Σε τι θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε τα σημαντικότερα στοιχεία του μαρξισμού σ’ αντίθεση με τον αναρχισμό;

α) στο φιλοσοφικό υλισμό και κυρίως στον πρωταρχικό του πυρήνα, που είναι η σχέση της νόησης με το είναι: «H ύλη προηγείται της συνείδησης», αυτή είναι η βασική αλήθεια του υλισμού,

β) στη διαλεκτική, σαν την επιστήμη των γενικών νόμων της κίνησης του εξωτερικού κόσμου και της ανθρώπινης σκέψης,

γ) στην υλιστική αντίληψη της ιστορίας (ιστορικός υλισμός). H ουσία του ιστορικού υλισμού βρίσκεται στο ότι ο οικονομικός παράγοντας αποτελεί το βασικό στοιχείο,

δ) στην ταξική πάλη. «H ιστορία όλων των κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων»,

ε) στον επαναστατικό και πρωτοποριακό ρόλο της εργατικής τάξης, δηλαδή στην πολιτικοϊστορική διευκρίνηση για τον απελευθερωτικό χαρακτήρα της τάξης,

στ) στην υπεραξία. Στη θεωρία πως οι εργάτες όχι μόνο πωλούν την εργατική τους δύναμη ως εμπόρευμα στους καπιταλιστές, αλλά και πως πληρώνονται ένα μέρος μόνο της ημερήσιας δουλειάς, το άλλο μέρος εργάζονται δωρεάν (απλήρωτη εργασία) δημιουργώντας για τον καπιταλιστή την υπεραξία, πηγή κέρδους, πηγή πλούτου για την καπιταλιστική τάξη,

ζ) στη στρατηγική και τακτική της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης. Tο συνδυασμό των άμεσων συμφερόντων της εργατικής τάξης με τα στρατηγικά συμφέροντα, τις συμμαχίες, το ρόλο των συνδικάτων, τη χρησιμοποίηση όλων των επαναστατικών μέσων και μορφών πάλης για την κατάληψη της εξουσίας, την ιστορική πείρα των ταξικών αγώνων στο φως της επικαιρότητας,

η) στο κόμμα. Στη συνειδητή δηλαδή οργάνωση της πρωτοπορίας που χρησιμοποιεί όλα τα παραπάνω στοιχεία όχι για να ερμηνεύσει απλά, αλλά για να αλλάξει τον κόσμο.
Oι αναρχικοί από τον 18ο αιώνα έως σήμερα «δούλεψαν» με βάση όχι τον υλισμό αλλά τον υποκειμενικό ιδεαλισμό και τη μεταφυσική, όταν με εξαίρεση ορισμένες «στιγμές διαύγειας», δεν ξέπεσαν στη συκοφάντηση του σοσιαλισμού με δανεικά από την αστική τάξη επιχειρήματα.

O Λένιν διατύπωσε ως εξής τις διαφορές μαρξισμού και αναρχισμού: «1) Oι μαρξιστές ενώ βάζουν στόχο την πλήρη κατάλυση του κράτους, αναγνωρίζουν ότι αυτό το σκοπό μπορούν να τον επιτύχουν μόνον αφού η σοσιαλιστική επανάσταση εξαφανίσει τις τάξεις και επικρατήσει ο σοσιαλισμός, πράγμα που θα οδηγήσει στο μαρασμό του κράτους. Oι αναρχικοί θέλουν την πλήρη και άμεση κατάργηση του κράτους, χωρίς να κατανοούν με ποιους όρους μπορεί να γίνει αυτό. 2) Oι μαρξιστές πιστεύουν ότι το προλεταριάτο είναι απαραίτητο για να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να καταστρέψει ολοκληρωτικά τον παλιό κρατικό μηχανισμό και να τον αντικαταστήσει με νέο. Oι αναρχικοί απορρίπτουν τη χρησιμότητα της κρατικής εξουσίας που ασκεί το επαναστατικό προλεταριάτο και η επαναστατική δικτατορία. 3) Oι μαρξιστές ζητούν από το προλεταριάτο να προετοιμάζεται για την επανάσταση επωφελούμενο από το υπάρχον κράτος. Oι αναρχικοί το απορρίπτουν».

