Πάντα προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και των «επενδυτών»

Αποτελεί πλέον στρατηγική. Κοινή ευρωπαϊκή αλλά και εγχώρια. Η πολιτική των επιδομάτων, που εγκαινιάστηκε με γενικευμένο τρόπο στην περίοδο της πανδημίας, ήρθε για να μείνει. Μαζί με τα πολλά -ευφάνταστα σε τίτλους- επιδόματα που ανακοινώνονται τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση, στην ημερήσια διάταξη έχουν μπει και οι ηλεκτρονικές κυβερνητικές πλατφόρμες (vou­chers.gov) για τη ρύθμιση της «καταβολής» τους.

Είναι ξεκάθαρο ότι, ειδικά στις νέες συνθήκες, αποτελεί μια βασική πολιτική κατεύθυνση εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και διαχείρισης της κοινωνικής φτώχειας και δυσαρέσκειας σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Αδιαπραγμάτευτος στόχος η συνεχής συμπίεση των εργατικών και λαϊκών εισοδημάτων και η αναδιανομή του πλούτου πάντα προς όφελος μιας χούφτας ισχυρών.
Η μέθοδος ίδια και απαράλλαχτη. Όποτε τα αποτελέσματα της πολιτικής τους σωρεύουν οργή, παρουσιάζεται ένα επίδομα, ως η φιλολαϊκή απάντηση της κυβέρνησης στα δεινά που γεννά η… πολιτική της. Τα πετσωμένα ΜΜΕ πιάνουν αμέσως δουλειά για να «πουληθούν» τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μια ακατάσχετη φλυ­αρία για τους «ευεργετηθέντες» κατακλύζει το τηλεοπτικό 24ωρο, για πολλές εβδομάδες. Τόσες όσες μεσολαβούν από την παρουσίαση του επιδόματος μέχρι το άνοιγμα της ηλεκτρονικής πλατφόρμας. Τόσο όσο χρειάζεται για να καταλαγιάσει η οργή με την υπόσχεση μιας ανακούφισης που… θα έρθει.

Κοινωνικό μέρισμα, επίδομα πετρελαίου θέρμανσης, οικογενειακό επίδομα, μεταφορικό ισοδύναμο (για τα ακριτικά νησιά), επιδότηση λογαριασμού ρεύματος, voucher «αλλάζω συσκευή», ψηφιακή μέ­ρι­μνα (voucher 200 ευρώ για tablet στους εκπαιδευτικούς), fuel pass (για τη βενζίνη), power pass, Evia-Samos pass (για τους πληγέντες)… μέχρι και το τελευταίο market pass (για ψώνια), η πλατφόρμα για το οποίο αναμένεται να ανοίξει μέσα στο Φεβρουάριο. Εδώ και τρία χρόνια δεν περνάει μέρα που να μην υπάρχει η αναμονή για το άνοιγμα κάποιας πλατφόρμας. Είναι ο νέος αργαλειός για να υφαίνουν την προσμονή και την ελπίδα την… κάλπικη. Και όταν οι πλατφόρμες ανοίγουν, οι «δικαιούχοι» ανακαλύπτουν ότι είναι πολύ… λιγότεροι. Ενώ κάθε ηλεκτρονική πλατφόρμα λειτουργεί αποτρεπτικά και γίνεται λαβύρινθος ειδικά για τους χαμηλοσυνταξιούχους, που συνήθως είναι αυτοί που μπορούν να λάβουν το επίδομα. Με αποτέλεσμα ακόμη και από τους λεγόμενους «δικαιούχους» να μην γίνονται όλοι αποδέκτες των ψίχουλων που πετάει η κυβέρνηση στα θύματά της.

Πάντα η υπόσχεση ενός επιδόματος τελειώνει με την αρχή ενός… νέου, που διθυραμβικά ανακοινώνουν τα κυβερνητικά φερέφωνα των ΜΜΕ, πνίγοντας τις διαμαρτυρίες για τη (μη) «καταβολή» του προηγούμενου. Πάντα ένα ακόμη πρόστυχο κυβερνητικό τέχνασμα παρουσιάζεται ως μια μεγάλη κίνηση ανθρωπισμού και γενναιοδωρίας από την κυβέρνηση. Τα στελέχη της οποίας γίνονται φαιδροί γυρολόγοι που διαλαλούν την «ευσυνειδησία» τους. Τα νούμερα των επιδομάτων με απύθμενο θράσος και υποκρισία παρουσιάζονται σαν μέτρα αντιμετώπισης της φτώχειας και «άμβλυνσης των ανισοτήτων». Και όσο αυτή η πολιτική με τα επιδόματά της κερδίζει την ανοχή των εργαζομένων, τόσο η φτώχεια και η εξαθλίωση απλώνονται.

