Για ορισμένα ζητήματα που μας χωρίζουν με την ηγεσία του ΚΚΕ

Στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο δεν ήταν λίγα τα ερωτήματα που δεχθήκαμε από φίλους και συναγωνιστές για το τι μας χωρίζει από το ΚΚΕ. Να τονίσουμε ότι οι ερωτήσεις αυτές αφορούν ανθρώπους που έχουν πραγματικές αγωνίες για την αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα. Ας δούμε λοιπόν πώς απαντάμε στις πραγματικές αυτές απορίες και αγωνίες.

1. Το ΚΚΕ είναι φορέας της ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας και βασικός ιδεολογικός εχθρός του κομμουνιστικού κινήματος

Είναι δεδομένο ότι το μ-λ κίνημα γεννήθηκε στους τόπους εξορίας στην Ελλάδα και στην πολιτική προσφυγιά, σαν απάντηση στην κυριαρχία του ρεβιζιονισμού, πρώτα απ’ όλα στο ΚΚΣΕ και στη συνέχεια σε μια σειρά άλλα κόμματα, ανάμεσα στα οποία και το ΚΚΕ μετά την «6^η πλατειά ολομέλεια» το 1956. Από την άποψη αυτή, η σύγκρουση με τη γραμμή αυτή δεν είναι μία συγκυριακή πολιτική αντιπαράθεση, αλλά μία σύγκρουση βαθιά ιδεολογικοπολιτική, μια σύγκρουση θα λέγαμε ζωής και θανάτου για την υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανακωχή με τις δυνάμεις του ρεβιζιονισμού και καμία ανοχή στο ιδεολογικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι αν για παράδειγμα οι διαφορές μας με το ΚΚΕ ήταν απλά πολιτικές και διαφορές στην ταχτική, τότε θα έπρεπε να είμαστε μέσα στο ΚΚΕ, γιατί οι κομμουνιστές δεν διαχωρίζονται σε ζητήματα καθημερινής πράξης, αλλά σε θέματα αρχών.

Βέβαια η ιστορία δεν δικαιώνει αυτή την άποψη, αφού έχουν γίνει τόσες και τόσες διασπάσεις, όχι σε θέματα αρχής, αλλά αναγορεύοντας διαφορές δευτερεύουσας σημασίας σε ζητήματα αρχής. Το τελευταίο πιο τρανταχτό παράδειγμα μιας τέτοιας διάσπασης ήταν η δημιουργία του ΝΑΡ μετά την αποχώρηση της νεολαίας απ’ την ΚΝΕ χωρίς ιδεολογικό όμως πρόσημο, κάτι που ποτέ δεν απόκτησε το ΝΑΡ ακόμα και μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να πελαγοδρομεί και να εμφανίζει έντονα σημεία διάλυσης, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις.

Η ανάδειξη όμως των προβλημάτων αυτών είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί στο μεγαλύτερο τμήμα του κόσμου της αριστεράς που αγνοεί τις διεργασίες στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και πολύ περισσότερο στη νεολαία που έχει πολύ λίγες εμπειρίες και έχει φροντίσει η ηγεσία του ΚΚΕ να τις συσκοτίσει. Τέτοιες λοιπόν συζητήσεις σε μια προεκλογική περίοδο δεν είναι και οι πλέον πρόσφορες για να πείσεις κάποιον ψηφοφόρο να σε ακολουθήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι κρύβουμε ή αποφεύγουμε το πρόβλημα, αλλά προσπαθούμε να περάσουμε αυτή την πραγματικότητα μέσα απ’ την καθημερινή πολιτική δράση του ΚΚΕ.

2. Τα βασικά πολιτικά ζητήματα της αντιπαράθεσης με το ΚΚΕ

Α. Η ανάλυση για το χαρακτήρα της Ελλάδας

Η εγκατάλειψη της μαρξιστικής ανάλυσης για το σύγχρονο κόσμο απ’ τη μεριά του ΚΚΕ και η στροφή του σε παλιές αποτυχημένες τροτσκιστικές θεωρίες το έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα «ενδιάμεσης βαθμίδας», απορρίπτοντας την άποψη για μια χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό, θέση που υποστήριζε πριν από αρκετά χρόνια. Κατά το ΚΚΕ λοιπόν η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη χώρα αλλά μια ιμπεριαλιστική χώρα, όχι φυσικά της ίδιας βαθμίδας ανάπτυξης αλλά παραμένει στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Βέβαια σύμφωνα με τις νέες καινοφανείς ιδέες του ΚΚΕ, όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές, είτε πρόκειται για τις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, είτε για χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και του Αμαζονίου! Για το λόγο αυτό το ΚΚΕ προφανώς αναγνωρίζει την ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης στη χώρα, αφού κατάφερε να την καταστήσει από εξαρτημένη ιμπεριαλιστική, χωρίς φυσικά να προσδιορίζει πότε συνέβη μια τέτοια μεγάλης σημασίας αλλαγή στη χώρα μας και φυσικά θεωρεί ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία είναι αγώνας «κάτω από ξένη σημαία», υποταγμένος στα συμφέροντα της εθνικής αστικής τάξης!

Η τοποθέτηση αυτή του ΚΚΕ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιστορία και τους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας απ’ την εποχή του ΕΑΜ και ΔΣΕ, μέχρι τους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες τα μεταεμφυλιακά χρόνια, την πάλη ενάντια στην αμερικανοστήριχτη φασιστική δικτατορία με ορόσημο την αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, μέχρι και την επιβολή των βάρβαρων μνημονίων από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και το ΔΝΤ. Όμως η τοποθέτηση αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική ενάντια στην εξάρτηση και τον αγώνα για να φύγει η Ελλάδα απ’ την ΕΕ. Αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά τη θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση της χώρας απ’ την ΕΕ, θα καταλάβει τι ακριβώς υποστηρίζει η ηγεσία του.

Ιστορικά, αποδέσμευση απ’ την ΕΕ είχαμε τα περασμένα χρόνια, όταν η Μεγάλη Βρετανία -ένας απ’ τους πυλώνες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ-, αποφάσισε να σπάσει τους δεσμούς της με τους άλλους ιμπεριαλιστικούς εταίρους (Γερμανία, Γαλλία κλπ) και να προχωρήσει σε αποδέσμευση απ’ τη συμμαχία αυτή. Προφανώς, αυτό είναι το μοντέλο της αποδέσμευσης που προβάλλει το ΚΚΕ σαν γραμμή πάλης ενάντια στην ΕΕ, δηλαδή ένα μοντέλο διαπραγμάτευσης μιας ιμπεριαλιστικής έστω μικρής χώρας που είναι η Ελλάδα, με τον ιμπεριαλιστικό σχηματισμό που ονομάζεται ΕΕ! Μια τέτοια αντίληψη δημιουργεί μια τεράστια ψευδαίσθηση για την κοινωνική πραγματικότητα, αδυνατίζει την πάλη του λαού ενάντια στην εξάρτηση και προσφέρει τεράστια στήριξη στους στόχους της ντόπιας ολιγαρχίας και των ξένων αφεντικών της.

Β. Η διάσπαση του εργατικού κινήματος προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό

Στις 3 Απρίλη του 1999 το ΚΚΕ αποφάσισε να προχωρήσει στη συγκρότηση του ΠΑΜΕ μέσα από μια σύσκεψη σωματείων, εργατικών κέντρων που είχε κάτω απ’ τον έλεγχο του το ΚΚΕ. Παρά το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα δεν έχει ακόμα απαντήσει το ΚΚΕ για το λόγο της δημιουργίας του ΠΑΜΕ, μπορεί κανείς να αντιληφθεί την κίνηση αυτή σαν μία ανολοκλήρωτη προσπάθεια του ΚΚΕ να συγκροτήσει ένα δικό του εργατικό κέντρο σε αντιπαράθεση με την μέχρι τότε δομή του εργατικού κινήματος με το οποίο μέχρι τότε είχε αγαστές σχέσεις συνεργασίας (να θυμίσουμε ότι μέχρι τότε το ΚΚΕ είχε τη θέση του γραμματέα της ΓΣΕΕ). Έτσι, το βήμα αυτό της διάσπασης έμεινε ανολοκλήρωτο και από τότε μέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή έχει τελματώσει και στο εργατικό κίνημα έχει προκληθεί μια μόνιμη κρίση μισοδιάσπασης και φυσικά αυτό έχει αφοπλίσει τους εργατικούς αγώνες.

