Ένα νέο κορίτσι, μια νέα γυναίκα στην Μόρια, εκτός από τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης, αντιμετωπίζει και τις ιδιαίτερες δυσκολίες, μιας γυναίκας σε έναν κόσμο αντρικό.

Αυτά τα μάτια με ενοχλούν!

Είμαι νεαρή κοπέλα γεμάτη ενέργεια, δύναμη και αυτοπεποίθηση. Καθημερινά υπάρχουν πολλές φωνές μέσα μου που με καλούν να απαρνηθώ αυτή την ενέργεια.

Είμαι στη Μόρια, ανάμεσα σε χιλιάδες βρώμικα μάτια, που κοιτάζουν στο σώμα μου και όχι στην ψυχή μου. Αυτά τα μάτια με ενοχλούν. Δεν μπορώ να παίξω βόλεϊ. Δεν μπορώ ούτε καν να περπατήσω κατευθείαν σε ένα μονοπάτι. Το κεφάλι μου πρέπει να είναι κάτω. Όταν διασχίζω τους δρόμους είναι δύσκολο να περάσω τα σύνορα. 200 μέτρα από τις τουαλέτες. 400 μέτρα στην ουρά τροφίμων. Πάλι 400 μέτρα πίσω. Σε αυτή την απόσταση υπάρχουν εκατοντάδες μάτια που κοιτάζουν προς εμένα.

Η γυναικεία παρενόχληση είναι κάτι καθημερινό. Ακόμα και όταν μας ενοχλούν, δεν πρέπει να τους απαντήσουμε. Δεν πρέπει να γυρίσουμε. Δεν μπορούμε να πούμε: «Μη με ακολουθες! Σταμάτα να με ενοχλείς!”

Ενώ πλένω τα ρούχα μου νιώθω άσχημα, γιατί τα αγόρια με κοιτούν. Δεν μπορώ να τους κοιτάξω, γιατί θα με παρεξηγήσουν. Όλα τα αθλήματα είναι μόνο για αγόρια, όλες οι παιδικές χαρές χρησιμοποιούνται μόνο από αγόρια. Και είμαστε κλειδωμένες μέσα. Ακόμη και οι άνδρες στην ηλικία του πατέρα μου κοιτούν στο σώμα μου. Δεν ξέρω πού είμαι. Εδώ δεν μοιάζει με Ευρώπη. Όταν ήμουν στο σχολείο έμαθα ότι η Ευρώπη είναι η μητέρα της ελευθερίας, αλλά ζω στη μέση της βίας των ματιών. Υπάρχουν παντού τα μάτια. Δεν υπάρχει πουθενά ελευθερία. Είμαι φυλακισμένη εδώ και αυτή είναι η φυλακή. Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω αυτές τις αναμνήσεις. Αντί να παίζω με άλλα κορίτσια, πρέπει να μείνω μέσα. Αντί να περπατάω περήφανα, θα πρέπει να περπατώ με τα μάτια να κοιτάζουν κάτω. Είμαι αναγκασμένη να νιώθω ντροπή και φόβο.

Βλέπετε, είμαι πραγματικά σαν εσάς. Είμαι δεκατριών ετών. Είμαι νεαρή κοπέλα. Αλλά πρέπει να φορέσω ένα μαντήλι, επειδή τα μαλλιά μου είναι πηγή της λαγνείας τους, λένε. Γιατί πρέπει να καλύπτω το κεφάλι μου, επειδή δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους; Γιατί πρέπει να καλύψω το κεφάλι μου; Γιατί πρέπει να περιοριστώ, να τιμωρηθώ; Είμαι άνθρωπος, αλλά με κοιτούν σαν ζώα, σαν να είμαι το θήραμά τους. Φοβάμαι αυτούς τους λύκους. Φοβάμαι μήπως χάσω την τιμή μου, τον σεβασμό και αρχίσω να αισθάνομαι άσχημα εξαιτίας του φύλου μου.

Φτάνει πιά! Σταθείτε κορίτσια! Σταθείτε γυναίκες! Δεν είμαστε αντικείμενα λαγνείας! Δεν είμαστε η λεία των λύκων! Πρέπει να φωνάξουμε ότι θέλουμε να είμαστε ασφαλείς! Θέλουμε τα δικαιώματά μας! Θέλουμε να κοιτάξουμε!

Parwana

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Λυπάμαι για όλα τα κορίτσια της Μόρια που υποφέρουν τα ίδια και ειδικά για τις αδερφές μου.

Πηγή: mplokia.gr