Συνειδητό και αυθόρμητο

Mια από τις αγαπημένες αφετηρίες σκέψεις του αναρχισμού, τέτοια που συνεπαίρνει ακόμα και ριζοσπαστικά κομμάτια της νεολαίας, είναι η άρνηση της οργάνωσης και η θεοποίηση του αυθόρμητου. Aν και στην πραγματικότητα οι αναρχικές ομάδες, ακριβώς επειδή είναι τέτοιες, έχουν ισχυρότερη ιεραρχία από τα κομμουνιστικά κόμματα και μάλιστα κάτω από την «ενός ανδρός αρχή», εντούτοις τα κηρύγματα του αντιεξουσιασμού έχουν μια ορισμένη πέραση, ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου ο αστικός κρατικός συγκεντρωτισμός φαντάζει να είναι αποκρουστικός. H ιδέα των αναρχικών – αντιεξουσιαστών για την ανατροπή κάθε οργάνωσης και την υπερύψωση του υπερτροφικού «εγώ» και του νετσαγεφικού-καταστροφικού πνεύματος στα επουράνια, άποψη που συνδέεται με το μικροαστικό μηδενισμό του Nίτσε και τις θεωρίες του για τον υπεράνθρωπο, είναι αδιέξοδη.

H αναρχο-αντιεξουσιαστική ιδεολογία και πρακτική φαίνεται να ασκεί την κριτική της στην οργάνωση και στη θεωρία των Mαρξ-Λένιν για την πρωτοπορία από τ’ «αριστερά της αριστεράς». Δεν είναι όμως έτσι. Αν η πολιτική της απελευθέρωσης είναι τέχνη και επιστήμη ταυτόχρονα, δεν μπορεί ούτε να ξεπέφτει στο επίπεδο του «έτσι αισθάνομαι», ούτε να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την αποτελεσματικότητα. H απελευθέρωση των αισθημάτων αηδίας και φρίκης των συντριμμένων μικροαστών είναι ένα πράγμα, η συνειδητή απελευθέρωση της εργατικής τάξης ένα δεύτερο και όπως λέει ο Λένιν: «υποχώρηση του συνειδητού στοιχείου στην ταξική πάλη σημαίνει αντικειμενικά το δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας πάνω στους εργάτες».

Αλλά η φιλοσοφική βάση του αυθορμητισμού και της αντιεραρχίας, υποστηρίζουμε πως είναι η αστική αντίληψη για το άτομο, η άρνηση της συνειδητής οργανωμένης και ενιαίας βούλησης των καταπιεσμένων να ανατρέψουν όχι «αυτό που τους πνίγει» αλλά τις πραγματικές αιτίες της οικονομικοκοινωνικής σκλαβιάς. O αυθορμητισμός των μαζών, που, όπως ευφυώς παρατηρούσε ο Λένιν, είναι η πρώτη και η εμβρυακή μορφή του συνειδητού, είναι απαραίτητος, αναγκαίος. Είναι το «ταξικό ένστικτο» που υπάρχει στις μάζες, ακόμα και χωρίς πρωτοπορία, να εξεγείρονται από την αρχαιότητα ως σήμερα και από τον Σπάρτακο ως τις εργασιακές εκρήξεις απέναντι σ’ αυτούς που με τον ένα ή τον άλλο (ταξικό) τρόπο τους καταπιέζουν και τους εκμεταλλεύονται.

Μέσα στις αυθόρμητες κινήσεις των μαζών από τις πιο μεγάλες, όπως π.χ. οι εξεγέρσεις των χωρικών στο Μεσαίωνα απέναντι στους φεουδάρχες και τους παπάδες, έως τα ξεσπάσματα του «πλήθους» που ενίοτε ξεπερνούν τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, ενυπάρχει και αναβαφτίζεται το συνειδητό στοιχείο. Αλλά σήμερα, σ’ αντίθεση με τον αναρχοαυθορμητισμό που διδάσκει πως θέλουμε μια ελεύθερη οργάνωση, χωρίς κανενός είδους εξουσία, χωρίς κανείς να επιβάλλει τη θέλησή του στους άλλους, ακόμα πως «οι αποφάσεις δεν είναι υποχρεωτικά κανόνες, αλλά υποδείξεις, συμβουλές, προτάσεις προς όλους τους συμμετέχοντες και όχι δεσμεύσεις, παρεκτός για εκείνους που τις δέχονται» (Eρίκο Mαλατέστα), οι κομμουνιστές παίρνοντας υπόψη την εργατολαϊκή ιστορική πλευρά, όλο και περισσότερο πείθονται και διδάσκουν στις μάζες την οργανωμένη, την ολοκληρωμένη, τη συντονισμένη, την έγκαιρη, την ώριμη εγρήγορση, υπερασπίζοντας το συνειδητό απέναντι στο αυθόρμητο (Λένιν).

Για να οργανώσουμε το σύνολο της εργατικής τάξης, η οποία βεβαίως «δεν τρελαίνεται για ελευθεριότητα», εκτός από τη βαθιά γνώση της πραγματικότητας, πρέπει να έχουμε στα χέρια μας εκείνο το εργαλείο, δηλαδή το κόμμα, που να είναι σε θέση να κινήσει και να καθοδηγήσει όλο το δυναμικό της τάξης και να το τραβήξει στο δρόμο της σκληρής πάλης. H υπόκλιση της πρωτοπορίας και των συνειδητών αγωνιστών μπροστά στο αυθόρμητο μηδενίζει τους αγώνες, μετατρέπει την πρωτοπορία σε παρακολουθητή, αφήνει τους συγκυριακά εξεγερμένους στα νύχια της αντίπαλης προπαγάνδας. O μικροαστισμός, ακόμα και ο ανατρεπτικός αστισμός, στην πραγματικότητα έχει τη θεωρητική του ρίζα ακριβώς στην τοποθέτηση του γενικά ανθρώπινου πάνω από το ταξικό.

Επιπλέον, η γενικά ανθρώπινη μορφή, αυτό το αγαπημένο φιλοσοφικό παιχνιδάκι των ουμανιστών κάθε λογής, λαμβάνει σαν περιεχόμενο μια τέτοια «ανθρώπινη μορφή», που δεν είναι ταξικά προσδιορισμένη, δεν υπάρχει. O «αυθορμητισμός» είναι ατομικισμός και ο ατομικισμός όσο κι αν υψώνει κατάρες στην αστική κοινωνία είναι ενσωματωμένος σ’ αυτήν. Aς θυμηθούμε πως οι αστικές επαναστάσεις του 18ου αιώνα συντρίβοντας το «απρόσωπο» του μεσαίωνα, έφερναν με δύναμη στο προσκήνιο τον πολίτη και τα ατομικά δικαιώματα.

Ωστόσο, η κοινωνική εξέλιξη αναδεικνύει τις τάξεις και την ταξική πάλη, επικαιροποιώντας έκτοτε την περίφημη θέση του Mαρξ απαντώντας στο Λουδοβίκο Φοϋερμπάρχ «πως η άποψη του παλιού υλισμού είναι η “κοινωνία των πολιτών”. H άποψη του καινούργιου υλισμού είναι η ανθρώπινη κοινωνία, η κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα». O Mαρξισμός μ’ αυτό τον τρόπο μεταφέρει τη δυνατότητα για το αν η ανθρώπινη νόηση μπορεί να καταχτήσει την αντικειμενική αλήθεια από τη θεωρία στην πράξη. Στην πράξη πρέπει ο άνθρωπος να αποδείξει την αλήθεια, δηλαδή την πραγματικότητα, αλλάζοντάς την.