Την ίδια στιγμή τα πραγματικά επιδόματα, αυτά που αποτέλεσαν πολυετείς διεκδικήσεις και κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως το επίδομα ανεργίας, το επίδομα άδειας, το επίδομα ανατροφής τέκνων ή το επίδομα για βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα καταργούνται, περιορίζονται και περικόπτονται διαρκώς. Μαζί με αυτά άλλωστε, στα 12 χρόνια των μνημονίων καταργήθηκαν εκατοντάδες επιδόματα που αποτέλεσαν για πολλούς κλά­δους σταθερό κομμάτι των τακτικών μισθολογικών τους απολαβών για δεκαετίες. Ήταν τα επιδόματα που κέρδιζαν μετά από μεγάλους απεργιακούς αγώνες οι εργαζόμενοι και τα οποία δίνονταν αντί για τις αυξήσεις τις οποίες διεκδικούσαν. Ήταν επιδόματα που, με σταθερό και όχι επετειακό τρόπο, συμπλήρωναν το λαϊκό εισόδημα σε πάρα πολλές περιπτώσεις.

Την ίδια στιγμή οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις εξαϋλώνονται στις φλόγες ενός ασυγκράτητου πληθωρισμού. Η κυβέρνηση, με τη συνδρομή των κοινοβουλευτικών κομμάτων, μετατρέπει τη συζήτηση για αυξήσεις σε παζάρι μειοδοσίας και υποσχέσεων. Απέναντι στην ανάγκη για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, υψώνει ένα τείχος κάλπικων επιδομάτων. Αποτελεί κοινή στρατηγική της ΕΕ. Αποτελεί βασική πολιτική επιλογή της μεγαλοαστικής τάξης και σε αυτήν δεσμεύονται όλοι οι επίδοξοι διαχειριστές των συμφερόντων της. Επειδή:

Η πολιτική των επιδομάτων, καλλιεργώντας κάλπικες ελπίδες και προσδοκίες, προάγει την αδράνεια και την αναβλητικότητα. Σε καιρούς οικονομικής κρίσης μετατρέπεται σε εργαλείο διαχείρισης και απλώματος της φτώχειας. Γίνεται όχημα εδραίωσης της ατομικής ευθύνης και του κοινωνικού αυτοματισμού, δημιουργώντας διαρκώς πλαστές αντιθέσεις στους κόλπους των εργαζομένων για το ποιος τελικά δικαιούται και ποιος όχι το κάθε επίδομα. Αφού, σύμφωνα με το αντιδραστικό ιδεολόγημα, ανάγκη ενίσχυσης έχουν αυτοί που «δικαιούνται» το επίδομα και άρα αυτοί προηγούνται. Παρουσιάζει επίπλαστους ευεργέτες και ευεργετημένους, παράγει και προάγει την κουλτούρα της επαιτείας.

Η πολιτική των επιδομάτων αποτελεί βασικό εργαλείο αναδιανομής του πλούτου προς τους ισχυρούς και στην πραγματικότητα, σε καιρούς κρίσης, συνιστά ένα μέτρο ισχυρής ενίσχυσης και χρηματοδότησης των μεγάλων επιχειρήσεων. Όλα τα επιδόματα αντλούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό για να καταλήξουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των μεγάλων κατά κύριο λόγο επιχειρήσεων.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα υπήρξε η επιδότηση των λογαριασμών ρεύματος όπου επί της ουσίας επιδοτείται η αισχροκέρδεια των «επενδυτικών» αρπαχτικών του κλάδου. Κάθε επίδομα (συσκευές, τάμπλετ, βενζίνη κλπ) εκδίδεται με γνώμονα τη διάσωση και ενίσχυση των επιχειρήσεων εν μέσω κρίσης. Και όχι του λαού. Ο λαός και οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούνται ως άλλοθι. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πολιτικές «επιδότησης της εργασίας». Όπου με διάφορες μορφές (πρώτο ένσημο, μαθητεία, ΟΑΕΔ κλπ) με χρήματα των εργαζομένων επιδοτούνται θέσεις εργασίας, ώστε να απαλλάσσονται οι μεγαλοεργοδότες από τμήμα του εργατικού κόστους. Με αυτό τον τρόπο το δημόσιο χρήμα κατευθύνεται μονόδρομα και άμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο. Η πολιτική των επιδομάτων απαντάει πρώτα και κύρια στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης. Για τη μετάθεση αυτών των συνεπειών στο λαό και τη νεολαία.

Τέλος, σε αυτή την πολιτική που έχει γίνει το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού, δεσμεύονται όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, όλοι οι επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος. Το ίδιο ακριβώς πράττει και το σοσιαλδημοκρατικό τόξο σε όλη την Ευρώπη. Το ίδιο έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν βρίσκονταν στην εξουσία μέχρι πριν τέσσερα χρόνια. Τότε που η ΝΔ χαρακτήριζε την επιδοματική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αναξιοπρεπή και ασκούσε δριμύτατη κριτική για το έκτακτο επίδομα που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε ως 13η σύνταξη. Τώρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η ΝΔ, με έκτακτα ψίχουλα -που παρουσιάζει από τα ΜΜΕ της ως οικονομικούς πακτωλούς- επιχειρεί και προεκλογικά να καλλιεργήσει συγχύσεις, να αποπροσανατολίσει και να αποσπάσει ξανά τη λαϊκή ψήφο.

Το συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να αποκαλύψει τους πραγματικούς στόχους αυτής της άθλιας επιδοματικής πολιτικής. Να δημιουργήσει τους όρους ώστε ο λαός να απορρίψει τις κάλπικες υποσχέσεις και τις επικίνδυνες επιδιώξεις της. Να παλέψει για την ανατροπή της.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος