Με λίγες μέρες διαφορά δόθηκαν στη δημοσιότητα οι κατευθύνσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ), των σχολαρχών (ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων) και του ΟΟΣΑ για τη δημόσια εκπαίδευση.

Η ανάγνωση των «προτάσεων» των παραπάνω φορέων, οι οποίες σχεδόν ταυτίζονται, μπορούν να συνοψιστούν σε 12 σημεία:

1. Αυτονομία σχολικών μονάδων-ενίσχυση της αυτονομίας των διοικήσεων των σχολείων στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού προγράμματος και τη διαχείριση του προϋπολογισμού του σχολείου (αυτοχρηματοδότηση των σχολείων στο πλαίσιο της «αυτονομίας» και κατηγοριοποίησή τους ανάλογα με τις επιδόσεις ή τις εγγραφές)

2. Αμεση και πλήρης υπαγωγή στην τοπική αυτοδιοίκηση.

3. Διευθυντές μάνατζερ με συμμετοχή γονέων, μαθητών και τοπικών φορέων στη διοίκηση του σχολείου.

4. Αξιολόγηση-λογοδοσία σχολείου και εκπαιδευτικών (τριπλή αξιολόγηση της δημόσιας εκπαίδευσης-αυτοαξιολόγηση, αξιολόγηση εκπαιδευτικών, εξωτερική αξιολόγηση).

5. Επέκταση της μαθητείας.

6. Κουπόνια-vouchers.

7. Αύξηση των εξετάσεων πανεθνικού χαρακτήρα για τους μαθητές.

8. Μείωση μισθολογικού κόστους και μείωση αναγκών για έκτακτους εκπαιδευτικούς.

9. Εξορθολογισμός δαπανών.

10. Αύξηση ωραρίου εκπαιδευτικών (να αυξηθούν οι μέσες ώρες διδασκαλίας).

11. Κατάργηση του άρ. 16 του Συντάγματος με την κατοχύρωση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες και αντικατάστασή του από τη νεοφιλελεύθερη αναγνώριση του γονεϊκού δικαιώματος στην ελεύθερη επιλογή εκπαίδευσης.

12. Επιχειρηματικοποίηση και ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης.

Επισημάνσεις

Οφείλουμε να επισημάνουμε στο σημείο αυτό τα παρακάτω:

α. Κοινός τόπος των εκθέσεων της Ε.Ε., του ΣΕΒ, του ΟΟΣΑ, αλλά και των «πορισμάτων» του λεγόμενου εθνικού διαλόγου είναι η άμεση απαίτηση για δρομολόγηση της αυτονομίας της σχολικής μονάδας, της αποκέντρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, της μείωσης του μισθολογικού κόστους και της γενικευμένης αξιολόγησης στην εκπαίδευση.

β. Η κοινή στρατηγική γραμμή ανάμεσα σε αυτά που προτείνει ο ΟΟΣΑ και στις προτάσεις που αποτυπώνει ο ΣΕΒ και οι σχολάρχες στις αναφορές τους δεν πρέπει να ξαφνιάζει κανέναν, καθώς πρόκειται για αποτύπωση των κυρίαρχων επιλογών του κεφαλαίου για την εκπαίδευση.

γ. Η εκπόνηση της μελέτης του ΟΟΣΑ, με βάση την οποία θα δρομολογηθούν αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, ήταν μία από τις δεσμεύσεις που είχε υπογράψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ και ψήφισαν από κοινού Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι μέσα στο 3ο Μνημόνιο.

δ. Το κυβερνητικό επιτελείο παρουσιάζει πλέον τον ΟΟΣΑ ως ένα σύνολο τεχνοκρατών με ενδιαφέρουσες και αξιοποιήσιμες ιδέες, κρύβοντας επιμελώς πως πρόκειται για έναν διεθνή ιμπεριαλιστικό οργανισμό που χαράσσει πολιτική στις κυβερνήσεις για τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό άλλωστε τα γνωστά πορίσματα Λιάκου – Γαβρόγλου απλά αναπαράγουν την «εκπαιδευτική» γραμμή του ΟΟΣΑ, μοντάροντας, μαντάροντας και ευπρεπίζοντας τις «οδηγίες» του.

