Με αφορμή όσα είχε πει ο βουλευτής της ΝΔ Κ. Τασούλας ως πρόεδρος της Βουλής για το Νίκο Μπελογιάννη (δείτε εδώ ), αναδημοσιεύουμε από το Λαϊκό Δρόμο των αρχών του Απρίλη 2017 άρθρο που είχε γραφτεί μετά τα εγκαίνια του “Μουσείου Νίκου Μπελογιάννη”, το Μάρτη 2017.

Βγήκαν λάμιες στο ποτάμι, σύννεφο έβαλαν γιορντάνι

κι άντρας ζώνει τ’ άρματά του, πάει ταμένος του θανάτου

Και ποιος θα σου κρατήσει, άσπρο στο χορό μαντήλι

μαγιάπριλο του κόσμου, πίκρα περπατάει στα χείλη

άι… γαρούφαλλό μου… , άι… γαρούφαλλό μου…

Βγήκαν λάμιες στο ποτάμι, σύννεφο έβαλαν γιορντάνι..
 ..άι γαρούφαλλό μου..Αυτές τις λέξεις θα βρει ο ποιητής στα πέτρινα χρόνια της χουντικής λογοκρισίας για να τιμήσει 20 χρόνια μετά τη δολοφονία του, τον κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Μπελογιάννη. Έτσι ώστε όταν οι Απριλιανοί λακέδες των ΗΠΑ έπνιγαν στη λάσπη της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής του τόπου, ένα τραγούδι (“Εις μνημόσυνον” στίχοι Βαγγέλη Γκούφα) να ξεφύγει από τον έλεγχο και να ψιθυρίσει στο λαό, την ανάγκη της τιμής και της μνήμης  για τους ήρωές του…
Βγήκαν πάλι οι λάμιες λοιπόν. Γιατί τα σημερινά μυθικά ανθρωποφάγα τέρατα, δεν είναι άλλοι από τους πολιτικούς απογόνους αυτών που εύστοχα παρουσιάζονται στο τραγούδι ως λάμιες. Οι δήμιοι του Νίκου Μπελογιάννη, ήταν οι συνεργάτες των Γερμανών στα χρόνια της κατοχής, των Άγγλων και μετέπειτα των Αμερικάνων στα χρόνια του εμφυλίου και του βρώμικου μετεμφυλιακού κράτους. Για να πάρουν μετά τη σκυτάλη τα τέρατα της επταετίας, και σήμερα οι λάμιες της Χρυσής Αυγής, αλλά και αυτές που με τον μανδύα της “αστικής δημοκρατίας” φωλιάζουν στη Ν.Δ και τα άλλα κόμματα της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ και άλλες ακόμη που ως γραφίδες των αστικών ΜΜΕ γέμισαν τις φυλλάδες τους με τον αντικομμουνιστικό οχετό του εμφυλίου και τη χούντας.
Με αφορμή τα εγκαίνια του “Μουσείου Νίκου Μπελογιάννη”, όλοι αυτοί βρήκαν την ευκαιρία να αναστήσουν τη ρητορική χυδαιότητα και την αλαζονεία των “νικητών του 49”. Με μια άθλια ομοβροντία των πιο αντιδραστικών κύκλων της κυρίαρχης τάξης επιχειρείται μια ακόμη πιο βαθιά τομή παραχάραξης της ιστορίας, με τις λέξεις των δοσιλόγων και των χουντικών. Σταχυολογούμε αποσπάσματα από τις εκατοντάδες δημοσιεύσεις που ακολούθησαν τα εγκαίνια του μουσείου.

