Ο Βασίλης Δημάκης, κρατούμενος των φυλακών Κορυδαλλού, φοιτητής στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ, όπου πέτυχε μετά μεγάλη προσωπική προσπάθεια και με την αμέριστη στήριξη των δασκάλων του, βρίσκεται για δεύτερη φορά σε απεργία πείνας από την Τρίτη 22/04 έως την Κυριακή (27/4)  και ξεκινά  απεργία δίψας από την Δευτέρα 27/4, επειδή για ανεξήγητους λόγους διακομίστηκε από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Γρεβενών, με αποτέλεσμα  να μην μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα της σχολής του και λειτουργεί απρόσκοπτα  στην εκπαιδευτική διαδικασία, όπως ορίζεται από το νομικό πλαίσιο που διέπει το σωφρονιστικό σύστημα. («Ο πραγματικός λόγος είναι η συμμετοχή του στους ειρηνικούς αγώνες των κρατουμένων ενάντια στην απραξία της κυβέρνησης στο θέμα της πανδημίας Covid19 και την άρνηση της να πάρει μέτρα για να προστατέψει την ζωή χιλιάδων κρατούμενων» αναφέρει το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κρατούμενων).
          Ο ίδιος ο Βασίλης Δημάκης σε αναφορά του επισημαίνει:
«Την Παρασκευή 18/04 περί τις 21:30 μ.μ. εισέβαλλαν στο κελί μου πάνοπλοι άντρες των Ε.ΚΑ.Μ και φωνάζοντας ψηλά τα χέρια και ένα σωρό άλλα με έσυραν εκτός του κελιού , με κόλλησαν στον τοίχο, με έδεσαν πισθάγκωνα παρότι έβλεπαν ότι κούτσαινα εμφανώς και ότι το δεξί μου πόδι ήταν πρησμένο από έλλειψη μαγνησίου , απότοκο της προηγούμενης απεργίας πείνας και δίψας πριν δυο έτη ακριβώς . Τότε που προάσπιζα τα εκπαιδευτικά μου δικαιώματα ζητώντας την μη εξαίρεσή μου από το θεσμό της ηλεκτρονικής επιτήρησης τον οποίο μέχρι σήμερα απολαμβάνω και τηρώ μέχρι κεραίας. Παρεμπιπτόντως με βρήκαν να διαβάζω ένα από τα 5 μαθήματα του 6Ου εξαμήνου (ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ).Με πήραν φορώντας παπούτσι στο πόδι το αριστερό και παντόφλα στο δεξί και ενώ εγώ σφάδαζα από τους πόνους στο δεξί μου πόδι οδηγήθηκα στη Π.Ράλλη όπου παρέμεινα για ένα βράδυ και το πρωί χαράματα με ειδική μεταγωγή και συνοδεία δύο περιπολικών οδηγήθηκα στη φυλακή Γρεβενών , ρίχνοντάς με σε ένα κελί των πειθαρχείων όπου δεν χρειάζεται περαιτέρω περιγραφή»….

          Το δικαίωμα στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι κτήμα πολλών και μακροχρόνιων αγώνων. Η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη αφορά στην απτή εφαρμογή, μιας συνθήκης εξαίρεσης από τους κρατικούς μηχανισμούς. Το ίδιο το νομικό πλαίσιο της αστικής δικαιοσύνης, αυτοαναιρείται και αναπλάθεται με τέτοιον τρόπο, ώστε το κράτος να μπορεί να εκδικείται αυτόν που στέκεται απέναντί του. Η στιγμή που γίνεται αυτή η μεθόδευση, δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι μια αντανακλαστική, αυτοπροστατευτική, αλλά ταυτόχρονα επιθετική κίνηση του κράτους, καθώς και των υπαγόμενων σε αυτό δικαστικών και σωφρονιστικών επιτελείων, ώστε να επιχειρηθεί η κάμψη των αντιστάσεων των κρατουμένων ενάντια στον νέο σωφρονιστικό και ποινικό κώδικα, που υπαγορεύουν την περαιτέρω σκλήρυνση των κατασταλτικών μέτρων για τους κρατούμενους. Ειδικά για την περίπτωση των εκπαιδευτικών αδειών, ο σωφρονιστικός κώδικας ορίζει το δικαίωμα του εισαγγελέα να ασκεί βέτο για τη χορήγηση της άδειας, με αποτέλεσμα να τίθενται ρητά πλέον εμπόδια στις σπουδές των κρατουμένων.

Δεκάδες εκπαιδευτικά σωματεία και φορείς σε ανακοίνωσή τους σημειώνουν ότι  στέκονται αλληλέγγυοι στο αναφαίρετο δικαίωμα για μόρφωση του απεργού πείνας και δίψας Βασίλη Δημάκη, και απαιτούν να επιστρέψει ο κρατούμενος φοιτητής στο σωφρονιστικό ίδρυμα των φυλακών Κορυδαλλού, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί απρόσκοπτα τις σπουδές του, για τις οποίες τόσο πολύ έχει κοπιάσει. Έτσι μόνο νοείται ένα κράτος δικαίου κι ένα σωφρονιστικό σύστημα που δεν εκδικείται αλλά λειτουργεί αναμορφωτικά.