Οι εκλογές στον καπιταλιστικό κόσμο δεν είναι «γιορτή δημοκρατίας». Διεξάγονται μέσα από ένα πυκνό ιστό εκβιασμών, πιέσεων, κάλπικων διλημμάτων και ψεύτικων υποσχέσεων, που έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν οι ισχυροί εκμεταλλευτές στους ανίσχυρους εκμεταλλευόμενους. Έτσι ώστε να εκμαιεύουν από την κάλπη τη συναίνεση του λαού, όσο τουλάχιστον επιλέγουν οι κυρίαρχοι να τις χρησιμοποιούν.

Όπως σε όλες τις προηγούμενες, έτσι και την τετραετία που πέρασε, οι βουλευτές των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων, «ανεξάρτητοι» από τις προεκλογικές δεσμεύσεις, εφάρμοσαν άλλες πολιτικές, πέρασαν ως κλόουν από το ένα κόμμα στο άλλο, έκαναν ό,τι πραγματικά ήθελαν, έξω και ενάντια σε κάθε έννοια δημοκρατίας. Την τελευταία τετραετία μάλιστα οι «ανεξαρτητοποιήσεις» μετακινήσεις βουλευτών από το ένα κόμμα στο άλλο, από το Ποτάμι και τον ΣΥΡΡΙΖΑ μέχρι τη ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή, πήραν διαστάσεις επιδημίας.

Το ίδιο θα συμβεί και από Δευτέρα. «Ελεύθεροι» μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, οι βουλευτές θα κάνουν στην πραγματικότητα ό,τι θέλουν, ενάντια στον λαό και για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων δυναστών του τόπου… πάντα.

Ακολουθεί –εξαιρετικά επίκαιρο– απόσπασμα από το λόγο του Στάλιν στην εκλογική του περιφέρεια, το Δεκέμβριο του 1937.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους παλιούς και νέους πολιτικούς σαλτιμπάγκους του αστικού συστήματος.

Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε όσους με ιδιαίτερη ευκολία «κρίνουν» το ιστορικό έπος της πρώτης σοσιαλιστικής οικοδόμησης και των επιτευγμάτων της.

 «…Ακόμη σύντροφοι, θα θελα να σας δώσω μερικές συμβουλές, τις συμβουλές ενός υποψηφίου προς στους εκλογείς του. Αν πάρετε τις καπιταλιστικές χώρες θα βρείτε ότι υπάρχουν ιδιάζουσες, θα έλεγα, ή μάλλον παράξενες σχέσεις μεταξύ των βουλευτών και των εκλογέων. Όσο οι εκλογές προχωρούν, οι βουλευτές φλερτάρουν με τους εκλογείς, τους καλοπιάνουν, ορκίζονται πίστη και δίνουν ένα σωρό και κάθε είδους υποσχέσεις. Φαίνεται σαν οι βουλευτές να εξαρτώνται πέρα για πέρα από τους εκλογείς. Μόλις περάσουν οι εκλογές και οι υποψήφιοι γίνουν βουλευτές, οι σχέσεις παθαίνουν μια ριζική αλλαγή. Αντί να εξαρτώνται οι βουλευτές από τους εκλογείς γίνονται ολοκληρωτικά ανεξάρτητοι. Για τέσσερα ή πέντε χρόνια, δηλαδή μέχρι τις άλλες εκλογές, οι βουλευτές αισθάνονται εντελώς αδέσμευτοι, ανεξάρτητοι από το λαό, από τους εκλογείς τους. Μπορεί να περνάνε από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, μπορεί να γυρίσουν από το σωστό δρόμο στον κακό, μπορεί ακόμη και να περιπλακούν σε μηχανισμούς, ενός καθ’ ολοκληρίαν ανυπόληπτου χαρακτήρα, μπορεί να κάνουν τόσες πολλές τούμπες, όσες θέλουν – είναι ανεξάρτητοι.

Μπορεί τέτοιες σχέσεις να θεωρηθούν κανονικές; Με κανένα τρόπο, σύντροφοι. Αυτά τα περιστατικά πάρθηκαν υπ’ όψιν κατά τη θεώρηση του συντάγματος μας και για αυτό έγινε νόμος, που οι εκλογείς έχουν το δικαίωμα να ανακαλέσουν τους βουλευτές  τους προ της εκπνοής του χρόνου της θητείας τους,  αν αρχίζουν να παίζουν κατεργαριές, αν ξεφύγουν από το δρόμο ή αν ξεχάσουν ότι εξαρτώνται από το λαό, από τους εκλογείς τους. Αυτός ο νόμος είναι ένας λαμπρός νόμος, σύντροφοι. Ένας βουλευτής θα  έπρεπε να ξέρει ότι είναι ο υπηρέτης του λαού, ο αντιπρόσωπος του στο ανώτατο σοβιέτ και ότι οφείλει να ακολουθεί τη γραμμή που περιλαμβάνεται στην εντολή που του δόθηκε από το λαό. Αν ξεφύγει από το δρόμο, οι εκλογείς έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν νέες εκλογές και όσο για τον βουλευτή που ξέφυγε από το δρόμο, έχουν το δικαίωμα να τον ξαποστείλουν πεσκέσι στο διάβολο. Αυτός είναι ένας λαμπρός νόμος. Η συμβουλή μου, η συμβουλή ενός υποψηφίου προς τους εκλογείς του, είναι ότι πρέπει να θυμούνται το εκλογικό τους δικαίωμα, το δικαίωμα να ανακαλούν τους βουλευτές προ της εκπνοής του χρόνου της θητείας  τους. ότι πρέπει να κρατούν το ‘να μάτι στους βουλευτές ,να τους ελέγχουν και αν στρίψουν τα μυαλά τους και ξεφύγουν από το σωστό δρόμο, να απαλλαχτούν από αυτούς και να ζητήσουν νέες εκλογές. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ορίσει νέες εκλογές. Η συμβουλή μου είναι να θυμάστε αυτό το νόμο και να κάνετε χρήση του ευεργετήματος αυτού όταν παραστεί ανάγκη.»

                                                              Ι. Στάλιν      Δεκέμβριος 1937, θέατρο Μπολσόι

(Ο Στάλιν για τον Λένιν, σελ. 66, εκδόσεις ΜΝΗΜΗ)

* Για να αποφευχθούν εύκολα «αυτονόητα» συμπεράσματα και κρίσεις, υπενθυμίζουμε ότι το 1937, η προηγμένη «δημοκρατική» Ευρώπη, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν ένα άθροισμα φασιστικών καθεστώτων. Και σε όσες χώρες γινόταν εκλογές, αποκλείονταν σίγουρα οι γυναίκες. Για τον υπόλοιπο κόσμο… ούτε λόγος.

Βασίλης Πετράκης