Του Χρήστου Κάτσικα

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ, ο «άγιος» μήνας των σχολείων, να φορτώνεται τη “βροχή από πέτρες” που δέχονται οι δάσκαλοι των παιδιών από ένα υπουργείο Παιδείας που φέρεται σαν επιχειρηματίας που θέλει το σχολείο ένα εμπορικό μαγαζί και τον εκπαιδευτικό έναν κακοπληρωμένο και υπάκουο υπάλληλό του;

Τι φταίει ο Σεπτέμβρης, που οι δάσκαλοι εξαναγκάζονται να εξαντλούν την ενέργειά τους στο ρόλο του εξεταστή, του επιτηρητή, του συμβολαιογράφου επιδόσεων και να εξουθενώνουν τα διδακτικά τους καθήκοντά  όλο και περισσότερο  στις γραφειοκρατικές – διοικητικές υποχρεώσεις που τους αναθέτουν…

Τι φταίει ο Σεπτέμβρης, που ένας χώρος γνώσης, διεκδίκησης, ζωής, τείνει να μετατραπεί σε χώρο «εξεταστικής θυσίας», σε μια άχαρη και ψυχρή «αίθουσα αναμονής» στην οποία αναγκαστικά περιμένει ο μαθητής μέχρι να έρθει η ώρα του μοιράσματος των τίτλων;

Τι φταίει ο Σεπτέμβρης για τους λογιστικούς υπολογισμούς μιας πολιτικής που με το απατηλό σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» δεν διστάζει, στη λογική του «της λιτότητας και των περικοπών», να συγχωνεύει τμήματα και σχολεία, αδιαφορώντας για την υποβάθμιση των όρων μάθησης και διδασκαλίας και για τις πολύπλευρες ψυχοπαιδαγωγικές και κοινωνικές συνέπειες;

Πώς να αποτρέψει ο Σεπτέμβρης την απόγνωση των χιλιάδων εκπαιδευτικών, αναπληρωτών και νεοδιόριστων που καλούνται μέσα σε λίγα 24ωρα να βρούνε σπίτι και ζωή που να “χωράει” στον τσακισμένο μισθό τους; 

Τι φταίει ο Σεπτέμβρης για το νέο επιθεωρητισμό με τον οποίο οι επιτελείς του υπουργείου θέλουν να νομιμοποιήσουν το διχασμό, τη χειραγώγηση και την απόλυση;

Πόση ντροπή να φορτωθεί ο Σεπτέμβρης για τις δηλώσεις των επιτελών του Υπουργείου της Παιδείας που το μάτι τους κόρωσε από τη στάχτη της γερασμένης εξουσίας και της δημόσιας αμαρτίας και πώς να μπορέσει να σπάσει την ομερτά των μπουκωμένων ΜΜΕ, που ούτε είδαν, ούτε ξέρουν, ούτε άκουσαν για τα παιδιά στη Γαύδο που δεν έχουν σχολείο;

Τι φταίει ο Σεπτέμβρης να φορτώνεται τη μελαγχολία της μέρας που μικραίνει, το λίγο ή καθόλου της ανάπαυλας απ’ τη ζωή των τρελαμένων πόλεων, τη θλίψη των εφήμερων ερώτων του καλοκαιριού, το κλάμα των μικρών παιδιών που δεν τους έφτασε ο Ιούλιος κι ήθελαν ακόμη λίγο Αύγουστο πριν φορτώσουν τον ύπνο που δεν χόρτασαν στην ασήκωτη τσάντα τους;

Αλλού είναι οι ένοχοι.

Ο Σεπτέμβρης είναι ο γλυκός μήνας της καρδιάς μας.

Η άπνοια των σπασμένων μελτεμιών, η λαδιά των ακύμαντων νερών, ο αψύς μούστος που βράζει στα βαρέλια, το σταφύλι γλυκό του κουταλιού στα βάζα, τα σύκα που λιάζονται και παστελώνουν, τα ρόδια που κοκκινίζουν και φουσκώνουν, τα κίτρινα φύλλα της λεύκας, το βαθύ πορτοκαλί του σούρουπου, οι ελιές που πήραν να λαδώνουν, το πρωτοβρόχι που καταπίνει η ξεραμένη γη με χίλια στόματα, το άρωμα χαρτοπολτού στα άγραφα τετράδια, ο χορός των καινούργιων μολυβιών, η πρώτη ψύχρα που λαχτάρησαν τα ξαναμμένα σώματα, οι φωτιές στην καρδιά και το μυαλό όσων αναπνέουν την κιμωλία στην τάξη και η επαναφορά στο προσκήνιο της ζωντανής πολιτικής και της αποτελεσματικότητάς της, και μαζί του κόσμου των δραστήριων – δυσαρεστημένων ! 

Μόνο αυτός ο Σεπτέμβρης, της ομορφιάς και της δράσης, μπορεί να αντικαταστήσει όλα τα δάκρυα που δεν ξεπλένουν ενοχές, δε μαλακώνουν τις ντροπές και μήτε η ξεραμένη γη δε θέλει να τα πίνει.

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