ε. Την ίδια περίοδο περίπου και με την ευκαιρία των διακηρύξεων για το νέο Λύκειο και τις αλλαγές στο σύστημα πρόσβασης «ξεδιπλώνεται» μια εκστρατεία υποβάθμισης και απαξίωσης του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών εκπορευόμενη τόσο από το υπουργείο Παιδείας όσο και από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης:

«Απαξιωμένο το Λύκειο», «βαρετό και αγχωτικό το σχολείο για τα παιδιά», «το σχολείο για τους μαθητές κι όχι για τους εκπαιδευτικούς», «παρκαρισμένοι τεμπέληδες εκπαιδευτικοί και εκπαιδευτικοί-φαντάσματα», «ανεξέλεγκτα τα σχολεία», «δάσκαλοι και καθηγητές-συντεχνίες» είναι οι στοχευμένες κατηγορίες με τις οποίες επιχειρείται η υφαρπαγή της συναίνεσης της κοινής γνώμης που, ενώ αναπνέει χρόνια τώρα τα αποκαΐδια των κυρίαρχων εκπαιδευτικών πολιτικών, είναι έτοιμη να πιαστεί και πάλι από τη μύτη στα «δόκανα» των διακηρύξεων για αλλαγή.

στ. Ο πανομοιότυπος λόγος τον οποίο αρθρώνουν τόσο τα πορίσματα Λιάκου – Γαβρόγλου όσο και η Ν.Δ. για τα παραπάνω θέματα, που αποτυπώνουν βέβαια τις αντίστοιχες θέσεις του ΟΟΣΑ και του ΣΕΒ όπως φαίνεται και από τον πίνακα, είναι χαρακτηριστικός.

Δείχνει ότι υπάρχει συναίνεση στη βασική καθοδηγητική κατεύθυνση που συνοψίζεται στην υιοθέτηση ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων λειτουργίας και στη συνολική τροποποίηση του προσανατολισμού του σχολείου με βάση τις αρχές της επιχειρηματικότητας.

———————–Δείτε και αυτό:

«Αποκρυπτογράφηση»

1. Η αυτονομία της σχολικής μονάδας σημαίνει την αποκοπή του δημόσιου σχολείου από την κρατική χρηματοδότηση και τη μετατροπή του σε εμπορευματοποιημένη και ιδιωτικοποιημένη ζώνη.

Είναι η ευθεία αναζήτηση από τα σχολεία οικονομικών πόρων από την τοπική ή την ευρύτερη αγορά με αντάλλαγμα ιδεολογικές, πολιτιστικές και οικονομικές εξαρτήσεις στη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού προγράμματος, στην επιλογή και διαχείριση του προσωπικού, στους εκπαιδευτικούς στόχους και στο κοινωνικό προφίλ κάθε σχολείου.

2. Η αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η βάση για τη ραγδαία μείωση της χρηματοδότησης και της διαφοροποιημένης λειτουργίας των σχολικών μονάδων με βάση τις διαφοροποιημένες ανάγκες και οικονομικές δυνατότητες των τοπικών κοινωνιών.

3. Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι το στρατηγικό εργαλείο για την ένταση του καθεστώτος χειραγώγησης και ομηρίας των εκπαιδευτικών και δραστικής ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.

Είναι φανερό ότι η αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων και οι διαφορετικές επιδόσεις των σχολείων στη βάση μετρήσιμων δεικτών θα συμβάλουν τάχιστα στην κατηγοριοποίησή τους, ενώ η σχεδιαζόμενη «άρση των γεωγραφικών ορίων» και η «ελεύθερη επιλογή σχολείου», δημόσιου και ιδιωτικού, που εισάγεται στα κείμενα τα οποία δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα, θέλει να σπρώξει τα δημόσια σχολεία σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό προς «άγραν πελατών», από την οποία θα συναρτούν τη χρηματοδότηση και τη συνέχιση της λειτουργίας τους.

4. Η επίμονη αναφορά των κειμένων του ΣΕΒ και του ΟΟΣΑ στο «υψηλό μισθολογικό κόστος των εκπαιδευτικών» σε συνδυασμό με τη δόλια φιλολογία για τον μικρό μέσο όρο μαθητών ανά εκπαιδευτικό στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, πριμοδοτούν τη στόχευση για «εξορθολογισμό και μείωση των δαπανών στην εκπαίδευση», που απλά σημαίνει λιγότεροι εκπαιδευτικοί, χαμηλότεροι μισθοί, εργασιακές σχέσεις «γαλέρας», αλλά και λιγότεροι μαθητές, λιγότερα σχολεία, λιγότερα και «ξεχειλωμένα» τμήματα.

Χρήστος Κάτσικας