«Από την άλλη έχουμε ένα Κέντρο και μια Δεξιά που σχεδόν ζητούν συγγνώμη επειδή κέρδισαν τον εμφύλιο… Ήταν και αυτό μια αρρώστια της μεταπολίτευσης που πρέπει κάποτε να τελειώσει.  »                                                                 
Α.Παπαχελάς 29-3 Καθημερινή

«…χαρακτήρισε τον εκτελεσθέντα για κατασκοπεία… «σύμβολο για την ειρήνευση και τη δημοκρατία»! Αυτός που είχε πολεμήσει για να επιβληθεί κομμουνισμός στην Ελλάδα;… Η Δεξιά ευθύνεται αν γίναμε μια χώρα ηλιθίων, που θα ήθελαν να έχουν κερδίσει τον Εμφύλιο οι κομμουνιστές… Η δε σιωπή της Ν.Δ. στο συγκεκριμένο περιστατικό απλώς το επιβεβαιώνει»                            
                                                                                     
  Κασιμάτης-Καθημερινή 28/3

«… έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη δημοκρατία. Διαφωνώ…».                                                    
                                                                                          
Κ. Τασούλας βουλευτής ΝΔ

«Για τον αρχισφαγέα του κομμουνιστικού κόμματος. Για αυτόν που ευθύνεται για τόσα εγκλήματα εγκαινιάστηκε ένα μουσείο… εμείς το σπίτι του θα το γκρεμίσουμε…».
                                                 
                                                                           
 Π.Ηλιόπουλος βουλευτής Χρυσής Αυγής 

«…του γνωστού μεγαλοαγωνιστού Κομμουνιστο-Συμμορίτη, πράκτορος των Σοβιετικών Μπολσεβίκων και άρα προδότη της Πατρίδος μας, σφαγέα των Ελλήνων αδελφών του κατά την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου! «…στον Εαμοβούλγαρο Μπελογιάννη»! »                             
                                                               
Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος

«…Στα αρχίδια του ο κόσμος για τον Μπελογιάννη.. ο πρωθυπουργός είναι θεσμός του ελληνικού κράτους.. συνέχεια του ελληνικού κράτους που ενίκησε την κομμουνιστική ανταρσία».                                                                                  
 Θ. Πάγκαλος 

