Ι) ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ.

1. Η «δημοκρατική Ε.Ε. Ίσως πουθενά αλλού δεν τονίζεται η δημοκρατικότητα των θεσμών και οργάνων διακυβέρνησης, όσο μέσα στην Ε.Ε. Στην πραγματικότητα, αυτός ο υπερτονισμός έρχεται για να συγκαλύψει ακριβώς το τεράστιο πλεόνασμα αυταρχισμού και αντίδρασης που κυριαρχεί απ’ άκρη σ’ άκρη των ηγεσιών των 28 κρατών-μελών της Ε.Ε. και ιδιαίτερα μέσα στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης.

Να σημειώσουμε ότι όλες οι Συνθήκες, τα Σύμφωνα, οι Αποφάσεις, οι Κατευθυντήριες Οδηγίες (ντιρεκτίβες), τα Πρωτόκολλα, κλπ., καθορίζονται, οριοθετούνται και αποφασίζονται από μία ισχνή μειοψηφία 2-3 ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών με ηγέτιδα δύναμη τη Γερμανία. Τα υπόλοιπα κράτη-μέλη απλά επικυρώνουν τις αποφάσεις, στη βάση κάποιων επιμέρους ανταλλαγμάτων ή και χωρίς αυτά. Οι θεσμοί της Ε.Ε. (Ευρωκοινοβούλιο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κ.α.), υπακούουν μόνο στις εντολές, του ιμπεριαλιστικού πυρήνα, (στο «δημοκρατικό» Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκφράζεται κάτω από το 50% των ευρωπαϊκών λαών), προβάλλοντας σε ορισμένες περιπτώσεις και «αντιστάσεις» με επίχρισμα δημοκρατικότητας.

Εξάλλου, οι οικουμενικές -όσο και βαθιά ταξικές- έννοιες της «Δημοκρατίας», της «Δικαιοσύνης», της «Ειρήνης», της «Νομιμότητας», κλπ. εφαρμόζονται στην κοινοτική πρακτική στην πιο ακραία αντιδραστική έκφανσή τους. Διατυπώσεις όπως: η «ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», το «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο», η «εποπτεία των κρατών-μελών με μη ισοσκελισμένους Προϋπολογισμούς», οι «νόμιμες εξοπλιστικές προμήθειες», η «δημιουργία και στήριξη δημοκρατικών καθεστώτων», το «Μνημόνιο κατά της τρομοκρατίας», κ.ά., δίνουν το βάθος των «αξιών» του ιμπεριαλιστικού αυτού μορφώματος. Να θυμηθούμε και το αλήστου μνήμης «αντικειμενικό» Δικαστήριο της Χάγης, όπου σύρθηκαν ηγέτες ανεξαρτήτων κρατών (Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς) για να δικαστούν γιατί υπερασπίστηκαν την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, αλλά και πρόσφατα τη στήριξη του πράκτορα των Αμερικάνων, Χ.Γκουαϊδό, απέναντι στον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας!

Με λίγα λόγια, η παραχάραξη της Ιστορίας, η ανατροπή των εργατικών κατακτήσεων, η καταστρατήγηση των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η αναβίωση του φασισμού, οι συνεχείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Ουκρανία, Συρία) αλλά και η καταπάτηση της εθνικής κυριαρχίας κρατών-μελών της, το κλείσιμο των συνόρων και οι απάνθρωποι όροι «υποδοχής» των προσφύγων από πολέμους στους οποίους και τα ισχυρά κράτη-μέλη της Ε.Ε. έχουν συμμετάσχει, οι φορολογικοί Παράδεισοι του Λουξεμβούργου και του Λιχνενστάιν, δείχνουν την ασύλληπτη σε μέγεθος υποκρισία και παραπλάνηση σε βάρος λαών και χωρών.

