Το πρωί της Δευτέρας 24 Φλεβάρη, με συμπληρωμένα τα 96 χρόνια του, “έφυγε” ο Γιάννης Δάλλας.

Από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της Επονίτικης γενιάς, βαθιά πολιτικός κι αταλάντευτος στον αριστερό προσανατολισμό του αλλά και ανυπόκριτα σεμνός, άφησε πίσω του γιγάντιο έργο – ως δοκιμιογράφος, μελετητής και θεωρητικός της λογοτεχνίας και της ποίησης, πεζογράφος, μεταφραστής, μα πάνω απ’ όλα Ποιητής, αυτός που ουδέποτε υπήρξε «της ζωής απεργοσπάστης μα μήτε και μισθοφόρος της».

Σπουδαίος δάσκαλος, υπηρέτησε για χρόνια την Εκπαίδευση, εμπνέοντας πρώτιστα στους μαθητές του πνευματική, ποιητική και ηθική ορθοστασία.

Κηδεύεται αύριο Πέμπτη 27 του Φλεβάρη στις 12.30, στο Δημοτικό Κοιμητήριο της Καισαριανής.  

Φωνές από την άλλη ζωή που υπήρξε

που ίσως υπάρχει στ’ άδυτα της μνήμης

και τώρα την ακούουν τα αισθήματα των ποιητών

Έχει ξυπνήσει η χώρα

κι έρχονται ιδού από τ’ αποδυτήρια του ύπνου

συναγερμοί λαών θίασοι αλόγων

καλπάζοντας με λάβαρα αφθαρσίας

και στις επάλξεις αιωρούνται κήρυκες

με τα μεταλλικά τους στόματα αναγγέλλοντας

τους τοκετούς άλλη αυγής. Φυλάξου

μην κλείσει η μυστική ρωγμή της μνήμης

κι εσύ απομείνεις μόνος στις κερκίδες

με τη σπασμένη σάλπιγγά σου

Κάτι ξέρει

η μυλόπετρα του ήλιου μες στο χάος

κι οργίζεται πιο κόκκινη και ψάχνει

κάτω απ’ τις ρίζες του καιρού μαζεύοντας

στη φυλλωσιά της μέρας μ’ άγρια δάχτυλα

σπόρους και καταιγίδες κι άλλες

φωνές από τα κόκαλα της ζωής μας. 

                                                            (ΦΩΝΕΣ – 1956)

Κι ένα μικρό απόσπασμα από τους Χρονοδείκτες (2004) για τον Δεκέμβρη του ’44:

*

Να δώσω το χέρι μου στους κλεπταποδόχους της ιστορίας;

*

Επί πρωθυπουργίας του Σκόμπυ, υπαλληλίας του Παπανδρέου και των άλλων λακέδων.

*

Κατά μήκος της λεωφόρου Αλεξάνδρας τα χτήρια με τις λαβωματιές ακόμα ανεπούλωτες απ’ τις σφαίρες. Τόσα σχέδια Μάρσαλ, αυτές τις τρύπες γιατί δεν τις φράξατε; Δεν βλέπετε που, χρόνια και χρόνια μετά, μπαινοβγαίνει από εκεί και τρομάζει τους μισθωτούς σας το φάντασμα της Ελευθερίας;