Είναι δεδομένο ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων δέχονται πρωτόγνωρες επιθέσεις τα τελευταία χρόνια. Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος, εφόσον αυτό έχει υποχωρήσει είναι αναμφίβολα αναντίστοιχη με το μέγεθος των επιθέσεων αυτών. Σε αυτό έχει συμβάλει -εκτός από την πολύχρονη και διαλυτική παρουσία και κυριαρχία των δυνάμεων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ τα τελευταία χρόνια- και η δράση των δυνάμεων της ΠΚΣ, που ενώ αυτοπαρουσιάζεται ως “αγωνιστική”, στην πράξη οδηγεί το φοιτητικό κίνημα στην υποχώρηση.

Τα τελευταία δύο χρόνια η ΠΚΣ, η φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ, κατέκτησε την πρωτιά στις φοιτητικές εκλογές πανελλαδικά. Τι σημαίνει όμως για το φοιτητικό κίνημα να είναι η Πανσπουδαστική πρώτη εκλογική δύναμη; Θα φανταζόταν κανείς ότι η πρωτιά αυτή θα αντανακλάται τουλάχιστον ως ένα βαθμό στην κατάσταση του φοιτητικού κινήματος. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Είναι προβληματικό το γεγονός ότι ενώ μια μαζική παράταξη, με αναφορά στην Αριστερά και στους αγώνες είναι πρώτη στα Διοικητικά Συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων για δυο χρονιές σερί, το φοιτητικό κίνημα παραμένει σε αδράνεια και οι κινητοποιήσεις και οι δημοκρατικές διαδικασίες των φοιτητών είναι στην καλύτερη περίπτωση σπάνιες ή έχουν μπει στον πάγο.

Αντιεκπαιδευτικοί νόμοι που έχουν περάσει δε συνάντησαν την αντίσταση που αρμόζει, εξαιτίας των αντικειμενικών συνθηκών αλλά και με ευθύνες των κυρίαρχων ρεφορμιστικών παρατάξεων. Διατάξεις αυτών των νόμων -όπως η ΕΒΕ του νόμου Κεραμέως- εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται κανονικά χωρίς καμία απάντηση από τους φοιτητές. Άλλες διατάξεις δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί- όπως η Πανεπιστημιακή Αστυνομία και οι διαγραφές φοιτητών- και μένει να φανεί αν τελικά «θα μείνουν στα χαρτιά». Αυτό θα καθοριστεί μόνο από τους αγώνες που θα ξεσπάσουν κι αν αυτοί θα έχουν τις προϋποθέσεις να είναι νικηφόροι.

Η ΠΚΣ όμως δεν αγωνίζεται προς την κατεύθυνση της αναζοπύρωσης των αγώνων και της υπεράσπισης της δημόσιας- δωρεάν παιδείας. Αυτό είναι εξόφθαλμο αν παρατηρήσει κανείς τις δυνάμεις που η ΠΚΣ-ΚΝΕ κινητοποιεί σε προεκλογικές περιόδους για να κυνηγήσουν τις ψήφους των φοιτητικών εκλογών, που είναι δυσανάλογα μεγαλύτερες από εκείνες που κινητοποιεί για συνδικαλιστική δράση στις σχολές, για την προσπάθεια ενεργοποίησης του κινήματος σε αγωνιστική κατεύθυνση, για την πολιτικοποίηση του κόσμου. Οι απόψεις τους για την αξία των εκλογών και η αντιμετώπιση της μάχης των εκλογών ως «μητέρα των μαχών», επίσης το αποδεικνύει.

Εξίσου αναντίστοιχοι είναι κάθε φορά οι πανηγυρισμοί για την εκλογική πρωτιά, σε σχέση με την μεγάλη υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος. Με τον ίδιο τρόπο είδαμε το ΚΚΕ να πανηγυρίζει στις βουλευτικές και τις δημοτικές εκλογές για την αύξηση των ποσοστών του, την ίδια στιγμή που η δεξιά πολιτική σαρώνει κεκτημένα δεκαετιών και καταγραφόταν ένα δυσμενές αποτέλεσμα για τον λαό. Είναι πραγματικά άξιο απορίας πώς γίνεται, την ώρα που με τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί η ΠΚΣ διατυμπανίζει την «αλλαγή» και τη βελτίωση, η καθημερινότητα των φοιτητών να μην έχει αλλάξει στο ελάχιστο προς το καλύτερο, από τις εποχές που στις σχολές κυριαρχούσε η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ.

Μετά από δυο χρόνια αποδεικνύεται τελικά, ότι το αν θα καταφέρουν οι φοιτητές να βάλουν φρένο στην αντιεκπαιδευτική πολιτκή δεν εξαρτάται από το αν η ΠΚΣ θα είναι πρώτη ή δεύτερη δύναμη στα Πανεπιστήμια. Εξαρτάται μόνο από το αν θα καταφέρουν να ενεργοποιηθούν οι σύλλογοι σε αγωνιστική κατεύθυνση. Και αυτό με την ΠΚΣ πρώτη ή και αυτοδύναμη στα ΔΣ, δε φαίνεται πιθανό να συμβεί, εφόσον είναι μία δύναμη που έχει λανθασμένη αντίληψη για το τι σημαίνει σύλλογοι, γενικές συνελεύσεις, αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Τους έχει απαξιώσει ως όργανα των φοιτητών, τους χρησιμοποιεί ως σφραγίδες ώστε να περνάνε και να νομιμοποιούνται προειλημμένες αποφάσεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, χωρίς τη ζωντανή συμμετοχή του κόσμου και έτσι οι πλατιές μάζες των φοιτητών καταλήγουν να μην τις αφορά το «τι είναι» και «τι κάνει» ο σύλλογος.

Είτε η ΠΚΣ αναπαράγει αυτές τις πρακτικές επειδή συνειδητά επιλέγει να εξυπηρετήσει τα μικροπολιτικά της συμφέροντα, ακόμα κι αν αυτό γίνεται σε βάρος των συμφερόντων των φοιτητών, είτε το κάνει επειδή έχει λανθασμένες αντιλήψεις σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργάνων, είτε λόγω έλλειψης πίστης στον μαζικό ανυποχώρητο αγώνα που τη στρέφει να αναζητά «εναλλακτικούς» τρόπους, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι σύλλογοι πέφτοντας «στα χέρια» της ΠΚΣ, πέφτουν σε απραγία και αφωνία μπροστά στη μεγάλη επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας αλλά και μπροστά σε κάθε επίκαιρο ζήτημα που αφορά, συγκινεί και θα μπορούσε να συσπειρώσει τους φοιτητές σε μαζικές γενικές συνελεύσεις και διαδηλώσεις.

Ελένη Π.

πηγή: περιοδικό πορεία, τ. 57