Σφαγέας, κατάσκοπος, συμμοριτοπόλεμος, κομμουνιστική ανταρσία, εαμοβούλγαρος…. Λέξεις που αντηχούν ακόμα τις κραυγές των βασανιστών της Μακρονήσου. Λέξεις από την άναρθρη και βάρβαρη διάλεκτο που μιλούν σχεδόν έναν αιώνα τώρα οι λακέδες αυτού του πολύπαθου τόπου.
Ανδρείκελα, χρυσαυγήτες με ράσα και πολιτικά, νυν βουλευτές και τελειωμένοι πολιτικά μαϊντανοί “δημοσιογράφοι” και “αναλυτές”, όλοι μαζί ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα ραγιάδων νάνων, τα έβαλαν με τον δολοφονημένο Μπελογιάννη. Σε ρόλο μαέστρου αυτής της αποκρουστικής ορχήστρας βρέθηκε για άλλη μια φορά η Καθημερινή, η γνωστή σοβαροφανής ναυαρχίδα της επίσημης αστικής προπαγάνδας. Με δεκάδες άρθρα την περίοδο των εγκαινίων αποθέωσε το δωσιλογισμό και ανέστησε το λόγο του. Εμφανίστηκε πάλι ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας η ίδια εφημερίδα που δια χειρός Κασιμάτη, το 2012 ενθουσιασμένη με την άνοδο των νεοναζί, θα γράψει προκλητικά  «Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην Χρυσή Αυγή…». Είναι αυτή η ίδια φυλλάδα-σύμβολο της ξενοδουλείας- που τον Απρίλη του 1941 κατά την είσοδο των γερμανικών ss στην Αθήνα έγραφε:  «Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού… θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν.» 
Αυτή λοιπόν η Καθημερινή (και όχι μόνο) καλούσε όλες αυτές τις μέρες επιτακτικά τη ΝΔ και τις πολιτικές δυνάμεις της “δεξιάς και του κέντρου” να πάρουν θέση. Ό λόγος είναι κάτι περισσότερο από φανερός. Η μέχρι σήμερα παραχάραξη αυτής της ιστορικής περιόδου δεν τους είναι αρκετή. Η αφήγηση του “εμφυλίου” με τον τρόπο που έγινε σε μια προηγούμενη φάση δεν ικανοποιεί τη σύγχρονη αντικομμουνιστική υστερία. Ακόμη και αυτός ο “εμφύλιος”, ο προσεχτικά επιλεγμένος όρος που αποκρύπτει την επέμβαση των Άγγλων και των Αμερικάνων και “απαλλάσσει” από τη ρετσινιά του λακέ τα ενεργούμενά τους, τώρα πρέπει να αλλάξει.
Πρέπει να παρουσιαστεί ως “κομμουνιστική ανταρσία”. Για να ξεχαστούν τα αναρίθμητα εγκλήματα των ταγματασφαλιτών που μετά τη Βάρκιζα επέβαλαν στον αριστερό κόσμο να βγει στο δεύτερο αντάρτικο.
Πρέπει να ονομαστεί “συμμοριτοπόλεμος” για να μαθαίνουν οι νεότεροι ότι οι αριστεροί το 1946 αφορούσαν ένα περιθώριο, για να θαφτεί η ιστορική αλήθεια που θέλει το κομμουνιστικό κίνημα να αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στις φλόγες του Β’ παγκοσμίου πολέμου και τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού να συσπειρώνεται στις οργανώσεις των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ. Για να ξεχαστεί ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα στα 1944 και για αυτό απαιτήθηκε η ξένη επέμβαση για την αποτροπή της έκφρασης αυτής της πλειοψηφίας.
Πρέπει να “ξανακαταδικαστούν” οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης ως “κατάσκοποι”, για να λοιδορηθεί ο αγώνας του λαού για εθνική ανεξαρτησία και να αθωωθούν οι πραγματικοί κατάσκοποι των Άγγλων και των Αμερικάνων, οι ίδιοι που λίγο πριν υπηρετούσαν τους Γερμανούς.  “Αι γερμανικαί αρχαί” υπηρετήθηκαν τότε και πάντα από την Καθημερινή και τους ομοίους της. 
Πρέπει όπως γράφει και ο Παπαχελάς να τελειώσουν τα μισόλογα και να επαινεθούν οι νικητές του εμφυλίου. Και όπως “εξηγεί” ο -γνωστός και ως καταδότης-  Πάγκαλος, ο πρωθυπουργός ως εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους να υποχρεωθεί να μιλάει από τη μεριά αυτών των νικητών.
Και προϋπόθεση για να συμβούν όλα αυτά αποτελεί και η αποδόμηση των ηρώων. Για αυτό το λόγο, ο Μπελογιάννης, ήρωας μέσα στους ήρωες, πρέπει να κατεδαφιστεί από το βάθρο στο οποίο, δικαίως, τον έχει βάλει ο ελληνικός λαός.
