Τις τελευταίες ημέρες, γίναμε ξανά μάρτυρες των γνωστών εκφυλιστικών φαινομένων της οργανωτικού τύπου αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά. Πιο συγκεκριμένα, στη Θεσσαλονίκη, μέλη της ΑΡΙΣ (Αριστερή Συσπείρωση) χτύπησαν μέλη της νΚΑ(νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση-ΝΑΡ) στο ΑΠΘ. Αυτή η κίνηση αποτελεί το αποκορύφωμα μιας αντιπαράθεσης που περιλαμβάνει, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, τραμπουκισμούς ένθεν κακείθεν, λεκτικούς ή με “σπρωξίματα” και μάλιστα και σε διαδηλώσεις. Και υποτίθεται ότι αυτά συμβαίνουν ανάμεσα σε σύμμαχες οργανώσεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και στα ΕΑΑΚ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτός ο χώρος βλέπει με αυτόν τον τρόπο την πολιτική αντιπαράθεση. Να θυμίσουμε ενδεικτικά την αντιπαράθεση ΑΡΙΣ-ΑΡΑΣ των προηγούμενων χρόνων και πάλι στη Θεσσαλονίκη, όταν τότε ανοίγονταν κεφάλια και μάλιστα μέσα σε χώρους πανεπιστημιακού ασύλου, τους οποίους είχαν μετατρέψει σε ρινγκ. Που και τότε αυτά γίνονταν από, υποτίθεται, …συμμάχους στα πλαίσια των ΕΑΑΚ. Που και τότε και οι δύο έκαναν αυτά που έκαναν με την πλήρη πολιτική κάλυψη των μετωπικών τους συνεργασιών (η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάλυπτε την ΑΡΙΣ και η ΛΑΕ την ΑΡΑΣ).

Επειδή αυτή τη φορά τα θύματα βρίσκονται από την πλευρά του ΝΑΡ, το ΝΑΡ θυμήθηκε και γράφει στην καταγγελία του για το ζήτημα ότι οι παραπάνω ενέργειες δεν ανήκουν “στα πλαίσια του εργατικού πολιτισμού”. Και σωστά. Μήπως όμως το ΝΑΡ ξεφεύγει από την παραπάνω λογική; Να θυμίσουμε ενδεικτικά ότι και το ΝΑΡ τα ίδια έκανε ως απάντηση στους τραμπουκισμούς της ΚΝΕ στα γνωστά γεγονότα πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα. Πολύ περισσότερο, απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου θεωρεί ως πολιτική απάντηση τους τραμπουκισμούς και το πέταγμα του καφέ στις διαδηλώσεις.

Μήπως είναι κάτι διαφορετικό, όταν μέλη του ΝΑΡ επιτίθενται μέσα σε συλλαλητήρια στα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ; Και μάλιστα ποιοι; Αυτοί που μέχρι τον Αύγουστο του 15 στήριζαν την «πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς» και την υποτιθέμενη «εθνική διαπραγμάτευσή» της. Αυτοί που για χρόνια αποτέλεσαν στήριγμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι φανερό ότι οι παραπάνω οργανώσεις και ο παραπάνω πολιτικός χώρος βρίσκεται μπροστά σε μεγάλα πολιτικά αδιέξοδα. Για να τα συγκαλύψουν, προσφεύγουν στους τραμπουκισμούς και το ξύλο, μπας και “εμπνεύσουν” έτσι κανένα νεολαίο φοιτητή. Πολύ δε περισσότερο, οι δυο αυτές οργανώσεις προσφεύγουν στην οργανωτική αντιπαράθεση, για να συγκαλύψουν την ουσιαστική τους συμφωνία πάνω σε όλα τα βασικά προβλήματα του κινήματος. Από τις έως και αντικομουνιστικές θέσεις πάνω σε ζητήματα ιστορίας, τη στάση απέναντι στον ιμπεριαλισμό, μέχρι το ρεφορμιστικό “μεταβατικό πρόγραμμα” και τη συνακόλουθη συμφιλιωτική στάση τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια.

Για την Πορεία είναι ξεκάθαρο ότι αυτές οι πρακτικές, της “οργανωτικής αντιπαράθεσης”, των τραμπουκισμών και των ξυλοδαρμών, δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα. Δεν έχουν καμία σχέση με την κουλτούρα της πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις οργανώσεις, ιδιαίτερα ανάμεσα σε αυτές που ανήκουν υποτίθεται στην Αριστερά. Αυτές οι πρακτικές ανήκουν στη Δεξιά -για να μην πούμε τίποτα χειρότερο- και ως τέτοιες πρέπει να καταγγελθούν. Γιατί συκοφαντούν την Αριστερά στα μάτια του λαού. Γιατί, εκτός των άλλων, όταν οι τραμπουκισμοί αυτοί λαμβάνουν χώρα μέσα στους χώρους του ασύλου, δίνουν επιχειρήματα στην πιο μαύρη προπαγάνδα για τη συκοφάντηση του πανεπιστημιακού ασύλου και του φοιτητικού κινήματος συνολικά.

Αυτές οι πρακτικές θα πρέπει να καταγγελθούν από κάθε αγωνιστή του κινήματος ως επικίνδυνες, ιδιαίτερα όταν πραγματοποιούνται σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, σε μια περίοδο όπου έχει περάσει ο χουντονόμος, με βάση τον οποίο η κυβέρνηση αμφισβητεί ευθέως το δικαίωμα στη διαδήλωση και χτυπάει βάναυσα γενικά τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού.

Πορεία Θεσσαλονίκης