μικρό χρονικό
Ήδη από το 1946 αποτελούσε την 14η «έκτακτη ενίσχυση», η οποία το 1980 σταθεροποιήθηκε και μετονομάστηκε «επίδομα». Στην ακμή του, καταβάλλονταν στους εργαζόμενους με ημερομίσθιο, στους μισθωτούς του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, καθώς και στους συνταξιούχους.
Στις 3 Μαρτίου 2010, επί Γεωργίου Παπανδρέου του νεώτερου, και έπειτα από τη σχετική σωτήρια εισήγηση του ΔΝΤ ήδη από το 2009, μαζί με το επίδομα Χριστουγέννων και το επίδομα αδείας, το δώρο Πάσχα μειώνεται κατά 30% στον δημόσιο τομέα.
Στις 23 Απριλίου 2010, δέκα γεμάτα χρόνια πριν τη σήμερον, ο ΓΑΠ μάς βάζει στον αστερισμό των μνημονίων, και προλαβαίνει μέχρι τις 2 Μαΐου 2010 την αντικατάσταση του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με επίδομα 500 ευρώ για τους εργαζόμενους με αποδοχές μέχρι 3000 ευρώ (και πλήρη κατάργηση των δύο μισθών για τους εργαζόμενους με μεγαλύτερες αποδοχές). Για τους δε συνταξιούχους το επίδομα ορίζεται στα 800 ευρώ για συντάξεις έως 2500 ευρώ. Ήδη αυτά τα 500άρικα και τα 800άρικα σήμερα μοιάζουν μυθικά ποσά.
Στις 7 Νοεμβρίου 2012, η συνεργασία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ (να ένας ωραίος τρόπος να θυμόμαστε την κατά τα άλλα ξεχασμένη «Δημοκρατική Αριστερά» του Κουβέλη) αποδίδει και ψηφίζεται η πλήρης κατάργηση του δώρου Πάσχα σε βάρος όλων των μισθωτών του δημόσιου τομέα και των συνταξιούχων. Ήταν ένα από τα πολλά τιμήματα που πλήρωσε η χώρα, για να βρισκόμαστε τώρα σε αυτήν την κατάσταση δαιμονιώδους ανάπτυξης.
Προεκλογικώς, τον Μάιο του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εξαπατήσει (εξαγοράσει) τους συνταξιούχους δίνοντάς τους οικονομική ενίσχυση την οποία ονομάζει «δώρο Πάσχα», και η οποία, απ’ ό,τι φάνηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα, δεν ήταν ούτε επαρκής ούτε πειστική για να διατηρήσει τη ριζοσπαστική αριστερά στην κυβερνητική εξουσία.
δώρα και αυτόφωρα
Το δώρο του Πάσχα (και δώρο των Χριστουγέννων, επίδομα θερινής αδείας) αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνον στον ιδιωτικό τομέα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, μολονότι η νομοθεσία αλλά και ο τρόπος που λειτουργούν τα ΣΕΠΕ (σώματα επιθεώρησης εργασίας) αφήνουν σχεδόν ατιμώρητη την εργοδοτική αυθαιρεσία, στο θέμα του δώρου Πάσχα (και του δώρου Χριστουγέννων) υπάρχει μια επιφανειακή, όσο και υποκριτική αυστηρότητα:
Αν ο εργοδότης δεν καταβάλει το δώρο Πάσχα μέχρι την Μ. Τετάρτη κάθε έτους, τότε ο εργαζόμενος μπορεί να κινήσει διαδικασίες αυτοφώρου για το αφεντικό του!
Οι εργοδότες καθυστερούν εβδομάδες επί εβδομάδων, και, όλο και συχνότερα, μήνες επί μηνών, να εξοφλήσουν τα ημερομίσθια και τα μηνιάτικα των εργαζομένων τους, αλλά ο νομοθέτης έχει προβλέψει το αυτόφωρο για τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα!
Θυμίζοντας ότι η διαδικασία του αυτοφώρου διαρκεί έως 48 ώρες, ο εργαζόμενος, μόλις παρέλθει η Μ. Τετάρτη, πρακτικώς έχει δύο ημέρες στη διάθεσή του να καταγγείλει τον εργοδότη του, και ουσιαστικώς καλείται να κινητοποιήσει την αστυνομία είτε Μ. Πέμπτη, είτε Μ. Παρασκευή. Αφήνουμε εδώ ασχολίαστο το πόσο εύκολο είναι να βρει κανείς τηλεφωνική γραμμή ή υπάλληλο σε ΣΕΠΕ διαθέσιμο για εργασιακή καθοδήγηση τις δύο τελευταίες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, με την Μ. Παρασκευή μάλιστα να είναι αργία για τον δημόσιο τομέα.
Επειδή οι εργοδότες συνηθίζουν (σε κάθε περίπτωση) να πληρώνουν την υστάτη στιγμή και επειδή ενίοτε το πράττουν καταθέτοντας χρήματα με ψηφιακό τρόπο (με τις πιστώσεις των ποσών να καθυστερούν να εμφανιστούν στους λογαριασμούς των εργαζομένων), η καταγγελία προς την αστυνομία δεν μπορεί να γίνει ήδη από τη Μ. Τετάρτη, αλλά οι εργαζόμενοι καλούνται να περιμένουν μέχρι τη Μ. Πέμπτη.
Αν θελήσουν να κάνουν καταγγελία του εργοδότη τους και να κινήσουν διαδικασία αυτοφώρου, θα πρέπει να γνωρίζουν οι ίδιοι και να ονομάσουν τη …διεύθυνση κατοικίας και λοιπά στοιχεία του εργοδότη τους, διότι στο αυτόφωρο δεν μπορεί να πάει ένα νομικό πρόσωπο, πχ μια εταιρεία, αλλά μόνο φυσικά πρόσωπα.
Με δυο λόγια, για να μπορέσει ο εργαζόμενος να στείλει στο αυτόφωρο τον εργοδότη του, θα πρέπει να συντρέχουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Ο εργοδότης να είναι αρκετά απονήρευτος ώστε να γνωστοποιήσει τα προσωπικά στοιχεία του και τη διεύθυνση κατοικίας του (ή να μη μπορέσει να τα κρύψει) στους εργάτες τους οποίους εργασιακώς εξαπατά.
Ο εργαζόμενος να μπορέσει να συγκινήσει την αστυνομία Μ. Πέμπτη ή Μ. Παρασκευή, για να μεταβεί στην οικία του εργοδότη και να πραγματοποιήσει προσαγωγή, άγιες μέρες.
Ο εργοδότης να είναι αρκετά απονήρευτος ώστε, παρά τη γνώση του ότι έχει παραβεί τον νόμο, να μείνει Μ. Πέμπτη και Μ. Παρασκευή στη διεύθυνση κατοικίας του και να μη κρυφτεί σε άλλο σπίτι, να ανοίξει την πόρτα στην αστυνομία που θα του χτυπήσει το κουδούνι και να παραδεχτεί την ταυτότητά του στους αστυνομικούς.
λίγο ακόμη μπέρδεμα, πάνω στο μπέρδεμα
Τις μέρες της πανδημίας και της απαγόρευσης κυκλοφορίας, είναι ένα μικρό ερώτημα ποιον κωδικό συμπληρώνει κανείς στο έντυπο μετακίνησης για να μεταβεί σε αστυνομικό τμήμα, ακόμη κι αν έχει κλείσει ραντεβού.
Η αστυνομία, μετά την καταγγελία που θα δεχτεί από τον εργαζόμενο/τους εργαζόμενους, και πριν επιχειρήσει να αναζητήσει ως φυσικό πρόσωπο τον εργοδότη που δεν κατέβαλε το δώρο Πάσχα, θα πρέπει να διερευνήσει πρώτα αν η εταιρεία που δεν υπήρξε συνεπής με το πασχαλινό επίδομα είναι «πληττόμενη» ή όχι. Διότι, με τις πρόσφατες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με αφορμή την πανδημία κορονοϊού, οι «πληττόμενες» επιχειρήσεις έχουν φέτος το δικαίωμα να καταβάλουν το δώρο του Πάσχα μέχρι τις …30 Ιουνίου.
Ας ευχηθούμε ότι είναι η πρώτη και τελευταία φορά που το δώρο Πάσχα επιτρέπεται να καταβληθεί σε ημερομηνία που είναι κατά έναν μήνα πιο κοντά στον δεκαπενταύγουστο απ’ ό,τι στη Μ. Τετάρτη, με την παράλληλη ελπίδα ότι η καλοκαιρινή αυτή ρευστότητα ΔΕΝ είναι το κεντρικό πλάνο της κυβέρνησης για την ενίσχυση του εσωτερικού τουρισμού, όταν με το καλό βγούμε από τα σπίτια μας.
Πύλες του Πολιτικού Παραδόξου
πηγή: Λαϊκός Δρόμος
e-prologos.gr