Γιατί ο Μπελογιάννης απέδειξε πως οι κομμουνιστές “αγαπούν την Ελλάδα με την καρδιά και το αίμα τους”. Γιατί με τη ζωή, το έργο και τη θυσία του υπήρξε σύμβολο του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Αυτή την ανεξαρτησία που τόσο μισούν οι ξένοι προστάτες και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, αυτήν που απεχθάνονται και πολεμούν οι κάθε λογής (όπως οι παραπάνω) απολογητές της πολιτικής τους.
Γιατί ο Μπελογιάννης, αφιέρωσε τη ζωή του για να ξημερώσουν μέρες ειρήνης και δημοκρατίας σε “αυτό το μαραζωμένο” τόπο. Σε μια Ελλάδα που γνώριζε μόνο τον αυταρχισμό και την τυραννία πάλεψε για να ριζώσουν οι προοδευτικές ιδέες και τα οράματα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αφιερώθηκε ολόψυχα στον αγώνα για να ανατείλει ο νέος κόσμος.
Γιατί η αυταπάρνηση και η αδιάλλακτη στάση που κράτησε απέναντι στον εχθρό, ο τρόπος που άφοβα και ολόψυχα υπηρέτησε τη λαϊκή υπόθεση συνιστούν έναν ύμνο στο ανθρώπινο μεγαλείο, στον “νέο άνθρωπο” που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Γιατί το παράδειγμά του αποτελεί μια διαχρονική καταγγελία απέναντι σε κάθε σκέψη υποχώρησης, παραχώρησης και συμβιβασμού.
Αυτόν τον Μπελογιάννη φοβούνται οι κυρίαρχοι, 65 χρόνια μετά την εκτέλεση του. Για αυτό το λόγο, προσπαθούν να μετατρέψουν έναν αγωνιστή σύμβολο σε “πράκτορα” και “σφαγέα”. Όμως όσα όπλα, όσα μέσα και αν έχουν στη διάθεση τους είναι ανήμποροι να κρύψουν τον ήλιο. Ο λαός αναγνωρίζει τους ήρωες του από “την καρδία και το αίμα τους”. 
Η σεμνότητα του Νίκου Μπελογιάννη, το χαμόγελό του, η στάση και ο λόγος του χαράζουν βαθιά την καρδιά και τη μνήμη των λαϊκών ανθρώπων. Μπροστά σε αυτή την ευγενική, γεμάτη πίστη και ιδανικά μορφή του Μπελογιάννη δεν υποκλίθηκε μόνο ο ελληνικός λαός αλλά ολόκληρη η προοδευτική ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο, ατενίζοντας το εκτελεστικό απόσπασμα “υποχρέωσε” τον Πικάσο να σταθεί απέναντι στο τελάρο του, τον Ναζίμ Χικμέτ και τον Πωλ Ελυάρ να κρατήσουν την πένα τους και εκατοντάδες ακόμη ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών από όλο τον κόσμο να εμπνευστούν και να εμπνεύσουν.
Αυτό τον ήρωα δεν μπορούν να τον μολύνουν οι παλιοί και σύγχρονοι νενέκοι με την βρώμικη προπαγάνδα τους. Τα επίθετα που προσπαθούν να του προσάψουν δεν έχουν σχέση με τη φιγούρα του ανθρώπου που τόσο εύστοχα αποτύπωσε ο Πικάσο. Και όπως οι λαοί αναγνωρίζουν τους ήρωες που βγήκαν από τα σπλάχνα τους, έτσι μπορούν να αναγνωρίσουν και τους εχθρούς τους. Είτε αυτοί είναι κήρυκες του μίσους με άμφια, είτε παίρνουν την όψη μιας εύκαμπτης πένας, ή πολύ περισσότερο όταν γίνονται κόπιες των χιτλερικών τεράτων. Είναι βέβαιο ότι οι λάμιες
 αυτές θα πάρουν στην ιστορία την θέση που τους  αξίζει.
Όπως είναι επίσης βέβαιο ότι η απολογία του Νίκου Μπελογιάννη θα στέκει σαν μια ιστορική σπάθα πάνω από τα κεφάλια όλων αυτών των τεράτων. 

«… γιατί ο κόσμος το ‘χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα… Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. … Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; …Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό; …Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας».
Τα λόγια του Νίκου Μπελογιάννη, η στάση του απέναντι στους δήμιους του και το εκτελεστικό απόσπασμα, η ζωή και το έργο του θα αποτελούν πάντα πηγή έμπνευσης, σάλπισμα αγώνα για τους λαούς. Όσο κι αν αλυχτάνε τα σκυλιά της αντίδρασης αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.  Θα στέκει εκεί… ανθός των ηρώων… μαγιάπριλο του κόσμου.

Πηγή: Λαϊκός Δρόμος