τη μετανάστευση των νέων επιστημόνων, για τα εκπαιδευτικά συστήματα που συγκροτούνται γύρω από ένα μοναδικό κέντρο: τις εξετάσεις που ξεδιαλέγουν και απορρίπτουν, που γιγαντώνουν και πλουτίζουν τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία, που υπακούν στα κελεύσματα ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΣΕΒ ότι η γενική παιδεία δε χρειάζεται “σε τόσο μεγάλο βαθμό”. Η “συνταγή” εξάλλου έρχεται από παλιά: “Η εκπαίδευση θα μπορούσε να εκλογικευτεί προβλέποντας λιγότερο μακροχρόνιες γενικές καταρτίσεις και ανταποκρινόμενη περισσότερο στις ανάγκες της αγοράς”, αφού “ η εφαρμογή περισσότερο ευέλικτων και ανοικτών συστημάτων κατάρτισης και η ανάπτυξη των ικανοτήτων προσαρμογής των ατόμων, θα είναι, όντως, όλο και πιο απαραίτητες συγχρόνως στις επιχειρήσεις για να εκμεταλλευθούν περισσότερο τις τεχνολογικές καινοτομίες…” (Λευκή Βίβλος). Γιατί στην πραγματικότητα αυτή την πολιτική βάζεις πλάτη για να συγκαλύψεις!

Το αστείο, βέβαια, είναι ότι αν στριμωχτούν από μια σθεναρή αντεπίθεση, αν δεν πιάσει το φτηνό “τερτίπι” τους να σε βάλουν να απολογείσαι στη γνωστή λογική όλων των κυβερνήσεων “δεν έχετε θετικές προτάσεις, η άρνηση δε συμβάλλει στη επίλυση των προβλημάτων”, ψελλίζουν ότι οι εξαγγελίες Γαβρόγλου απέχουν βέβαια από τις θέσεις της ΟΛΜΕ για σχολείο “της θεωρίας και της πράξης”, αλλά σήμερα… Δηλαδή για να καταλάβουμε, επειδή σήμερα δεν είναι “εφικτό” το σχολείο που έχει προτείνει το εκπαιδευτικό κίνημα, ας δεχτούμε προς το παρόν την πρόταση Γαβρόγλου και βλέπουμε… Εξάλλου αγαπητοί μου πόση είναι η απόσταση ανάμεσα σε ένα σχολείο που θα μορφώνει όλα τα παιδιά, που θα τα κρατά στους κόλπους του μέχρι τα 18 και δε θα τα ρίχνει σε χωματερές, που θα τα μαθαίνει τους φυσικούς και κοινωνικούς νόμους, που θα τους ανοίγει τα μάτια για τα δικαιώματά τους, και σε αυτό που προτείνει ο υπουργός; Ένα τσιγάρο δρόμος…

Το εκπαιδευτικό κίνημα έχει πράγματι απαντήσει: 12χρονο δημόσιο σχολείο των όλων και των ίσων! Σχολείο που να ενώνει τη θεωρία και την πράξη! 20 μαθητές στο τμήμα, 15 στην κατεύθυνση, 10 στα εργαστήρια, αντισταθμιστικές δομές, 15% του Κ.Π. για την παιδεία. Τι; αυτό το σχολείο κοστίζει, ξεφεύγει από τις αναδιαρθρώσεις που είναι απαραίτητες για τη δημιουργία φτηνής καύσιμης ύλης για τις επιχειρήσεις, και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα μας δε θα το εγκρίνουν; Δικό τους ζήτημα. Το δικό μας ζήτημα είναι να παλεύουμε γι’ αυτό!

Φωτεινή Πανοπούλου, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης