Ο θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου κλείνει ως φαίνεται ένα σκοτεινό κεφάλαιο της νεότερης ιστορίας μας. Ο τέως αναδείχθηκε σε μικρή ηλικία στο θρόνο των Γλύξμπουργκ μετά τον θάνατό του πατέρα του Παύλου και προσπάθησε -κατά τα γνωστά- να δημιουργήσει έναν ιδιαίτερο πόλο, πέρα από το κοινοβούλιο και την όξυνση ανάμεσα στο αστικό δίπολο Καραμανλής-Παπανδρέου από τη μία πλευρά και τον λαό από την άλλη.

Ο Κωνσταντίνος όρκισε τη φασιστική κυβέρνηση της 21ης Απριλίου και συνεργάστηκε μαζί της, εκφράζοντας τα συμφέροντα του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Όταν είδε ότι η αμερικανοκίνητη χούντα τον παραγκώνιζε, προσπάθησε το Δεκέμβρη του ’67 να αντιδράσει με τμήματα των ντόπιων στρατηγών, χωρίς αποτέλεσμα.

Στο δημοψήφισμα που ακολουθεί μετά την πτώση της δικτατορίας, το φιλοβασιλικό ρεύμα παίρνει 30% και έκτοτε η Βασιλική οικογένεια εγκαθίσταται στο Λονδίνο όπου απολαμβάνει γενναίες αποζημιώσεις και τις σχέσεις της με τους ομολόγους της σε όλο τον κόσμο.

Ο βασιλικός θεσμός στην Ελλάδα συνδέθηκε με κάθε πραξικοπηματικό και αντιδημοκρατικό πόλο σε όλη τη νεότερη ιστορία της χώρας. Φυγάδες στα δύσκολα της γερμανικής κατοχής, αντικομμουνιστές, αντιλαϊκοί εξέφρασαν από πολιτειακή άποψη την καθυστέρηση με το δόγμα της ελέω Θεού μοναρχίας. Ο μοναρχισμός αποτελεί ένα ξεπερασμένο αστικό προϊόν και ως εκ τούτου η χώρα μας δεν θα χάσει τίποτα από το θάνατο του Κωνσταντίνου.

Παραμένει βέβαια αιτούμενο να αποδοθεί όλη η περιουσία του στο λαό. Τατόι, Λάρισα χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αν αναλύσουμε βέβαια τη σκέψη του Μητσοτάκη για τον Κωνσταντίνο ότι θα τον κρίνει η ιστορία  (πώς και πότε άραγε), πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ΝΔ ρίχνει ακόμα δίχτυα στις βασιλικές μούμιες του παρελθόντος. Αλλά ο βρόμικος ρόλος του παλατιού έχει αποδειχτεί. Το χώμα που θα σκεπάζει τον τέως βασιλιά είναι ποτισμένο με το αίμα χιλιάδων κομμουνιστών, δημοκρατών και διωγμένων με την υπογραφή των Γλύξμπουργκ.