Ένα πρώτο συμπέρασμα, θετικό κατά τη γνώμη μου, είναι πως τελικά οι πολίτες του νησιού μας δεν έχουν πρόβλημα με τις καταλήψεις, αλλά με το περιεχόμενο και τα αιτήματά τους. Είδαμε ανθρώπους που τα προηγούμενα χρόνια καταδίκαζαν τις καταλήψεις ως παράνομες, να εκθειάζουν τώρα τους μαθητές για την αγωνιστικότητά τους. Αυτή τη φορά ούτε αγανακτισμένοι γονείς φάνηκαν στις εξώπορτες των σχολείων να παραπονιούνται για τις χαμένες διδακτικές ώρες, ούτε απειλές για εισαγγελείς και αστυνόμους υπήρξαν, ούτε κλήθηκε η πυροσβεστική να σπάσει αλυσίδες, όπως συνέβη πριν τρία χρόνια σε σχολείο του νησιού. Οι μάσκες της νομιμοφροσύνης έπεσαν, έστω και αργά, και αν φορεθούνε πάλι θα είναι μόνο ως αποκριάτικο αξεσουάρ. Από τα προηγούμενα βέβαια εξαιρούνται όσοι δήλωναν και δηλώνουν αντίθετοι με τις καταλήψεις ανεξαρτήτως αιτημάτων.

Το πρωτοφανές με αυτές τις καταλήψεις, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ήταν πως όλοι γνωρίζαμε από πριν ότι τα σχολεία θα είναι κλειστά στις 29 του Νοεμβρίου. Στην ουσία δεν ήταν κατάληψη, αλλά ραντεβού. Τις μέρες που προηγήθηκαν της 29ης Νοεμβρίου σε ένα πλαίσιο δημοκρατίας, είτε με συνέλευση των μαθητών, είτε με απόφαση του 15μελούς, είτε απλά με συνεννόηση μελών του 15μελούς με το διευθυντή, έγινε γνωστό ότι την Πέμπτη τα σχολεία θα είναι κλειστά. Είδαμε λοιπόν κάποιους/ες διευθυντές/τριες, που άλλοτε άφριζαν στο άκουσμα και μόνο της λέξης ‘’κατάληψη’’, να δέχονται αβίαστα και εντελώς φυσιολογικά το λουκέτο στα σχολεία.

Αξίζει εδώ μια ιδιαίτερη αναφορά στο Γυμνάσιο Μύρινας που αποτέλεσε και την προμετωπίδα του αγώνα με πανό και συνθήματα και μαθητές να φωνάζουν με ιδιαίτερο πάθος για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Παρά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο σχολείο αντιμετωπίζει σοβαρό κτιριακό πρόβλημα τα τελευταία 5 περίπου χρόνια, φαίνεται ότι κάποιοι ενδιαφέρονται περισσότερο για το όνομα μιας άλλης χώρας, παρά για την ασφάλεια των μαθητών.

Γιατί όμως έκλεισαν τα σχολεία στα τέλη Νοεμβρίου και όχι για παράδειγμα το Σεπτέμβριο; Ποιός μας κάλεσε σε αυτήν την κινητοποίηση; Η πατρίδα ή μήπως η Μακεδονία η ίδια; Σαφώς και όχι και ακριβώς παρακάτω θα απαντηθεί και το ερώτημα.