2. Η «σιδερένια φτέρνα» του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Είναι σκόπιμο να απομυθοποιηθούν ορισμένες αντιλήψεις που έχουν εισάγει κυρίως ορισμένα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, πως τάχα είναι δυνατή η «ανατροπή» Συμφώνων, Συνθηκών, κλπ., στη βάση της «διαπραγμάτευσης» με τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ε.Ε. και ιδίως ιδεοληψιών που προέρχονται από τον ευρωκομμουνισμό και συνοψίζονται στο σύνθημα της «Ευρώπης των λαών». Το μόρφωμα της Ε.Ε., αποτελεί ένα αντιδραστικό φρούριο, το οποίο οι διάφοροι πολιτικοί ψευτολεονταρισμοί αποδεικνύονται ανίκανοι να αλώσουν. Πρόκειται για αυταπάτες που καλλιεργούνται στη βάση της εξαπάτησης των λαϊκών μαζών. Οι συμφωνίες και οι κανονισμοί που έχουν υπογράψει οι αστικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ε.Ε. αποδεικνύουν ξεκάθαρα πως οι ευρωπαϊκοί λαοί θα βρίσκονται σε μόνιμη βάση αντιμέτωποι με βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, είτε οι κυβερνήσεις τους έχουν υπογράψει δανειακές Συμφωνίες (Μνημόνια) είτε όχι. Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε ένα μέρος των «πειστηρίων», όπως είναι οι βασικές αντιδραστικές συνθήκες, «Συνθήκη του Μάαστριχτ», «Συνθήκη της Νίκαιας», «Συνθήκη του Άμστερνταμ» και «Συνθήκη της Λισαβόνας», που αποτελούν την πεμπτουσία της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης, καθώς και τα απορρέοντα απ’ αυτές:

1) «Συνθήκη για τη σταθερότητα, το συντονισμό και τη διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση» (πιο γνωστή και ως το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο»).

2) Κανονισμός της ΕΕ «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013».

3) Κανονισμός της ΕΕ «αριθ. 473 της 21ης Μαΐου 2013».

4) «Σύμφωνο για το Ευρώ+».

Τα παραπάνω κείμενα, αφορούν την επιβολή προστίμων για πλεονασματικούς προϋπολογισμούς ή με ανώτερο έλλειμμα το 0,5% του ΑΕΠ, επιβολή κυρώσεων για χώρες με έλλειμμα μεγαλύτερο του 3% του ΑΕΠ, αυτόματη επιβολή δημοσιονομικών και οικονομικών προγραμμάτων δηλ. Μνημόνια, από την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σε χώρες που το δημόσιο χρέος ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ, εποπτεία και τακτικές αποστολές επιθεώρησης, υποβολή ετήσιου σχεδίου δημοσιονομικού προγράμματος, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (μειώσεις μισθών, ανατροπές στην κοινωνική ασφάλιση, ανατροπές στην αγορά εργασίας), κ.α. Όλα αυτά περιέχονται στα παραπάνω κείμενα.

3. Οι επιταγές του «σκληρού πυρήνα». Εξήντα τρία χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης, ο στόχος του φιλόδοξου σχεδίου για την «ολοκλήρωση» του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, ολοένα απομακρύνεται. Θυμίζουμε πως, εδώ και μία εικοσαετία, ο «σκληρός πυρήνας» προσπάθησε μέσω της λεγόμενης «σύγκλισης των οικονομιών», του κοινού νομίσματος και των διαφόρων Συνθηκών, Συμφώνων, Αποφάσεων, Κανονισμών, κλπ., να ενοποιήσει -εντείνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης της εργασίας- τις επιμέρους ολιγαρχίες των (συνεχώς αυξανόμενων) κρατών-μελών της Ε.Ε. κάτω από την ηγεμονία του άξονα της Γερμανίας-Γαλλίας, να τις ενσωματώσει και να κυριαρχήσει στις παγκόσμιες αγορές, έναντι των άλλων ανταγωνιστών της. Η νέα πραγματικότητα που δημιουργεί η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, αλλά και η απόφαση αποχώρησης της Βρετανίας από την Ε.Ε., σπρώχνουν τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό σε αναδιαμόρφωση της οικονομικής και στρατιωτικής του πολιτικής  μέσα από τη συμμετοχή του σε κατακτητικούς πολέμους, ή σε «ειρηνευτικές» διαδικασίες, με στόχο το ξαναμοίρασμα των παγκόσμιων αγορών. Είναι φανερό ότι η αντιδραστική ιδεολογία που περονιάζει τη γερμανική ηγεμονία της Ε.Ε. και ο στρατηγικός στόχος του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου δεν ήταν και δεν είναι άλλος από την άσκηση ιμπεριαλιστικής πολιτικής με συνεχώς καλύτερους όρους για το ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο, ακόμα και σήμερα που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο μεγάλη κρίση της ιστορίας του, με εξασθενημένη την ιμπεριαλιστική του συνοχή.

