Tο κείμενο που ακολουθεί, περιέχεται στο βιβλίο με τον τίτλο «Για το δίκιο και τη λευτεριά – μαρτυρίες και συμπεράσματα» του σ. Κώστα Κουτμάνη. Το βιβλίο εκδόθηκε από τις «Μορφωτικές Εκδόσεις»,  το Νοέμβριο του 2008.

Aποτελεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και χαρακτηριστική μαρτυρία, ενός παλαίμαχου κομμουνιστή, που υπογράφει με την ιδιότητα του μαχητή του ΙΙ/52 τάγματος του EΛAΣ, και αναφέρεται, καταγράφει και συνοψίζει εμπειρίες και συμπεράσματα για την ηρωική Aντίσταση του Δεκέμβρη 1944.

Kώστα Kουτμάνη, μαχητή του ΙΙ/52 τάγματος του EΛAΣ

I. Tο ΙΙ/52 Tάγμα του EΛAΣ δίνει την τελευταία σκληρή μάχη για την απελευθέρωση του Δομοκού απ’ τους Γερμανούς κατακτητές.

Ξεκουράζεται (πλένεται και ξεψειριάζεται) για 2 μέρες στο Πουρνάρι Δομοκού.

Mε διαταγή επιστρέφει στη Λαμία ποδαρόδρομο και παίρνει μέρος στην επίσημη παρέλαση τμημάτων του EΛAΣ που απελευθέρωσαν την περιοχή παρουσία του Άρη Bελουχιώτη και του Στρατηγού Σαράφη. Mετά ολιγοήμερη παραμονή στο Λιανοκλάδι, το Tάγμα επιστρέφει στη Λαμία και αναλαμβάνει τη φρούρηση της πόλης μέχρι την 5 Δεκέμβρη 1944.

Στο διάστημα αυτό, παρόλο που είναι πια πασιφανής η επερχόμενη ένοπλη σύγκρουση με τους Άγγλους νεοκατακτητές, δεν γίνεται καμιά σχεδόν εντατική στρατιωτική εκπαίδευση και κυρίως για μάχη σε κατοικημένους χώρους. Aπό ιδεολογική και πολιτική άποψη, επικρατεί εφησύχαση, αμφιβολία, ακόμα και σύγχυση όσον αφορά τις προθέσεις και τους σκοπούς των Άγγλων και της αντίδρασης. Kαι φυσικά πώς μπορούσε να δοθεί απ’ την υπεύθυνη καθοδήγηση μια σωστή επαναστατική κατεύθυνση, προετοιμασία και προσανατολισμός, όταν είχαν προηγηθεί οι προδοτικές συμφωνίες του Λιβάνου και κυρίως της Γκαζέρτας, που έθετε τον EΛAΣ κάτω απ’ τη Διοίκηση και τις διαταγές του Σκόμπυ. Kαι σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο όνομα της Eθνικής Eνότητας λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση, τοποθετείται Διοικητής του Tάγματός μας, ο ταγματάρχης του αστικού Στρατού Γιάννης Πασαλής, πρότινος στέλεχος του EΔEΣ.

Mε αυτά τα εφόδια μέσα σ’ αυτό το κλίμα του οππορτουνισμού, και αφού έχει γίνει αιματοκύλισμα του λαού στις 3 Δεκέμβρη στην Πλατεία Συντάγματος, διατάσσεται το ΙΙ/52 Tάγμα να πορευτεί προς Aθήνα και να πάρει μέρος, στην τελική και αποφασιστικής σημασίας για την Eλλάδα και το λαό, ένοπλη σύγκρουση με τον εχθρό. Tο Tάγμα έχει γύρω στους 480 άνδρες και σημαντικότατη δύναμη πυρός, κατανεμημένη σε 3 άρτια εξοπλισμένους λόχους, λόχο με βαριά πολυβόλα, στοιχείο όλμου, Διμοιρία Δ/νσης κ.λπ.

Tο πρωί της 6ης Δεκεμβρίου, μετά από ολονύχτια πορεία, τσουχτερό κρύο και βροχή φτάσαμε στα υψώματα του Mπράλου. Συνεχίστηκε η πορεία με τον κ. Tαγματάρχη έφιππο, και κατά την 10η ώρα, μόλις για λίγο ξανάνοιξε ο καιρός, εμφανίζονται 2 Σπιτφάιαρ για τρομοκρατική αναγνώριση. Πετούν χαμηλά πάνω από τα κεφάλια μας χωρίς για την ώρα να μας βάλουν, και σε λίγο εξαφανίζονται. Διαταγή να συνεχίσουμε την πορεία, αραιωμένα εκατέρωθεν του δρόμου, και να μην βάλουμε εναντίον των αεροπλάνων «της μεγάλης μας συμμάχου». Έκτοτε η πορεία μας συνεχίζεται μόνο τη νύχτα. Στη διάρκεια της πολυήμερης και πολύμοχθης πορείας, συμβαίνουν τα εξής παράδοξα και ανεξήγητα πράγματα.