Μέχρι και τον Οκτώβριο οι μοναδικές καταλήψεις που υπήρχαν στη χώρα ήταν με αιτήματα εκπαιδευτικά, όπως ελλείψεις σε καθηγητές, κτιριακά προβλήματα και το νέο λύκειο. Η δολοφονία Κατσίφα στις 28 Οκτωβρίου σε συνδυασμό με την αποβολή των 6 μαθητών του 1ου ΓΕΛ Γέρακα (πληροφορίες εδώ) έδωσε το πάτημα στη ναζιστική οργάνωση ΕΣΑ (ελληνική Σοσιαλιστική Αντίσταση), στη Χ.Α. και σε άλλες ακροδεξιές ομάδες να βγουν στο προσκήνιο παρακινώντας τους μαθητές να προχωρήσουν σε καταλήψεις με αίτημα το όνομα της Μακεδονίας. Θα ήταν λοιπόν καλό να συνειδητοποιήσουμε όλοι οι ενήλικες του νησιού (εκπαιδευτικοί, γονείς κ.ά.) ότι τα σχολεία έκλεισαν όχι από αγάπη για την πατρίδα, αλλά επειδή το ζήτησαν φασιστικές οργανώσεις και ακροδεξιές παραφυάδες αυτών.

Θα ήθελα να κάνω και μια αναφορά στα γεγονότα εκτός Λήμνου. Πέρα από το αίτημα για τη Μακεδονία ακούστηκαν και αιτήματα όπως ‘’η Μ. Ασία είναι ελληνική’’. Πώς θα μας φαινόταν άραγε αν αύριο μαθαίναμε στις ειδήσεις ότι στα υπό κατάληψη σχολεία της Τουρκίας ακουγόταν σύνθημα ‘’τα νησιά του Αιγαίου είναι Τουρκικά’’; Σίγουρα θα μιλάγαμε για βάρβαρους, βίαιους και απολίτιστους γείτονες. Ένα άλλο σύνθημα που ακούστηκε ήταν το ‘’δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ Σκοπιανέ’’. Μία σύντομη απάντηση σε αυτό το σύνθημα είναι ότι κάποιοι Έλληνες δε θα γίνουν άνθρωποι ποτέ.

Καλό θα ήταν όλοι να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε αυτές τις ημέρες στα σχολεία της χώρας. Ας σταματήσουμε για λίγο τα συνθήματα και τα χειροκροτήματα και ας αναλογιστούμε ότι ο εθνικισμός και ο φανατισμός οδηγεί πάντα στον πόλεμο και τελικά στο θάνατο όχι αυτούς που φανατίζουν, αλλά αυτούς που φανατίζονται. Σήμερα ο Κατσίφας είναι νεκρός και οι γονείς του τον κλαίνε, αλλά αυτοί που τον φανάτισαν είναι ζωντανοί και πιθανόν να χαίρονται και να γελάνε. Στα συμμαχικά νεκροταφεία του νησιού μας δεν έχουν θαφτεί αυτοί που προκάλεσαν τον πόλεμο, αλλά νέοι άνθρωποι από όλα τα μέρη της γης. Ευθύνη βέβαια για το φανατισμό έχει και μερίδα του κλήρου που κατά καιρούς υιοθετεί και αναπαράγει ακραίες απόψεις. Όσοι συγχέουν τον εθνικισμό με το χριστιανισμό, καλό θα ήταν να σκεφτούν ότι ο Χριστός ποτέ δε θα κρατούσε σημαία φωνάζοντας αλυτρωτικά συνθήματα. Πιθανόν να έμπαινε μπροστάρης σε ένα κίνημα ανθρώπων που ανεξάρτητα από φυλή και θρήσκευμα, θα διεκδικούσε έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, πείνα και πόλεμο.

Ολοκληρώνω αυτό το κείμενο επιστρέφοντας στα του οίκου μας. Το ΓΕΛ και το ΕΠΑΛ Μύρινας συστεγάζονται. Στο προαύλιο του κοινού κτιρίου υπάρχουν έξι λυόμενα που λειτουργούν ως αίθουσες διδασκαλίας. Ο αριθμός αυτός ισοδυναμεί στην ουσία με ένα σχολείο. Ας ζωστούν λοιπόν οι Μακεδονομάχοι τα όπλα, ας καβαλήσουν τους Βουκεφάλες και ας διεκδικήσουν ένα καινούριο κτίριο για τα παιδιά. Εκτός κι αν η αδιαφορία είναι ελληνική.

Αθανάσιος Φατής, καθηγητής στο ΕΠΑΛ Μύρινας