4. Η Ε.Ε. σπαράζεται από την καπιταλιστική κρίση. Η ανακοίνωση της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ε.Ε. σε συνδυασμό με την άνοδο Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, αποτέλεσε αφετηρία για το ξέσπασμα σοβαρών αντιπαραθέσεων και εμπορικών πολέμων. Κι επιπλέον, κάτω από τις μελανές προβλέψεις της συνεχιζόμενης οικονομικής ύφεσης υποχρεώνεται ο γερμανικός ιμπεριαλισμός σε πολύ προσεκτικές κινήσεις απέναντι στα υπόλοιπα κράτη-μέλη, ιδιαίτερα σε Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία. Η Ευρωζώνη παραμένει σε περιορισμένους ρυθμούς ανάπτυξης (0,5% το 2018 έναντι 0,9% το 2017), με φόβους για αστάθεια στις οικονομίες της Γαλλίας και της Ιταλίας. Ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία παραμένουν οξυμμένες διαφορές ως προς τη δημοσιονομική τους κατάσταση: Πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών 8,6% στη Γερμανία, ενώ έλλειμμα 1,5% στη Γαλλία, οριακό δημοσιονομικό πλεόνασμα στη Γερμανία, ενώ δημοσιονομικό έλλειμμα 3,4% στη Γαλλία. Η μετοχή της Deutsche Bank έχει πτώση κατά σχεδόν 43% από τις αρχές του 2017. Γι’ αυτό και υπήρξε συντονισμένη προσπάθεια στήριξης της αξιοπιστίας της με δηλώσεις των -τότε- Σόιμπλε, Κράιαν κ.ά. και έκτακτο σχέδιο επαναγοράς ομολόγων από τη γερμανική τράπεζα ύψους 50 δις €. Παρ’ όλ’ αυτά ο γερμανικός ιμπεριαλισμός βγήκε ωφελημένος από την κρίση, έχοντας υπερφαλαγγίσει κατά πολύ τους υπολοίπους «εταίρους», επιβάλλοντας ταυτόχρονα την οικονομική και πολιτική του ηγεμονία. («Λευκή Βίβλος για τη γερμανική ασφάλεια», 2016).

6. Οι ρατσιστικές προκαταλήψεις της Ε.Ε. Πριν τέσσερα μόλις χρόνια, με αφορμή τις δολοφονικές επιθέσεις του ISIS στο Παρίσι -τον οποίο και η Γαλλία εφοδίαζε με όπλα-, και στο όνομα της ασφάλειας, η τότε κυβέρνηση Ολάντ επέβαλλε στρατιωτικό νόμο και κήρυξε τη χώρα σε «κατάσταση πολέμου», ενώ παρόμοια μέτρα πάρθηκαν και στις Βρυξέλλες, αλλά και σε άλλα κράτη της Ε.Ε. Σκοπός τους ήταν να εκφοβίσουν τους λαούς, επικαλούμενες τον κίνδυνο της «τρομοκρατίας», προβάλλοντας εθνικιστικές και ρατσιστικές προκαταλήψεις και υποδαυλίζοντας την ξενοφοβία, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην άνοδο των δυνάμεων της ακροδεξιάς, που συμμετέχει ήδη σε κυβερνήσεις συνασπισμού των ευρωπαϊκών αντιδραστικών δυνάμεων σε πολλές χώρες της Ε.Ε. Όργιο ρατσιστικών επιθέσεων και ξενοφοβικών πολιτικών έχει ξεσπάσει και στο σύνολο των χωρών του Βίζενγκραντ, ενώ η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων δίνει άλλοθι στο ψεύτικο δίλημμα: πρόοδος ή οπισθοδρόμηση.

Εξ άλλου, με φόντο το μεγαλύτερο μεταπολεμικά προσφυγικό-μεταναστευτικό κύμα, σαν συνέπεια των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της ασύλληπτης λεηλασίας, η ίδια η Ε.Ε. υιοθέτησε μία σκληρή κατασταλτική πολιτική, με μία σειρά ρατσιστικά μέτρα και νόμους. Παράλληλα, προωθεί μεθοδικά και τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων, εν μέσω απειλών, εκβιασμών και τελεσίγραφων, αμφισβητώντας τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, με το ψευτοεπιχείρημα ότι είναι πρωτίστως ευρωπαϊκά σύνορα. Κάτι τέτοιο οδηγεί στην ένταση των στρατιωτικών επιχειρήσεων και ενισχύει τις τούρκικες απαιτήσεις για συνδιαχείριση του Αιγαίου. Το κλείσιμο των συνόρων των δυτικών Βαλκανίων εγκλωβίζει στη χώρα μας δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που ζητούσαν διέξοδο στην Ευρώπη. Εξ αιτίας του Προσφυγικού πυροδοτούνται σοβαρές εντάσεις μέσα στην Ε.Ε.

Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ, για να συντονίσει δήθεν τις κοινές προσπάθειες στο χτύπημα των διακινητών και την επαναπροώθηση προσφύγων και μεταναστών πίσω στα παράλια της Τουρκίας, που αποφασίστηκε από τις ηγεσίες ΗΠΑ και Γερμανίας σε συμφωνία με την Τουρκία, σηματοδοτεί μια ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέλιξη για τους λαούς της Μεσογείου. Το προσφυγικό κύμα αποτελεί πρόσχημα για την παρουσία του ΝΑΤΟ στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.

7. Ρήγμα στο στρατόπεδο της Δύσης. Με την άνοδο Τραμπ οι λεπτές ισορροπίες του δυτικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, ανατράπηκαν. Οι ΗΠΑ εξαπέλυσαν μία σφοδρή επίθεση κατά της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Γερμανίας, καλώντας τα κράτη-μέλη να αποχωρήσουν από την Ε.Ε. ακολουθώντας το παράδειγμα της Βρετανίας. Η επίθεση Τραμπ μετατράπηκε σε ρήγμα του δυτικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου όταν στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, το Μάη του 2017, η Μέρκελ, δήλωνε πως εφεξής «…εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει πραγματικά να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας…. και ν’ αγωνιστούμε μόνοι μας για το μέλλον μας και τη μοίρα μας…». Στη συνέχεια ο τότε Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Γκάμπριελ, εξήγγειλε το νέο δόγμα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, για απεξάρτηση από τις ΗΠΑ και στρατηγικό επαναπροσδιορισμό της γερμανικής πολιτικής, ιδίως στους τομείς κοινής εξωτερικής πολιτικής και Ασφάλειας.

 ΙΙ) Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ Ε.Ε.

1. Η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ . Σήμερα, 38 χρόνια μετά την ένταξη της χώρας μας στο κοινοτικό μόρφωμα και μετά από μία επώδυνη, βασανιστική πορεία του λαού μας μέσα στις αντιδραστικές-αντιλαϊκές  πολιτικές, μπορούμε να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα.

Με δεδομένη την ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (με κατάληξη την αμερικανοκίνητη στρατιωτική δικτατορία του 1967-74, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή στράφηκε προς το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο, εξισορροπώντας τις ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις, με στόχο τον επαναπροσδιορισμό του χαρακτήρα των οικονομικών συμφερόντων της τάξης που εκπροσωπούσε, τα οποία «εγγυόταν» η τότε ΕΟΚ, σε πλήρη αντίθεση με τις λαϊκές επιδιώξεις και τα λαϊκά συμφέροντα. Έτσι, η Ελλάδα με την ένταξή της, πιστώθηκε με τον παρασιτικό τομέα των υπηρεσιών, του μεταπρατικού εμπορίου και των οδών μεταφοράς, σαν αποτέλεσμα του προσχεδιασμένου καταμερισμού που επεφύλαξε το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο για τη χώρα μας. Τράπεζες, Ναυτιλιακά γραφεία, Μεταφορικές εταιρείες, Ξενοδοχειακές μονάδες, Τουριστικές επιχειρήσεις, Ασφαλιστικές εταιρίες, Χρηματιστηριακά γραφεία αναγορεύουν την Ελλάδα –και όχι μόνο- σε πιστό υπηρέτη των πολλαπλών συμφερόντων των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, σε μια χώρα έρμαιο στην απόλυτη επιρροή των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Η ελληνική Γεωργία με τα παραδοσιακά «εθνικά προϊόντα» (καπνό, βαμβάκι, ελαιόλαδο, σταφίδα, κ.α.), αφέθηκε να ακολουθήσει το δρόμο του «ανταγωνισμού» με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

