Ανταπόκριση για το άνοιγμα των σχολείων

Άλλη μία σχολική χρονιά ξεκίνησε, -όπως κάθε χρόνο- με ελλείψεις καθηγητών ακόμα και σε πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα. Με μαθητές επαγγελματικών σχολείων να διανύουν τον πρώτο μήνα του σχολικού έτους, χωρίς βιβλία ειδικότητας των οποίων την ύλη δίνουν στις ενδοσχολικές στο τέλος του έτους, ενώ δύο από τα μαθήματα αυτά είναι πανελλαδικώς εξεταζόμενα. Αντίστοιχα, στα μουσικά και καλλιτεχνικά, ελλείψεις σε καθηγητές μουσικής, θεατρολογίας αλλά και σε γενικά Λύκεια αμέτρητες κενές θέσεις και χιλιάδες αναπληρωτές να περιμένουν τον διορισμό τους…

Περιμένει κανείς όταν οξύνονται (αναίτια) οι απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος από τους μαθητές (τράπεζα θεμάτων, ΕΒΕ) να αυξάνονται και τα «εργαλεία» που τους παρέχονται. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει με αποτέλεσμα χιλιάδες μαθητές να μένουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Τα παιδιά μιας διαφορετικά καθημαγμένης γενιάς, με την εμπειρία πανδημιών, καραντινών και κοινωνικής αποξένωσης, που παλεύουν να απαρνηθούν όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που η κοινωνία συνεχώς προβάλλει πάνω τους, να ξεπεράσουν τα εμπόδια των ταξικών φραγμών, της εκπαίδευσης για λίγους και να δώσουν τον αγώνα τους για να εισαχθούν σε μία σχολή με σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση τους στον τομέα των ενδιαφερόντων τους….

Τα παιδιά αυτά λοιπόν, για ακόμα μια χρονιά βιώνουν την αδιαφορία για το μέλλον τους από το κυβερνητικό καθεστώς, ενώ παράλληλα δέχονται την πίεση πως αποτελούν «το μέλλον της χώρας», και πως θα πέσει στους ώμους τους η ευθύνη να βοηθήσουν και να «ξελασπώσουν» την χώρα από την κρίση, τον πληθωρισμό, την ανεργία και γενικότερα όλες τις παθογένειές της. Πώς να βοηθήσουν όμως τα παιδιά αυτά, ένα κράτος, ένα σύστημα, τα οποία όχι μόνο δεν τα διευκολύνουν, όχι απλά δεν τους δεν τους παρέχουν αξιοπρεπείς δομές και εκπαιδευτικό υλικό, αλλά πολεμάνε με κάθε μέσο την παρουσία τους στο εκπαιδευτικό σύστημα που διαμορφώνεται όλο και περισσότερο για την εξυπηρέτηση «των λίγων» και σίγουρα μέσα σε αυτούς δεν ανήκουν εκείνα τα παιδιά, των λαϊκότερων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων.

Και αναρωτιέμαι, πώς περιμένεις από τη «νέα γενιά» που συνεχώς καταστέλλεις τα όνειρα της, να ονειρευτεί ένα μέλλον στη χώρα αυτή. Πώς απαιτείς να αντεπεξέλθουν στις ουτοπικές εκπαιδευτικές και κοινωνικές σου απαιτήσεις, ενώ δεν μπορείς να τους εγγυηθείς ένα σταθερό και λογικό εργασιακό ωράριο (νομοσχέδια Χατζηδάκη, Γεωργιάδη) με αξιοπρεπή μισθό ή έστω να τους καθησυχάσεις πως θα γλιτώσουν από «τον βούρκο της ανεργίας». Όταν δεν μπορείς να τους εγγυηθείς ασφάλεια, αφού για ένα ακόμα καλοκαίρι κάηκαν τεράστιες εκτάσεις μαζί με χιλιάδες σπίτια, αλλά εσύ προσπαθείς να τους πείσεις πως ευθύνεται η κλιματική αλλαγή και όχι η δολοφονική κρατική σου αμέλεια…

Σε ένα τέτοιο καθεστώς, που η άρχουσα τάξη προσπαθεί με κάθε τρόπο να καταστείλει τον λαό σε όλο το μήκος του (φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχους, εργαζόμενους και μη), η μόνη ελπίδα των παιδιών αυτών -που το ίδιο σύστημα που τους πολεμάει, περιμένει τόσα- βρίσκεται στους αγώνες. Είναι η μόνη απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική, της καταστολής και των ταξικών φραγμών. Αξίζει να αναφερθεί πως το μαθητικό κίνημα παρόλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζει, δίνει ακόμα το παρών με σαφώς αμβλυμένη δράση, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν την παραπληροφόρηση που δέχεται καθημερινά από τα ΜΜΕ και την κυβερνητική προπαγάνδα αλλά και την αποδοκιμασία της κοινωνίας («είσαι μικρός για να ασχοληθείς με τέτοια ζητήματα»), πρέπει να παρατηρηθεί πως η ύπαρξη του μαθητικού κινήματος είναι σημαντικό επίτευγμα από μόνη της. Αν και η παρουσία του στις κινητοποιήσεις για το δυστύχημα στα Τέμπη, κάθε άλλο παρά αμελητέα ήταν.

Συνεπώς, οφείλει το μαθητικό κίνημα να συσπειρωθεί ακόμα περισσότερο και να παλέψει, με σκοπό να διεκδικήσει εκπαίδευση προσβάσιμη σε όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικού και φυλετικού υποβάθρου αλλά και για επαρκή σχολικό εξοπλισμό και εκπαιδευτικό προσωπικό από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ώστε να προετοιμάζονται για τις εξετάσεις (είτε ενδοσχολικές, είτε πανελλήνιες) και να διδάσκονται τα μαθήματα επαρκώς από το σχολείο τους, εξαλείφοντας την «μάστιγα των φροντιστηρίων», που καταναλώνει μηνιαίως το μεγαλύτερο μέρος από το εισόδημα του νοικοκυριού.

Να παλέψουν για το μέλλον τους και για ό,τι δικαιωματικά τους αξίζει. ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!

Εύα Λ., Γ’ Λυκείου, ΕΠΑΛ Βάρης