Νίνα Γεωργιάδου

ΜΠΙΡΜΠΙΛΩ ΚΑΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Για να πουμε ” φτου ξελευτερια” πρεπει ν αποφασισουμε να παιξουμε κρυφτο.
Σανταλα-μανταλα, ποσα ειναι;
Κι αυτος που τα φυλαει, ν ακουμπησει το κεφαλι πανω σ’ ενα τοιχο, οπου ενα μεγαλο Ζ θα ‘χει γραφτει με σπρεϋ και…φτου και βγαινω.
Ενα απο τα πολλα Ζ που γραφονται και σβηνονται στην ταμπουλα ραζα νεοελληνικη μας μνημη και ανασυρονται με μια επετειακη μονο ραθυμία.
Να τρεξουμε τοτε στα σκοτεινα και να βρουμε οσους κρυβονται και να τους φτυσουμε στον τοιχο πριν μας φτυσουν εκεινοι.

Εκανα δωρο στα παιδια μου, οταν ηταν ακομα παιδια, ενα πολυχρωμο παπαγαλακι σε κλουβι. Την αλλη μερα ανοιξαν την πορτα του κλουβιου για ν αφησουν το πουλι να πεταξει. Αυτο δεν πηγε πουθενα. Εμεινε με τα ποδια γατζωμενα στη μπαρα του κλουβιου, πανω απ το σερβιρισμενο καναβουρι.
– Μαμα, φωναξε ο ενας μου γιος, το παπαγαλακι εχει αναπηρα φτερα.
– Οχι ρε, του λεει ο αλλος, φοβαται την ελευθερια.
Ετσι, το παπαγαλακι που το βαφτισαμε Μπιρμπιλω, εμεινε για παντα στο κλουβι, ετρωγε στα σιγουρα καθε μερα καναβουρι, δε ζευγαρωσε ποτε κι ουτε και αναρωτηθηκε αν το ειχε αναγκη, δεν κινδυνεψε ποτε και γεμιζε κουτσουλιες τον πατο του κλουβιου του.
ΤΙς νυχτες σκεπαζαμε το κλουβι μ ενα πανι, να μην την παραπλανα η ηλεκτρικη λαμπα και θαρρει πως ειναι ο ηλιος, ετσι ανυπαρκτη εμπειρια που ειχε απ τον κοσμο.
Ετσι περνουσε η ζωη της Μπιρμπιλως, με λιγο καναβουρι, νερο στην ποτιστρα και πανι στον ουρανο. Ωσπου μια μερα η Μπιρμπιλω ξαπλωσε, με τα ποδαρακια πανω, ανασκελα πανω στις κουτσουλιες της και τελειωσε.
Ρε μαμα, ειπε ο ενας μου γιος κλαιγοντας, καλυτερα να ηταν η Μπιρμπιλω πεταλουδα.

(Η σκηνη του τελους απο τη συγκλονιστικη ταινια, Ο Πεταλουδας)