2. Τα καταστροφικά προγράμματα στήριξης. Εξάλλου οι αθρόες εισροές των κοινοτικών «προγραμμάτων στήριξης» (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, Β’ & Γ’ Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, Αγροτικές επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ, κλπ.), με στόχο ουσιαστικά τη δημιουργία δρόμων μεταφοράς, λιμανιών, αεροδρομίων, υποδομών, για τη ασφαλή διευκόλυνση του κοινοτικού διαμετακομιστικού εμπορίου και τουρισμού, και φυσικά τα τεράστια κονδύλια του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για εξοπλιστικά προγράμματα, έδωσε νέα ώθηση στα κερδοσκοπικά συμφέροντα τόσο των ξένων μονοπωλίων όσο και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Για χάρη αυτού του απολύτως ανισότιμου καταμερισμού που αποδέχθηκε η μεγαλοαστική τάξη, οι παραγωγικοί τομείς της Γεωργίας-Βιομηχανίας (και ιδίως της εξορυκτικής και βαριάς βιομηχανίας) με την πάροδο του χρόνου απαξιώθηκαν. Το έλλειμμα του Εμπορικού Ισοζυγίου, που αποτελεί τον καθρέφτη της Οικονομίας της χώρας, το 1980 εμφάνιζε έλλειμμα της τάξης των 6,8 δις δολ. ΗΠΑ, ενώ σήμερα το έλλειμμα φτάνει τα 36,7 δις δολ. ΗΠΑ. Μέσα σε μια 35ετία το έλλειμμα υπερπενταπλασιάστηκε παρά τις διαβεβαιώσεις των κυβερνήσεων που τότε έκαναν λόγο για μια δήθεν τεράστια καταναλωτική αγορά 300 εκατ. πολιτών! Σήμερα το συνολικό παραγόμενο προϊόν της Γεωργίας -Κτηνοτροφίας-Αλιείας μετά βίας αγγίζει το 2,2% του ΑΕΠ, από 17,5% που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στη Βιομηχανία, το παραγόμενο προϊόν φτάνει το 15,3% του ΑΕΠ, από 22,4% που ήταν το 1980.

3. Το κρατικό χρέος. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, το κρατικό χρέος ξεκίνησε την ανοδική του πορεία, από 26,9% του ΑΕΠ το 1980, στο 186% του ΑΕΠ σήμερα. Κραυγαλέες φοροελαφρύνσεις στα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, εκτεταμένη φοροαπαλλαγή, πακτωλός κρατικών ενισχύσεων των επιχειρηματικών ομίλων (αναπτυξιακοί νόμοι, εθνική συμμετοχή στα Β΄ και Γ΄ ΚΠΣ και γενικότερα στις κοινοτικές ενισχύσεις κλπ), μίζες, κ.α.. Με λίγα λόγια, οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι συγκυβερνήσεις, δανείζονταν για να εξυπηρετήσουν το ξένο και ντόπιο «επενδυτικό» κεφάλαιο. Οι τεράστιες δαπάνες σε εξοπλιστικά προγράμματα και αποστολές (πχ. Βοσνία, Ουκρανία, Αφγανιστάν), που δεν υπηρετούν την εθνική άμυνα αλλά τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, αλλά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με τη σκανδαλώδη κρατική στήριξη των ξένων μονοπωλίων μέσα από τις κρατικές προμήθειες, την ανάθεση δημοσίων έργων, τις συμβάσεις παραχώρησης, τις συμπράξεις δημοσίου ιδιωτικού τομέα και τις αντιπαραγωγικές κρατικές δαπάνες, εκτίναξαν παραπέρα το κρατικό χρέος στα σημερινά του επίπεδα των 344 δις €.

