«Bαρδινοπέδι» χωρίς τέλος και ιερές διεκδικήσεις στη Χαλκιδική. Τέσσερα χρόνια μετά την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πολυγύρου, που δικαίωσε κατοίκους και δήμο για 54 χιλιάδες στρέμματα στη Σιθωνία, τα οποία διεκδικούσαν δύο μοναστήρια του Αγίου Ορους και εταιρεία συμφερόντων Βαρδινογιάννη εξαιτίας μιας σκανδαλώδους παραχώρησης από τη χούντα, τα… «μεγάλα» και «άγια» συμφέροντα επανήλθαν στο Πολιτικό Εφετείο Θεσσαλονίκης.

Η υπόθεση συζητήθηκε στο δικαστήριο ύστερα από την προσφυγή εφέσεως που κατέθεσαν οι μονές Ξενοφώντος και Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Ορους, η εταιρεία ΣΕΚΑ συμφερόντων Βαρδινογιάννη, αλλά και μια ομάδα κληρονόμων κάποιων ιδιοκτητών που διεκδικούν στην ουσία τη μισή Σιθωνία επικαλούμενοι βυζαντινά χρυσόβουλα, αυτοκρατορικά ταπιά και… μία απόφαση της χούντας με την οποία η δικτατορία την είχε παραχωρήσει!

Η σκανδαλώδης παραχώρηση που αφορά 54 χιλιάδες στρέμματα περιλαμβάνει ολόκληρο τον οικισμό της Βουρβουρούς και τμήματα των οικισμών Αγίου Νικολάου και Νικήτης, όπως και εννέα νησάκια της χερσονήσου.

Στην έκταση περιλαμβάνονται επίσης 17 χιλιάδες στρέμματα ιδιωτικών εκτάσεων και ένα τεράστιο τμήμα του καταπράσινου δάσους της περιοχής.

Το αχανές αυτό «οικόπεδο», που στην πραγματικότητα αποτελεί μισό πόδι της Χαλκιδικής, είχε παραχωρηθεί αρχικά στη μονή Ξενοφώντος, που αμέσως πούλησε ένα μεγάλο κομμάτι στην εταιρεία ΣΕΚΑ.

Ομως, οι πράξεις αυτές ακυρώθηκαν το 1974 από την πρώτη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης κι έκτοτε η μονή Ξενοφώντος από τη μία και η μονή Σίμωνος Πέτρας από την άλλη έριζαν για τη διεκδίκηση δημόσιας και ιδιωτικής έκτασης με δικαστικές προσφυγές.

«Βαρδινοπέδι»

Το πρωτόδικο δικαστήριο, πάντως, μετά 43 χρόνια νομικών μαχών, το 2015 έκανε αποδεκτό τον ισχυρισμό του Δήμου Σιθωνίας και του ελληνικού Δημοσίου, ότι οι Μονές Ξενοφώντος και Σίμωνος Πέτρας καθώς και η εταιρεία ΣΕΚΑ Α.Ε. δεν απέκτησαν ούτε δικαίωμα ιδιοκτησίας ούτε δικαίωμα κυριότητας επί της επίδικης έκτασης μέσα στην οποία βρίσκονται 7 χιλιάδες μικροϊδιοκτησίες, κυρίως κατοίκων της περιοχής.

Οι κάτοικοι επί δεκαετίες έκαναν λόγο για «μεγάλο σκάνδαλο», που στα καφενεία αποκαλούσαν «Βαρδινοπέδι». Μιλούσαν για «ιερές μπίζνες» της εταιρείας ΣΕΚΑ Α.Ε. και κατήγγειλαν τις «ορέξεις αδηφάγων επιχειρηματικών συμφερόντων και μοναστηριών».

Σύμφωνα με τους κατοίκους, η περιοχή δόθηκε επί χούντας στον Βαρδινογιάννη για 2,7 ευρώ το στρέμμα(!) όταν κάθε στρέμμα εκεί αξίζει σήμερα τουλάχιστον 200-300 χιλιάδες ευρώ, ανάλογα με την τοποθεσία.

Παρότι η σκανδαλώδης αυτή παραχώρηση ανακλήθηκε από το Δημόσιο μετά την πτώση της δικτατορίας, οι τίτλοι ιδιοκτησίας –46 χρόνια μετά(!)– δεν έχουν ακυρωθεί, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η δικαστική διαμάχη, η οποία αφορά τους τύπους αλλά όχι την ουσία της υπόθεσης.

Νομικοί κύκλοι που γνωρίζουν καλά την υπόθεση εκτιμούν, πάντως, ότι ιδιαίτερη βαρύτητα στην υπ’ αριθμόν 52/2015 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πολυγύρου έπαιξε η πραγματογνωμοσύνη επιτροπής που διόρισε το δικαστήριο και η οποία αποδόμησε τα ερείσματα των μονών και της εταιρείας ότι έχουν δικαιώματα στην επίδικη έκταση.

Καθώς αύριο αναμένεται η κατάθεση των προτάσεων από τους δικηγόρους των διαδίκων στο Εφετείο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχει η απόφαση που αναμένεται να εκδοθεί σε μερικούς μήνες.

Ωστόσο, θεωρείται βέβαιον ότι και την πιθανή νέα δικαίωση των κατοίκων και του Δήμου Σιθωνίας οι διεκδικητές θα προσπαθήσουν να προσβάλουν στον Αρειο Πάγο.

Πηγή: Νίκος Φωτόπουλος  –  efsyn.gr