Οι ξεχωριστές πλατείες του ΠΑΜΕ σχεδόν σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση, ο διαχωρισμός των εργαζομένων σε ταξικούς και μικροαστούς ανάλογα με το αν βρίσκονται σε σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ ή όχι και όχι με την κοινωνική τους θέσης στη παραγωγή, τα διαφορετικά «πλαίσια αγώνα», εμποδίζουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και των απαιτούμενων αγώνων για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων.

Η αντιφατικότητα της πολιτικής αυτής εκφράστηκε με τον πιο έντονο τρόπο το τελευταίο διάστημα ιδιαίτερα με την επίσκεψη του Κουτσούμπα στη Γαλλία, όπου μίλησε για την ανάγκη της συνέχισης του ενωμένου αγώνα της εργατικής τάξης και στη συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα και κάλεσε το ΠΑΜΕ να συνεχίσει τη διασπαστική αυτή πολιτική που μέχρι τώρα εφάρμοσε.

Γ. οι ρεφορμιστικές αυταπάτες της ηγεσίας του ΚΚΕ

Ενώ το ΚΚΕ ανεβάζει ψηλά τον πήχη της ρητορικής του, η ουσία της πολιτικής του είναι γεμάτη από ρεφορμιστικές αυταπάτες και πισωγυρίσματα. Το πλέον σοβαρό ρεφορμιστικό ολίσθημα του ΚΚΕ αφορά το πρόγραμμα διακυβέρνησης που προβάλλει σαν απάντηση στα προγράμματα των άλλων κομμάτων εξουσίας. Εκτός του γεγονότος ότι μπαίνει και το ίδιο στη λογική της κυβερνησιμότητας σε συνθήκες της κυριαρχίας της μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, οφείλει να απαντήσει και στα εξής διλήμματα. Η πρόταση κυβερνητικής εξουσίας αφορά το υπάρχον πολιτικό σύστημα ή είναι το πρόγραμμα μετά την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Το γεγονός ότι πουθενά το ΚΚΕ δεν βάζει το χρονικό αυτό ορόσημο, κρύβει την προσπάθειά του να συγκαλύψει την πραγματικότητα. Γιατί, αν για παράδειγμα είναι πρόγραμμα κυβερνητικής εξουσίας μετά την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, τότε το πρόγραμμα αυτό είναι ελάχιστης αξίας αφού η επανάσταση θα έρθει να σαρώσει το σύνολο των κοινωνικών και ταξικών συσχετισμών και όχι να τις νοικοκυρέψει, όπως κάνει το πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Αν απ’ την άλλη το πρόγραμμα αυτό είναι ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της σημερινής κρίσης και ανακούφισης των βαρών των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, τότε οφείλει να απαντήσει με ποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις θα μπορέσει να το εφαρμόσει. Εκτός και αν η πρότασή του συνοδεύεται και με την πρόταση της εκλογικής του αυτοδυναμίας που φυσικά θα φαντάζει σαν μικρομεγαλισμός για να αποκρούσει τις προτάσεις «φιλίας» και συγκυβέρνησης απ’ τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά είναι τα πραγματικά καθημερινά αδιέξοδα της πολιτικής γραμμής της ηγεσίας του ΚΚΕ και καθορίζουν και τη στάση του και μέσα στη Βουλή. Έτσι, όχι λίγες φορές το ΚΚΕ καταθέτει προτάσεις νόμου στη Βουλή που δείχνουν ολοκληρωτικά τις ρεφορμιστικές αυταπάτες. Αυτός είναι και ο λόγος που το ΚΚΕ ψήφισε την πρόταση της ΝΔ στη Βουλή για την ενίσχυση των ένστολων με το επίδομα των 600 ευρώ και μάλιστα σε μια ιδιαίτερη στιγμή, που ήταν η επομένη της δολοφονίας του άτυχου ρομά απ’ τη Θεσσαλονίκη. Αυτό ήταν στην πραγματικότητα και το νόημα της δήλωσης του Κουτσούμπα στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ, ότι η ζωή τους θα είχε αλλάξει αν το ΚΚΕ είχε 30 βουλευτές στη Βουλή! Τέλος, με αυτά τα κριτήρια που οδηγούν στην υποταγή και όχι στην υπεύθυνη στάση, μπορεί να εξηγηθεί η συνολική πορεία του ΚΚΕ στη διάρκεια της πανδημίας που σύρθηκε πίσω απ’ τις επιλογές της κυβέρνησης της ΝΔ με τη δήθεν υπεύθυνη στάση και τις ταχτικές του παλινωδίες στη διάρκειά της.

Γιώργος Σόφης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