Παράλληλα με την εκτίναξη του παρασιτικού τομέα των υπηρεσιών και του εμπορίου, συνεχίζεται η πτωτική πορεία σημαντικών κλάδων της μεταποίησης που δέχθηκαν ισχυρή ανταγωνιστική πίεση και συρρικνώθηκαν (πχ κλωστοϋφαντουργία, ένδυση, μέταλλο, ναυπηγική βιομηχανία, βιομηχανία αμαξωμάτων μεταφορικών μέσων, κλπ.). Η διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος και η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών από την Ε.Ε. είχε ανάλογη επίδραση στη διόγκωση του κρατικού χρέους.

4. Η αγροτική πολιτική. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική οδήγησε το αγροτικό ισοζύγιο, από πλεόνασμα 9 δις δραχμών το 1980, σε έλλειμμα 2,2 δις € το 2018, μετατρέποντας τη χώρα σε εισαγωγέα τροφίμων. Την επιδείνωση του εμπορικού ελλείμματος ακολούθησε το «εξωτερικό» ισοζύγιο (ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών), δηλαδή το συνολικό «ετήσιο ταμείο» της χώρας με το εξωτερικό, που από μικρό πλεόνασμα 1,5% την πενταετία 1975-1980, μεταβλήθηκε σε έλλειμμα 0,9% τη δεκαετία 1980-1990, αυξήθηκε περαιτέρω σε έλλειμμα 3% του ΑΕΠ τη δεκαετία 1990-2000, για να εκτιναχθεί με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη σε ένα μέσο όρο που ξεπερνά το 1,7% του ΑΕΠ ετησίως για τη δεκαετία 2000-2015, οδηγώντας σε αύξηση του κρατικού δανεισμού για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού ισοζυγίου.

5. Η ένταξη στην ΟΝΕ. Η ένταξη στον «στενό» οικονομικό πυρήνα, επιδείνωσε ακόμα παραπέρα τους όρους ζωής του λαού μας, αυξάνοντας τις δαπάνες (τόκοι και χρεολύσια) εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους. Παράλληλα το χρέος εκτινάχθηκε στο 176% (344 δις €) του ΑΕΠ (183,7 δις €). Η χώρα μπήκε σε κατάσταση «επιλεκτικής χρεοκοπίας», σε αλλεπάλληλες δανειακές συμφωνίες (Μνημόνια) που είχαν σαν συνέπεια την εφαρμογή συνεχών αντιλαϊκών μέτρων. Τόσο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση όσο και τα αλλεπάλληλα μνημονιακά προγράμματα διόγκωσαν τα δημοσιονομικά ελλείμματα και κατά συνέπεια και το κρατικό χρέος, λόγω των νέων κρατικών πακέτων στήριξης των τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, του κλεισίματος μεγάλου αριθμού μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τέλος της αδυναμίας των λαϊκών νοικοκυριών να ανταποκριθούν στα θηριώδη μέτρα που επέβαλλαν οι δανειστές.

Μέσα σε μία δεκαετία (2009-2019) το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε πάνω από 26%. Παρά τις αμφιλεγόμενες «επενδύσεις», η ύφεση της ελληνικής οικονομίας θα συνεχιστεί, χωρίς κανείς να μπορεί να προδιαγράψει το τέλος της. Οι οικονομικοί δείκτες παρά τις κυβερνητικές, κατά καιρούς, θριαμβολογίες, σε συνδυασμό με τη μνημονιακή πολιτική, οδήγησαν στη συρρίκνωση του μισθού εργασίας, την κατεδάφιση της Υγείας και Πρόνοιας, την ισοπέδωση των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Παρά τα συνεχή «σταθεροποιητικά προγράμματα», τα «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης», τα «ΕΣΠΑ», κλπ. η χώρα οδηγήθηκε ασφαλώς στην τροχιά της αποβιομηχάνισης και αποεπένδυσης, και ο λαός στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

6. «Προφητικές» οι ρήσεις Καραμανλή. Οι Καραμανλικές δηλώσεις ότι: «Μπαίνουμε σε μία αγορά 300 εκατομμυρίων πολιτών όπου θα τρώμε με χρυσά κουτάλια», αποδείχθηκαν προφητικές για τη μεγαλοαστική τάξη που κατάφερε μέσα  από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, τις αγροτικές επιδοτήσεις &  ενισχύσεις, τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, τα εξοπλιστικά προγράμματα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κλπ., να «παρκάρει» πάνω από 600 δις € σε ελβετικές τράπεζες και σε διάφορες «λίστες» (Λαγκάρντ, Μπόργκενς, Λιχνενστάιν, Βρυξελλών, κ.α.) όπως αποκαλύπτει το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.  Αυτά τα «κέρδη», προφανώς  προϊόντα κλοπής, είτε από υπεραξίες (Ελλήνων και ξένων εργατών) είτε από παντοειδείς μίζες, είτε από δραστηριότητες του «αεριτζίδικου», αντιπαραγωγικού λεγόμενου τριτογενούς παρασιτικού τομέα της οικονομίας, αποτελούν περίτρανη απάντηση για το ποιος ωφελήθηκε από την ένταξη στην Ε.Ε. Παράλληλα, με το πρόσχημα της καπιταλιστικής κρίσης, της μνημονιακής πολιτικής και του τεράστιου χρέους, η μεγαλοαστική τάξη, με τη στήριξη των ξένων κέντρων, κατάφερε να υποτιμήσει καθοριστικά το επίπεδο ζωής των εργατολαϊκών στρωμάτων (ισοπέδωση του μισθολογικού, του εργασιακού, του ασφαλιστικού, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, του προνοιακού, του τομέα Υγείας, Παιδείας, κ.α.) οδηγώντας το επίπεδο διαβίωσης στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο.

7. Αντιλαϊκός μονόδρομος. Κι αυτό το τοπίο θα διέπει εφεξής τις νέες παραγωγικές σχέσεις που διαμορφώνονται στην Ελλάδα, ενόψει των νέων ξένων επενδυτικών προγραμμάτων με στόχο την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, δημόσιων επιχειρήσεων και Οργανισμών, που με εντυπωσιακή ευκολία ξεπούλησαν ή ξεπουλάν οι αστικές κυβερνήσεις. Η ελαχιστοποίηση του μισθού εργασίας και οι σχεδόν μηδενικές ασφαλιστικές παροχές και προνοιακές καλύψεις, αποτελούν ένα ιδανικό «επιχειρησιακό τοπίο» για τους μελλοντικούς επενδυτές-ληστές. Παράλληλα, οι δανειστές-τοκογλύφοι έχουν εξασφαλίσει τα χρήματά τους με τις ρυθμίσεις της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, σε βάρος πάντα του ελληνικού λαού που ξεπληρώνει τα τεράστια ελλείμματα. Αλλά και η άλωση και ο έλεγχος των συνδικαλιστικών ηγεσιών, αποτελούν βασική προϋπόθεση για την εκπλήρωση των σχεδίων του μονοπωλιακού κεφαλαίου, έτσι ώστε το συνδικαλιστικό μαζικό κίνημα να μην μπορέσει να σηκώσει κεφάλι.

Η λεγόμενη «αναδιάρθρωση» του κρατικού χρέους, με όποιο τρόπο κι αν γίνει, αφορά ένα παζάρι των κατόχων ελληνικών κρατικών ομολόγων (τράπεζες, θεσμικοί επενδυτές κλπ) να αποδεχθούν μια επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ενός μέρους των ελληνικών κρατικών ομολόγων, με αντάλλαγμα υψηλό επιτόκιο και κίνητρο την αποφυγή των απωλειών που θα είχαν από μια άμεση χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Ο γερμανο-γαλλικός άξονας επιδιώκει τη μεταφορά αυτής της «αναδιάρθρωσης» του χρέους στις πλάτες του ελληνικού λαού και την ελαχιστοποίηση της δικής τους κρατικής συμμετοχής στην «ελάφρυνση». Παράλληλα Ε.Ε. και ΔΝΤ απαιτούν την απαρέγκλιτη συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων» και ιδιωτικοποιήσεων τα επόμενα χρόνια, μέχρι το 2060, όπου θα έχει αποπληρωθεί(;) το 75% του κρατικού χρέους.

