Ο εκπαιδευτικός να νιώθει πολλές φορές βαλλόμενος, ασφυκτιά καθώς προσπαθεί να δουλέψει μέσα σε ένα καθεστώς καχυποψίας, διαρκούς αμφισβήτησης κι απαξίωσης από γονείς, προϊσταμένους και «αρμόδιους φορείς»
Μετά από δημοσίευμα που περιγράφει την «απάνθρωπη συμπεριφορά» νηπιαγωγού προς ένα τετράχρονο κοριτσάκι, διατάχθηκε Ένορκη Διοικητική Εξέταση, όπως ενημέρωσε, μέσω ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως.
Η υπουργός αναφέρει, μάλιστα, πως είχε επικοινωνία με τον διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, προκειμένου «να διερευνηθεί σε βάθος κάθε πτυχή της καταγγελίας».
Στη χώρα μας, πιθανότατα και σε άλλες χώρες, η πολιτική ασκείται πια από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η υπουργός Παιδείας μάς ενημερώνει μέσω αυτών για την άμεση παρέμβασή της στο θέμα της νηπιαγωγού στη Χαλκίδα. Τα ζητήματα που ανοίγουν τέτοιου είδους κινήσεις είναι αρκετά
- Η κίνηση αυτή εκπορεύεται από πραγματικό ενδιαφέρον για την υπεράσπιση ενός μικρού παιδιού έναντι της «σαδίστριας» δασκάλας του; Είναι υπέρ του παιδιού και της οικογένειάς του όλη αυτή η δημοσιότητα; Μήπως η υπουργός, η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν μας έχει συνηθίσει σε τόσο γρήγορη ανταπόκριση σε άλλα-χρονίζοντα θέματα της Παιδείας μας, ήθελε να χαϊδέψει αυτιά γονιών και παράλληλα να στείλει ένα μήνυμα πυγμής στους υφισταμένους της;
- Η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα δεν έχει τα όργανα για να ελέγξει και να αποδώσει δικαιοσύνη, έπρεπε να υπάρξει η προσωπική παρέμβαση της υπουργού;
- Στο ίδιο μήκος κύματος ο υφυπουργός εμφανίστηκε βέβαιος (στην τηλεόραση) ότι υπάρχουν ευθύνες και θα αποδοθούν. Πράγμα που σημαίνει ότι η απόφαση βγήκε πριν την έναρξη της διαδικασίας. Αν συνεχίσουμε έτσι, εκτός από την πολιτική και η δικαιοσύνη θα καταντήσει να ασκείται μέσω διαδικτύου.
Το ίδιο το γεγονός τώρα αποκαλύπτει τις συνθήκες εργασίας στα δημόσια σχολεία:
Οι εκπαιδευτικοί είναι έκθετοι στις δυσκολίες της διαχείρισης της συμπεριφοράς μικρών ή μεγαλύτερων μαθητών μέσα από συνεχείς παρεμβολές των γονέων στο έργο τους και χωρίς βοήθεια πιο ειδικών, στις περιπτώσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν, εκτός από τα παιδαγωγικά και μαθησιακά, ένα σωρό άλλα ζητήματα, καταστάσεις ακραίες πολλές φορές.
Ο δάσκαλος σήμερα θεωρείται, πολλές φορές, ο μοναδικός ένοχος για όλες τις αποτυχίες των γονιών, των αρμοδίων φορέων, της κοινωνίας της ίδιας.
Το αποτέλεσμα είναι ο εκπαιδευτικός να νιώθει πολλές φορές βαλλόμενος, ασφυκτιά καθώς προσπαθεί να δουλέψει μέσα σε ένα καθεστώς καχυποψίας, διαρκούς αμφισβήτησης κι απαξίωσης από γονείς, προϊσταμένους, «αρμόδιους φορείς» και γενικώς από ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην τάξη, αλλά έχουν άποψη ακόμα και για τις λεπτομέρειες της λειτουργίας της. Εννοείται πως ποτέ δεν λαμβάνεται υπόψη η γνώμη του, δεν προστατεύεται στοιχειωδώς η αξιοπρέπειά του.
Η παρακμή όμως αυτή προοιωνίζεται ένα πολύ δυσάρεστο μέλλον για ολόκληρη την κοινωνία. Προβλέπεται πολλή δουλειά για τα τηλεδικεία!
Σ.Σ. Κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος εμφανίστηκαν στο σχολείο μετά το συμβάν, για να ξαναφύγουν προφανώς.
Αθανασία Αθανασοπούλου, συνταξιούχος φιλόλογος
e-prologos.gr