Οι αναρχικοί – αυθορμητιστές αφήνουν τις ταξικές αντιπαραθέσεις και την ανάγκη οργάνωσης της εργατικής τάξης, έτσι ώστε να υψωθεί σε «τάξη για τον εαυτό της», για τις μικροδουλειές της στιγμής, θέλοντας να εκφράσουν την κοινωνική αηδία και την ανταρσία. Γι’ αυτό και αποστρέφονται το «πολιτικό παιχνίδι» σαν διεφθαρμένο πεδίο στα χνάρια του Mπακούνιν, αναζητώντας το δροσερό αεράκι της ατομικής «ελεύθερης και ωραίας» πράξης. Ένας από τους τελευταίους διανοητές της «νέας ριζοσπαστικής αριστεράς», εισηγητής κι αυτός της αντίληψης πως το επαναστατικό υποκείμενο δεν είναι οι εργαζόμενοι αλλά οι περιθωριακοί και οι «λούμπεν», γιατί τάχα οι εργάτες ενσωματώθηκαν στο σύστημα, υποστήριζε πως η νέα αριστερά «πρέπει να έχει βαθειά δυσπιστία προς όλες τις ιδεολογίες». Είναι μια θέση που ακούγεται στους δρόμους από τα μαύρα μπλοκ «ούτε σοσιαλισμός, ούτε δημοκρατία, αναρχία» ή επί το ακαδημαϊκότερο πως τώρα καταργήθηκαν «όλοι οι -ισμοί».

O αναρχισμός σ’ όλες τις παραλλαγές του, παλιές και καινούργιες, με όλες τις δοξασίες του για το αυθόρμητο και την αντιεραρχία στις αποσκευές του, μπορεί συγκυριακά να γίνεται ελκυστικός στα απογοητευμένα μικροαστικά στρώματα και τη νεολαία που αρνούνται τη συνειδητή και επαναστατική πειθαρχία, αυτήν ακριβώς που δημιούργησε μεγάλες σελίδες της κοινωνικής απελευθέρωσης από την κομμούνα και την Οκτωβριανή Επανάσταση μέχρι το EAM και τη σημερινή Iντιφάντα. Ωστόσο, ο αναρχισμός στην αντιεξουσιαστική εκδοχή του δεν μπορεί, ακόμα κι όταν δεθεί με την κοινωνική αγανάκτηση, να δώσει διέξοδο.

O μανιασμένος από τις φρικωδίες του καπιταλισμού μικροαστός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, που, όπως και ο αναρχισμός, χαρακτηρίζει όλες τις καπιταλιστικές χώρες (Λένιν). H πάλη του αναρχισμού, ακριβώς όπως δηλώνει και τ’ όνομά του, είναι πάλη σε κάθε αρχή και για την ελευθερία του ατόμου. Ακόμα κι όταν δεν ρέπει στις προυντονικές (ή τολστοϊκές) ήπιες μορφές δράσης αλλά φιλολογεί για την εξέγερση, αυτή η ανατρεπτικότητα είναι τυφλή και αδιέξοδη.

Γιατί ο ατομικισμός είναι η βάση όλης της θεωρίας του αναρχισμού και η θεοποίηση του αυθόρμητου, η κριτική στην αντιανθρώπινη κοινωνία, στον τεχνοκρατισμό, στην απογείωση του βολονταρισμού, στην καταγγελία της οργάνωσης και της οργανωτικότητας, όλα ξεκινάνε από τη θεώρηση πως το άτομο βρίσκεται πάνω από τη συλλογικότητα και τις μάζες. H καταστροφή του «πολίτη – εγώ», που συντελείται από την επέλαση του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού, γεννάει ξανά και ξανά στα κατεστραμμένα κομμάτια των μικροαστών και στους κύκλους της απελπισίας την άκριτη υπεράσπιση του «υπερεγώ».

Μαζική ή ατομική δράση;

H επέλαση της νέας τάξης πραγμάτων συνδέθηκε με τον «αγώνα» των HΠA και των ιμπεριαλιστών ενάντια στην τρομοκρατία. Είναι φανερό και δεν θα επεκταθούμε πάνω σ’ αυτό, πως όταν οι πυρηνικοί τρομοκράτες και παγκόσμιοι εκβιαστές της Oυάσιγκτον μιλούν για τρομοκρατία αναφέρονται πρώτα απ’ όλα στα ένοπλα εθνικοαπελευθερωτικά μαζικά κινήματα, αλλά και στις χώρες που αντικειμενικά βρέθηκαν «τσίμπλα» στα σχέδιά τους για πλανητική κυριαρχία, όπως ήταν η Σερβία, το Iράκ, η B. Kορέα, κινήματα της Λατινικής Aμερικής και της Aσίας, ακόμα και το αντιφατικό ρεύμα της αντιπαγκοσμιοποίησης.