8. Η «πρώτη φορά Αριστερά». Σχεδόν δέκα χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου Μνημονίου από την κυβέρνηση Γ.Παπανδρέου, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (απαλλαγμένη από το «βαρίδι» των ΑΝΕΛ) συνεχίζει στον ίδιο δρόμο της αντιλαϊκής επίθεσης. Αφού για ένα διάστημα έκφρασε λαϊκές ελπίδες, δημαγωγώντας με μία σειρά ψεύτικές υποσχέσεις και  σκισίματος των Μνημονίων, έχει μετατραπεί σε διεκπεραιωτή πάσης φύσεως εντολών Ευρωπαίων και Αμερικάνων. Παράλληλα, προβάλλοντας το «αριστερό» προσωπείο του ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να καθηλώσει το εργατολαϊκό κίνημα, εισπράττοντας τις φιλοφρονήσεις των δανειστών. Έγινε ο αποδέκτης του τρίτου (και φαρμακερού) Μνημονίου, συνεχίζοντας την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, τη λεηλασία της χώρας και του λαού από τους δανειστές. «Οδήγησε πλατιά λαϊκά στρώματα μέσα από την οδυνηρή διάψευση των προσδοκιών τους στην απογοήτευση και τη μοιρολατρική αποδοχή της αντιδραστικής άποψης πως όλα αυτά είναι μονόδρομος, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δυσφήμισε την έννοια, τις αξίες και τα οράματα της Αριστεράς, στρώνοντας το έδαφος στους κάθε λογής αντιδραστικούς να πανηγυρίζουν και να διατυμπανίζουν την “οριστική χρεοκοπία” της Αριστεράς και του “άλλου δρόμου”. Τους έδωσε την ευκαιρία να επιχειρούν την κατασυκοφάντηση της ιστορίας της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος και να εντείνουν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα» (Αποφάσεις 6ου Συνεδρίου Μ-Λ ΚΚΕ).

9. Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ. Κάτω από αυτές τις αρνητικές προϋποθέσεις στις οποίες ζει και αγωνίζεται ο λαός μας, το σύνθημα του Μ-Λ ΚΚΕ: «Έξω η Ελλάδα από την ιμπεριαλιστική Ε.Ε.», προτρέπει σε συνεχείς και αδιάλειπτους μαζικούς και οργανωμένους αγώνες για την απόκρουση της ξενόδουλης αντιλαϊκής πολιτικής όλων των αστικών κυβερνήσεων (περιλαμβανομένης και αυτής του ΣΥΡΙΖΑ), την απαλλαγή της χώρας από τα βαριά δεσμά της εξάρτησης και την έξοδό της από την οικονομική και πολιτική κηδεμονία του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου που κρύβεται κάτω από τον μανδύα της τάχα δημοκρατικής Ε.Ε. Κατά συνέπεια το σύνθημα αυτό, σε συνδυασμό με το «Έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι» αποτελούν συμπύκνωση όλων των επιμέρους λαϊκών και αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων και καλούν το λαό να βαδίσει ενωμένος ενάντια στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική.

   Σήμερα, οι καταστροφικές συνέπειες της 38χρονης ένταξης φαίνονται πολύ πιο καθαρά. Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα. Είτε με νεοφιλελεύθερη, είτε με φιλελεύθερη, είτε με συντηρητική, είτε με σοσιαλφιλελεύθερη μορφή, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι το ίδιο, όσα φκιασίδια κι αν του κάνουν. Γι’ αυτό και ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης της κρίσης δεν μπορεί να αποκτήσει συνέχεια και διάρκεια, αν δεν ανυψωθεί στο επίπεδο της αμφισβήτησης συνολικά της Ε.Ε., γενικότερα του ιμπεριαλισμού και της εξουσίας των μονοπωλίων.

 

Ιωσήφ   Σταυρίδης , μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