Χρήστος Κάτσικας

 Αν ο διορισμός στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί το «φωτεινό αντικείμενο του πόθου» για χιλιάδες αδιόριστους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, η μετάθεση-επιστροφή στην «Ιθάκη», στον τόπο διαμονής, ισοδυναμεί με μια πολύχρονη περιπέτεια, μια σύγχρονη «Οδύσσεια» για χιλιάδες διορισμένους εκπαιδευτικούς.

 Η αναγκαστική παραμονή για 5, 10 και 15 χρόνια σε σχολεία εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας ως αναπληρωτές νηπιαγωγοί, δάσκαλοι ή καθηγητές, σε περιοχές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον μόνιμο τόπο διαμονής δημιούργησε ανυπέρβλητα προβλήματα επιβίωσης, καθώς σε πολλές περιπτώσεις έφερε απόγνωση σε ζωές και οικογένειες.

Υπάρχουν οικογένειες σκόρπιες, μητέρες και πατέρες μόνες και μόνοι με τα παιδιά τους χωρίς καμία βοήθεια, άλλοι που αδυνατούν να ταξιδέψουν για να τα δουν, αφού -στην καλύτερη περίπτωση- ο μικρός μισθός τους εξαντλείται για την ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών (ενοίκιο, ΔΕΚΟ, φαγητό, βενζίνη)

Φέτος, ένας μικρός αριθμός αναπληρωτών εκπαιδευτικών (11.700) από τους δεκάδες χιλιάδες που κάθε χρόνο σαν «άνθρωποι βαλίτσες» μετακινούνται από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από την Ιθάκη μέχρι την Ρόδο για να καλύψουν τα εκπαιδευτικά κενά, διορίστηκαν μόνιμα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Στο ΦΕΚ του μόνιμου διορισμού τους σε κενές οργανικές θέσεις Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης, προβλέπεται ότι: «Οι νεοδιοριζόμενοι τοποθετούνται σε κενή θέση σχολικής μονάδας της περιοχής διορισμού με απόφαση του οικείου Διευθυντή Εκπαίδευσης, ύστερα από πρόταση του οικείου Περιφερειακού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Π.Υ.Σ.Π.Ε. ή Π.Υ.Σ.Δ.Ε.) και υποχρεούνται να παραμείνουν στη θέση τοποθέτησής τους για χρονικό διάστημα τουλάχιστον δύο (2) σχολικών ετών, με την επιφύλαξη των οριζομένων στο άρθρο 42 του ν. 4722/2020 (Α΄ 177).».

Στα πλαίσια αυτά πολλοί νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί εκφράζουν με επιστολή τους την ειλικρινή αγωνία τους.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΝΕΟΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

«Όλοι μας έχουμε υπηρετήσει την δημόσια εκπαίδευση από την επισφαλή θέση του αναπληρωτή 12 με 20 χρόνια. Όλοι μας έχουμε θητεύσει μακριά από το σπίτι μας προκειμένου να εξασφαλίσουμε ότι θα ξαναδουλέψουμε. Όλοι μας πλέον έχουμε ξεπεράσει τα 40 έτη ηλικίας, ενώ κάποιοι, και όχι λίγοι, έχουν ξεπεράσει τα 50 έτη ηλικίας.

Έχουμε υπερήλικες γονείς των οποίων την φροντίδα έχουμε αναλάβει, έχουμε οικογένειες με παιδιά που φοιτούν στο σχολείο και των οποίων η φοίτηση θα διαταραχθεί. Έχουμε συζύγους με μόνιμη εργασία στον τόπο κατοικίας μας, σπίτια και νοικοκυριά και σε μια εξαιρετικά δυσμενή οικονομικά συνθήκη καλούμαστε να τα διαλύσουμε ή να επωμιστούμε το δυσβάσταχτο έξοδο ενός ακόμα ενοικίου που με τον χαμηλό και περικομμένο μισθό του νεοδιόριστου και τα υψηλά ενοίκια που επικρατούν στις περισσότερες περιοχές είναι αδύνατο.