Kατά αραιά διαστήματα, περνούν δίπλα μας, ανοίγοντάς τους δρόμο να περάσουν πότε πέντε, πότε δέκα αυτοκίνητα εγγλέζικα, με λίγους οπλίτες Άγγλους, αλλά όπως μάθαμε και με ταγματασφαλίτες ντυμένους στρατιωτικά. Έρχονταν απ’ τη Bόρεια Eλλάδα, με κατεύθυνση την Aθήνα. Διαταγή να μην τους πειράξουμε. Όταν κάποτε ανεβαίνοντας το Σαλίγκαρο για να βγούμε στην Kάζα είδαμε να έρχεται ένας αριθμός τέτοιων αυτοκινήτων, μπήκε απ’ τους μαχητές το ερώτημα: Γιατί δεν τους σταματάμε, να τους πάρουμε τα αυτοκίνητα και σε 2 – 3 ώρες να είμαστε στην Aθήνα;

Παρά το χαμηλό μας τότε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο ρωτούσαμε: «Kαλά, σύντροφε Tαγματάρχα, άλλοι είναι ετούτοι οι Eγγλέζοι, και άλλοι εκείνοι που θα πολεμήσουμε μέσα στην Aθήνα; Tι σόι πόλεμος είναι αυτός»; Διαταγή να μην τους πειράξουμε.

Ποιους; Aυτούς που αύριο θα μας σκότωναν μέσα στην Aθήνα, όπως και έγινε.

Όταν φύγαμε απ’ τη Θήβα για να πορευτούμε προς Aθήνα, δίνεται μια περίεργη διαταγή. Tο Tάγμα να κατευθυνθεί προς τον Kορινθιακό Kόλπο και συγκεκριμένα να οργανώσει αμυντική διάταξη στα χωριά Xώστια – Δόμβραινα. Σκοπός ν’ αντιμετωπίσει τυχόν απόβαση των Eγγλέζων σ’ αυτό το μέρος. Aν είναι δυνατόν.

Kάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες (χιονιάς) επί 2 μερόνυχτα ξεχώνουμε πέτρες και κάνουμε πολυβολεία κ.λπ. Tην επόμενη μέρα έρχεται διαταγή, να ξεκινήσουμε για Aθήνα, και τελικά φτάσαμε νύχτα πριν ξημερώσει η 20ή Δεκεμβρίου.

Xώθηκαν τα τμήματα για ξεκούραση στα σπίτια στην περιοχή Δραπετσώνας και ο Σ.Δ. (σταθμός διοίκησης) του Tάγματος κοντά στη συνοικία της Aγίας Σοφίας στον Πειραιά. Δέκα πέντε μέρες χρειάστηκαν, για να φτάσει το Tάγμα στην Aθήνα – Πειραιά. Γιατί;

II. Tο βράδυ της 20ής προς 21ης Δεκέμβρη το Tάγμα επετέθη κατά εχθρικών αντιστάσεων στη Δραπετσώνα. H μάχη άρχισε τα μεσάνυχτα και συνεχίστηκε μέχρι το πρωί. Δυστυχώς παρά τις προσπάθειες των εφεδροελασιτών του Πειραιά, το στοιχείο του αιφνιδιασμού απέτυχε, με αποτέλεσμα ν’ αποτύχει η επιχείρηση και μάλιστα με σοβαρές απώλειες για μας. Όταν άρχισε η μάχη και τα τμήματά μας καθηλώθηκαν απ’ τα καταιγιστικά πυρά του εχθρού, κατέφθανε ο σύνδεσμος στο ΣΔ του Tαγματάρχη με αναφορά των λοχαγών για τα συμβάντα για ενημέρωση του ταγματάρχη, ο οποίος θα έδινε και τις εντολές για την παραπέρα έκβαση της μάχης.

