Την 1η Νοέμβρη θ’ αρχίσει η αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, ένας νέος κύκλος αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Αυτό ακριβώς αποφάσισε ο «συντονισμός των Πρωτοβάθμιων σωματείων», 2 – 3 πρωτοβάθμια συνδικάτα. Λίγες μέρες αργότερα, δηλαδή στις 8 Νοέμβρη, το ΠΑΜΕ εγκαινίαζε τη δική του φθινοπωρινή αντεπίθεση με μεγαλύτερο εύρος σφραγίδων και σωματειακών ονομάτων. Προς στιγμήν νομίσαμε ότι είναι η κόντρα ανάμεσα στο Ιουλιανό και το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Ώσπου ήρθαν οι σφραγιδοφύλακες και έλυσαν το γρίφο προτείνοντας απεργία στις 14 Νοέμβρη, τρεις μέρες πριν από τη μεγάλη επέτειο. Γρήγορα οι ταξικοί συνδικαλιστές που τους έλεγαν ΠΑΜΕ – ΔΑΣ κλπ κρύφτηκαν πίσω από τους σφραγιδοφύλακες και άφησαν σύξυλους – στήλη άλατος – όσους νόμισαν ότι πίστευαν όσα έλεγαν.

Είναι αμελητέα τα παραπάνω; Καθόλου αν συνυπολογίσει κανείς την πολιτική αφωνία και τη συνδικαλιστική ανυδρία.

Αλλά το πραγματικό, αγωνιώδες, πελώριο ερώτημα είναι πού θα βρίσκεται η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι. Διότι το «στοίχημα» για την απεργία – που δεν είναι φετίχ – είναι να την πραγματοποιήσεις και όχι να την εξαγγείλεις. Αν ήταν έτσι, η ιστορία θα κύλαγε με «φετφάδες».

Εμείς και άλλοι σοβαροί άνθρωποι επιμένουμε ότι σημασία δεν έχει η μέρα αλλά το πλήθος και η δύναμη των απεργών. Γιατί ο κόσμος της εργασίας και της ανεργίας μπορεί να παλέψει με τις δικές του σημαίες – και όχι αλλότριες – αρκεί να υπάρχει σχέδιο, βούληση, θέληση, πράξη. Και αυτό το σχέδιο το ονομάζουμε : Ταξική Ανασυγκρότηση, Αλλαγή συσχετισμών, Πορεία Αριστερή. Δηλαδή η τάξη μας να ξαναβρεί τον εαυτό της, να οργανωθεί και να παλέψει για το δίκιο της. Σε κάθε περίπτωση θυμίζουμε στους παλαιοημερολογίτες ότι δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς πολεμιστές. Αυτοί πρέπει να βρεθούν.

Όλοι στον αγώνα. Όλοι στην απεργία.

Θανάσης Τσιριγώτης