Για άλλη μία φορά οι εκπαιδευτικοί βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τα πιο εφιαλτικά σενάρια  τερατικής  μετάλλαξης  της σχολικής πραγματικότητας, τα οποία μάλιστα χτίστηκαν  πάνω στην  τίμια αγωνία μας να σταθούμε δίπλα στους μαθητές μας και να τους προσφέρουμε ό,τι μπορούμε για να τους στηρίξουμε.

Τετάρτη 11 Μαρτίου αιφνιδιαστικά λαμβάνεται από το αρμόδιο Υπουργείο  η απόφαση να κλείσουν τα σχολεία όλων των βαθμίδων, χωρίς να ληφθεί κάποια πρόνοια προετοιμασίας, χωρίς να ενημερωθεί η εκπαιδευτική κοινότητα για κάποιο κεντρικό σχέδιο υποστήριξης της μαθητικής  νεολαίας σε ένα μίνιμουμ επίπεδο, χωρίς να έχει υπάρξει καταγεγραμμένη προηγούμενη εμπειρία.

Η ενημέρωσή μας  γινόταν τηλεοπτικά μέσα από εξαγγελίες. Σύντομα  αντιληφθήκαμε ότι αυτό στο οποίο αναφέρονται και περιγράφουν οι αξιωματούχοι του Υπουργείου διαφέρει από αυτό που αναγνωρίζουμε ως σχολική καθημερινότητα. Σεβόμενοι τις ειδικές συνθήκες που είχαν κυριαρχήσει και εμπιστευόμενοι τις γνωματεύσεις γιατρών και λοιμωξιολόγων, πειθαρχήσαμε στα μέτρα της καραντίνας εξαιτίας της πανδημίας του covid 19  και ξεκίνησε ένας μαραθώνιος  για να επινοήσουμε και να συνθέσουμε μια νέα καθημερινότητα σε συνθήκες εγκλεισμού, όπου έπρεπε ο καθένας μας, μέσα στην απόλυτη μοναξιά της ιδιωτικότητάς του να απαντήσει στα προσωπικά και οικογενειακά του προβλήματα, να περιφρουρήσει την υγεία του και την υγεία της οικογένειάς του, να απαντήσει στα διλήμματα, τις αμφισβητήσεις, τις επιφυλάξεις, τις ανασφάλειες, που αυτή η συνθήκη μοιραία παρήγαγε, και σε αυτό το πλαίσιο να λειτουργήσει και ως δάσκαλος, ως στήριγμα άλλων, αφού αυτός είναι ο κοινωνικός μας ρόλος, αλλά και επειδή αυτό επιβάλλει η ηθική του επαγγέλματός μας, που όχι μονάχα την έχουμε αποδεχτεί και την υποστηρίζουμε αλλά και την έχουμε εσωτερικεύσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο καθημερινός και βασανιστικός αυτοέλεγχος και η εσωτερική λογοδοσία να αποτελούν το συνώνυμο της ταυτότητάς μας.

 Μοιάζει υπερβολικά συναισθηματική αυτή η περιγραφή; Ίσως… Όμως  είναι η πραγματικότητα! Επειδή η εκπαίδευση όλων των βαθμίδων κι όλων των μορφών στηρίζεται στο συναίσθημα, στη συγκίνηση, στο δίκτυο των σχέσεων που συνδέουν και συνέχουν ελεύθερα τους ανθρώπους, έτσι ώστε να πραγματοποιείται και να πραγματώνεται η διαδοχή των γενεών. Αυτή η σκυταλοδρομία  ιδεών και αξιών, που επιτρέπει στον ώριμο άνθρωπο   να κατακτά, να κατανοεί  το παρελθόν του και να σχεδιάζει το μέλλον του, δεν είναι υπόθεση πληροφορίας, μηχανιστικής γνώσης. Είναι υπόθεση αυτοσυνειδησίας και βαθιάς κατανόησης, που συμβαίνει ταυτόχρονα και αμφίδρομα: όσο ο δάσκαλος διδάσκει, τόσο κατανοεί τον ίδιο του τον εαυτό  και, όσο αυτό πραγματώνεται, τόσο είναι σε θέση να δώσει το χέρι του στο μαθητή του και να τον τραβήξει από την αθωότητα της ανέγνωρης παιδικότητας  προς τη συνειδητή ενηλικίωση και την ευθύνη. Το πετυχαίνουμε; Όλοι; Πάντα; Με όλους;  Αυτό είναι το στοίχημα. Και το πετυχαίνουμε όσο μπορεί και όσο αντέχει ο καθένας, σε μια διαρκή αναζήτηση, σε ένα διαρκή αγώνα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Ζυγιζόμαστε σε βλέμματα, μετράμε τη συγκίνηση, καταγράφουμε χαμόγελα, αρπάζουμε αστραπές βλεμμάτων στον ηλεκτρισμένο αέρα της τάξης ή έρχονται στιγμές που είναι όλα σιωπηλά και ακίνητα και κάτι είσαι αναγκασμένος να υποθέσεις, για να προχωρήσεις. Και δίνεις χρόνο, αντλώντας από τα αποθέματα της καρτερίας σου με μόνη παρηγοριά ότι, ίσως, και να εγγραφείς στις μελλοντικές αναμνήσεις κάποιων, που σ’ εκείνο το μακρινό χρόνο, θα σου είναι άγνωστοι πια…

Με ελεύθερη πρωτοβουλία και λύνοντας ο καθένας μας με διάφορους τρόπους  όλα αυτά τα μονίμως ανοιχτά προβλήματα που αποκτούν υπόσταση μέσα σε πλαίσιο κοινωνικό και ζωντανό, επινοήσαμε τρόπους  να σταθούμε στους μαθητές μας.  Σταθήκαμε δίπλα στους μαθητές μας, με δική μας πρωτοβουλία, αντιλαμβανόμενοι σωστά και με αίσθημα παιδαγωγικής ευθύνης ότι τα προωθούμενα από την κυβέρνηση τηλε-μαθήματα  όχι μόνο δεν πατούσαν και δεν ικανοποιούσαν τις ανάγκες της παιδείας των μαθητών μας, αλλά πολύ περισσότερο  θα αποτελούσαν…άλλοθι για επιδείνωση της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως αποδείχτηκε και με την κατάθεση την τροπολογίας για τις κάμερες.

Και τι έκανε η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου όπου υπαγόμαστε; Με εξαγγελίες επικοινωνιακές και αστήρικτες εκβίαζε, εξέθετε και υπονόμευε το ρόλο και το κύρος των εκπαιδευτικών. Σταθήκαμε απέναντι  στην πολιτική της παραπληροφόρησης και  γι’ άλλη μια φορά  πήραμε στις πλάτες μας όλες αυτές τις λοιδορίες και τους υπαινιγμούς, επειδή  είμαστε άνθρωποι της κοινωνικής προσφοράς, επειδή είμαστε εκπαιδευμένοι στην αυτοκριτική, επειδή η δουλειά μας δε ζυγίζεται με το κιλό ούτε φαίνεται με τη  μεζούρα…

Και φτάσαμε στα μέτρα της σταδιακής άρσης της καραντίνας. Σε αυτό το σημείο, όχι μόνο είμαστε αντιμέτωποι με ένα  αντιεκπαιδευτικό  νομοσχέδιο, ή καλύτερα με την επικαιροποίηση ενός αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου, δομημένου σε βάσεις στερεοτυπικές, αντιπαιδαγωγικές,  αντιλαϊκές, αναχρονιστικές και αντιεπιστημονικές. Είμαστε αντιμέτωποι με ένα οργανωμένο σχέδιο διαπόμπευσης του εκπαιδευτικού λειτουργήματος από στρατολογημένους οψιμαθείς δημοσιογράφους, που η θητεία τους στην πνευματική ζωή του τόπου ισούται με την ενασχόλησή τους  με ορισμένες ιστοσελίδες του συρμού. Οι δημοσιογράφοι αυτοί μάλιστα νομίζουν ότι, προσθέτοντας αδιακρίτως τελικά -ν- σε όλες τις λέξεις, ο λόγος τους αποκτά κύρος και γίνεται επίσημος, ιδιαιτέρως αν σηκώνουν και το φρύδι, μιλώντας σαρκαστικά. Έρχεται όμως  και το ίδιο το Υπουργείο πραξικοπηματικά να νομοθετήσει τη ζωντανή μετάδοση του μαθήματος σε πραγματικό χρόνο, μετατρέποντας το σχολείο σε θέαμα, τα πρόσωπα σε περσόνες και μάλιστα στο όνομα της ισότητας των ευκαιριών. Εδώ πια ομολογούμε ότι οι λέξεις δε φτάνουν για να περιγράψει κανείς το μέγεθος της υποκρισίας και το βάθος της άγνοιας !

Σε ποιους νομίζουν ότι απευθύνονται; Πόσο υποθέτουν ότι ο δάσκαλος είναι εθελόδουλος και υποτελής; Πού είναι το βλέμμα τους στραμμένο, όταν καταθέτουν στη Βουλή τέτοια εκτρώματα; Γιατί σίγουρα δεν είναι στραμμένο στο λαό και στη νεολαία. (Αυτών όμως είναι αιρετοί άρχοντες).Το λαό και τη νεολαία μας ομως υποτίθεται ότι υπηρετούν οι βουλευτές. Ποιοί φαντάζονται ότι θα πειθαρχήσουν σε τέτοιες εντολές; Όσο κι αν παραδεχτούμε ότι σημειώνεται κρίση αξιών κι ότι η κοινωνία μας διάγει περίοδο αναθεωρήσεων, είναι δυνατόν να πιστεύει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ότι ο σημερινός δάσκαλος  είναι μια μιντιακή σκιά, ασπόνδυλη και α-πρόσωπη;

Το δικαίωμά μας στην περηφάνια του κόπου και της προσφοράς μας δεν το χαρίζουμε σε κανέναν !

 Υ.Γ. Το άρθρο αυτό αντανακλά τα συναισθήματα, τις πεποιθήσεις και τις θέσεις των μελών του συλλόγου του σχολείου μου.

13/05/2020

Λίζα Σκλάβου

φιλόλογος, μέλος του Συλλόγου του Μουσικού Σχολείου Ηρακλείου

και μέλος της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Ν ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