Στην πρόσφατη (16/04) Έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, επισημαίνονται οι επερχόμενες καταστροφικές συνέπειες της πανδημίας στο ΑΕΠ, την ανεργία και το κρατικό χρέος. Η πιο αρνητική εκδοχή, είναι η πτώση του ΑΕΠ κατά 11,11%, η αύξηση της ανεργίας στο 31,6% και η εκτίναξη του κρατικού χρέους στο 192,9%, ενώ η πιο θετική προβλέπει αντίστοιχα 4,4%, 26% και 188,3%. (O Σταϊκούρας δήλωσε ότι αναμένει συρρίκνωση της οικονομίας για φέτος μεταξύ 5 και 10% του ΑΕΠ, αλλά ανάκαμψη για το 2021).

Το Γραφείο Προϋπολογισμού, αλλά και κάθε «ουδέτερος» φορέας, προσπαθεί να αποδώσει στην πανδημία, όλο το αθροιστικό φάσμα μίας χρόνιας σοβούσας οικονομικοκοινωνικής κρίσης. Κι αφού επισημαίνει πως θα πρέπει να αυξηθούν οι δαπάνες για τη δημόσια Υγεία και τον εκσυγχρονισμό της Εκπαίδευσης και της δημόσιας διοίκησης, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι: «…απαιτούνται πρόσθετα μέτρα για τη συγκράτηση της ύφεσης και για να αποφευχθεί μια μόνιμη αύξηση της ανεργίας (…) καθώς και μια εκ νέου αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η Έκθεση ευθυγραμμίζεται τόσο με τις απαιτήσεις της Ε.Ε. και της ντόπιας ολιγαρχίας (ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, κλπ.), όσο και με τις πρωθυπουργικές δηλώσεις ότι «τα μέτρα της επικαιρότητας πρέπει να γίνουν πυροδότες διαρκών μεταρρυθμίσεων».

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις σοβαρές επιπτώσεις του κορονοϊού στην οικονομία και το λαό, σε μία χώρα που η βασική «παραγωγική» της δραστηριότητα είναι ο τουρισμός, οι μεταφορές, η εστίαση, το εμπόριο, θα πρέπει να τονίσουμε πως το εύρος της οικονομικής κρίσης έρχεται από το παρελθόν, μαζί με το «φούσκωμα» του κρατικού χρέους. Και ακόμα, να στιγματίσουμε τη διαδρομή μιας δεκαετίας αιματηρών μνημονιακών μέτρων και ασύλληπτων δανεισμών, την οποία προφανώς θα ακολουθήσει μία –αγνώστου διάρκειας- εποχή προστιθέμενων μέτρων και νέων δανείων, πάνω σε αυτά που χάραξαν οι 400 μνημονιακοί νόμοι και οι πάνω από 30.000 υπουργικές αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα και ΠΝΠ.

Και παρά το γεγονός ότι με την πρόσφατη πανδημία αποκαλύφθηκαν τα σάπια θεμέλια της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και τα υποβαθμισμένα συστήματα της δημόσιας υγείας, ωστόσο η νέα εποχή –απ’ ό,τι προοιωνίζεται- θα χτιστεί πάνω ακριβώς στο έδαφος του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο δήθεν ξορκίζουν τα φίλα προσκείμενα ΜΜΕ, αλλά και πλήθος αστών πολιτικών και κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει κανένα καημό να εμποδίσει τα σχέδια της πλουτοκρατίας, αφού εκείνο που έχει αποδείξει περίτρανα τα χρόνια της διακυβέρνησης του, είναι η προσπάθεια να στηρίξει πάση θυσία το αστικό οικοδόμημα, λειτουργώντας σαν πιστός υπηρέτης των αμερικανοΝΑΤΟϊκών συμφερόντων του «σκληρού πυρήνα» της Ε.Ε.

***

Με τη σειρά του ο Μητσοτάκης εκμεταλλευόμενος τη χαμηλή θνησιμότητα της πανδημίας –λόγω του πρωτοφανούς λαϊκού εγκλεισμού και των μέτρων καταστολής- και τη στήριξη που προσφέρουν αναφανδόν τα ΜΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η λοιπή αντιπολίτευση, αλλά ακόμα και το ΚΚΕ (το οποίο έχει ουσιαστικά απεμπολήσει κάθε αντικυβερνητική αιχμή και στηρίζει τα περιοριστικά μέτρα), κομπάζει για την «επιτυχία των μέτρων», αλλά και για την επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης «των αγορών στους δύσκολους καιρούς», που αγόρασαν (15/04) ελληνικό δημόσιο ομόλογο δύο δις €. Ο Μητσοτάκης, επιχειρεί να αυτοανακηρυχθεί σαν ο ηγέτης που έβγαλε αλώβητη τη χώρα από την κρίση του κορονοϊού, σαν ο ταγός που έβαλε σε εφαρμογή τις «μεταρρυθμίσεις», σαν ο αρχηγός που ισχυροποίησε τους δεσμούς της χώρας με την Ε.Ε και τις «αγορές», σαν ο πολιτικός των φοροελαφρύνσεων, της μείωσης της ανεργίας, των παροχών και του επιτελικού κράτους. Όμως τα γεγονότα διαψεύδουν το βίο και την πολιτεία της Δεξιάς που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην πολιτική της εξάρτησης, από τη μεταπολίτευση και δώθε. Και μόνο από την πρόσφατη ιστορία της δεκαετίας, να θυμίσουμε την υπογραφή των πρώτων Μνημονίων και την προώθηση της πιο αντιδραστικής πολιτικής λιτότητας, με σημαία την «ανταγωνιστικότητα» υπέρ των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων, σε βάρος των εργασιακών σχέσεων και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Μέσα σε ένα ζοφερό τοπίο για το λαό, η ντόπια ολιγαρχία είδε να μειώνεται ο μισθός των εργαζόμενων και να ελαστικοποιείται η εργασία τους, είδε να της χαρίζονται δισεκατομμύρια μέσω των προγραμμάτων μαθητείας και stage, είδε φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, είδε κάθε λογίς επιδοτήσεις, είδε την ατιμωρησία των off shore εταιρειών της, την παραγραφή των υπέρογκων μιζών από τα εξοπλιστικά και κατασκευαστικά «προγράμματα», το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων και των «μεγάλων έργων», την κυβερνητική αδιαφορία για τις λίστες Λαγκάρντ, Λιχνενστάιν και Άμστερνταμ, τα 200 δις € της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών να κλειδώνονται στα ατομικά της θησαυροφυλάκια, την κραυγαλέα ανοχή των αρμοδίων στους επτασφράγιστους λογαριασμούς της στις ελβετικές τράπεζες, είδε τέλος το ΤΑΙΠΕΔ να της κλείνει το μάτι στους διαγωνισμούς για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κλπ., κλπ.

***

Όσο για τις πολιτικές θεραπαινίδες της ντόπιας ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, αρκεί να θυμίσουμε τις επαίσχυντες μνημονιακές δανειακές συμβάσεις που έθεσαν την Ελλάδα υπό το αγγλικό δίκαιο, την θέση της χώρας σε «ελεγχόμενη χρεοκοπία», τη συνεχή εποπτεία και έλεγχο των Προϋπολογισμών, το «μη βιώσιμο» δυσθεώρητο χρέος των 343 δις €, τα ατελείωτα «προαπαιτούμενα», τα ματωμένα «πρωτογενή πλεονάσματα». Να θυμίσουμε τη ραγδαία φτωχοποίηση του λαού μας, τη μείωση της κρατικής δαπάνης για τη δημόσια υγεία κατά 50% από το 2010 έως σήμερα, την πρωτοφανή φοροληστεία, το 1,5 εκατ. άνεργους, τα χαράτσια της ΔΕΗ, τις εισφορές «αλληλεγγύης», τις συνεχείς μειώσεις σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις, τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τους απλήρωτους εργαζόμενους, τα Νοσοκομεία και τα σχολειά που έκλεισαν, τη θέση σε διαθεσιμότητα, 7.900 γιατρών και υγειονομικού προσωπικού, τη διάλυση της Πρόνοιας, τη μείωση του ΑΕΠ κατά 24,5% μέσα σε τέσσερα χρόνια, την κατεδάφιση του Ασφαλιστικού συστήματος, τους χιλιάδες άστεγους, τα 700.000 παιδιά που υποσιτίζονταν, τα συσσίτια, τα ψευτοεπιδόματα πείνας, τα χιλιάδες λουκέτα των μικρομεσαίων, τις αντιδραστικές μεθοδεύσεις κατά της προσφυγιάς, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, την καταστροφή των φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, κ.ο.κ. Να θυμίσουμε την αμέριστη στήριξη του τραπεζικού κεφαλαίου με 200 δις €, την απροκάλυπτη στήριξη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην Ουκρανία, τη Συρία, τη Λιβύη, τη θετική θέση στη δολοφονία Σουλεϊμανί, την πλήρη αποδοχή των ρατσιστικών μηχανισμών καταστολής της Ε.Ε. σε βάρος προσφύγων/μεταναστών, τις γονυκλισίες στους επικυρίαρχους Ευρωπαίους και Αμερικάνους.

