γράφει ο Θέμης Τζήμας

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος προέβη σε δηλώσεις, οι οποίες, αν μας κυβερνούσε μια εθνική -έστω συντηρητική- κυβέρνηση, θα είχαν σημάνει την αποπομπή του

Ο υπουργός Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος προέβη σε κάποιες δηλώσεις, οι οποίες, αν μας κυβερνούσε μια εθνική, έστω συντηρητική κυβέρνηση θα είχαν σημάνει την αποπομπή του και τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής. Σήμερα, ως μέλος της κλίκας υπό τον Πρωθυπουργό (και για την ακρίβεια υπό την Ουάσιγκτον) χαίρει της απολύτου πρωθυπουργικής εμπιστοσύνης και απολαμβάνει τη σιωπή της αντιπολίτευσης.

Συγκεκριμένα δήλωσε: «Εάν οι ΗΠΑ αναπτύξουν σύστημα Patriot στο νησί [στην Κρήτη], τότε αφού ενσωματωθεί στο εθνικό σύστημα αεράμυνας, οι S-300 μπορούν ν’ αφαιρεθούν… Η ίδια διαδικασία ισχύει και για οποιοδήποτε άλλο ρωσικό σύστημα αεράμυνας που θα ήθελαν (οι ΗΠΑ) να στείλουν στην Ουκρανία».

Προσέξτε: ο υπουργός (ή ίσως καλύτερα θα έπρεπε να λέμε ο επιτετραμμένος της πρεσβείας των ΗΠΑ στη θέση του υπουργού) μας ανακοινώνει ότι οι ΗΠΑ θέλουν (βλέπε: απαιτούν) και εμείς εκτελούμε, αρκεί να τοποθετήσουν ένα άλλο οπλικό σύστημα στην ίδια περιοχή. Δε μας απασχολεί αν το άλλο οπλικό σύστημα έχει ίδιες ή υποδεέστερες προδιαγραφές. Ακόμα χειρότερα, δεν μας απασχολεί αν θα έχουμε εμείς, οι ένοπλες δυνάμεις μας, τον έλεγχό του ή εκείνες των ΗΠΑ. Προφανώς, ούτε σκέψη γίνεται πλέον για την οριστική καταστροφή των σχέσεών μας με τη Ρωσία, αφού για την ελληνική κυβέρνηση, η Μόσχα είναι εχθρός, ενώ η Τουρκία δύσκολος σύμμαχος που πρέπει να νουθετήσουμε.

Ο πρωθυπουργός ήταν πάντα, όπως και όλη η οικογένειά του, οι πλέον πιστοί υπηρέτες της Ουάσιγκτον, εναντιωνόμενοι επίσης πάντα στο εθνικό και λαϊκό συμφέρον, έχοντας μάλιστα πολύ δύσκολο ανταγωνισμό από το υπόλοιπο αμερικανόδουλο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Σήμερα ωστόσο αποτελεί κυριολεκτικώς άθυρμα, δεδομένου ότι οι υποκλοπές, ως συνέχεια της μητσοτακικής λεηλασίας, τον έχουν τελειώσει πολιτικά. Κάθε Κυριακή, η εβδομαδιαία κυβερνητική γραμμή ταπεινώνεται και ακυρώνεται, ενώ οι αντιδράσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη κάνουν έως και τον πατέρα του να φαντάζει αξιοπρεπής σχετικώς. Προφανώς θα πει «ναι σε όλα» όσα ζητήσουν οι ΗΠΑ και θα υπερθεματίσει επιπλέον. Εξίσου σαφές είναι ότι μια μείζων αντιπολίτευση, όχι του ώριμου αλλά του σάπιου φρούτου, η οποία θέλει να κυβερνήσει ακόμα και με τη δεξιά, αρκεί να μην είναι ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός δεν θα πει κουβέντα για τα μείζονα διακυβεύματα.

Αλλά όλοι οι υπόλοιποι; Σωπαίνουν, ενώ το μοτίβο που μας οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου επαναλαμβάνεται με καταπληκτική, έως ανατριχιαστική ομοιότητα. Η ολιγαρχία είναι απολύτως ανεξέλεγκτη στη ληστρικότητά της. Το πολιτικό κατεστημένο δεν βλέπει την επερχόμενη καταστροφή του και πόσο ετοιμόρροπο είναι, απλώς και μόνο γιατί ακολουθεί τη ληστρική ολιγαρχία κατά πόδας. Η εξωτερική και αμυντική πολιτική στην πραγματικότητα κοιτά στο Βορρά και όχι στην Ανατολή. Όλα αυτά με βάση εγγυήσεις που φανταζόμαστε και υποτίθεται ότι δίνουν κάποιοι από τις ΗΠΑ. Το αν όντως υπάρχουν τέτοιες εγγυήσεις για την εθνική ασφάλεια και από ποιους δίνονται μένει να φανεί. Πάντως και ο Ιωαννίδης τέτοιες νόμιζε ότι είχε λάβει.

Πρόκειται για συνταγή εθνικής τραγωδίας. Πέρα από το ότι οι ΗΠΑ πάντα διατηρούν πολλαπλά κανάλια επικοινωνίας, με αποτέλεσμα ουκ ολίγες φορές να κάνουν τους λαμβάνοντες τις εγγυήσεις να μοιάζουν με κοινούς ηλίθιους, εν προκειμένω το ακόμα σημαντικότερο ζήτημα συνίσταται στο ότι η Ελλάδα υφίσταται έναν σχεδόν οριστικό διεθνοπολιτικό και αμυντικό ακρωτηριασμό ως προς τις δυνατότητές της να λαμβάνει αποφάσεις. Πλέον, μια σειρά από κρίσιμα οπλικά συστήματα, όχι μόνο θα τα προμηθευόμαστε από μία πλευρά μόνο και με βάση τις δικές της ανάγκες (διεθνοπολιτικές και οικονομικές-εξαγωγικές), αλλά καθίσταται αμφίβολο κατά πόσο θα τα χειρίζονται οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Μιλούμε για στρατηγική ομηρεία, η οποία αφορά προφανώς τις διεθνείς μας σχέσεις και τις αμυντικές μας δυνατότητες, αλλά επιπλέον και την εσωτερική ζωή.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι μιλούμε για το αποκορύφωμα μιας υπερδεκαετούς πορείας υποταγής στρατηγικού τύπου. Δεν πρόκειται απλώς και μόνο για κάποιες κυβερνήσεις που ελέγχονται από ξένα συμφέροντα και δυνάμεις (συνθήκη εξόχως σοβαρή σε κάθε περίπτωση) αλλά για (παρα)θεσμική μεταφορά κρισίμων αρμοδιοτήτων μακριά από τον κυβερνητικό έλεγχο και σε ξένα κέντρα. Η φορολογία, οι κρίσιμες υποδομές, η νομισματική και δημοσιονομική πολιτική και πλέον, με επιταχυνόμενο ρυθμό, σημαντικά οπλικά συστήματα και η λειτουργία τους δίδονται σε διαφορετικές ξένες δυνάμεις, με κυρίαρχες φυσικά τις ΗΠΑ. Η αστική δημοκρατία έχει μετατραπεί σε φαρσοκωμωδία, στο πλαίσιο της οποίας και με δεδομένη την αέναη οικονομική κρίση, η καταστολή αποτελεί εντελώς φυσιολογικά το κύριο έως μοναδικό μέσο πειθάρχησης και συγκράτησης. Όσο η Ελλάδα μπαίνει ακόμα πιο βαθιά στο ρόλο του ταπεινωμένου προτεκτοράτου, τόσο η πολιτική και κοινωνική κρίση θα χειροτερεύει. Όποιος δεν το βλέπει, δεν (θέλει να) βλέπει πέρα από τη μύτη του.

Όταν μια κυβέρνηση μπορεί να αφοπλίζει τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας για χάρη μιας ξένης δύναμης είναι αστείο να συζητάμε για παρακολουθήσεις και αστυνομική βία σαν να εκπλησσόμαστε. Επιτρέψαμε στην εθνικοφροσύνη της μετεμφυλιακής Ελλάδας να επιστρέψει και ακόμα χειρότερα έχουμε αντιπολίτευση που σφυρίζει αδιάφορα. Θα το πληρώσουμε ακριβά. 

πηγή: kosmodromio.gr