Όπως και να τα μετρήσεις, είναι είκοσι χρόνια. Το ένα πέμπτο του αιώνα. Και είναι σα να μην πέρασε μια μέρα.
Το πρωί, ο Βαγγέλης Νταρλαδήμας Vagelis Darladimas, παλιός συνάδελφος πρωτοδιορισμένος στο 2ο Λύκειο Καλύμνου, μου έστειλε αυτή τη φωτογραφία, γλυκιά και αγαπησιάρικη!

Κι έκανα ένα flashback στο χρόνο.
Πήγα… μια μέρα πίσω, όπως λέγαμε πριν.
Όταν έμπαινε ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας, κατεβαίναμε στα καράβια και καλωσορίζαμε τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς. Τους παίρναμε στο σπίτι, κοιμόντουσαν στο περισσευούμενο κρεβάτι, τρώγαμε τις Καλύμνικες λιχουδιές μας και, μέχρι να βρουν σπίτι, είχαμε γίνει πια φίλοι.
Έτσι, ως φίλοι και συνάδελφοι και συναγωνιστές, δουλεύαμε στο δημόσιο σχολείο, με λογισμό και μ’ όνειρο, να δώσουμε στα παιδιά τη γνώση, την αυτοπεποίθηση της τάξης μας, τα υλικά που φτιάχνονται τα όνειρα, την απαίτηση που έχει ο άνθρωπος που σέβεται τη ζωή και τον εαυτό του για έναν καλύτερο κόσμο.
Και γινόταν το σχολείο, η σχολική τάξη, το γραφείο των καθηγητών, το προαύλιο, η απεργιακή συγκέντρωση, μικρά Λινταλίνο. Δυναμικές εστίες εξέγερσης ή τουλάχιστον αμφισβήτησης.
Τα Λινταλίνο έβαλε στο μάτι η Κεραμίδα και σβήνει απ’ τα σχολεία, τις μουσικές, τις ζωγραφικές και την κοινωνιολογική διερώτηση.
Πάντα όμως δεν βρίσκαμε το κρυφό, το «άλλο αναλυτικό πρόγραμμα»;
Πάντα δεν ανοίγαμε τα παράθυρα να μπει ο καθαρός αέρας;
Μπεζεντάκοι δεν γινόμασταν για ν’ ανοίξουμε τούνελ διαφυγής;
Άντε λοιπόν, είκοσι χρόνια μετά, δεν ξεχάσαμε πώς γίνεται.

Όπως λένε η Νόρα κι ο Ισαάκ,
Αν τα όνειρα που έχεις κάνει
μπορούν να γίνουν πράξη,
να με θέλεις το ίδιο
όπως είκοσι χρόνια πριν.

Νίνα Γεωργιάδου