***

Ο Μητσοτάκης δεν έλεγε ψέματα όταν δήλωνε πως «αυτή η κρίση είναι ευκαιρία για νέο ξεκίνημα». Πράγματι. Με το πρόσχημα της πανδημίας, μπήκαν σε εφαρμογή με ΠΝΠ αυθαίρετες αναπροσαρμογές σε εργασιακά ωράρια, δυσμενείς μετατροπές και κατάργηση συλλογικών και ατομικών συμβάσεων εργασίας, άρνηση πληρωμών μισθών και μεροκάματων, δυνατότητα -στους εργοδότες- απασχόλησης με μισή δουλειά και μισή αμοιβή, δείχνοντας ποιος πρόκειται να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης με βάση τις κυβερνητικές επιδιώξεις. Πάνω στο ληστρικό μνημονιακό οικοδόμημα, έρχονται να προστεθούν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Από κοντά και τα ξένα μονοπώλια, που μέσα σ’ αυτό το ξέφραγο αμπέλι –που εν πολλοίς το θεωρούν δικό τους- απλώνουν το χέρι και αρπάζουν ό,τι εκτιμούν πως θα τους αποφέρει κέρδη, φορτώνοντας στο λαό μας με το σταυρό του χρέους και φορώντας του το αγκαθερό στεφάνι της μνημονιακής πολιτικής και της αιώνιας λιτότητας. Μίας τέτοιας μεταπολεμικής διάστασης ταξική διαφοροποίηση, δεν έχει υποστεί κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός.

Σήμερα βρίσκονται σε αναστολή λειτουργίας με κρατική εντολή 205.984 επιχειρήσεις (το 14,6% του συνόλου) εκπαίδευσης, ξενοδοχειακές, διασκέδασης, αθλητικής δραστηριότητας και εστίασης, οι οποίες απασχολούν τουλάχιστον 1.063.098 εργαζόμενους (το 25,4% του συνόλου). Και βρίσκονται σε αναστολή λειτουργίας με κρατική εντολή, λόγω της πανδημίας του COVID-19. Πολλές από αυτές, -ίσως οι περισσότερες- δεν θα ξαναλειτουργήσουν.

Η Δεξιά επιχειρεί, με τη βοήθεια του κορονοϊού και εκμεταλλευόμενη τη σοβαρή κάμψη του εργατολαϊκού κινήματος, τη μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίου που έχει δεχθεί η χώρα από τη μεταπολίτευση, με το αθρόο ξεπέταγμα των μικρομεσαίων προβληματικών επιχειρήσεων!

Εκείνο που γίνεται όλο και πιο καθαρό, είναι η προσφυγή σε νέο δανεισμό μέσω του ESM. Πρόκειται για νέο Μνημόνιο (χωρίς να κατονομάζεται) με αυστηρά μέτρα που θα έρθει να καλύψει το τεράστιο δημόσιο έλλειμμα που έχει ήδη προκύψει (για κάθε μήνα πανδημίας, το ΑΕΠ μειώνεται κατά 2-2,5% στον Προϋπολογισμό του 2020. Ήδη οι λαϊκές ανάγκες διογκώνονται, η ανεργία καλπάζει, οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται, ολόκληρα κομμάτια από τον παραγωγικό ιστό της χώρας καταρρέουν και μαζί του και τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα.