Υπονομεύεται κατά συνέπεια, η αξιοπρεπής διαβίωση του νέου μόνιμου εκπαιδευτικού, και χρίζεται απαραίτητη η οικονομική συμβολή τρίτων.

Ταυτόχρονα, αναγκάζουμε σε εκτοπισμό τους αναπληρωτές συναδέλφους μας με εντοπιότητα σε περιοχές της επαρχίας που εμείς πλέον καταλαμβάνουμε.

Επιπροσθέτως, μεταξύ των διορισθέντων βρίσκονται άνθρωποι με προβλήματα υγείας που χρίζουν τακτικής παρακολούθησης από τους ενδεδειγμένους οικείους γιατρούς τους, οι οποίοι όμως δεν εξασφαλίζουν το ποσοστό αναπηρίας, πράγμα που τους αφήνει εκτεθειμένους σε πολλαπλάσιες περιπέτειες υγείας από την στιγμή που αδυνατούν να πάρουν απόσπαση τώρα βάση των εξαιρέσεων του νόμου, και κατά συνέπεια, θα βρεθούν μακριά από τις αναγκαίες για αυτούς παροχές.

Δεν είναι τυχαίο πως, ενώ η θέσπιση οργανικών θέσεων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και το αίτημα για μαζικούς διορισμούς υπήρξαν πάγιες διεκδικήσεις του κλάδου μας, παρατηρήθηκε μετατόπιση θέσεων προς τα κάτω στον πίνακα κατάταξης, καθώς πολλοί συνάδελφοι λόγω της οικονομικής δυσπραγίας και των οικογενειακών υποχρεώσεων τους, ένιωσαν πως δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και ωθήθηκαν εμμέσως στην άρνηση της θέσης διορισμού που δικαιωματικά τους αναλογούσε.

Ως εκ τούτου, αιτούμαστε την μείωση του χρόνου υποχρεωτικής παραμονής στην θέση τοποθέτησης από δύο (2) σχολικά έτη σε ένα (1), δίνοντας κατ’ εξαίρεση αποσπάσεις στους εκπαιδευτικούς που έχουν οι ίδιοι ή οι σύζυγοι τους ή τα τέκνα τους ποσοστό αναπηρίας άνω του 50%, όπως επίσης και στους πολύτεκνους εκπαιδευτικούς.

Ελπίζουμε ότι η ηγεσία του Υπουργείου θα αναγνωρίσει τις ιδιάζουσες συνθήκες που έχει δημιουργήσει τόσο η επί 12ετιας παύση διορισμών, όσο και η οικονομική δυσχέρεια ως συνεπακόλουθο της πανδημίας και ότι θα επιδείξει την δέουσα ευαισθησία.»

“Έμαθα να χωράω τη ζωή μου σ ένα αμάξι”

“Έγινα 45 και μέχρι και τον Ιούνιο που μας πέρασε εργάστηκα ως αναπληρώτρια καθηγήτρια. 14 χρόνια τώρα πήγα στη Λέσβο, την Λήμνο, την Ικαρία, την ορεινή Κορινθία, το Διδυμότειχο, την Ξάνθη, τα βουνά της Ροδόπης, στη Λακωνία. Δούλεψα σε δουλειές του ποδαριού τα άπειρα καλοκαίρια της ανεργίας μου και το Σεπτέμβρη περίμενα να βγουν οι θέσεις. Πανηγύριζα  κάθε φορά που προσλαμβανόμουν και αυτό θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να φορτώνω το αμάξι κούτες. Έμαθα να χωράω τη ζωή μου σ ένα αμάξι. Να χωράω τις σχέσεις μου σε ένα σχολικό έτος. Φέτος η η αδιοριστία και η αναπλήρωση έλαβε τέλος. Αλλά το μαρτύριο θα συνεχιστεί. Κάτσε καλά …γεράσαμε! (Νεοδιόριστος εκπαιδευτικός)