Δημήτρης Μαυρίδης
Τη σημασία της ελιάς και του λαδιού για την οικονομία μιας μεσογειακής χώρας τη γνωρίζουμε από τις πρώτες τάξης του δημοτικού. Ειδικότερα, στα ελληνικά σχολεία σε όλα τα μαθήματα γίνεται λόγος για την ιερότητα ή το συμβολισμό του ελαιόδεντρου και την οικονομική και θρεπτική αξία του καρπού του. Στη σύγχρονη εποχή, ο καρπός του αειθαλούς και αιωνόβιου αυτού δένδρου εξαίρεται ακόμα περισσότερο λόγω των ευεργετικών ιδιοτήτων του στην υγεία του ανθρώπου, καθώς αυτός περιέχει πολλά αντιοξειδωτικά συστατικά και αντιφλεγμονώδεις ουσίες. Όλοι μας, λοιπόν, έχουμε πεισθεί για τη σημασία της ελαιοπαραγωγής, παρόλο που σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας το ελαιόδεντρο σπανίζει όσο και η μπανανιά. Όπως ακριβώς οι περισσότεροι έχουμε πεισθεί με το στολισμό του «ελληνοπρεπούς» χριστουγεννιάτικου καραβιού αντί του «ξενόφερτου» έλατου, ακόμα και αν κάποιοι ζούμε σε ορεινές ελατοφόρες περιοχές, αρκετά απομακρυσμένες από αιγιαλό. Αφήνουμε το έλατο κατά μέρος και επιστρέφουμε στην ελιά και στην επικαιρότητα, διότι για πρώτη φορά στα χρονικά το δέντρο αυτό συνδέεται με ένα εργασιακό νομοσχέδιο και απεργιακές κινητοποιήσεις.
Πιο συγκεκριμένα, η δήλωση του υπουργού εργασίας περί δεκάωρης εργασίας και, έπειτα, χορήγησης αδείας ή ρεπό στον εργαζόμενο για μάζεμα της ελιάς είχε ως αποτέλεσμα να προκαλέσει εύλογες αντιδράσεις. Εύλογες, όχι για το «ευλογημένο» αυτό δέντρο, αλλά για το νομοσχέδιο και την παιδαριώδη άποψη ενός υπουργού, η οποία κατατέθηκε δημόσια σε τηλεοπτικό κανάλι εν είδει σοβαρού επιχειρήματος. Σκέτη «ευλογία», λοιπόν, η κατάργηση του ιστορικού οκταώρου η οποία αποδόθηκε με το εξευγενισμένο και, συνάμα, διφορούμενης σημασίας λεκτικό σύνολο της «εργασιακής ευελιξίας». Ένας απέραντος ελαιώνας, λοιπόν, με επαγγελματίες και ερασιτέχνες καλλιεργητές ελιάς η χώρα μας στο μυαλό του υπουργού, όπου, προφανέστατα, σχετικά με τους ερασιτέχνες λανθάνει και η παραδοχή του ελλιπούς εισοδήματος της κύριας εργασίας και της αναγκαιότητας συμπλήρωσής του με παράλληλες οικονομικές δραστηριότητες. Κοντολογίς, το ζεύγος «Χατζηδάκης – Ελιές» απασχόλησε την κοινή γνώμη, πράγμα που αποτυπώνεται και στα δεκάδες χιλιάδες «αποτελέσματα» ενός γκουγκλαρίσματος λίγο μετά την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή. Ωστόσο, το ενδιαφέρον αυτό του κόσμου έχει να κάνει με μια απλώς φιλοπερίεργη και κουτσομπολίστικη διάθεση απέναντι στην αστεία δήλωση ενός υπουργού ή αφορά την ουσία της; Η απάντηση στο ερώτημα δεν άργησε να δοθεί με τη χθεσινή γενική απεργία.
Απεργία, λοιπόν, χθες και στον εκπαιδευτικό κλάδο, σ’ έναν χώρο αρκετά χαρτογραφημένο σε ό, τι αφορά τις ιδεολογικοπολιτικές θέσεις και την εσωτερική ταξική του διάρθρωση. Καταρχάς, μιλάμε για μια κοινωνική ομάδα στην οποία κυριαρχεί η δεξιά πλευρά του κέντρου με μπόλικη δόση συντηρητισμού, ενίοτε ακροδεξιού και, επίσης, για μια κοινωνική και επαγγελματική ομάδα, μάλλον ελλιπούς ταξικής συνείδησης, η οποία αδυνατεί να κατανοήσει την ταξική διαφοροποίησή της σε σχέση με τα ολιγάριθμα ανώτερα διευθυντικά και διοικητικά στελέχη της κρατικής γραφειοκρατίας. Μιλάμε για καθηγητές και δασκάλους που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκουν στην κυρίαρχη υποομάδα των κατώτερων μισθωτών του στενού δημόσιου τομέα και στη μικροαστική τάξη, οι οποίοι τελούν υπό την εποπτεία και το συντονισμό των ολίγων προαναφερθέντων στελεχών. Με βάση τα δεδομένα αυτά, θα μπορούσαμε να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα για τη στάση του εν λόγω κλάδου στο ζήτημα της συμμετοχής ή μη στην προαναγγελθείσα εδώ και καιρό απεργία από τα συνδικάτα.
Εδώ, είναι απαραίτητο να επισημανθεί πως από την παρούσα προσέγγιση εξαιρούνται οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πραγματικές οικονομικές δυσκολίες και καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός διαρκώς ελλειμματικού οικογενειακού προϋπολογισμού, σε μια χώρα υψηλού κόστους ζωής και εχθρική απέναντι σε κάθε έννοια σχετιζόμενη με την κοινωνική πολιτική. Το ζήτημα, λοιπόν, της συμμετοχής ή μη στη συγκεκριμένη απεργία ενάντια στο ξεκάθαρα αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη φάνηκε να μην πολυαπασχόλησε τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, τουλάχιστον στην περιφέρεια. Η μεγάλη αποχή της περιφέρειας στην τελευταία αυτή απεργία – ως συνέχεια των προηγούμενων χαμηλών ποσοστών συμμετοχής σε απεργίες στον εκπαιδευτικό κλάδο – εν αντιθέσει με τις δυναμικές και μαζικές κινητοποιήσεις σε κάποια μεγάλα αστικά κέντρα, αντανακλά την αδιαφορία των εργαζομένων του συγκεκριμένου χώρου στην επαρχία απέναντι σε ζητήματα κρίσιμα για το εργασιακό μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους. Αν απομονώσουμε τη γνωστή δικαιολογία της χρόνιας υπαιτιότητας των συνδικάτων και των συνδικαλιστών για την «κατάντια» του κινήματος – άποψη που κατά τη γνώμη του γράφοντος δεν αποτελεί πλέον επαρκής αιτία αποχής μπροστά στην εργασιακή λαίλαπα της τελευταίας δεκαετίας – καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τελικά το πρόβλημα της μη συμμετοχής στην απεργία είναι ζήτημα κοσμοθεωρίας του κάθε εργαζομένου. Και ο εργαζόμενος, δυστυχώς, δεν επιθυμεί να χάσει λίγα τώρα, για να κερδίσει περισσότερα στο μέλλον, αλλά αρκείται στα μέτρια, είναι συγκαταβατικός στα λίγα και δεν έχει, όπως φαίνεται, πρόβλημα να κατέβει στα ελάχιστα. Το σίγουρο αν και συμπληρωματικό εισόδημα από τον ελαιώνα εγγυάται την επιβίωση…
Συνεπώς, το ενδιαφέρον για την περίφημη περί του μαζέματος της ελιάς δήλωση του υπουργού, μάλλον έχει να κάνει με μια ανάλαφρη και, απλώς, φιλοπερίεργη διάθεση του κόσμου, παρά με την ουσία της. Καρδιά περιβόλι ο υπουργός με τους αστεϊσμούς του στην τιβί, ένας γκιουλ μπαχτσές τεχνοκράτης που εν ολίγοις παρουσιάζεται από τις νεοφιλελεύθερες φυλλάδες ως προστάτης των δικαιωμάτων του εργαζομένου. Κι ο ελαιώνας αναμένει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και το ληκτικό «κλικ» της ψηφιακής κάρτας εργασίας για τη συγκομιδή του καρπού του. Ωστόσο, θα περιμένει πολύ ακόμα. Και όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως το νομοσχέδιο εξασφαλίζει τα απαραίτητα ρεπά (sic) για μια γρήγορη συγκομιδή και μια πλούσια σοδειά, ας έχουν σοβαρά κατά νου το ενδεχόμενο μήπως οι «Καλαμών» στο τέλος τους βγούνε θρούμπες.
Μαυρίδης Δημήτρης
e-prologos.gr
