«Δεν χαρακτηρίζαμε ποτέ την φύση ‘άγρια’. Μόνο οι λευκοί άνθρωποι βλέπουν την φύση ως ‘άγρια’ Για εμάς η φύση ήταν ήρεμη και νιώθαμε ευλογημένοι που ζούσαμε μέσα σε αυτή. Η γνώση ήταν έμφυτη σε όλα τα πράγματα. Ο κόσμος ήταν μια βιβλιοθήκη και τα βιβλία ήταν οι πέτρες, τα πουλιά και τα ζώα που όλοι μαζί μοιραζόμασταν τις ευλογίες και τα κακά της φύσης. Η καρδιά του ανθρώπου που βρίσκεται μακριά από την φύση γίνεται σκληρή. Η έλλειψη σεβασμού για τα πράγματα που μεγαλώνουν και αναπτύσσονται σύντομα θα οδηγήσει σε έλλειψη σεβασμού στους ανθρώπους. Η συνεργασία με όλα τα πλάσματα της γης, με το νερό και τον ουρανό ήταν μια πραγματική και ουσιαστική αρχή. Αυτή η έννοια της ζωής και των σχέσεων έδωσε στην φυλή το προνόμιο να νιώσει την απεριόριστη αγάπη. Τα μέλη της φυλής γέμιζαν από την χαρά και το μυστήριο της ζωής.»