Δημήτρης Μαυρίδης

Γιατροί διατείνονται ότι ένας στους τέσσερις ανθρώπους ταλαιπωρείται από κάποιο είδος αλλεργίας. Ωστόσο, στο χώρο των κοινωνικών επιστημών έχει τεκμηριωθεί, εδώ και χρόνια, σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, αυτών της φασιστικής νοοτροπίας και ιδεολογίας, η εμφάνιση ενός άλλου είδους αλλεργίας, επικίνδυνης για το κοινωνικό σύνολο και εν γένει της δημοκρατίας και της ανθρώπινης προόδου. Ο λόγος γίνεται για την αλλεργία των φασιστών στη μόρφωση, την καλλιέργεια του πνεύματος και ειδικότερα απέναντι στο σχολείο.

Θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως «αλλεργία στη σκέψη» με κύριο αλλεργιογόνο τον ίδιο τον δάσκαλο. Φασίζοντες και φασίστες υποφέρουν από αυτήν την παθολογική κατάσταση στους οποίους και εκδηλώνεται με μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων. Τα κυριότερα από αυτά είναι η εμετική και διαρροϊκή φρασεολογία, η φαγούρα της επιθετικότητας και η αναφυλαξία ύστερα από απότομη έκθεση σε ιστορικές αναφορές περί βασανιστηρίων Μανιαδάκη, δοσιλογισμού, ταγματασφαλιτών και επταετίας. Η «αλλεργία στη σκέψη», λοιπόν, ασθένεια κατεξοχήν του φασίστα, έχει ως κύρια γενεσιουργό αιτία το δάσκαλο και συνακόλουθα το φυσικό χώρο εξάσκησης του πνεύματος, το σχολείο. Το δάσκαλο και το σχολείο υπό την ευρύτερη έννοια των όρων.

Πιο συγκεκριμένα, οι αρχές της ισότητας, της ανοχής του διαφορετικού, της δικαιοσύνης, της πανανθρώπινης ειρήνης και της συνεργασίας των λαών για την πρόοδο της ανθρωπότητας, φορείς των οποίων είναι οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας, προκαλούν έντονο κνησμό στην παλάμη του φασίστα που μόνο με το χούφτωμα του μαχαιριού και του στειλιαριού αυτός πιστεύει πως μπορεί να θεραπεύσει, καθώς δεν κατόρθωσε ποτέ να κατανοήσει μετά από δωδεκαετή φοίτηση στο σχολείο την αξία του διαλόγου και του σεβασμού προς το συνάνθρωπο. Φυσικά, αν η παραπάνω μέθοδος για την αντιμετώπιση του «κνησμού» συνδυάζεται και με μια επαγγελματική επιλογή που σου παρέχει αφειδώλευτα πιστόλια, ρόπαλα και χειροβομβίδες, τότε νομιμοποιείσαι να «γαμείς» και να δέρνεις για χάρη της θεραπείας σου με την κάλυψη της πολιτείας και της παρακίνησης των ομοϊδεατών σου, η «φυτρωτικότητα» των οποίων στη χώρα αυτή συναγωνίζεται ακόμα και αυτήν της παπαρούνας. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ιδιαίτερα αποτελεσματικό φάρμακο θεωρείται στους κύκλους των κρετίνων φασιστών ο ξυλοδαρμός σκεπτόμενων ανθρώπων, μαθητών, φοιτητών και δασκάλων δήθεν ως των κύριων υπευθύνων της φαγούρας τους.

