Αυτός ήταν ο θείος μου. Ο Χρίστος Πρέντζας του Δημητρίου.. Απόφοιτος της Εμπορικής Σχολής. Ένας ήρωας.
Γράφει η Κωνσταντίνα Ρίζου
Σας λέει κάτι η εποχή του εμφυλίου και η κατάπτυστη δίκη της Πρίντζου στα Γιάννενα;
Οι 16 εκτελεσμένοι των Ιωαννίνων;
Μεταξύ αυτών και ο θείος μου;
Για μένα πολλά. Και επειδή πιστεύω ότι δεν πρέπει να ξεχνούμε την ιστορία, οφείλω να σας κάνω γνωστά κάποια γεγονότα που συνέβησαν και είναι χρήσιμο να τα γνωρίζουμε όλοι.
Ιστορικά
Την περίοδο της κατοχής στη χώρα μας, έχουμε μαύρα χρόνια πείνας, αρρώστιας, ληστειών και εκτελέσεων.
Άλλοι Έλληνες πολίτες οδηγούνταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλοι σε τόπους εκτέλεσης. Πάνω από 20.000 εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς.
Το Σεπτέμβρη του 1941, 5 μήνες μετά την επίσημη κατοχή στη χώρα μας, ιδρύθηκε η πρώτη μαζική αντιστασιακή οργάνωση. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ( Ε.Α.Μ.) Το ένοπλο τμήμα του Ε.Α.Μ. είναι ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ). Παράλληλα ιδρύθηκαν και άλλες οργανώσεις. Ανάμεσα σ΄ αυτές και ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Στρατός (ΕΔΕΣ) που εμφανίστηκε σαν κύριος υποστηρικτής της βρετανικής πολιτικής στην Ελλάδα. Στην αρχή η δράση των αντιστασιακών οργανώσεων ήταν ενιαία. Το αντάρτικο κίνημα εξαπλώθηκε γρήγορα. Από τις βασικές πηγές της Αντίστασης ήταν κατά κοινή ομολογία οι Εαμικές οργανώσεις. Έκλεισαν μέσα τους το υγιέστερο ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδας.
Αντίσταση με όλα τα μέσα ενάντια στους κατακτητές ήταν το πρόγραμμά τους και η δημιουργία ενός δημοκρατικού καθεστώτος με προωθημένο κοινωνικό περιεχόμενο μετά την απελευθέρωση, ήταν το όραμά τους.
Η Εθνική αλληλεγγύη, παρακλάδι του ΕΑΜ, πρόσφερε σημαντική βοήθεια στους συγγενείς των φυλακισμένων και εξόριστων, τους καταδικασμένους και δεινοπαθούντες. Η οργάνωση αυτή θα εξακολουθήσει να υπάρχει και μετά το 1944.
Στις 23/2/1943 ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) που φώτισε το δρόμο της νεολαίας μας. Η συντριπτική πλειοψηφία της νέας γενιάς, στα χρόνια της κατοχής, συντάχθηκε πρόθυμα κάτω από τη σημαία της ΕΠΟΝ, αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
Όσο όμως πλησίαζε η ώρα της απελευθέρωσης τόσο οι βρετανοί προσπαθούσαν να ελέγξουν τις αντιστασιακές οργανώσεις και ιδιαίτερα το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Από το καλοκαίρι του 1943 άρχισε να γίνετε αισθητό το χάσμα. Οι πρώτες συγκρούσεις ξέσπασαν ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ. Στη Μέση Ανατολή (Καΐρο) σχηματίζεται κυβέρνηση υπό τον Γ. Παπανδρέου και συγκαλείται συνδιάσκεψη όλων των αντιστασιακών οργανώσεων.
Τον Οκτώβρη του 1944 η κατοχή στην πατρίδα μας τερματίζεται, δυστυχώς όμως όχι και τα βάσανα του λαού μας και προπαντός δεν δικαιώνονται οι σεμνοί μαχητές της λευτεριάς και της δημοκρατίας. Αυτοί που έγραψαν το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης, που επί χρόνια γνώρισε απίστευτους διωγμούς: φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες και εκτελέσεις και τελικά τέθηκε εκτός νόμου το 1947 με τον περιβόητο νόμο 509.
Η Ήπειρος από το 1940 μέχρι το 1948
Στο ξεσήκωμα του λαού η Ήπειρος έδωσε το μεγάλο «παρόν». Επίκεντρο της Αντίστασης στην Ήπειρο, τα Γιάννενα. Στη μαζική λαϊκή αντίσταση της πόλης σημαντικός υπήρξε ο ρόλος της νεολαίας μας που ξεσηκώνεται δίπλα και μαζί με το λαό μας και προσανατολίζεται στα μεγάλα προβλήματα που τον απασχολούν κάτω από την καθοδήγηση και το ζωντάνεμα της ΕΠΟΝ. Προεξέχουν οι αγώνες τους ενάντια στην τρομοκρατία. Φοιτητές και διανοούμενοι κινητοποιούνται. Εμφανίζονται τα πρώτα συλλαλητήρια. Λαϊκές συνοικιακές επιτροπές σχηματίζονται στα Γιάννενα. Μαζικές επιτροπές στήνονται και στην ύπαιθρο. Γίνεται αγώνας για την επιβίωση και παράλληλα για αδούλωτη ψυχή.
Πριν εμφανιστούν ακόμα στα βουνά οι πρώτοι αντάρτες, στην πόλη τολμηροί πατριώτες με μυστικές ραδιοφωνικές συσκευές καταγράφουν τις νυχτερινές εκπομπές των συμμαχικών ραδιοσταθμών του Λονδίνου και της Μόσχας και τις κυκλοφορούσαν το πρωί σε πολυγραφημένα δελτία χέρι – χέρι.
Η τρομοκρατία βέβαια καλά κρατεί. Εφιαλτικές νύχτες στην πόλη με μπλόκα των κατακτητών και ομαδικές συλλήψεις που εντάθηκαν προς το τέλος του 1943. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάποιους άλλους που ήταν ανάξια τέκνα της σκλαβωμένης πατρίδας, που ήταν συνεργάτες των κατακτητών.
Παρόλη όμως την τρομοκρατία τα μέλη της ΕΠΟΝ στις πόλεις και τα χωριά έφτασαν περί τα 30.000 άτομα. Στις συνοικίες Γιαννιώτες γράφουν συνθήματα υπέρ του ΕΑΜ, του ΑΣ και της ΕΠΟΝ. Άλλοι μαζεύουν χρήματα, φάρμακα, τρόφιμα και ρουχισμό και τα πάνε, πάντα με ιδιαίτερη προσοχή, σε φτωχούς και σε αρρώστους.
Οι φυλακές του Αγίου Κοσμά (θέση σημερινού ΟΤΕ) είναι γεμάτες από πατριώτες. Μετά την απελευθέρωση τον Οκτώβρη του 1944, λίγους μήνες μετά, ήρθαν τα Δεκεμβριανά και εκατοντάδες συμπολίτες μας, ήρωες της Εθνικής Αντίστασης, συλλήφτηκαν και φυλακίστηκαν.
Ακολούθησε η συμφωνία της Βάρκιζας, στις 23/2/1945, όπου στην κεντρική πλατεία της πόλης μας, τα τμήματα του ΕΛΑΣ της Κεντρικής Ηπείρου, ύστερα από μια μεγαλειώδη παρέλαση κατέθεσαν τα όπλα με ιδιαίτερη συγκίνηση.
Μετά δυστυχώς ακολουθούν βασανιστήρια, ξυλοδαρμοί, φυλακίσεις, σκοτωμοί, φτώχια, αρρώστια, δυστυχία. Πολλοί υπάλληλοι, ιδιαίτερα εκπαιδευτικοί, κατηγορούνται για «κομμουνιστική δράση», αυτοί που συμμετείχαν στην Αντίσταση μέσα από ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και ΕΠΟΝ.
