γράφει ο Δημήτρης Μπαμπούλης

Ο πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινιακών ένοπλων δυνάμεων συνεχίζεται με συνεχείς συγκρούσεις και βομβαρδισμούς της Γάζας.

Οι βομβαρδισμοί έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες θανάτους παιδιών και αμάχων, ενώ η πολιορκία του Ισραήλ στην πόλη της Γάζας έχει δημιουργήσει τραγικών διαστάσεων ανθρωπιστικό πρόβλημα σε περίθαλψη και γενικά σε είδη ανάγκης.

Ωστόσο, οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή έχουν μια μακρά αιματηρή ιστορία, ενώ οι Παλαιστίνιοι μετρούν δεκαετίες «ασφυξίας» και τρόμου. Εξάλλου, όλοι συμφωνούν ότι η Γάζα αποτελεί τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου.

Προφανώς μία κατάσταση όπως αυτή με χιλιάδες θύματα και εκατομμύρια αποκλεισμένων δεν θα μπορούσε να μην εμπνεύσει δημιουργούς διαφόρων τεχνών, αλλά και της 7ης, δηλαδή του κινηματογράφου.

Γάζα Αγάπη Μου (Gaza Mon Amour), 2020

Η ταινία είναι μία ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε έναν 60χρονο ψαρά τον Isaa και την Shiam μία γυναίκα που εργάζεται στην αγορά μαζί με την κόρη της Leila. Μέσα από την σχέση τους η οποία αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε γενικότερα την καθημερινότητα στην Παλαιστίνη.

Η θεματική της ταινίας εκτός από τις σχέσεις και την ερωτική έλξη μετά την ηλικία των 50 και κάτω υπό αντίξοες συνθήκες έχει και δεύτερη «ανάγνωση» που αφορά ακριβώς αυτές τις αντιξοότητες, δηλαδή τις επιβολές και τους περιορισμούς που θέτει η Ισραηλινή κυβέρνηση, η Διεθνής κοινότητα στην περιοχή, αλλά μερικές φορές ακόμη και οι ίδιοι οι Πλαιστίνιοι εκπρόσωποι.

Η ταινία προσπαθεί με έναν κάπως τετριμμένο, αλλά αρκετά ουσιαστικό τρόπο να παρουσιάσει το δυσχερές βίωμα της καθημερινότητας στις περιοχές της Παλαιστίνης και την προσπάθεια να «ζήσεις» εκτός από το να παλεύεις συνεχώς να επιβιώσεις.

Omar, 2013

Η ταινία «Omar» κυκλοφόρησε το 2013, η οποία είχε και υποψηφιότητα για Όσκαρ, δείχνοντας μέσα από τα μάτια του Παλαιστινιακής καταγωγής σκηνοθέτη του Hany Abu-Assad τη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων.

Η υπόθεση αφορά έναν νεαρό Παλαιστίνιο μαχητή για την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, τον Ομάρ, ο οποίος συμφωνεί να εργαστεί ως πληροφοριοδότης των Ισραηλινών, αφού τον παραπλάνησαν για να παραδεχτεί την ενοχή του μετά τη δολοφονία ενός Ισραηλινού στρατιώτη.

Ο Abu – Assad εστιάζει στο καθαρά ανθρωπιστικό κομμάτι με λιγότερη βάση στις πολιτικές διαφορές, δείχνοντας την καταπίεση των ανθρώπων της Γάζας στην καθημερινότητα τους και την επιβίωση τους, έχοντας και αυτή μία ροματνική ιστορία.

To love story δείχνει τις ανησυχίες που μπορεί να έχουν οι νεότεροι που μεγαλώνουν στην Γάζα όπως κάθε άτομο της ηλικίας τους, αλλά που είναι δύσκολο να επιδιώξουν και να σκεφτούν όταν μεγαλώνουν σε μία πόλη που είναι μία μεγάλη «φυλακή», όπως την αναπαριστά και ο Abu-Assad με τα b roll πλάνα του.

Ismail, 2010

Μία μικρού μήκους ταινία από την Παλαιστίνια σκηνοθέτιδα Nora Alsharif η οποία είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του ζωγράφου Ismail Shammout.

Η υπόθεση αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού Παλαιστίνιου που αγωνίζεται να στηρίξει τους γονείς του μετά την απέλασή τους σε καταυλισμό προσφύγων το 1948 από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής. Ο ίδιος παρά την άθλια ζωή και τις οδυνηρές συνθήκες, συνεχίζει να ονειρεύεται να πάει στη Ρώμη για να γίνει ζωγράφος. Μια μέρα αφού πουλούσαν τούρτες στο σιδηροδρομικό σταθμό με τον μικρό του αδερφό, μπαίνουν σε ένα ναρκοπέδιο χωρίς να το καταλάβουν από το οποίο δεν μπορούν να βγουν εύκολα.

Μέσα από αυτά τα 30 λεπτά που διαρκεί η ταινία μπορούμε να περιηγηθούμε και στην ιστορική παρατήρηση των συμβάντων του 1948 όταν μετά την επικράτηση του Ισραήλ στην περιοχή περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι υποχρεώθηκαν να φύγουν από τον τόπο τους και να μετακινηθούν σε καταυλισμούς, αλλά και στις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη συνέχεια ξεριζωμένοι από τον τόπο τους και προσπαθώντας να συνεχίσουν τη ζωή τους που είχε αλλάξει. Όλα αυτά σε μία αλληγορία που δείχνει τα «δύσκολα» και επικίνδυνα βήματα για όσους βιώνουν αυτές τις καταστάσεις των συνεχόμενων πολέμων αλλά και του ξεριζωμού.

The Present, 2020

Μένοντας στις μικρού μήκους ταινίες δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε το “The Present” το οποίο κυκλοφόρησε το 2020 και απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ το 2021. Η υπόθεση αφορά τον Γιουσούφ, έναν πατέρα κάτοικο της Δυτικής Όχθης, ο οποίος ξεκινάει από το σπίτι του με τη μικρή του κόρη για να αγοράσει στη γυναίκα του ένα δώρο για την επέτειο του γάμου τους.

Η σκηνοθέτιδα Farah Nabulsi μέσα από αυτή την καθημερινή και αυθόρμητη πράξη δείχνει όλο το καθεστώς κατοχής της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ και ότι για να γίνει κάτι τόσο απλό οι άνθρωποι πρέπει να περάσουν από ελέγχους στρατιωτών και να κρατηθούν εάν δεν αρέσει στους «φύλακες» ακόμη και μία μικρή λεπτομέρεια.

Μέσα από μία σκηνή που έχει να κάνει με τον έλεγχο που δέχονται ο Γιουσούφ και η κόρη του, επίσης, μπορούμε να εντοπίσουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζονταν οι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης ακόμη και σε περιόδους «ανακοχής» μέσα από τις εχθροπραξίες που δεν χρειάζονται ουσιαστική αφορμή για να ξεκινήσουν από τον Ισραηλινό στρατό και ίσως «δικαιωλογούσαν» και τα εκατοντάδες παιδιά που σκότωσαν στη Δυτική Όχθη τους τελευταίους μήνες πριν τις 7 Οκτωβρίου.

200 μέτρα (200 meters), 2020

Η ταινία «200 μέτρα» έχει βραβευτεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο οποίο προβλήθηκε το 2020 και αποτελεί ένα πολύ καλό δημιούργημα συνολικά. Η φωτογραφία είναι εξαιρετική, η μουσική δένει ιδανικά με τα συναισθήματα που θέλει να σου προκαλέσει ο δημιουργός Ameen Nayfeh, πράγμα που την βοηθάει να γίνεται βαθιά συγκινητική.

Η υπόθεση αφορά τον Μουσταφά ο οποίος ζει χωριστά από την οικογένεια του, καθώς η σύζυγος του Σάλβα, βρίσκεται σε άλλο χωριό που απέχει 200 μέτρα από τον ίδιο αλλά χωρίζονται από τον τοίχο. Η ασυνήθιστη κατάσταση διαβίωσής τους αρχίζει να επηρεάζει τον κατά τα άλλα ευτυχισμένο γάμο τους, αλλά το ζευγάρι κάνει ό,τι μπορεί για να λειτουργήσει με τον Μουσταφά να περνάει καθημερινά τους ελέγχους και τα σύνορα για να δει την οικογένεια του. Όταν ο γιος του παθαίνει ατύχημα και βρίσκεται στο νοσοκομείο και ενώ αντιμετωπίζει πρόβλημα με το να περάσει νόμιμα τα σύνορα, απευθύνεται σε έναν λαθρέμπορο.

Μέσα από αυτή την ιστορία, όπου η σύνδεση των δυσκολιών και οι συγκυρίες για τον πρωταγωνιστή μπορεί να μην είναι πλήρως ρεαλιστικές, ο θεατής έχει τη δυνατότητα να παρατηρήσει όλη τη διαδικασία της μετακίνησης από πλευρά σε πλευρά και τη δύσκολη καθημερινότητα των Παλαιστινίων, καθώς η παρατηρητική σκηνοθεσία του Ameen Nayfeh σε τοποθετεί στη θέση του πρωταγωνιστή και σε όσα βιώνει.

πηγή: tvxs.gr