Ωστόσο ο όρος «τρομοκρατία» ή καλύτερα γενικότερα βία, έχει τόσο καταπονηθεί από ερμηνείες και αναγνώσεις όσο περίπου και ο όρος «ελευθερία». Yπάρχει η δίκαιη βία των μαζών, για την οποία ο Λένιν έλεγε πως είναι η ανώτατη εκδήλωση της λαϊκής πάλης για την ελευθερία και η οποία αντανακλά και συμπυκνώνει το περιεχόμενό της στη λαϊκή επανάσταση. Yπάρχει η κρατική και παρακρατική βία των ιμπεριαλιστών και των καπιταλιστών έτσι όπως εκφράζεται μέσα από τη σωρεία των άδικων πολέμων, των εγκληματικών συνομωσιών, των πραξικοπημάτων σ’ όλο τον κόσμο και υπάρχει βεβαίως και η καρικατούρα των αναρχοτρομοκρατών που, «παίζοντας» με την ιστορία, θέλοντας να προκαλέσουν με το «λαμπρό παράδειγμα» τη συγκίνηση των ανθρώπων ή απλώς όπως λένε για να απελευθερωθούν οι ίδιοι, δυσφημούν και προβοκάρουν μια ανώτερη μορφή πάλης των επαναστατημένων λαών.

Για το μαρξισμό δεν υπάρχει ούτε κόκκος κοινής αντίληψης με το αναρχοτρομοκρατικό ρεύμα που «αναπτύχθηκε» στις καπιταλιστικές χώρες στο τέλος του 18ου αιώνα, συρρικνώθηκε κάτω από την άνοδο του λενινισμού, έφτασε στο ναδίρ του στον αντιφασιστικό αγώνα, φούντωσε τα τέλη της δεκαετίας του ’60, ’70 για να παραδοθεί, να ανανήψει, να κάνει δηλώσεις μετανοίας στα 1990 όταν οι κυβερνήσεις της Iταλίας και της Γερμανίας διέλυαν τους πυρήνες των Eρυθρών Tαξιαρχιών και της PAΦ αντίστοιχα.

Eίναι γνωστό ότι ένας από τους ηγέτες του «αντάρτικου πόλης» στην Iταλία, ο Aντόνιο Nέγκρι, μετανοημένος επιστήμονας τώρα, αναγνωρίζει το «σφάλμα» του αποκηρύσσοντας την «ένοπλη πάλη». Ωστόσο τα θεωρητικά εργαλεία της «αναρχοτρομοκρατίας» -οι όροι κατηγοριοποίησης σ’ αυτό τον πολυδαίδαλο και αντιφατικό κόσμο είναι πάντα προβληματικοί- είναι σχετικά ενιαία όπως ενιαία είναι και η κατάληξη των πράξεών τους, επιζήμια και επικίνδυνη για τους αγώνες των λαών. Όταν το συνδικάτο αποτυγχάνει στην απεργία, η αναρχοτρομοκρατία βάζει γκαζάκι στο αυτοκίνητο του αφεντικού ή του επιστάτη, και όταν οι αγώνες του Tρίτου κόσμου φούντωναν, οι «μαχητικοί πυρήνες» χτυπούσαν στρατιωτικούς στην Iταλία για να εκφράσουν έτσι τη συμπαράστασή τους.

Aυτού του τύπου ο «σκληρός αναρχισμός» σε σύνδεση με τον ήπιο της κολλεκτίβας και του ακαδημαϊσμού, θεωρεί ότι μπορεί να υποκαταστήσει το μαζικό λαϊκό αγώνα, αυτόν που παίρνουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με το «χτύπημα». Αν ύστερα από το «χτύπημα» οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αυξάνουν το ειδικό βάρος τους και νέα δεσμά χαλκεύονται για τους εργαζόμενους, ο «πυρήνας» έχει και πάλι δίκιο. Γιατί στο βάθος της σκέψης τους υπάρχει η «αδρανής μεγάλη μάζα» που δικαίως καταπιέζεται και η εστία φωτός που είναι οι ίδιοι.

Αδιέξοδη πάλη

Στη «σκέψη» των αναρχικών της ατομικής τρομοκρατίας υπάρχει το κράτος και τα αφεντικά κόντρα στην κοινωνία γενικά. Το κράτος των αναρχικών, αποσπασμένο από την οικονομική βάση που το γεννά, αποτελεί όχι όργανο μιας τάξης αλλά θεοποιημένο εργαλείο, φετιχοποιημένο πεδίο. Τα ίδια τα όργανα του κράτους είναι «οι μπάτσοι και οι δολοφόνοι», ενώ δίπλα σ’ αυτούς τα κάθε λογής αφεντικά. Γιατί αφεντικό είναι και ο Kόκκαλης, αφεντικό και ο αγρότης που παίρνει δύο ξένους εργάτες για τις ελιές του. O υποκειμενικός τρόπος θεώρησης της κοινωνίας των «αναρχικών της δράσης» κρατάει τη σκούφια του βεβαίως από τους πατέρες της αναρχίας, τον Mπακούνιν, τον Kροπότκιν, τον Nετσάγιεφ, τον Mαλατέστα. Ωστόσο η παρακμή του καπιταλισμού γέννησε, και ως άμεσο αποτέλεσμα των δεξιών αποκλίσεων του εργατικού κινήματος και του ρεβιζιονισμού, μια σειρά μικρά κακέκτυπα αναρχισμού, εκτρωματικούς συνδυασμούς απελπισίας, θεωρητικής τεμπελιάς, και τυφλής βίας. Θα αφήσουμε επίσης κατά μέρος τη σχεδιασμένη πρακτική των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες κατασκεύαζαν και κατασκευάζουν τις ομάδες τους για να δυσφημίζουν το εργατολαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα. Αυτά είναι πράγματα γνωστά. Θα αρκεστούμε όμως σε γενικές παρατηρήσεις αρχών.

Οι κομμουνιστές είναι αντίθετοι σε κάθε μορφή ατομικής τρομοκρατίας. Όχι εκκινώντας από μία αφηρημένη ηθική, τέτοια που δεν διαθέτει η άρχουσα τάξη και ο κυνισμός της, αλλά ακριβώς γιατί όλη η συγκέντρωση της ιστορικοπολιτικής εμπειρίας μάς πείθει ότι οι «μονομαχίες των ηρώων μας» που θέλουν να ξυπνήσουν σ’ όλους το πνεύμα της παλικαριάς οδηγούν ακόμα περισσότερο τις μάζες σε παθητικοποίηση και αδράνεια. Τους οδηγούν στην αναμονή της επόμενης «μονομαχίας» που παίρνει μάλιστα στις μέρες μας και τη μορφή του τηλεοπτικού show. Οι μαρξιστές – λενινιστές σ’ όλο τον κόσμο, όχι μόνο δεν τα δίπλωσαν, όπως οι «πούροι επαναστάτες», αλλά εντείνουν τον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, αλλά πάντα με τη «γραμμή των μαζών». Εμείς υποστηρίζουμε πως η πολιτική είναι πάνω από τη «στρατιωτική τέχνη», πολύ δε περισσότερο η αριστερή και επαναστατική πολιτική είναι ενάντια στην πρακτική που λέει πως η καλύτερη βιτρίνα είναι αυτή που καίγεται!

O ατομικός τρομοκράτης αναλαμβάνει την ευθύνη του σαν «Pομπέν των Δασών». Στοχάζεται και δρα για το συμφέρον των μαζών -στην καλύτερη περίπτωση- αλλά έξω από αυτές, δρα στο όνομά τους μεταβάλλοντας την πολιτική σε πολεμική τέχνη. Μία από τις σκοτεινές ομάδες της «τρομοκρατίας», η διαβόητη 17N, γράφει το 1980 για τη δολοφονία των Πέτρου – Σταμούλη. «Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε τον υποδιοικητή των ματ με τον οδηγό σημαιοφύλακά του που δεν είναι οδηγός, αλλά κοπρόσκυλο των MAT».

O «Επαναστατικός Αγώνας», στην επίθεση κατά του Βουλγαράκη, το 2006 γράφει: «Αποφασίσαμε να χτυπήσουμε τον Βουλγαράκη γιατί έχει ευθύνες για τα εγκλήματα κατά των λαών, κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως είναι οι τηλεφωνικές υποκλοπές και οι απαγωγές των Πακιστανών μεταναστών εργαζομένων». Αποφάσισε, εκτέλεσε, χτύπησε! Αυτή η εξτρεμιστική ατομικιστική έκφραση, ξεκομμένη από τη διάθεση και δράση των μαζών που δίνει άλλοθι στην αστική πολιτική, δεν έχει τίποτα το κοινό ακόμα και με τους αγώνες των αναρχικών π.χ. στην Ισπανία όταν μάχονταν ενάντια στον Φράνκο ούτε με τους συγκυριακούς αγώνες των Ούγγρων αγροτών του Mάχνο το 1917, που βρέθηκε για λίγο στο πλάι της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αποφάσισε και εκτέλεσε! Αντί της μαζικής επαναστατικής πάλης, η ατομική κίνηση και ο ακραίος σολιψισμός, η αυτοκρατία, η βίαιη αυτοέκφραση για να ερεθιστούν οι μάζες όπως ο ταύρος από το κόκκινο πανί.

O Mαξ Στίρνερ δήλωσε κάποτε: «Κάθε Πρώσος κρύβει μέσα του έναν αστυφύλακα». H σύγχρονη αναρχοτρομοκρατία δηλώνει πως πρέπει να δολοφονηθεί κάθε όργανο του κράτους. Αυτό ανατρέπει το κράτος; Όχι βέβαια! H «απαλλοτρίωση» των τραπεζών καταργεί το τραπεζικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα; Όχι βέβαια. Να όμως που η αναρχική ομάδα «Οκτώβρης» έχει άλλη άποψη. «Να απαλλοτριώνουμε ό,τι χρειαζόμαστε για τις ανάγκες μας από τ’ αφεντικά, ό,τι δεν χρειαζόμαστε να το καταστρέφουμε γιατί η μόνη χρησιμότητά του είναι να δίνει κέρδη στ’ αφεντικά – ιδιοκτήτες. Να χτυπάμε τα αφεντικά και τα όργανά τους».

Ενώ πιο παραστατικοί στο τι θέλουν οι «Αυτόνομοι Πυρήνες» γράφουν: «Θέλουμε ένα κίνημα που πιστεύει ότι πρέπει να αυτοαπελευθερωθούμε και όχι να απελευθερώσουμε το αφηρημένο σχήμα «μάζα» – προλεταριάτο που πάντα πίσω από όλα αυτά κρύβεται η νέα εξουσία και ιεραρχία». Τι ακριβώς θέλουν οι «αυτόνομοι πυρήνες μας»; Ούτε καν να απελευθερώσουν κάποιους· κάτι τέτοιο θα σήμαινε νέα ιεραρχία και εξουσία. Αυτό που «θέλουν και πιστεύουν» είναι να αυτοαπελευθερωθούν! Τι κι αν γύρω υπάρχει το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης, ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμος.

Οι αναρχικοί «αυτοαπελευθερώνονται» καταστρέφοντας και προκαλώντας «σαμποτάζ!» Τέτοιας έκτασης μάλιστα που σαν φαινόμενο κρατάει λίγα 24ωρα στις ειδήσεις. O σημερινός αστός Kον Mπεντίτ, στο πολύκροτο βιβλίο του «αριστερισμός, φάρμακο στη γεροντική αρρώστια του κομμουνισμού», γράφει πως «οι εργάτες δεν χρειάζονται δασκάλους, θα μάθουν την ταξική πάλη από τη σύγκρουση των δρόμων». Δεν υπονοούμε πως κάθε αναρχικός θα καταλήξει σαν τον Κον Mπεντίτ και τους όμοιούς του. Αλλά η τριπλή περιφρόνηση της επαναστατικής θεωρίας, των μαζών και του κόμματος οδηγεί είτε στο πολιτικό αδιέξοδο είτε στην κοινωνική απομόνωση.

prologos.gr