Το 1945 μέσα από την Εθνική Αλληλεγγύη αναπτύχθηκε στην πόλη μας μια πλούσια ανθρωπιστική δράση σε όλες σχεδόν τις συνοικίες των Ιωαννίνων. Ψυχή σ΄ αυτή τη δράση η Ευτυχία Πρίντζου και όχι μόνο. Βέβαια αυτό το έργο παρακολουθείται και ελέγχεται, ιδιαίτερα πριν το δημοψήφισμα του 1946. Μετά απ’ αυτό η κατάσταση χειροτερεύει. Ιδρύονται πανελλαδικά στρατοδικεία.
Την εποχή αυτή εκατοντάδες άτομα πιάστηκαν και στάλθηκαν εξορία. Άλλοι εγκατέλειψαν την πόλη των Ιωαννίνων και ζήτησαν καταφύγιο κυρίως στην Αθήνα. Άλλοι πήγαν, στα βουνά, αντάρτες.
Το καλοκαίρι του 1946 άρχισε να λειτουργεί στη πόλη μας το Έκτακτο Στρατοδικείο. Η μια δίκη διαδέχεται την άλλη. Συνέχισε μέχρι το 1947 χωρίς όμως θεαματικές δίκες και μαζικές εκτελέσεις, αυτή τη χρονιά.
Στις 27/12/1947 έφεραν τον περιβόητο νόμο 509 και έβγαλαν μ΄ αυτόν εκτός νομιμότητας ΚΚΕ, ΕΑΜ και Εθνική Αλληλεγγύη. Άρχισε η παρανομία. Επίσημα τώρα αρχίζει η δίωξη των μελών των παραπάνω οργανώσεων που κορυφώνεται την άνοιξη του 1948 και προετοιμάζεται έτσι το έδαφος για τη μεγάλη δίκη της Πρίντζου.
Πριν από τη δίκη της Πρίντζου
1948 Ο εμφύλιος πόλεμος έχει φουντώσει. Σκληρές μάχες στα Ηπειρώτικα βουνά ανάμεσα στις αντιμαχόμενες μερίδες. Στα Γιάννενα επικρατεί έντονη τρομοκρατία. Παραμονές της 25ης Μαρτίου 1948 κυκλοφορούν στη πόλη κάποιες προκηρύξεις (τρικάκια) που έγραφαν:
Α. Ο Λαϊκός Δημοκρατικός αγώνας είναι συνέχεια και ολοκλήρωση του 1821
Β. Στρατευμένα παιδιά της Ελλάδας προσχωρήστε στο Δημοκρατικό Στρατό για την απελευθέρωση της Ελλάδας.
Γ. Καθήκον κάθε πατριώτη είναι να περάσει στο Δημοκρατικό Στρατό για τη γρήγορη απελευθέρωση.
Δ. Στρατευμένα παιδιά της Ελλάδας φύγετε από τους αμερικανούς και προσχωρήστε στο Δημοκρατικό Στρατό.
Ε. Η 25η Μαρτίου να σταθεί μέρα δημοκρατικού συναγερμού για την απελευθέρωση της πατρίδας.
ΣΤ. Μητέρα σκίσε κάθε φασίστα που θα θελήσει να αρπάξει το παιδί σου και να το κλείσει στα στρατόπεδα της χιτλερικής Φρείκης. (συντομογραφία της Φρειδερίκης)
Έγιναν αρχικά κάποιες συλλήψεις μαθητών, μεταξύ αυτών και η Πρίντζου, από την Ασφάλεια που τους πήγαν στη Διεύθυνση Δικαστικού όπου ο εισηγητής διέταξε την αποφυλάκισή τους, γιατί δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία ενοχής, όπως απεφάνθη στις αρχές Απρίλη.
Όμως σε λίγες μέρες, με παρέμβαση Τσακαλώτου, η υπόθεση αυτή περιήλθε στα χέρια του διοικητή της Ασφάλειας Ζερβού και του Διοικητή Αραβανή των στρατιωτικών φυλακών ΦΙΞ (θέση σημερινού ξενοδοχείου «ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ») και διατάχθηκαν γενικότερες συλλήψεις 145 ανθρώπων της πόλης μας. Μέσα σ΄ αυτούς ήταν και ο θείος μου Χρήστος Πρέντζας του Δημητρίου. Ήρθαν στο πατρικό του στις 2 τα μεσάνυχτα και σπάζοντας τη πόρτα τον συνέλαβαν. Από Απρίλη έως Ιούλη έγιναν οι ανακρίσεις στα κολαστήρια των στρατιωτικών φυλακών του ΦΙΞ. Εκεί είναι γνωστά τα βασανιστήρια που τράβηξε. Τον κρεμούσαν ανάποδα. Τον έδερναν, του έστριβαν τα γεννητικά του όργανα. Σ΄ αυτή τη θέση, ανάποδα, θυμούνται συγκρατούμενοί του, έβαζαν τούς άλλους και τον έβλεπαν λέγοντας: “ Όπως βλέπετε τον Πρέντζα, έτσι θα καταντήσετε και εσείς αν δεν μιλήσετε”.
Ο θείος μου όμως δεν μίλησε. Δεν πρόδωσε κάποιον σύντροφό του. Δεν έδωσε κανένα όνομα. Δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας. Ήταν αδύνατο λοιπόν ν’ αποφύγει την κατηγορία και την παραπομπή του στο Στρατοδικείο.
Τέρας πραγματικό ο υπεύθυνος των ανακρίσεων Αραβανής καταμαρτυρούν πολλοί επιζώντες βασανισθέντες.
Η δίκη
Ο Αραβανής έβγαλε ένα πόρισμα που το πήρε η Μεραρχία και με διαταγή της “εξαιρετικώς επείγουσα” στις 5 Ιουλίου 1948 την παρέλαβε ο Βασιλικός Επίτροπος με κατηγορία προς 114 άτομα, μεταξύ αυτών και ο θείος μου.
έτσι στις 8 Ιουλίου άρχισε η δίκη – παρωδία στο κτήριο της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας, που επιτάχθηκε ειδικά γι’ αυτό το σκοπό, στην αίθουσα τελετών.
Οι κατηγορούμενοι μεταφέρονται από τις φυλακές ΦΙΞ καθημερινά με χειροπέδες σαν κοινοί εγκληματίες.
Κατάμεστη η αίθουσα.
Σύνθεση Έκτακτου Στρατοδικείου:
Α. Κουμπλής Ι.
Β. Τσιμτσιλής Π.
Γ. Ζώης Δ.
Δ. Παττακός Στυλιανός
Ε. Μάνος Κ.
Δηλαδή 3 ταγματάρχες και 2 λοχαγοί και Βασιλικός Επίτροπος ο Κοτταρίδης Ιωάννης. Προσεκτική επιλογή όλων. Η δίκη προσδιορίστηκε αστραπιαία. Μέσα σε 24 ώρες από τα εγκλητήρια, με δικογραφία ογκώδη και άρνηση στην αίτηση των δικηγόρων υπεράσπισης για αναβολή της δίκης. Το Στρατοδικείο άλλωστε δεν το απασχολούσε η έννοια της Δικαιοσύνης.
Στη δίκη ο Χρήστος Πρέντζας, υπεύθυνος κατά το πόρισμα για την οργάνωση της ΕΠΟΝ, είπε:
«Οργανώθηκα στη κατοχή κατά το έτος 1943 στην ΕΠΟΝ, εις την οποίαν παρέμεινα μέχρι το 1944. Το Μάρτιο οργανώθηκα εις μία πεντάδα. Οι σκοποί της οργάνωσης ήταν οι ίδιοι, όπως και πριν, προσέτι δε η ενίσχυση των εξόριστων και των φυλακισμένων και η συμφιλίωση, δηλαδή ο σεβασμός προς τους αντιφρονούντες. Μετά το Πάσχα εστάλησαν στους εξόριστους δυο δέματα. Τας εορτάς των Χριστουγέννων έγινε έρανος. Με τα χρήματα αυτά αγοράσαμε μαλλί με το οποίο πλέξαμε 28 ζευγάρια κάλτσες».
Η Απόφαση
Οι κατηγορίες ήταν χαλκευμένες και ανύπαρκτες και οι αποφάσεις παρμένες να χυθεί αθώο αίμα στα Γιάννενα στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας. Μετά 15 μέρες δίκης τα μεσάνυχτα της 23ης Ιουλίου 1948 για τους 114 κατηγορούμενους αποφάσισαν:
α. 48 καταδικάζονται “τετράκις, τρις, δις και άπαξ” σε θάνατο.
β. 11 καταδικάζονται σε ισόβια και άλλες μικρότερες ποινές.
γ. οι υπόλοιποι απαλλάσσονται “λόγω βλακείας”.
Από τους 21 κατηγορούμενους που καταδικάστηκαν “τετράκις” σε θάνατο εκτελέστηκαν οι 11. Οι υπόλοιποι 5 που εκτελέστηκαν ήταν απ’ αυτούς που καταδικάστηκαν 1 ή 2 φορές σε θάνατο. Στο σημείο αυτό έχω να πω ότι κάποιοι αγωνιστές δεν άντεξαν τις ανακρίσεις, ακόμα ότι κάποιοι θανατοποινίτες τετράκις, τρις … έζησαν γιατί σύμφωνα με ομολογία του Μπαλοδήμου: αν όλοι ήταν ανιψιοί ή συγγενείς του Δεσπότη, τότε θα μελετούσα για όλους τη δικογραφία και θα διαπίστωνα ότι δεν είναι ορθή, αλλά άδικη. Εδώ διαχωρίζονται οι ήρωες. Οι θανατοποινίτες που πλήρωσαν ακριβά τον εμφύλιο με τη ζωή του για τις ιδέες τους.
Και επανέρχομαι στο θείο μου Χρήστο Πρέντζα. Κατηγορήθηκε ως αρχηγός της συμμορίας. Ο Βασιλικός Επίτροπος πρότεινε να καταδικαστεί δις σε θάνατο. Το Στρατοδικείο τελικά τον καταδίκασε τετράκις σε θάνατο μαζί με τους άλλους τους έκριναν ενόχους λέγοντας: «Κατά τον αυτόν ως άνω τόπον και χρόνον άπαντες οι κατηγορούμενοι άνευ κινδύνου της ιδίας εαυτών ή των συγγενών των ζωής ετροφοδότησαν ληστάς, ήτοι δια χρηματικών ποσών άτινα συνέλεξαν δι’ εράνου , επρομήθευσαν μάλλινα είδη άτινα απέστειλαν εις ληστάς των εν Ηπείρω δρωσών συμμοριών» επίσης τους κηρύσσει παμψηφεί ενόχους συμμετοχής εις συμμορίαν, παραβάσεως Νόμου 509/47, ότι υπήρξαν αρχηγοί και 0δηγοί και υποθάλψεως ληστοσυμμοριών.
Σύμφωνα με το νόμο για την εκτέλεση της θανατικής ποινής έπρεπε να περάσουν 3 ημέρες από την αναγγελία της απόφασης. Ήξεραν λοιπόν ότι από τις 27/7/48 θ’άρχιζαν οι εκτελέσεις.
Θανατοποινίτης που επέζησε περιγράφει: Όλοι οι άντρες που καταδικαστήκαμε σε θάνατο βρισκόμαστε στο ίδιο θάλαμο, απομονωμένοι από τους άλλους. Παραμονή των πρώτων εκτελέσεων 26/7/48 μας πήγαν σε άλλο θάλαμο. Όλοι ήμασταν ήρεμοι. Όλη νύχτα δεν κλείσαμε μάτι. Μερικοί γράψαμε τις τελευταίες επιστολές. Φροντίσαμε για την παράδοση των πολύτιμων αντικειμένων που είχαμε.
Την ημέρα αυτή τον επισκέφτηκε η αδελφή του Σοφία και μετά από ώρες της επετράπη πίσω από ένα συρμάτινο τείχος ν’ ακουμπήσουν τις άκρες των δαχτύλων και να της πει σιγανά: Μην πεις της μάνας ότι θα με εκτελέσουν. Πες της πως με πήγαν εξορία και σιγά σιγά θα ξεχαστώ.
Μαθητής ακόμα αναγκάστηκε να εργαστεί στα μποστάνια, μιας και το σπίτι και το μαγαζί του πατέρα του βομβαρδίστηκαν επί κατοχής και από την εργασία του αυτή εξοικονομούσε τα απαραίτητα για τον εαυτό του και ταυτόχρονα βοηθούσε την οικογένειά του και έτσι αγόρασε το πρώτο του κοστούμι που καμάρωνε γι’ αυτό. Αυτό το κοστούμι , που ή αδερφή του του ευχήθηκε “με γειά σου άντε και γαμπρός”, το επέστρεψε μετά την καταδικαστική απόφαση. Την ημέρα εκείνη, θυμούνται συγκρατούμενοί του , ξυρίστηκε, φτιάχτηκε και είπε χαριτολογώντας που είναι ίσως ο τραγικότερος των εκτελεσμένων “εγώ παιδιά αύριο πάω για γαμπρός”. Μετά άρχισε να τραγουδάει ένα επαναστατικό τραγούδι.
Ετών 22.
Πριν ξημερώσει ακούσαμε τρία ονόματα: Ράπτης, Χατζής, Πρέντζας. Τους πήρε ο δεκανέας και έφυγαν. Από τότε δεν τους ξαναείδαμε. Από τις γυναίκες πήραν την Πρίντζου και την Μπίτη. Τους οδήγησαν στο Σταυράκι. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει το πραγματικό δράμα του Πρέντζα που είναι ίσως ο τραγικότερος των εκτελεσμένων, σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός από το εκτελεστικό απόσπασμα. Μας ανακοίνωσαν τα ονόματά μας εκείνη την ώρα που ήταν να φύγουμε για εκτέλεση Ο Πρέντζας μ’ ένα πήδημα βρέθηκε πρώτος απάνω δίνοντας έτσι κουράγιο και στους άλλους. Φτάσαμε στο τόπο της εκτέλεσης στο Σταυράκι Ιωαννίνων. Οι τάφοι ήτανε σκαμμένοι από πριν και γύρω στο λόφο φύλαγαν σκοποί. Ο επικεφαλής του αποσπάσματος ρώτησε τους μελλοθάνατους αν ήθελαν τίποτα. Ο Πρέντζας είπε: «Μας σκοτώνετε άδικα. Κάποια μέρα θα λάμψει ο ήλιος της αλήθειας. Εμείς κάναμε το καθήκον μας προς το κόμμα και τη ιδέα που πιστεύουμε ενάντια στη φτώχια και την αδικία”.
Είπε κι΄ άλλα που δε θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι ο Πρέντζας τυραννίστηκε πολύ πριν πεθάνει. Με τη πρώτη μπαταριά όλοι έπεσαν εκτός απ’ αυτόν, που γονάτισε.
- Στην καρδιά, ρε παιδιά, ρίξτε μου, φώναξε.
Ο επικεφαλής διέταξε ένα από μας να του ξαναρίξει. Τότε έπεσε κάτω μα εξακολουθούσε να φωνάζει.
- Στη καρδιά ρίξτε μου, μη με τυραγνάτε.
Τότε πετάχτηκε ένας μ’ ένα στεν αυτόματο και του τίναξε τα μυαλά.
Το ίδιο απόγευμα έδωσαν άδεια για να βγούμε έξω από το στρατόπεδο. Τραγική ειρωνεία. Με καρτερούσε ο πατέρας ο Μητρο-Πρέντζας. Ήταν ράκος. Με το συγγνώμη Νίκο, μου είπε. Εκτελέσατε το γιό μου. Πες μου μόνο σε ποιο λάκκο έπεσε. Θέλω κάποια μέρα να πάω να τον ξεβγάλω. Δεν έκλαιγε. Στέρεψαν τα δάκρυα. Ήταν ράκος. Η τρομοκρατία συνεχίστηκε για χρόνια πολλά. Πόνος ανείπωτος στην οικογένεια. Μνήμες, επιπτώσεις, γεγονότα. Έτσι μεγάλωσα να σκέφτομαι το δίκιο και το άδικο και ο θείος μου πάντα μπροστά μου.
Ένας ήρωας.
Διαβάστε και αυτό:
e-prologos.gr