Μετά το τέλος της πανδημίας, θα αποκαλυφθούν τα ερείπια της οικονομίας και η οριστική φτωχοποίηση των λαϊκών νοικοκυριών. Και προφανώς σε μία μη διαχειρίσιμη κατάσταση που θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη λόγω της αδυναμίας των λαϊκών νοικοκυριών να ανταποκριθούν σε φόρους, δάνεια, ΔΕΗ, κ.α., ένας νέος δανεισμός θα προκύψει αβίαστα από τις «έκτακτες ανάγκες» της οικονομίας.

***

Σήμερα, με το τεράστιο «μη βιώσιμο» χρέος των 343 δις €, με το ξεπούλημα των υποδομών, του εδάφους, του υπεδάφους, της θάλασσας και του αέρα, αποτελεί ανέκδοτο ο ισχυρισμός ότι η χώρα μπορεί να προχωρήσει σε «αυτοδύναμη» καπιταλιστική «ανάπτυξη». Αυτό που ήδη προκρίνεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι η συνέχιση της «εξόδου στις αγορές» (δηλ. την επιβίωση με συνεχή δανεισμό), με αντάλλαγμα την εκχώρηση της γεωστραγικής της θέσης και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών. Για το λαό μας, υπάρχει μόνο η μαγική συνταγή της «ανάκαμψης». Ότι δηλ. μετά απ’ όλες τις θυσίες, που περιγράψαμε παραπάνω, γύρω στο 2060, και αφού στο μεταξύ η χώρα με την πολιτική της «εξόδου στις αγορές» θα επιβαρύνεται συνεχώς με νέο δανειακό φορτίο, θα μπορέσει να μειωθεί το χρέος στο 120% του ΑΕΠ που ήταν το 2009, τότε που ο Γ. Παπανδρέου από το Καστελόριζο, με τις βάρκες κοντράστ, άνοιγε διάπλατη την πόρτα και παρέδινε τη χώρα μας βορά στους δανειστές-τοκογλύφους.

Δέκα συναπτά χρόνια ο λαός μας βρίσκεται αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη μεταπολεμική επίθεση του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Τα μνημονιακά μέτρα, όσο και τα μέτρα κατά της πανδημία του Covid-19, σώριασαν σε ερείπια τα εισοδήματα των πλατειών εργατολαϊκών στρωμάτων και της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Βρίσκεται αντιμέτωπος με την ωμή πραγματικότητα της επιβίωσης, παλεύοντας καθημερινά με τα χαράτσια, τις αυξήσεις, τα νέα μέτρα που επιβάλλει η κυβερνητική πολιτική των νέων εθνοσωτήρων της Δεξιάς. Βρίσκεται αντιμέτωπος με την ανεργία να παίρνει τεράστιες διαστάσεις, με τη φτώχεια να έχει ξεπεράσει το 65% των ελληνικών νοικοκυριών, με την παραγωγική διαδικασία στα κατώτατα επίπεδα, την αγροτιά στους δρόμους, τις αθρόες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, τη μισή εργασία με το μισό μισθό, τις ασύλληπτες μορφές ελαστική εργασίας, τους δημόσιους υπάλληλους μπροστά στο όργιο των μετατάξεων και των απολύσεων, τους εργαζόμενους γενικά χωρίς ΕΓΣΣΕ, με μισθούς πείνας, τους συνταξιούχους κάτω από τη Δαμόκλεια Σπάθη των συνεχών περικοπών, τη νεολαία άνεργη, αμήχανη, ανερμάτιστη, φευγάτη, χωρίς προοπτική και μέλλον, τη χώρα μας ξεπουλημένη νεοαποικία της Ε.Ε. των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα να υπαγορεύει εξοντωτικά για το λαό μέτρα, σε μία κυβέρνηση πιστό λακέ των ξένων αφεντικών και της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Δέκα χρόνια ζόφου και απαντοχής, αγανάκτησης και οργής. Φτάνει πια.

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