«Θα μπορώ να σουφρώνω τα χείλη μου με παράπονο κάθε φορά που θα σκέφτομαι πως για μένα η Μαρέβα δεν έχει ζητήσει από τον κόσμο να μου δώσει ένα μπαλκονάτο χειροκρότημα σαν αυτό που είχε ζητήσει για το νοσοκομειακό προσωπικό»
Αφήστε με, είμαι σε μεγάλη αναταραχή ο εκπαιδευτικός. Τα γράμματα τα αγαπώ, τον κορωνοϊό τον μισώ. Κάποιοι όμως, όνομα και μη χωριό, τα έβαλαν μαζί αυτά τα δυό. «Θες γράμματα για τα παιδιά;» με ρώτησαν. «Ναι. Θέλει και ερώτημα;» απάντησα. «Τότε να τα βάλεις με τον κορωνοϊό» μου είπαν. Να τα βάλω μαζί του δέχτηκα. «Με τι όπλα;» ρώτησα. «Με το φοβερό και τρομερό υπερόπλο: τη μάσκα» απάντησαν με ενθουσιασμό. Και δεν ήταν ο ενθουσιασμός τους που με έπεισε να πω το ναι αλλά η λαχτάρα μου να μάθουν τα παιδιά γράμματα. Και ας ήξερα πως η μάσκα, όσο και αν είναι απαραίτητη, με τίποτα δεν αρκεί.
Μία εβδομάδα έχει περάσει με τη χρήση του υπερόπλου μάσκα και εγώ πλέον αναρωτιέμαι: τι γίνεται όταν το μοναδικό όπλο που έχεις για τον κορωνοϊό στρέφει κάποιες φορές τη κάννη του και εναντίον των γραμμάτων; Γιατί, κακά τα ψέματα, γράμματα σημαίνει επικοινωνία, σημαίνει εκφραστικά μέσα, σημαίνει χαμόγελα. Και η μάσκα, μεταξύ μας, τα λιγοστεύει πολύ όλα αυτά.Επειδή όμως δεν πρέπει να γκρινιάζουμε δεν θα σας πω μόνο για τους κινδύνους και τα αρνητικά από τη νέα πραγματικότητα που βιώνω ως εκπαιδευτικός φέτος στο σχολείο. Θα σας πω και τα καλά και τα θετικά. Θα ξεκινήσω όμως με τους κινδύνους:
Οι κίνδυνοι από τη χρήση μάσκας
Προσπαθώντας να ιχνηλατήσω τον παιδαγωγικό μου ρόλο ο οποίος, φορώντας ιατρική μάσκα και κρατώντας στο ένα χέρι το αντισηπτικό και στο άλλο χέρι το θερμόμετρο μετώπου, έχει πλέον μεταλλαχθεί σε ρόλο σχολιάτρου να προσέξω μην αρχίσω να ακροάζομαι τα παιδιά και να παρέχω δωρεάν διάγνωση για covid.
Προσπαθώντας να αναπληρώσω τα χαμένα μου εκφραστικά μέσα μιας και αυτά θα είναι πλέον κρυμμένα πίσω από τη μάσκα να μην το παρακάνω με την ενσώματη διδασκαλία με υπερβολικές κινήσεις και χειρονομίες και αρχίσω να θυμίζω Mr Bean σε νέες περιπέτειες.Προσπαθώντας να ακουστώ και ο ήχος της φωνής μου να διαπερνά τη διπλή στρώση της μάσκας να προσέχω να μη ακούγομαι σαν βροντόφωνος σμηνίτης που αναφέρεται στον αξιωματικό του.
Προσπαθώντας να μάθω τα πρόσωπα πίσω από τις μάσκες των νέων μαθητών του σχολείου να μην το παρακάνω με τα διαλείμματα μάσκας. Ειδικά φέτος που ακόμα και οι ταραξίες της τάξης έχουν πάθει μετάλλαξη. Αλλάξανε εντελώς τον παραδοσιακό τους ρόλο: αντί να τους απασχολεί να κάνουν φασαρία πλέον αναλώνονται να ψάχνουν ευκαιρία να κατεβάσουν τη μάσκα. Πάει, χαλάσανε και αυτοί.
Προσπαθώντας να κάνω πιο παραστατικό το μάθημα να προσέξω να μην γουρλώνω πολύ τα μάτια γιατί πέρα ότι θα σκιάζω τα παιδιά (θα το καταλάβω αν τα δω και αυτά να γουρλώνουν τα μάτια) θα καταλήξω να μοιάζω με τον Μάρτι Φέλντμαν στο Φρανκενστάιν τζούνιορ. Και να μην ξεχνάω πως άλλο ο αυγουλομάτης και άλλο ο ανοιχτομάτης. Άλλο τα αυγά μάτια και άλλο τα μάτια αυγά.
Προσπαθώντας να δώσω έναν ευχάριστο τόνο στο μάθημά μου και εξαιτίας του γεγονότος πως χαμόγελο από μένα τα παιδιά φέτος δεν θα δούνε, να προσέξω μην το παρακάνω με τα «χαμογελαστά μάτια» γιατί ήδη έχω αρχές «ποδιού χήνας» πλάγια των φρυδιών μου. Και ναι, το γνωρίζω πως δεν είναι μάσκα ομορφιάς αυτή που φοράμε. Μη γίνει όμως μάσκα ασκήμιας.
Προσπαθώντας να ακούσω τι μου λένε τα παιδιά κάτω από τις μάσκες να μην τεντώνω πολύ τα αυτιά. Λίγο το τέντωμα από το λαστιχάκι της μάσκας, λίγο το δικό μου για να ακούσω με βλέπω να μοιάζω με τον Κάπτεν Σποκ χωρίς όμως την εσωτερική του γαλήνη.
Προσπαθώντας να μην ξεχάσω κανένα από τα νέα μου καθήκοντα (στα διδακτικά προστέθηκαν και τα ιατρικά) να μην ρίξω το επίπεδό μου και κολλήσω σκονάκι στο εσωτερικό μέρος της μάσκας.
Προσπαθώντας να αντέξω 5-6 ώρες παραστατικής αλλά ασθμαίνουσας ομιλίας να αντισταθώ στον πειρασμό να κλέψω το αερολίν εισπνεόμενο του μικρού που το αφήνει πάνω στο θρανίο.
Τα θετικά από τη χρήση μάσκας
Θα μπορώ να παραμιλώ με την ησυχία μου πίσω από τη μάσκα χωρίς να κινδυνεύω να με χαρακτηρίσουν τρελό (όχι ότι δεν είμαι) με τις μυριάδες εγκυκλίους με τα νέα μου καθήκοντα που καταφθάνουν καθημερινά στα σχολεία. Παρεμπιπτόντως, ρε κορίτσια εκεί στη Νερατζιώτισσα, ηρεμήστε λιγάκι. Νίκη, Σοφία μη στέλνετε άλλα. Λυπηθείτε μας.
Θα κρύβει το διάπλατα ανοιχτό μου στόμα αν καμία μέρα την ώρα που κάνω μάθημα ακούσω φωνές στο προαύλιο, στρέψω το βλέμμα μου και δω τις μαθήτριες Γιαδικιάρογλου, Πετροπούλου και Πετροβασίλη ντυμένες cheerleaders να τραγουδούν: «και ου και α στο σχολείο δεν κολλά».
Θα μπορώ να μετατοπίσω σε μελλοντικό χρόνο την εισαγωγή γέφυρας σε ένα μπροστινό δόντι που μου έσπασε. Η γυναίκα μου μού λέει πως φταίει που τρίζουν τα δόντια μου όταν κοιμάμαι. Περίεργο πράγμα όμως γιατί εγώ κατά τη διάρκεια της μέρας στο σχολείο είμαι τόσο ζεν. Μπορεί βέβαια να βοηθάει σε αυτό ο συνδυασμός υποξίας και υπερκαπνίας λόγω της μάσκας που σου φέρνει μια γλυκιά ζάλη. Μήπως να τη φοράω και στον ύπνο μου;
Θα μπορώ, χωρίς να φαίνεται, να δαγκώνω τη γλώσσα μου μην μου ξεφύγει κάτι που μπορεί να στραφεί εναντίον μου μιας και προαλείφεται άμεσα αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Όχι ότι διαφωνώ αφού το μόνο που λείπει από το ελληνικό σχολείο με τις αίθουσες αλάνες, τις υπερσύγχρονες υποδομές, την πληρότητα σε προσωπικό, το γενναιόδωρο ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία, τους ηθικά και οικονομικά καταξιωμένους εκπαιδευτικούς και τα αναβαθμισμένα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα είναι η αξιολόγηση. Με τη μάσκα λοιπόν θα μπορώ να δαγκώνω τη γλώσσα μου πριν ξεστομίσω κάτι σαν: «τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι» ή «όλα τα είχε η Μαριωρή ο φερετζές της έλλειπε».
Στην περίπτωση που δω γονέα αρνητή μάσκας να εισβάλει μαινόμενος στο σχολείο και να ψάχνει για να με δείρει επειδή ζήτησα στο παιδί του να φορέσει μάσκα, να μπορώ να κρύβομαι ανάμεσα στους μαθητές μιας και με τις μάσκες δεν ξεχωρίζεις πλέον μαθητές από καθηγητές. Το πολύ πολύ άμα δω ότι με κατάλαβε θα αρχίσω να παίζω κουτσό και να του λέω: «με λένε ή Θανάση ή Ζαφείλη ή Μελπομένη» σαν τον Εξαρχάκο στην Παριζιάνα.
Θα μπορώ να σουφρώνω τα χείλη μου με παράπονο κάθε φορά που θα σκέφτομαι πως για μένα η Μαρέβα δεν έχει ζητήσει από τον κόσμο να μου δώσει ένα μπαλκονάτο χειροκρότημα σαν αυτό που είχε ζητήσει για το νοσοκομειακό προσωπικό. Αυτό είναι τελείως άδικο! Δεν είμαι εγώ στη πρώτη γραμμή του πυρός; Δεν παρέχω και εγώ πλέον ιατρική φροντίδα; Δεν παίζω και εγώ τη ζωή μου κορωνοϊό -γράμματα; Τουλάχιστον ρε Μαρέβα, επειδή έχω ακούσει πως έχεις μαγαζί με ραφτικά και τα καλύτερα τόπια υφάσματος, δεν μας ράβεις εσύ ωραίες trendy μάσκες; Γιατί οι άλλοι δεν τις μαντάρανε καλά και τα κάνανε μαντάρα. Και δεν πειράζει για το χειροκρότημα, ας το πάρεις όλο εσύ. Αλλά για μια στιγμή. Μήπως όμως πρέπει να τηρήσουμε το πρωτόκολλο; Πρώτα να πάρω τηλέφωνο τον Κυριάκο για να δώσει το «ok» όπως έκανε και ο Μαρκουλάκης;
Δημήτρης Τσιριγώτης
e-prologos.gr
