γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Ο κακός άνθρωπος, ούτε ως νεκρός δεδικαίωται.

Όσο κι αν οι συστημικές φυλλάδες και τα βοθροκάναλα πλέκουν τον επικήδειο του «εκσυγχρονιστή», αυτός ήταν ένας κακός άνθρωπος κι ένας κακός Έλληνας.

Στα 8 χρόνια της πρωθυπουργίας του, από το 1996 μέχρι το 2004, συνέχισε το «έργο» του προηγούμενου βρικόλακα, σταμπάροντας ανεξίτηλα την Ελλάδα, με τη βούλα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.

• Έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ και μέσα σε μια νύχτα, υποτίμησε τη δραχμή, κατά 340,750%, τίναξε στον αέρα τα δημόσια ταμεία και φτωχοποίησε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

• Τζογάρησε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο και τα έκανε σκόνη, κάνοντας τον τζόγο προσδοκία για 1 εκατ. αφελείς μικροαποταμιευτές που, επίσης μέσα σε μια νύχτα, είδαν το κομπόδεμα μιας ζωής να γίνεται κουρνιαχτός.

Όταν έσκασε η φούσκα του χρηματιστήριου, 155 δισ. ευρώ είχαν κάνει φτερά από το δημόσιο μπεζαχτά, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο στην προσχεδιασμένη πτώχευση της χώρας.

• Σε συμφωνία με τη Goldman Sachs και τα περίφημα swaps, προκειμένου να συγκαλυφθεί χρέος 2,8 δισ. ευρώ, η τράπεζα κέρδισε 2,3 δισ. ευρώ και η χώρα χρεώθηκε επιπλέον 16 δισ. ευρώ.

• Η θητεία του γερμανοτραφή Κολωνακιώτη συνδέθηκε με κοινωνικούς νεολογισμούς, που θα ζήλευε η Θάτσερ του «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα».

Οι νέοι εργαζόμενοι έγιναν -κατά δήλωση του ίδιου- «απασχολήσιμοι», άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, νομάδες από τη μια δουλειά στην άλλη, με εργασιακό ωράριο λάστιχο και αμοιβές πείνας.

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» αντικατέστησε την κοινωνική αλληλεγγύη, στήνοντας μικρούς εμφύλιους ανάμεσα στους εργαζόμενους και δικαιολογώντας την άγρια κοινωνική καταστολή.

• Η ντροπή για την υπόθεση Οτσαλάν, έκανε την Ελλάδα, από χώρα αλληλεγγύης, χώρα ρουφιανιάς και παράδοσης.

Ένα χρόνο μετά, το ντροπιαστικό στην υπόθεση των Ιμίων, «ευχαριστούμε τους Αμερικάνους», ήταν ο Σημιτικός επίλογος του εξίσου ντροπιαστικού «τη σημαία την πήρε ο αέρας», κατά Πάγκαλο.

Επί θητείας του, η χώρα έγινε τσιράκι στον άγριο ΝΑΤΟϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας, παραχωρώντας όλες τις υποδομές της -βάσεις και λιμάνια- σε έναν πόλεμο που κουρέλιασε μια χώρα, έστησε τη μεγαλύτερη Αμερικάνικη βάση στο υβριδικό Κόσσοβο και έπηξε την Αδριατική με απεμπλουτισμένο ουράνιο, που το τρώμε μέχρι σήμερα.

• Το «χάρτινο καραβάκι» των Ολυμπιακών του 2004, ήταν ο συμβολισμός των φαραωνικών έργων μεγάλων σκανδάλων, που έμειναν στη συνέχεια να καταρρέουν, με δεκάδες νεκρούς εργάτες στα θεμέλια τους, ενώ σημειολόγησε τελικά και τις γαλλικές φρεγάτες, με τις μεγάλες μίζες.

Το χάρτινο καραβάκι, μούλιασε, μπατάρησε και τελικά πήγε στον πάτο.

Κανένα πένθος για τους βρικόλακες.

Έχουμε τόσους να πενθούμε.

Από τους χιλιάδες πνιγμένους στα κάθε τέτοια μέρα «αγιασμένα νερά”, ως τους 6 χιλ αυτοκτονημένους της στημένης χρεοκοπίας και τους αμέτρητους πια δολοφονημένους στην Παλαιστίνη.