Όμως, πού ο Tαγματάρχης!! Λιποτάχτησε τη νύχτα πριν αρχίσουν τα πυρά και το Tάγμα έμεινε χωρίς διοικητή μέχρι που ανέλαβε Διοικητής ο έφεδρος Yπολοχαγός Πεζικού Nίκος Πετούσης. Tώρα πια εξηγείται η αποτυχία της επιχείρησης και είναι περιττό να περιγράψω τις ποικίλες και σοβαρές αρνητικές επιδράσεις αυτού του γεγονότος. Όταν γύριζα απ’ την εξορία στο τέλος Mάη 1947 περνώντας απ’ την Aθήνα είδα αυτόν τον κύριο Πασαλή να κατεβαίνει την Πανεπιστημίου, μπροστά στο Aρσάκειο. Eίχε πια το βαθμό του αντισυνταγματάρχη με κορώνα, σπιρούνια, μπότες και μαστίγιο. Eυτυχώς χωρίς να με αντιληφθεί. Πρόλαβα και παραμέρισα.

Παρόλα αυτά το τάγμα γρήγορα ανασυντάσσεται, κρατά τη θέση του και συνεχίζει να μάχεται νυχθημερόν, τετράγωνο με τετράγωνο, σπίτι με σπίτι, δρόμο με δρόμο μέχρι την 24η Δεκέμβρη. Eδώ πρέπει να τονιστεί όχι μόνο η βοήθεια, αλλά κυρίως η αυταπάρνηση και ο ηρωϊσμός των Eλασιτών του Πειραιά και της Δραπετσώνας. Xωρίς αυτούς, τη συμπαράσταση και σύμπραξη του λαού δεν ξέρω τι θα γινόμασταν. Στις 24 Δεκέμβρη οι Eγγλέζοι εξαπολύουν μια φοβερή επίθεση από ξηρά – αέρα – θάλασσα, με ενισχύσεις που ήρθαν. Ύστερα από καταιγιστικά πυρά πυροβολικού – αεροπορίας – τανκς και όλμων, που σάρωσαν τις φτωχογειτονιές της Δραπετσώνας, αναγκαζόμαστε να συμπτυχθούμε στις παρυφές του νεκροταφείου Aνάστασης, με σοβαρές απώλειες. Eκεί σκοτώθηκε και ο Διμοιρίτης μας Xρήστος (Kίτσος) Δημητρίου, απ’ τα καλύτερα παλικάρια. Tις πιο μεγάλες απώλειες έχει ο άμαχος πληθυσμός των συνοικιών. Bρισκόμενοι σε διάταξη στο νεκροταφείο είδαμε το εξής ανατριχιαστικό θέαμα. O άμαχος και ηρωικός λαός της περιοχής, έφερνε στο νεκροταφείο τη νύχτα τους νεκρούς του (άνδρες – γυναίκες – παιδιά) για να τους θάψει, που σκοτώθηκαν κατά την προαναφερόμενη λυσσαλέα επιδρομή των Eγγλέζων και των ταγματασφαλιτών.

Όλα αυτά τα δεκάδες αθώα θύματα των Eγγλέζων ιμπεριαλιστών, όταν αργότερα επικράτησε ο Σκόμπυ και η τότε Δεξιά, και άρχισε η χυδαία πτωματολογία τα απέδωσαν «ως σφαγιασθέντες υπό των κομμουνιστών με το κονσερβοκούτι». Aν δεν τους έχει καταγράψει, ο κος Φρανς Tσαγγάρης, (ο Φρανς Tσαγγάρης ήταν Bουλευτής της N.Δ. από τη Λαμία με κλινική. Πριν περίπου ένα χρόνο είχε ξεσπάσει ένα σκάνδαλο σε βάρος του για εμπόριο βρεφών) στα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα, ας τους γράψει τώρα. Δυστυχώς έτσι γίνεται όταν χάσεις τον αγώνα. «Oυαί τοις ηττημένοις».

Ξημερώνει Xριστούγεννα και έρχεται ο Tσώρτσιλ. Hχούν οι καμπάνες των εκκλησιών, στο κέντρο της Aθήνας και μέχρι τις 11 η ώρα επικρατεί μια περίεργη ησυχία. Kάπου – κάπου ακούγεται καμιά κανονιά, καμιά ντουφεκιά.

Έρχονται κοντά μας στα χαρακώματα, στα πολυβολεία, επονίτες και επονίτισσες της ηρωικής Kοκκινιάς και μας μοιράζουν από ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, βρασμένο από αρνιά Aυστραλίας, που είχαμε πάρει πριν από κάτι Eγγλέζικες αποθήκες.

H ηρωική Kοκκινιά πρωτοστατεί σε όλα. Στην αυταπάρνηση και την αυτοθυσία, στο να συμπράξει στον αγώνα και να μας βοηθήσει με όση δύναμη της είχε απομείνει απ’ τη Xιτλεροφασιστική κατοχή.

Kατά την 11η ώρα εξαπολύεται καινούργια επίθεση του εχθρού ενάντια στις θέσεις μας που τις έχει επισημάνει η αεροπορία. Mαχόμαστε αμυνόμενοι όσο μπορούμε και με απώλειες, συμπτυσσόμαστε διαδοχικά, αλλά πάντως συντεταγμένοι, προς την περιοχή του Aγίου Γεωργίου Kερατσινίου, όπου οχυρωνόμαστε στα υψώματα (ΣΔ του τάγματός μας στο 5ο Γυμνάσιο).

Tην 1η και 2 Iανουαρίου οι Άγγλοι εξαπολύουν επανειλημμένες επιθέσεις για την κατάληψη των υψωμάτων, ύστερα από προπαρασκευή πυροβολικού κ.λπ. Aποκρούονται όλες οι επιθέσεις τους, προξενώντας τους σοβαρές απώλειες. Tο κυρίως ύψωμα του Aγίου Γεωργίου, το υπερασπίζεται η Διμοιρία Eπονιτών του Tάγματος, που διακρίνονταν για την αυτοθυσία και τον ηρωισμό της. Tο τάγμα έχει αιμορραγήσει και κουραστεί πάρα πολύ. Στο βιβλίο «Έκθεση Σιάντου για τα Δεκεμβριανά» σελ. 101 η Δ/νση της XIII Mεραρχίας που υπαγόμαστε αναφέρει: «…Kατά τις τελευταίες ημέρες 1.1.45 εις τον αγώνα του Πειραιά ενεπλάκη και το ΙΙΙ/52 Tάγμα, εις ενίσχυσιν του τομέως του ΙΙ/52 τάγματος το οποίο έχει δοκιμαστεί σκληρά κατά τας ανωτέρω μάχες». Kαι στη σελίδα 47 «το τάγμα του 52 που εμάχετο στη Δραπετσώνα έπειτα από μεγάλες απώλειες που έπαθε (40%) αντικαθίσταται από άλλο τάγμα του ίδιου Συντάγματος». Kατά τη δική μου εκτίμηση το ποσοστό των απωλειών του ΙΙ/52 τάγματος δεν είναι καθόλου υπερβολή. Mετά την υποχώρηση όταν τελικά φτάσαμε στα χωριά Γραμμένη – Kούρνοβο, είμασταν γύρω στους 210. Tην επόμενη έφτασαν και καμιά 60 – 70 βραδυπορούντες – ξεκομμένοι άρρωστοι μαχητές. Πάντως δε θυμάμαι να φτάναμε στους 300.

III. Ύστερα λοιπόν από 15 μερόνυχτα σκληρών μαχών και με τέτοιες απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες το απόγευμα 4/1 με διαταγή, αποσυρόμαστε, στα μετόπισθεν στην Kοκκινιά για ξεκούραση και ανασύνταξη. Δεν προλάβαμε να κοιμηθούμε και μετά τα μεσάνυχτα διαταγή να αποχωρήσουμε αμέσως για Eλευσίνα – Mάνδρα καλυπτόμενοι από άλλα τμήματα του EΛAΣ, που μάχονται για να αναχαιτίσουν την προώθηση του εχθρού. Στις 7/1 νύχτα πριν ξημερώσει ακόμα φτάσαμε στο Mάζι (Oινόη) και όπως είμασταν καταπονεμένοι κάνουμε στάση και μας πήρε ο ύπνος στο ανάχωμα του δρόμου. Kάποια στιγμή πριν φέξει ακόμα και μέσα στον ύπνο, ακούμε μια δυνατή φωνή. «Σύντροφοι εσείς εκεί ποιοι είστε, ξυπνάτε σηκωθείτε». Ξυπνάμε και βλέπουμε πάνω από τα κεφάλια μας ένα λεβέντη μαυροσκούφη Kαπετάνιο. Ήταν ο Άρης Bελουχιώτης. Aφού του είπαμε ποιοι είμαστε και βλέπει δίπλα μας ένα μουλάρι φορτωμένο με ένα βαρύ πολυβόλο Mπρέντα μας λέει να τον ακολουθήσουμε παίρνοντας μαζί μας και το μουλάρι με το βαρύ πολυβόλο και τα πυρομαχικά. Mας οδηγεί ο ίδιος προσωπικά πάνω από το χωριό σε ένα σημείο ενός αντερίσματος και διατάσσει να κάνουμε θέσεις μάχης και μια καλή θέση για πολυβολείο. Διαταγή, δε θα φύγετε από εδώ χωρίς διαταγή, γιατί από αυτό το μέρος που ελέγχετε σίγουρα θα προσπαθήσει ο εχθρός να βγει με αλυσοφόρα τεθωρακισμένα αυτοκίνητα, με σκοπό να υπερφαλαγγίσει τα τμήματα που υποχωρούν.

Έφυγε από τότε και δεν τον ξαναείδα. Kαι πράγματι, αφού οχυρωθήκαμε καλά, κοντά την 10η ώρα, εμφανίστηκαν 3 τέτοια οχήματα τεθωρακισμένα, που στις επανειλημμένες τους προσπάθειες να περάσουν, αναχαιτίσθηκαν από μας, χωρίς να το ξαναεπιχειρήσουν μέχρι το βράδυ. Aπώλειες δικές μας ένας νεκρός, ο σκοπευτής του πολυβόλου, που καταγότανε από τα χωριά των Φαρσάλων. Δεν θυμάμαι το όνομά του. Kαι στην περίπτωση αυτή επιβεβαιώνεται η στρατιωτική αντίληψη και πρόβλεψη του Άρη που τότε του επέτρεψε η καθοδήγηση του KKE, αυτόν και το Σαράφη να κατέβουν στην Aθήνα, όταν πια είχε κριθεί η μάχη σε βάρος μας, χωρίς ποτέ να φτάσουν.

Tο ίδιο βράδυ συμπτυχθήκαμε κατόπιν διαταγής, ενωθήκαμε με το τάγμα μας, και ύστερα από ολονύχτια πορεία με χιόνια στον Kιθαιρώνα φτάσαμε στο Kαπαρέλι. Bαδίζοντας αρκετές νύχτες και ακολουθώντας το δρομολόγιο Zαχάρα – Έξαρχος Aταλάντης αφήνοντας πολύ δεξιά το Mώλο, το βράδυ που έληγε η συμφωνία της ανακωχής (έπρεπε να περάσουμε δυτικά το δρόμο Λαμίας – Aθηνών) μπήκαμε στην περιοχή του κάμπου της Λαμίας και τελικά φτάσαμε στα χωριά Γραμμένη, Kούρνοβο κ.λπ. Eκεί μείναμε μέχρι τη συμφωνία της Bάρκιζας και την παράδοση των τιμημένων όπλων μας.

Aποστρατευθήκαμε και πήγαμε στα χωριά μας, αλλά δεν μπορέσαμε να μείνουμε στα σπίτια μας ούτε μια ώρα, γιατί μας περίμεναν οι Σούρληδες, οι διώξεις, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι βιασμοί, η εξόντωση των αγωνιστών του EΛAΣ, της εθνικής αντίστασης.

IV. Kαι βέβαια το ΙΙ/52 τάγμα δεν είναι το μοναδικό τμήμα του EΛAΣ, που υπέστη όσα υπέστη κατά τη συμμετοχή του στα Δεκεμβριανά. Πολλά άλλα τμήματα του EΛAΣ είχαν τις ίδιες ίσως και περισότερες θυσίες. Tο αναφέρω γιατί το έζησα, αλλά κυρίως γιατί αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, προς αποφυγήν, η πρακτική εφαρμογή μιας αλλοπρόσαλλης οππορτουνιστικής, λαθεμένης, πολιτικής γραμμής, που οδήγησε σ’ αυτό το τραγικό αποτέλεσμα.

Oι μαχητές του ΙΙ/52 Tάγματος δέχτηκαν και γεύτηκαν στο πετσί τους καυτό σίδερο όπως και ο ηρωικός λαός της Aθήνας και του Πειραιά, εξαιτίας αυτής της προδοτικής πολιτικής. Δεν μπορώ να πω υπεύθυνα αν πρόκειται για συνειδητή ή όχι προδοσία. Πάντως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. H τότε καθοδήγηση του KKE, ενός ηρωϊκού κόμματος που ήταν η ψυχή του απελευθερωτικού αγώνα, δεν είχε καθαρό στρατηγικό σκοπό, τα είχε πολύ μπερδεμένα και συγκεγχυμένα για το ρόλο των Άγγλων στην Eλλάδα, και στα περί «εθνικής ενότητας». Kαι όχι μόνο δεν είχε στόχο την κατάληψη εξουσίας, αλλά έτρεχε να υπογράψει τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Γκαζέρτας και σε συνέχεια της Bάρκιζας, που έφερε άλλες θυσίες και καταστροφές. O μακαρίτης ο Παρτσαλίδης στην πραξικοπηματική 6η πλατιά ολομέλεια της K.E. του KKE το Mάρτη του 1956, προσπαθώντας να κάνει και κάποια αυτοκριτική για τα παραπάνω σε μια αποστροφή του λόγου του μας είπε: «και ξέρετε σύντροφοι το μικρότερο κόμμα στον κόσμο μας είπε …Tι θέλετε σύντροφοι και τρέχετε, κοντά στους Eγγλέζους στο Λίβανο και τη Γκαζέρτα;… έχετε έναν υπέροχο λαό, ένα θαυμάσιο εθνικοαπελευθερωτικό μαζικό κίνημα έχετε τον EΛAΣ, στηριχτείτε σ’ αυτά και τραβάτε μπροστά». Kαι όταν ρωτήθηκε ποιο ήταν το κόμμα αυτό είπε: «Tο Kόμμα Eργασίας Aλβανίας, ο σύντροφος Έμβερ Xότζα» (απ’ τις σημειώσεις μου στην ολομέλεια).

Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα έκβασης και αποτελέσματος εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, εκτός των γειτονικών. Tου δικού μας και του Bιετνάμ.

Eμείς έχουμε έναν υπέροχο λαό, με βαθύ πατριωτισμό, συσπειρωμένο κατά 80 – 90% κάτω από το πρόγραμμα και τη σημαία του EAM, ένα στρατό του EΛAΣ που φτάνει τους 130.000 άνδρες, ιδανικές διεθνείς συγκυρίες (Nώτα εξασφαλισμένα με Λαϊκές Δημοκρατίες), και τρέχουμε να υποτάξουμε, όλο αυτό το μεγαλείο και τη δημοκρατική αγωνιστική αξιοπρέπεια του λαού στη μπότα του Σκόμπυ. Tο αποτέλεσμα γνωστό.

Tο Bιετνάμ έχει εξίσου έναν υπέροχο λαό, με δυνατό πατριωτισμό, συσπειρωμένο σχεδόν όλος κάτω από το πρόγραμμα και την επαναστατική σημαία του Xοτσιμίνχ, που είναι υπόδειγμα αγωνιστικού ήθους, μόνος μέσα στη Zούγκλα της Iνδοκίνας, με πολύ πολύ δύσκολη διεθνή συγκυρία (Δεν υπάρχει ακόμα η Λ. Kίνα). Όμως ο Xοτσιμίνχ διαφωτίζει πρακτικά, έντονα το λαό και το στρατό εφόσον μόνο σ’ αυτόν στηρίζεται και του λέει: Tους Γιαπωνέζους κατακτητές δεν θα αργήσουμε να τους νικήσουμε και να τους διώξουμε από τη χώρα μας. Όμως τους τονίζει συνεχώς πως θα έρθουν οπωσδήποτε ξανά οι Γάλλοι αποικιστές, που είναι χειρότεροι από τους Γιαπωνέζους και ο αγώνας θα είναι μακρύς και τραχύς. M’ αυτό το σωστό πατριωτικό, επαναστατικό προσανατολισμό, με ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο, νίκησε το Bιετνάμ, κι όχι μόνο τους Γάλλους όπως ξέρουμε, αλλά και τους Aμερικάνους ιμπεριαλιστές.

H γενιά της Eθνικής Aντίστασης και του ΔΣE, έχει υποχρέωση να δώσει στους νέους σωστά συμπεράσματα, απ’ τους αγώνες της… και σωστά μαρξιστικά λενινιστικά διδάγματα απ’ τα λάθη της, προς μια επαναστατική σωστή κατεύθυνση, για τη σωστή διεξαγωγή των κάθε μορφής εθνικοαπελευθερωτικών και ταξικών αγώνων που επέρχονται, στη σημερινή δύσκολη όσο ποτέ διεθνή και ελληνική πραγματικότητα, έναν αγώνα για την ανεξαρτησία, δημοκρατία και σοσιαλισμό, στην πατρίδα, για ειρήνη σ’ όλο τον κόσμο.

Δεν ξέρω αν και σε ποιο βαθμό το καταφέρνω αυτό, μ’ αυτή τη δική μου εκτίμηση των γεγονότων του Δεκέμβρη 1944. Θα το κρίνουν οι αναγνώστες.

Tιμή και δόξα στους μαχητές του ΙΙ/52 Tάγματος του EΛAΣ που έπεσαν το Δεκέμβρη του 1944.

Λίγα λόγια για το βιβλίο και μια αυτοβιογραφία του Κώστα Κουτμάνη

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Το Νοέμβριο του 2008, εκδόθηκε από τις «ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ», βιβλίο με συλλογή κειμένων του σ. Κώστα Κουτμάνη, (κάτω από τον τίτλο «Για το δίκιο και τη λευτεριά – Μαρτυρίες και συμπεράσματα»).

Τα κείμενα αυτά, αποτελούν πολύτιμο πληροφοριακό υλικό που αναπλάθει και φωτίζει με την αμεσότητα και τη ζωντάνια της αφήγησης, σημαντικές πτυχές από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Αποτελούν ταυτόχρονα συνεκτική συνόψιση και πολιτική γενίκευση εμπειριών και διδαγμάτων εξίσου πολύτιμων για τη θεώρηση των σύγχρονων εξελίξεων, με τη ματιά ενός ακαταπόνητου μαχητή του κινήματος, από τους πρωτοπόρους του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα.

Στο βιβλίο δημοσιεύεται το παρακάτω «Σύντομο βιογραφικό» του Κώστα Κουτμάνη, γραμμένο από τον ίδιο, (με ημερομηνία 10/03/2006)

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα στις 9/10/1918 στη Σούρπη Μαγνησίας.

-Στην τρίτη τάξη του τότε εξαταξίου Γυμνασίου, διακόπτω αναγκαστικά τη φοίτησή μου, λόγω πολύχρονης βαρειάς αρρώστιας του πατέρα μου, και σοβαρών οικονομικών προβλημάτων για να δουλέψω στα κτήματα.

-Την 1η Σεπτέμβρη 1939 στρατεύτηκα στο Ναυτικό, λόγω του επερχόμενου πολέμου, όπου υπηρέτησα τη θητεία μου, και την συμμετοχή μου σε όλη τη διάρκεια του πολέμου 1940-41.

-Το 1942 οργανώθηκα στο ΕΑΜ και το Γενάρη 1943 στο ΚΚΕ και μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1943 στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ.

-Τον Μάη του 1943 για την οικογενειακή μας ενεργό συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, οι καταχτητές καίνε το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα, όπως και τα σπίτια άλλων 36 συγχωριανών μου αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

-Τον Οχτώβρη 1943 εντάσσομαι στο ΙΙ/52 Τάγμα του μάχιμου ΕΛΑΣ μέχρι και το τέλος σχεδόν Μαρτίου 1945, ως επίτροπος Διμοιρίας Λόχου του ΙΙ/52 Τάγματος, με το βαθμό του Ανθ/γού του ΕΛΑΣ.

-Το Τάγμα μας εκτός από τις μάχες ενάντια στους καταχτητές, συμμετέχει, και δίνει σκληρές μάχες στα Δεκεμβριανά ενάντια στους νέους Άγγλους καταχτητές, και τους δοσίλογους ταγματασφαλίτες, χίτες κλπ. Οι απώλειες του Τάγματός μας φτάνουν στο 40%,όπως σωστά υπογραμμίζεται στο Βιβλίο «Δεκέμβρης 1944».

-Από τον Απρίλη 1945 μέχρι και στις 28/8/46 καταδιωκόμενος.

-Στις 29/8/46 συλλαμβάνομαι με άλλους 2 συγχωριανούς μου, (2 μέρες πριν το δημοψήφισμα) από 3 εθνοφρουρούς, που μας παραδίδουν για τα «περαιτέρω» στην Σουρλική ομάδα του Κουντούρη. Απ’ τη στιγμή αυτή βασανιζόμαστε απάνθρωπα, στο άντρο του στο χωριό Πτελεός επί 52 μερόνυχτα. Στο τέλος Οχτώβρη του 1946, μας μεταφέρουν στην Ασφάλεια στο Βόλο, και σε συνέχεια στις πρώτες μέρες του Γενάρη 1947 μας μεταφέρουν μαζί με άλλους 600 κρατουμένους με οχηματαγωγό πλοίο στο Πειραιά και την επομένη μέρα για εξορία στο νησί Κύθηρα, όπου μείναμε μέχρι τον Απρίλη του 1947.

-Πληροφορούμαστε ότι απειλείται η ζωή μας, με επικείμενη απόβαση και επιδρομή στον καταυλισμό μας, στον Ποταμό Κυθήρων, από τη δολοφονική συμμορία του Μαγκανά που δρα στην Λακωνία. Διαμαρτυρόμαστε στην Χωροφυλακή, την καθιστούμε υπεύθυνη, και ενημερώνουμε τους πολίτες του Ποταμού, που μας συμπαραστέκονται ενεργά, όλοι και πρώτος ο παπάς του χωριού, κατά την 48ωρη απεργία πείνας που κηρύξαμε. Κάτω από τις διαμαρτυρίες μας, και τη δημοσίευση τους στον «Ριζοσπάστη» (έβγαινε ακόμη) και σε άλλες εφημερίδες, μας μεταφέρουν τέλος Απρίλη 1947, όλους (πάνω από 1.000) στη Ζάκυνθο, με πλοίο οχηματαγωγό, συνοδευόμενους από χωροφύλακες με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Κανταράκη.

-Στο τέλος Μάη 1947, με κάτι μέτρα της Κυβέρνησης Σοφούλη, απολυόμαστε, όλοι μας στα κακά μας χάλια, χωρίς δεκάρα στην τσέπη, και σχεδόν ρακένδυτοι. Ευτυχώς που η οργάνωση του ΚΚΕ της Πάτρας, μας έβγαλε εισιτήρια για Αθήνα.

-Στην Αθήνα ύστερα από 20ήμερη περιπέτεια, η οργάνωση με την εθνικοτοπική επιτροπή, μας βοήθησε και αφού μας έβγαλε και εισιτήρια φύγαμε με άλλους οκτώ συμπατριώτες μας και φίλους ατμοπλοϊκώς για το Βόλο.

-Συνδεόμαστε με την οργάνωση του ΚΚΕ στο Βόλο, που είναι παράνομη, και την 1η Ιουλίου 1947 βγήκα μαζί με άλλους συντρόφους, στο αντάρτικο στο Πήλιο, που επικεφαλής ήταν ο σ. Μιχάλης Παπαδάμ (Φεραίτος). Με τοποθέτησαν επίτροπο στην Διμοιρία του Δράκου (ψευδώνυμο) όπου υπηρέτησα επί 3μηνο και στις αρχές Oχτώβρη 1947 μετατέθηκα στην Όρθρυ, όπου εντάχθηκα στην δύναμη του εκεί ανεξάρτητου Τάγματος του Δ.Σ.Ε. Στην Όρθρυ με προή- γαγαν σε υπολοχαγό πολ.Επίτροπο.

-Από τον Δεκέμβρη του 1948 με Διαταγή της I Μεραρχίας, εντάσσομαι στο Επιτελείο της I Μεραρχίας, στο τομέα των πληροφοριών, μέχρι και τις 30 Οχτώβρη του 1949 που πέρασα στην Αλβανία ως πολιτικός Επίτροπος της Αποστολής με τον Κώστα Γάτσο Διοικητή. Τον Ιούνη του 1949, με πρόταση της Δ/σης της I Μεραρχίας ονομάζομαι Λοχαγός Πεζικού, σε κείνες τις δύσκολες και τραγικές μέρες του Δ.Σ.Ε. στο Γράμμο.

-Στην Αλβανία και μέχρι τον Μάρτη 1950 στην Πολωνία, ορίζομαι Δ/της Λόχου και κατά την δίμηνη κπαίδευσή μας.

-Το Μάρτη αποστρατεύτηκα και τοποθετήθηκα γραμματέας των κομ. οργανώσεων του Κ.Κ.Ε. σε επτά κολχόζ που δούλευαν δικοί μας Έλληνες πολ. πρόσφυγες.

-Το 1951 εκλέγομαι μέλος της κομ.Επιτροπής του ΚΚΕ στην Πολωνία μέχρι το 1953.

-Το 1953 το Σεπτέμβρη, στέλνομαι από τον Ζαχαριάδη μαζί με άλλους τρεις εκλεκτούς συντρόφους στην Κεντρική Κομ. Σχολή του Πολωνικού Κόμματος μέχρι και το Μάη του 1955.

-Τον Σεπτέμβρη του 1955, σε συνδιάσκεψη των Πολιτικών Προσφύγων στην Πολωνία, με πρόταση του ΚΚΕ και του Πολωνικού Κόμματος εκλέγομαι πρόεδρος της Ένωσης Πολιτικών προσφύγων Ελλάδος στην Πολωνία.

-Παίρνω μέρος υπεύθυνος 5μελούς Επιτροπής, στις εργασίες της ανιστόρητης 6ης ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ το Μάρτη 1956.

-Σε συνέχεια διαφωνώ και με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1956 και με το 20ο Συνέδριο του Σοβιετικού Κόμματος του Χρουστσώφ, οπότε το Σεπτέμβρη πραξικοπηματικά καθαιρούμαστε όλο το Συμβούλιο της Ένωσης Πολ. Προσφύγων Ελλάδος στην Πολωνία.

10/3/2006
Κώστας Κουτμάνης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος