γράφει η Νίνα Γεωργιάδου
Οι αναρτήσεις για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στην πόλη του φωτός και των κίτρινων γιλέκων, εξαντλούνται στο πολυθέαμα των πολυεθνικών του αθλητισμού, στο αν το «δικό μας» πολυθέαμα του 2004 ήταν πιο εντυπωσιακό, στον «σεβασμό» που επέδειξαν οι διοργανωτές σε αθλητές με κινητικά προβλήματα και στη γνωστή παπαρολογία, περί Ολυμπιακού πνεύματος.
Το τι κόστισε για μας το “and the winner is Greece” σε χρήμα στον, κατακρεουργημένο από μακρυχέρηδες, δημόσιο μεζαχτά.το ότι εξαφανίστηκαν, δια ροπάλου απ’ τα φανάρια, 500 γυφτάκια για να μη λεκιάζουν το γυαλιστερό υπερθέαμα και πόσα εργατικά ατυχήματα πότισαν με αίμα τις εγκαταστάσεις που έμειναν να ερημώνουν και να καταρρέουν είναι πια παρελθόν και θολό στη μνήμη του κοινωνικού αλτσχάιμερ.
Παρελθόν σβησμένο είναι και ο μαζικός πνιγμός των Αλγερινών στο Σηκουάνα, τον Οκτώβρη του 1961 όταν διαδήλωσαν ειρηνικά για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, δέχτηκαν μαζικά πυρά και 150, τουλάχιστον, πτώματα ανασύρθηκαν από τον «ποταμό της τέχνης και του έρωτα».
ΕΔΩ ΠΝΙΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΓΕΡΙΝΟΥΣ ήταν το σύνθημα που γράφτηκε την επόμενη μέρα του μακελειού και σβήστηκε πάραυτα.
Το γιατί οι Αλγερινοί αθλητές έριξαν λουλούδια κάτω από τη γέφυρα του Σαιντ Μισέλ, τα τηλεοπτικά ούγκανα το άφησαν βέβαια ασχολίαστο.
Για τα υπόλοιπα, «περί εκεχειρίας, απλών κότινων, δαφνοστεφανωμένων άδολων αθλητών και αρχαίου πνεύματος αθάνατου», αναλύονται γλαφυρά και τεκμηριωμένα, στο βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου, «Μύθος, απάτη και Βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες».
Η προέκταση της βαρβαρότητας στο σήμερα, γράφεται στη Γάζα.
Στις «σκυταλοδρομίες» της Γάζας, τα παιδιά αλλάζουν αγκαλιές για να σωθούν και οι άνθρωποι τρέχουν, για να τερματίσουν κυριολεκτικά, χωρίς δοξαστικές επευφημίες.
e-prologos.gr