Ένα δεύτερο αλλεργικό σύμπτωμα αποτελεί ο έμετος και η διάρροια. Φυσικά, εδώ εννοείται η απειλητική και οπαδική – κοπαδική φρασεολογία – ήτοι φασιστικός οχετός – που καλείται να αντιμετωπίσει ο εχέφρων δημοκράτης αυτού του τόπου σε καθημερινή βάση. Το εν λόγω σύμπτωμα εντοπίζεται σε πολιτικά πρόσωπα που εκφράζουν δυστυχώς – ας μην κρυβόμαστε – την ιδεολογία και ιδιοσυγκρασία ενός μη αμελητέου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και που, έχοντας ξεπεράσει με την προαναφερθείσα θεραπεία τον «κνησμό», θεωρούν άκομψο λόγω θέσης και λόγω ηλικίας να κυκλοφορούν με σιδερογροθιές στους δρόμους. Πρόκειται για δημόσια πρόσωπα που ο ρόλος τους είναι να διατηρούν σταθερή τη στάθμη της εκλογικής δεξαμενής του κόμματός τους, δηλαδή των χρήσιμων – ηλιθίων ψηφοφόρων τους, μέσω δηλώσεων και πολιτικών πράξεων που ταιριάζουν σε εποχές κυριαρχίας των χαφιέδων, τρίκυκλου και παρακράτους. Εν προκειμένω μιλάμε για επικίνδυνους ακροδεξιούς μαϊντανούς της τιβί ενδεδυμένους με κοστούμια ευρωπαϊκά και γαλουχημένους με ψυχροπολεμικά αντισοβιετικά ιδεώδη. Αυτοί, εξαγνίζουν τα συμπτώματα της «αλλεργίας» τους κυρίως με την καθύβριση του μαθητικού – φοιτητικού κινήματος και την κατασυκοφάντηση των εκπαιδευτικών, αλλά και την εμβολή σε ανεγκέφαλους του φόβου μιας ακαθόριστης αριστερής απειλής, που έχει αλώσει τον χώρο της Παιδείας και μετατρέπει τα παιδιά σε σατανάδες. Τελευταίο και εξίσου σημαντικό σύμπτωμα είναι η αναφυλαξία. Ο φασίστας σπυριάζει με την ιδέα και μόνο να παραβρεθεί ή να βρεθεί τυχαία σε συζήτηση που αφορά το παρελθόν της χώρας του και τον βίο και την πολιτεία των ιδεολογικών προγόνων του. Το σύμπτωμα αυτό δε θεωρείται τόσο απότοκο της «αλλεργίας στη σκέψη», όσο της αλλεργίας προς την Ιστορία. Θα λέγαμε ότι αποτελεί τη μοναδική περίπτωση κατά την οποία αυτός κάνει μια υποτυπώδη χρήση του μυαλού του – χρήση που υστερεί και πάλι απέναντι στο ένστικτο της

αυτοσυντήρησης και της αυτοάμυνας – ώστε να ξεφύγει από μια δυσάρεστη κατάσταση. Πράγματι, η αλλεργία απέναντι στην Ιστορία είναι τόσο έντονη για το φασίστα που μπορεί να πάρει τη μορφή αλλεργικού σοκ και να επιφέρει ακόμα και τον (πολιτικό) θάνατό του. Κι, επειδή, ως γνωστόν, κανένας φασίστας δε θα θυσίαζε το τομάρι του για την ιδεολογία του λόγω της παροιμιώδους θρασυδειλίας του – πράγμα που απέδειξε άλλωστε και η πρόσφατη Ιστορία μας -, αποφεύγει την αντιπαράθεση στο καυτό για τους φασίστες και τους ναζί πεδίο της Ιστορίας και μάλιστα με ανθρώπους που έχουν καλή γνώση των γεγονότων και ιστορική σκέψη. Και, αναμφίβολα, δάσκαλοι και πολιτικοποιημένοι φοιτητές είναι οι περισσότεροι απ’ αυτούς που γνωρίζουν καλά τα πράγματα με τους οποίους και φοβούνται να αντιπαρατεθούν. Ωστόσο, κάποιοι είναι δυνατοί οργανισμοί και ενδέχεται να γλιτώσουν το «αλλεργικό σοκ». Τότε, σε ενδεχόμενη εμπλοκή τους σε συζήτηση επί ιστορικών θεμάτων, θα εμφανίσουν τα ελαφρότερα συμπτώματα του «κνησμού» και της εμετικής φρασεολογίας. Αλλά και πάλι δε θα γιατρευτούν.

Η θεραπεία είναι πολύ δύσκολη. Ο δάσκαλος και το σχολείο αποτελούν ισχυρά αλλεργιογόνα στον οργανισμό του φασίστα. Η συνομοταξία των τελευταίων προτείνει στα μέλη της τον εύκολο δρόμο: την αποφυγή του αλλεργιογόνου παράγοντα. Όμως αυτό δεν αποτελεί λύση ούτε για τον «ασθενή» που ζει μέσα στην κοινωνία ούτε για την ίδια την κοινωνία την οποία στη δημοκρατική της μορφή ο φασίστας εχθρεύεται. Προτείνεται, λοιπόν, η ομοιοπαθητική οδός. Η σταδιακή, αραιή στην αρχή και με τον καιρό πυκνότερη, επαφή του ασθενούς με τον κόσμο της Παιδείας, το δάσκαλο και το σχολείο. Όχι για να επιβληθεί εκεί με τη βία σαν το κυρίαρχο αρσενικό σε αγέλη λύκων, αλλά για να καταλάβει επιτέλους την αξία του συνανθρώπου του και το μεγαλείο του δασκάλου που στέκεται μπροστά στην «αύρα» της αστυνομίας και που παλεύει για τις αρχές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης για την πρόοδο όλων, ακόμα και αυτών στους οποίους ο τελευταίος προκαλεί την «αλλεργία στη σκέψη».

Μαυρίδης Δημήτρης